Το όνομα και τα τραγούδια του Γιώργου Μαργαρίτη έχουν συνδεθεί άρρηκτα με την τελευταία, ίσως, εποχή του λαϊκού τραγουδιού, όπως αυτό διαμορφώθηκε από το 1980 κι έπειτα. Με αφορμή την τρέχουσα σειρά συναυλιών “Ένας Αιώνας Λαϊκό Τραγούδι” στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (επόμενες εμφανίσεις αυτό το Σάββατο, 9/2 και στη συνέχεια στις 16/2, 23/2 & 2/3), τον συναντήσαμε σε ιστορικό στέκι της Νέας Φιλαδέλφειας και μας έδωσε κυριολεκτικά μια συνέντευξη-ποταμό, ξεδιπλώνοντας την ιστορία του, κυρίως όμως τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου με γνήσια λαϊκή κουλτούρα, από εκείνους που ευχόμαστε να συνεχίσουν να υπάρχουν και να μην τους πάτησε το τραίνο...
Πότε συνειδητοποιήσατε την αγάπη σας για το τραγούδι και πώς προέκυψε η γνωριμία με τον Βασίλη Τσιτσάνη;
Το μικρόβιο για το τραγούδι υπήρχε από πολύ μικρή ηλικία: ο πατέρας μου και ο μεγάλος μου αδερφός έπαιζαν ωραία φλογέρα. Ήμουνα από τα παιδιά τα φευγάτα, έφευγα συχνά από το σπίτι γιατί ήθελα να βγάλω τον καημό μου, που ήταν το τραγούδι. Σε ηλικία 13 χρονών θέλησα να γνωρίσω τον Βασίλη Τσιτσάνη, καθώς ήταν συντοπίτης μου και ήξερα ότι ερχόταν στα Τρίκαλα κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα. Ο πατέρας μου είδε κι απόειδε, βρήκε μια άκρη και συναντηθήκαμε με τον Τσιτσάνη κάποιο Πάσχα στο καφενείο των αδερφών Τσιτσάνη, στα Τρίκαλα. Μόλις με άκουσε αυτός ο μεγάλος συνθέτης και μου έδωσε τη σύστασή του, την οποία έχω πάντα στην καλύτερη γωνιά της ψυχής μου, είπα μέσα μου «εδώ είμαστε, πάμε για το σχολείο του πεζοδρομίου».
Τον συναντήσατε τον Τσιτσάνη και όταν τελικά ήρθατε στην Αθήνα, σε ηλικία 14 ετών;
Φυσικά και τον συνάντησα! Και συνεχίσαμε να έχουμε επαφές, μέχρι και το τελευταίο του ταξίδι, δυο μήνες πριν φύγει. Όμως δεν του γύρευα κάτι. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο δεν τον ενοχλείς πολύ.
Τι κάνατε αυτά τα δέκα χρόνια στην Αθήνα, μέχρι να βγείτε στο τραγούδι με τον Οδυσσέα Μοσχονά;
Έκανα διάφορες δουλειές –και στο τραγούδι και εκτός τραγουδιού– στη συνέχεια υπηρέτησα τη θητεία μου στον στρατό και μετά ξεκίνησα με τον Μοσχονά.
Ανεβήκατε λοιπόν στην πίστα στα 25 και κάνατε δίσκο στα 35 σας. Είναι καλό να βγαίνουν πολύ νεαροί οι καλλιτέχνες στο τραγούδι;
Ο μαθητής λέγεται έτσι γιατί μαθαίνει κι αυτό θα το εισπράξει στην πορεία. Θα πρέπει λοιπόν κάποιος να υπηρετήσει το τραγούδι για κάποια χρόνια για να κάνει δίσκο.
Έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια ο τρόπος με τον οποίον φτάνουν τα τραγούδια στο κοινό;
Ναι, έχει αλλάξει. Τότε παλιά υπήρχε το ραδιόφωνο και ο κόσμος άκουγε, δεν έβλεπε τον καλλιτέχνη. Έτσι ο ακροατής τοποθετούσε τη φωνή και το τραγούδι στην καρδούλα του. Ενώ τώρα σε βλέπει να τραγουδάς κι ούτε δίνει σημασία στο τραγούδι... Πολλές φορές μάλιστα ο ακροατής σε απορρίπτει κατευθείαν, αν δεν του αρέσει η φάτσα σου. Κι αν δεν είσαι ιδιαίτερος τραγουδιστής, την επόμενη χρονιά έρχεται κάποιος άλλος και ο προηγούμενος πάει από εκεί που ήρθε.
Πείτε μου μια ωραία στιγμή από τα τόσα χρόνια που βρίσκεστε στα μαγαζιά...
Ήμουν κάποτε σε ένα μαγαζί και τραγουδούσα. Μπαίνει μια παρέα και την ώρα που λέω κάποιο τραγούδι ακούω τον ένα να λέει «αυτός ο τραγουδιστής είναι βαριό» –βαρύς δηλαδή.
Είναι αλήθεια ότι πριν κάνετε τον πρώτο σας δίσκο, είχατε ηχογραφήσει τραγούδια του Βασίλη Βασιλειάδη;
Ναι, βέβαια. Γνώρισα τον Βασιλειάδη το 1978 και κάναμε έξι τραγούδια μαζί, αλλά δεν έγινε ο δίσκος. Τα τραγούδια αυτά ηχογραφήθηκαν στο σπίτι του με τη φωνή μου, τελικά όμως δεν βγήκαν με κανέναν.
Και πώς προέκυψε το ντεμπούτο σας Εσύ Μιλάς Στην Καρδιά Μου, με τον Τάκη Σούκα (1981);
Λίγο μετά την επαφή με τον Βασιλειάδη, με την παρότρυνση της Άννας Χρυσάφη, βρέθηκα για δεύτερη φορά με τον Τάκη Σούκα. Τον ήξερα πέντε χρόνια πριν ξεκινήσω με τον Βασιλειάδη. Συναντηθήκαμε λοιπόν στο κέντρο Φαντασία και μου πρότεινε να κάνουμε μαζί δίσκο. Το Εσύ Μιλάς Στην Καρδιά Μου ήταν η καλύτερη αρχή που μπορούσα να κάνω στη δισκογραφία, περιείχε 12 τραγούδια από τα πιο μερακλίδικα που έγραψε ποτέ ο Σούκας. Τότε αρκετοί τραγουδιστές πλήρωναν για να βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο. Εγώ όχι απλώς δεν πλήρωσα, αλλά ο Τάκης μου έδωσε μέχρι και χαρτζιλίκι, αγύριστο! Τόσο πολύ με πίστεψε.
Τι είδους άνθρωποι ήταν εκείνοι που σας άκουγαν και σας στήριξαν στην καριέρα σας;
Ο μεγάλος αριθμός ήταν πρόσφυγες, έρχονταν να με ακούσουν από διάφορα μέρη της Αθήνας. Ανάμεσά τους βρέθηκαν και κάποιοι που με πίστεψαν και με στήριξαν. Με ορισμένους από αυτούς μοιραζόμασταν το μεροκάματό τους όταν εγώ δεν είχα δουλειά, για να τη βγάλω. Υπήρχε π.χ. ράφτης ο οποίος μου έκανε κοστούμι ολόκληρο δώρο, γιατί με πίστευε. Υπήρχε μια κοπέλα, το Σοφάκι, που μάζεψε και μου έδωσε σε μια χαρτοσακούλα τις οικονομίες της από τη δουλειά. Υπήρξε και άνθρωπος που μου φύλαξε για χρόνια την περιουσία μου στο μαξιλάρι του και όταν τη χρειάστηκα μου την έδωσε.
Ποιος λαϊκός δημιουργός θα θέλατε να έχει γράψει τραγούδια για τη φωνή σας και δεν έγινε;
Θα ήθελα να έχω πρωτοτραγουδήσει όσα γράψανε ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης και ο Παπαϊωάννου, γιατί ταιριάζουνε στη φωνή μου. Κι αν με ρωτήσεις, ραγίζει η καρδιά μου που δεν γνώρισα από κοντά τον Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Μανώλη Χιώτη. Αλλά βλέπεις, είμαι ο πιο μικρός της παρέας... Εγώ πρόλαβα να τραγουδήσω τη γενιά των Άκη Πάνου, Νικολόπουλου, Ρεπάνη, Πολυκανδριώτη, Ρασούλη –και τόσους άλλους, μέχρι και Μαχαιρίτσα. Κι ευχαριστώ πολύ όλους τους δημιουργούς που έχω τραγουδήσει, αλλά και που δεν έχω τραγουδήσει (ίσως στην πορεία) για τα καλά τραγούδια τα οποία γράψανε για την πατρίδα μας.
Προλάβατε μια καλή εποχή του λαϊκού τραγουδιού;
Ναι, πιστεύω ότι πρόλαβα κι εγώ την καλή εποχή του λαϊκού. Αλλά ως τραγουδιστής αισθάνομαι ότι ανήκω σε πιο πίσω σχολή, σ' εκείνη του Παγιουμτζή και του Μοσχονά. Μου αρέσει η γενιά του Στέλιου, αλλά ανήκω σε προηγούμενη γενιά τραγουδιστών, γιατί έτσι είναι η φωνή μου κι αυτό μου αρέσει να κάνω.
Σας είδαμε πέρυσι και φέτος στο Badminton, στα αφιερώματα για τον Χαράλαμπο Βασιλειάδη (Τσάντα) και τον Κώστα Βίρβο. Στ’ αλήθεια έμοιαζε να έρχεστε από εκείνη τη μακρινή εποχή του ’50 και του ’60...
Ναι, είναι πολλοί που νομίζουν ότι είμαι 40 και 50 χρόνια στη δισκογραφία, ενώ έχω μόλις 31 χρόνια από τότε που βγήκε ο πρώτος μου δίσκος. Γιατί είναι το χρώμα και η φωνή μου τέτοια, ώστε δίνω αυτή την εντύπωση.
Πώς προέκυψε η ιδέα του δίσκου και των εμφανίσεων Ένας Αιώνας Λαϊκό Τραγούδι;
Εδώ και 25 χρόνια πολλοί φίλοι μού λένε «άλλαξε, πες κανένα αλλιώτικο τραγούδι», εγώ όμως επιμένω. Τώρα που παρουσιάζω στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο αυτό το ρεπερτόριο που έμαθα από πιτσιρίκος –γιατί με αυτό ξεκίνησα– βλέπουν την επιτυχία. Γιατί ο κόσμος αγανάκτησε με τον τζερτζελέ που του πούλησαν για 20 χρόνια. Έχω βέβαια τα βιώματα και την πείρα να στηρίξω ένα τέτοιο ρεπερτόριο. Όλα αυτά τα τραγούδια που έγραψαν οι πατέρες μας, εγώ τα αισθάνομαι δικά μου. Κι έτσι πρέπει να το βλέπει ένας τραγουδιστής.
Ο κόσμος έχει αλλάξει συμπεριφορά και τρόπο διασκέδασης από τη δεκαετία του 1970 που βρεθήκατε στο τραγούδι;
Έχει αλλάξει. Εμένα μου αρέσει πάντως ο τρόπος με τον οποίον διασκεδάζουν τα νέα παιδιά. Βέβαια, τα τραγούδια που έγραψε ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου τα ξέρουν μεν και εξακολουθούν να θεωρούνται μεγάλες επιτυχίες, θα ήθελα όμως να τα προσέξουν ακόμη πιο πολύ και να τα βιώσουν, γιατί θα τα χρειαστούν στην πορεία τους. Είναι διαμάντια.
Πώς είναι οι μέχρι τώρα βραδιές σας στο Γυάλινο;
Είναι απίστευτη η νοσταλγία του κόσμου για τα συγκεκριμένα τραγούδια. Ξεκινάω με τον πατριάρχη Βαμβακάρη και συνεχίζω μ' ένα αφιέρωμα στον μεγάλο Τσιτσάνη. Το δεύτερο μέρος περιέχει επιλογές από την προσωπική μου δισκογραφία και κάποια ακόμη τραγούδια από την παραγωγή Ένας Αιώνας Λαϊκό Τραγούδι. Εκεί ακούγονται όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί. Επίσης ακούγεται το "Δυο Πόρτες Έχει Η Ζωή" της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και του Στέλιου Καζαντζίδη. Ο κόσμος νιώθει ότι βρίσκεται αλλού, άσε που στο τέλος δεν μπορώ να τους κρατήσω πια, ανεβαίνουν επάνω και χορεύουν!
Υπηρετείτε το λαϊκό τραγούδι για περίπου 40 χρόνια. Δεν έχετε αισθανθεί κάποιες στιγμές κουρασμένος από τη νύχτα;
Είναι τέτοια η αγάπη μου για το καλό λαϊκό τραγούδι που δεν με κουράζει τίποτε. Μπορώ να μη φάω για δυο μέρες, αρκεί να ακούω τραγούδια καλά.
Πιστεύετε ότι «μιλάτε» περισσότερο στην ψυχή του άντρα;
Εγώ έτσι πιστεύω. Αλλά επειδή τραγουδάω σε υψηλούς τόνους, είναι εύκολο και για τη γυναίκα να με τραγουδήσει. Γι' αυτό κι έχω μεγάλη μερίδα που με αγαπάει και στις γυναίκες.
Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στο ρεπερτόριό σας, θα αλλάζατε κάτι στις δισκογραφικές σας επιλογές;
Δεν είμαι τέλειος, σε όλους τους τομείς κάτι θα άλλαζα. Ίσως να μην έλεγα κάποια τραγούδια που είπα.
Τραγουδήσατε ποτέ τα δημοτικά του τόπου σας;
Το παραδοσιακό δημοτικό μας τραγούδι το λατρεύω, ιδιαίτερα το ηπειρώτικο. Το ακούω και ραγίζει η καρδιά μου. Αλλά δεν το τραγούδησα ποτέ, γιατί δεν ταίριαζε με τους χώρους στους οποίους εμφανιζόμουν. Ίσως θα έπρεπε να το είχα συμπεριλάβει...
Κάποιοι συνάδελφοί σας δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν για τα γεράματά τους τα χρήματα που κέρδισαν από το τραγούδι. Πού οφείλεται αυτό;
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πάρα πολλοί. Είχαν αδύναμη καρδιά και δεν μπόρεσαν να κρατήσουν. Αλλά κι εκείνοι, τα χρήματα που χάσανε δεν τα πήραν μαζί τους, εδώ είναι. Ακόμη και η Μπέλλου έπαιζε, όπως πολλοί τραγουδιστές, ακόμη κι εγώ ένα φεγγάρι. Τα λεφτά που χαθήκανε βρίσκονται πάντως εδώ, δεν τα πήρε κανείς μαζί του. Κάποια παιδάκια πήραν το γάλα τους με αυτά τα λεφτά και κάποια άλλα το χάσανε. Έτσι είναι η ζωή...
Όταν ετοιμάζετε έναν δίσκο με νέα τραγούδια, ξέρετε ποιο θα γίνει επιτυχία και ποιο όχι; Υπάρχουν εκπλήξεις;
Παλιά, όταν φτιάχναμε έναν δίσκο, προσπαθούσαμε όλα τα τραγούδια να είναι κατ’ αρχάς καλά. Αλλά βάζαμε 12 τραγούδια και όχι 5, για να δίνει ο άλλος δυο δραχμές και να μην τον κοροϊδεύεις, να ακούει αρκετά τραγούδια... Το ποιο τραγούδι θα γινόταν επιτυχία, πολλές φορές το γνωρίζαμε. Απαραίτητη ήταν βέβαια η κατάλληλη προβολή του –στο ραδιόφωνο, στο περιοδικό. Πολύ σημαντικός επίσης για τη διαχρονική επιτυχία ήταν και ο ρυθμός. Γιατί ο αρχηγός στην πατρίδα μας είναι το ζεϊμπέκικο. Πιο μετά το χασάπικο και τα τσιφτετέλια είναι πολύ πίσω.
Για ποιον λόγο θα μπορούσατε να σταματήσετε να τραγουδάτε;
Δεν θα σταματήσω ποτέ. Όσο με έχει ο Θεός καλά, δεν θα σταματήσω ποτέ να τραγουδάω. Εγώ και όσοι μείναμε, έχουμε υποχρέωση να δώσουμε στους νέους μας αυτό το καλό τραγούδι. Να ξέρεις ότι το μυστικό για έναν τραγουδιστή που βρίσκεται μέσα στα πράγματα, είναι ότι δεν κοιμάται. Τρέχει από 'δω κι από 'κει, σκέφτεται τι θα κάνει του χρόνου... Ήδη αυτή τη στιγμή που καθόμαστε εδώ μαζί, είμαι έτοιμος να μπω να κάνω πράγματα για μετά από δυο χρόνια.
{youtube}zTIb-fHFu9w{/youtube}
