Η Ntrop Recordings στήνει στο 6 D.O.G.S. το Holycase, ένα μικρό φεστιβάλ ανεξάρτητων καλλιτεχνών με πυρήνα την ηλεκτρονική σκηνή της Αθήνας. Για 6 λοιπόν μέρες, από σήμερα (παραμονή Χριστουγέννων) ως και το Σάββατο 29 Δεκέμβρη, όσοι βρεθούν στην Αβραμιώτου –η είσοδος είναι ελεύθερη– θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν συναυλίες, performances, installations, προβολές, DJ σετ και σεμινάρια από τους συνεργάτες της Ntrop, χώρια τα ειδικά πακέτα βινυλίων που θα είναι διαθέσιμα στον χώρο. Με αυτή την αφορμή αναζητήσαμε τον επιμελητή του εικαστικού μέρους του Holycase και καλλιτεχνικό του διευθυντή, Γιώργο Μαραζιώτη, για μια κουβέντα...
Είστε μόνιμος συνεργάτης της Ntrop Recordings, που από σήμερα παρουσιάζει το Holycase στο 6 D.O.G.S. Ως επιμελητής του εικαστικού μέρους και καλλιτεχνικός διευθυντής, τι στόχους θέσατε γι' αυτό το εξαήμερο event και πώς τους υλοποιήσατε;
Ο πρώτος στόχος ήταν να επιτευχθεί, με βάση τη μουσική, μια ιδιαίτερη μίξη ειδών τέχνης, όπως για παράδειγμα η ζωγραφική (μέσω της εγκατάστασης στο project space του 6 D.O.G.S.), το design (μέσω των βινυλίων και των CD που θα υπάρχουν στον χώρο), το videoart, οι performances αλλά και τεχνικών και θεωρίας (στις 26/12 θα γίνει σεμινάριο για την σύνθεση ήχων με τεχνικά μέσα).
Ο δεύτερος στόχος, που αφορά περισσότερο στο δικό μου κομμάτι, ήταν η απλότητα που θα κυριαρχεί σε όλο το εγχείρημα. Απλότητα του εικαστικού μέρους, του επικοινωνιακού υλικού της όψης του project space ακόμα και των υλικών τα οποία χρησιμοποιούνται! Απλότητα που θα οδηγεί πιο εύκολα στην ουσία.
Τέλος, τρίτος και σημαντικότερος στόχος ήταν η επικοινωνία. Η ουσιαστική επικοινωνία κοινού, μουσικών, εικαστικών και πράξεων όλων των παραπάνω. Η Ntrop Recordings κάνει μουσική όχι μόνο για τους καλλιτέχνες, μα κυρίως για τους ακροατές/θεατές –κι αυτό φαίνεται από τη μέχρι τώρα πορεία της. Μια πορεία που θα ξεδιπλωθεί μέσω του Holycase.
Μέσα στο 2012 κληθήκατε να αντιπροσωπεύσετε τη χώρα μας στο 1ο Event Νέων Καλλιτεχνών, στο Νότιγχαμ. Πώς αποτιμάτε το γεγονός;
Πρέπει να σας πω ότι η δουλειά μου, το έργο The Last Supper (2011), επιλέχθηκε μεν από την ελληνική κριτική επιτροπή, επειδή όμως οι επιμελητές της έκθεσης χρειάζονταν έργο για εξωτερικό χώρο, τελικά δεν εστάλη το δικό μου!
Δραστηριοποιείστε σε τρεις βασικές κατευθύνσεις –ζωγραφική, εγκαταστάσεις και κόμιξ. Μοιράζετε ισότιμα τη δημιουργικότητά σας, ή έχετε κι εσείς τις αδυναμίες σας;
Θα μου επιτρέψετε μια αλλαγή στις κατευθύνσεις: ζωγραφική, εγκαταστάσεις και εικονογράφηση, μιας και τα τελευταία χρόνια έχω σταματήσει να κάνω κόμιξ. Μάλιστα από το 2008 έχω κάνει δύο φορές κι αυτές ήταν για τα Διεθνή Φεστιβάλ Κόμιξ της Αθήνας… Πάντως, φυσικά και έχω αδυναμίες και νομίζω πως αυτές (μέχρι ένα σημείο) ευθύνονται και για τον αυθορμητισμό των έργων μου! Τελευταία απολαμβάνω πολύ περισσότερο να σχεδιάζω και να πραγματοποιώ εγκαταστάσεις παρά κάτι άλλο!
Πέρυσι είδα στο Beton 7 την έκθεσή σας O, Lord! και βρήκα αληθινά ευρηματικό το πώς δέσατε τη βυζαντινή αγιογραφία με μια αισθητική βγαλμένη θα έλεγα από τον κόσμο των κόμιξ. Με αφορμή αυτή τη δουλειά σας, ήθελα να ρωτήσω ποια η σχέση σας με το θρησκευτικό συναίσθημα και τι θέση κρατάτε για τέτοιες ανησυχίες στο συνολικότερο έργο σας...
Αγγίζοντας μέσω των έργων μου τις παρυφές του θρησκευτικού συναισθήματος, προσπαθώ να το καταλάβω και να δω αν όντως το απορρίπτω ή όχι. Δεν μιλάω φυσικά για τη θρησκεία της εκκλησίας, των σχολείων και των περισσοτέρων ελληνικών οικογενειών. Με ενδιαφέρει η θρησκεία καθαρά ως φιλοσοφία η οποία αναφέρεται στον υπαρξισμό –και μόνο ως τέτοια την «ερευνώ»!
Αν δεν κάνω λάθος, παρουσιάσατε το O, Lord! και στην Αγγλία. Ήταν διαφορετική η αντιμετώπιση του βρετανικού κοινού από εκείνη του ελληνικού; Θα λέγατε γενικά ότι το βρετανικό κοινό είναι πιο εξοικειωμένο με μορφές δημιουργίας που ξεστρατίζουν από ό,τι ορίζουμε ως «παραδοσιακό»;
Μ’ αρέσει που με ρωτάτε για την Αγγλία, διότι τελικά και εκεί αλλά και στην Ελλάδα το κοινό δεν ξαφνιάστηκε τόσο από την τεχνική μου, όσο από την πράξη μου! Από το ότι τόλμησα δηλαδή να «παντρέψω» τεχνικές της εικονογράφησης, βυζαντινή αγιογραφία, θεατρικότητα κινήσεων και σημειολογία.
Το ότι ο Μπάτμαν στη σκοτεινότερη εκδοχή του σπάει τα παγκόσμια κινηματογραφικά ταμεία, είναι κάτι που κατά τη γνώμη σας έχει βοηθήσει τον κόσμο των σύγχρονων κόμιξ; Ή έχει συμβεί το αντίθετο;
Δεν πιστεύω πως η επιτυχία μιας ταινίας που βασίζεται σε ήρωα των κόμιξ μπορεί να κάνει κακό. Ίσα-ίσα, το αντίθετο! Και τι ωραία που η τελευταία εκδοχή του Μπάτμαν είναι τόσο σκοτεινή… Πιέζει τα όρια και πάει το πράγμα ακόμα πιο πέρα δημιουργικά.
Σπουδάσατε για μεγάλο διάστημα κοντά στον Ανδρέα Αγγελόπουλο. Ποιο θεωρείτε ότι είναι το σημαντικότερο πράγμα που σας εμφύτευσε;
Ότι αν δεν δουλεύεις καθημερινά, έχοντας έναν στόχο, δεν θα μπορέσεις να αποδώσεις αυτά που το ταλέντο σου «υπόσχεται»!
Τι σας έδωσαν οι (κατοπινές) σπουδές σας στο πανεπιστήμιο του Wolverhampton που δεν μπορούσατε να το βρείτε στην Ελλάδα;
Το πρώτο ήταν η δυνατότητα να εξειδικευτώ στην εικονογράφηση (illustration), μιας και δεν υπάρχει στην Ελλάδα αντίστοιχη πανεπιστημιακή σχολή. Το πιο σημαντικό όμως που έμαθα εκεί ήταν να είμαι «ανοιχτός» σε οποιοδήποτε ερέθισμα και, πιέζοντας τα όριά του/μου, να το μετατρέπω σε εικόνα.
Τι έχει για σας σειρά μετά το Holycase;
Αυτόν τον καιρό δουλεύω την επόμενή μου ατομική έκθεση, η οποία θα περιλαμβάνει 8-10 εγκαταστάσεις. Δουλεύω επίσης κάποιους πίνακες και ετοιμάζομαι να πάω για κάποιους μήνες στο εξωτερικό.
Μπορείτε να δείτε τα έργα του Γιώργου Μαραζιώτη στο
http://www.maraziotis.com/
{youtube}L4JELtir8GA{/youtube}
