Θεσσαλονικιός παραγωγός με διεθνείς περγαμηνές, ο Γιώργος Μπρατάνης είναι γνωστότερος εδώ και κάποια χρόνια ως Cayetano. Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε στην Klik τη νέα του δουλειά (Once Sometime), η οποία και απετέλεσε την αφορμή για τις παρακάτω ερωταπαντήσεις…
Ο νέος σου δίσκος κυκλοφορεί από τον Σεπτέμβριο. Πώς σου φαίνεται η ανταπόκριση που έχει μέχρις στιγμής;
Εξαιρετική, αν και για να έχουμε μια πιο σαφή εικόνα θα πρέπει να περάσουν 5-6 μήνες. Το καλό πάντως είναι πως ταξίδεψε σε blogs εκτός συνόρων με αστραπιαία ταχύτητα.
Γενικά πώς εκλαμβάνεις τα όσα γράφονται για τις δουλειές σου; Σε επηρεάζουν με κάποιον τρόπο;
Σίγουρα μια θετική κριτική σου δίνει κίνητρο να συνεχίσεις. Όσον αφορά στην αρνητική κριτική, πάντοτε εξαρτάται από το ποιον γίνεται. Στα 11 χρόνια που «υπάρχω» ως Cayetano, είχα μόνο δύο αρνητικές κριτικές, οι οποίες είναι μάλλον λίγες για να με επηρεάσουν.
Είναι απλά αίσθησή μου ή όντως με το Once Sometime φλερτάρεις περισσότερο από ποτέ την κουλτούρα του hip hop –ή έστω των πιο «σφιχτών» ρυθμικών δομών;
Έχεις απόλυτο δίκιο. Τα τελευταία χρόνια ζω στο κέντρο της Αθήνας. Από τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 μέχρι και τα πρόσφατα δακρυγόνα, η πραγματικότητα γύρω μου άλλαξε δραματικά. Σειρήνες, κυνηγητό, ένταση… Δεν θα μπορούσα να μείνω ανεπηρέαστος και το κατάλαβα αφού τελείωσα τον δίσκο. Δεν είχα πρόθεση να κάνω με το ζόρι κάτι πιο «πολιτικοποιημένο», πιο «χιπ χοπ» ή οτιδήποτε άλλο. Απλώς έτσι βγήκε.
Ποια είναι τα ακούσματά σου τελευταία;
Πάντα προτιμώ τους ήχους του Bonobo, των Hidden Orchestra κλπ. Θέλω να ακούω μουσική η οποία να μου δημιουργεί εικόνες. Είτε όμορφα όνειρα, είτε εφιάλτες. Θέλω να πρωταγωνιστεί η μελωδία, μα να υπάρχει και μια τεράστια δύναμη από κάτω, η οποία να νομίζεις ότι, αν απελευθερωθεί, θα γκρεμίσει τα πάντα. Αυτά είναι τα κριτήριά μου και τέτοιες μουσικές ακούω.
Από δίσκο σε δίσκο, φαίνεται να ακολουθείς μια διαφορετική λογική συγκερασμού ακουσμάτων και επιρροών. Θεωρείς αυτή την πολυσυλλεκτικότητα πρωταρχική αξία στη μουσική σου;
Γενικά το λέω από πολύ παλιά και επιμένω: γράφω τη μουσική μου ως ακροατής. Γράφω, δηλαδή, ακριβώς αυτό που θα ήθελα να ακούω εκείνη την περίοδο. Από δίσκο σε δίσκο, διαφοροποιούμαι λοιπόν κυρίως εγώ· οπότε κι η μουσική μου δεν θα μπορούσε παρά να ακολουθήσει. Η πολυσυλλεκτικότητα στην οποία αναφέρεσαι είναι για μένα το απόλυτο εργαλείο έκφρασης. Δεν θα μπορούσα να κλείσω τη μουσική μου σε καλούπια όταν αρνούμαι να το κάνω ως προσωπικότητα. Κι ούτε υπάρχει κάποιου είδους χρυσή τομή· υπάρχει μόνον ό,τι πραγματικά θέλεις να κάνεις και το να το κάνεις χωρίς καμία έκπτωση.
Από το Στρογγυλό Κίτρινο έως το Once Sometime μεσολαβούν περίπου 15 χρόνια και αρκετοί δίσκοι. Ποια εποχή θα χαρακτήριζες ως περισσότερο σημαντική στη μουσική σου εξέλιξη;
Νομίζω πως θα στεκόμουν σε δύο εποχές. Από τη μία, η εποχή των Στρογγυλό Κίτρινο μου έμαθε να φτιάχνω μία μπάντα στημένη «επαγγελματικά», δηλαδή με πειθαρχία και με τους τρόπους συντονισμού πολλών ατόμων –πράγματα που πολλές φορές μπορεί να τρομάζουν όσους θέλουν να φτιάξουν ένα συγκρότημα. Από την άλλη, η εποχή αμέσως μετά –και η οποία συμπίπτει με την παραμονή μου στην Ισπανία– υπήρξε εξίσου σημαντική, καθώς με έφερε σε επαφή με μουσικές, εικόνες και μυρωδιές που μέχρι τότε δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Εκεί ήταν που «γεννήθηκε» και ο Cayetano.
Πόσο εύκολη ή δύσκολη υπήρξε η μετάβαση στο νέο περιβάλλον; Πόσο διαφορετικό ήταν αυτό που βρήκες σε σχέση με τη Θεσσαλονίκη;
Η μετάβαση ήταν αρκετά έντονη και βίαιη ψυχολογικά, αλλά σε κάθε μου απόφαση δεν επιτρέπω την αμφιβολία να με επηρεάσει. Πάντοτε, αυτό μου βγαίνει σε καλό. Υπήρξα τυχερός που σε εκείνη τη χώρα το να είσαι μουσικός σημαίνει αυτόματα «καλλιτέχνης» και όχι απλά ένα μέλος μιας κομπανίας σε μπουζουξίδικο. Έτσι μπλέχτηκα πολύ γρήγορα με τη μουσική σκηνή της Βαρκελώνης στην αρχή και της υπόλοιπης Ισπανίας αργότερα. Η βασικότερη διαφορά πάντως με τη Θεσσαλονίκη ήταν στις υποδομές. Εκείνη την περίοδο η Θεσσαλονίκη είχε απειροελάχιστους χώρους για να παρουσιάσεις το υλικό σου…
Ως συντοπίτης, δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω πώς βλέπεις τα πράγματα στη Θεσσαλονίκη σήμερα. Έχει αλλάξει κάτι ή πρόκειται για ψευδαίσθηση;
Θα ήθελα να πω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά δεν το νιώθω έτσι. Όσο στην παραλία της πόλης (σε μία από τις ομορφότερες της Ευρώπης), εκεί όπου κάποτε περπατούσαν ρομαντικοί ποιητές και όμορφα ζευγαράκια, τώρα χορεύουν τσιφτετέλια, τα πράγματα θα πηγαίνουν χειρότερα. Μια πόλη που έδωσε την κεντρική της πλατεία στον κάθε Ελληνάρα για να παρκάρει το αυτοκίνητό του, μια πόλη η οποία ενώ έχει υποδομές που χρησιμοποιούνται δύο μήνες τον χρόνο (όπως η Δ.Ε.Θ.), αρνείται πεισματικά να τις παραχωρήσει σε καλλιτεχνικές ομάδες… Είναι περίπου σαν ένα όμορφο κοριτσάκι που επιμένει να είναι ατημέλητο και συνεχώς σου βγάζει τη γλώσσα, με τρόπο κοροϊδευτικό.
Είναι σήμερα ευκολότερο για Έλληνες μουσικούς να απευθυνθούν με επιτυχία στο εξωτερικό σε σχέση με 5, 10 ή 15 χρόνια πριν; Κι αν ναι, θεωρείς ότι σε αυτό συμβάλει απλώς η ευκολία του ίντερνετ ή το ότι έχει όντως ανέβει το επίπεδο στη χώρα μας;
Σίγουρα είναι πιο εύκολο πλέον να ακουστεί το έργο σου εκτός συνόρων. Το ίντερνετ βοηθάει όσο τίποτε άλλο. Αν όμως το επίπεδο των Ελλήνων παραγωγών δεν είχε ανέβει, δεν θα μιλούσαμε για τίποτα από αυτά. Τα τελευταία χρόνια η τεχνογνωσία και η πληθώρα των διαθέσιμων και διαφορετικών ακουσμάτων, διαμόρφωσε μια γενιά μουσικών παραγωγών, η οποία –χωρίς υπερβολή– μπήκε στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη και κάνει πολλούς ξένους να κοιτάνε προς τα εδώ.
Στις συναυλίες σου, σε ποια περίσταση αισθάνεσαι πιο άνετα; Ως Cayetano Soundsystem, με live μπάντα, ή κάνοντας DJ σετ;
Σίγουρα στα soundsystem και στις συναυλίες με τη Cayetano Live Band, καθώς εκεί παρουσιάζουμε μόνο πρωτότυπο υλικό. Στα σετ δεν μπορώ να παίζω μόνο δικά μου κομμάτια. Θέλω να κάνουμε πάρτι, να περάσουμε καλά. Σίγουρα όμως, αν θέλω να πω κάτι, δεν θα το πω παίζοντας απλά με δίσκους.
Τα μουσικά σου πλάνα για το μέλλον τι περιλαμβάνουν;
Πραγματικά δεν έχω ιδέα. Ποτέ δεν είχα. Ίδωμεν τι θα ξημερώσει!
{youtube}_LHR6jMJgyo{/youtube}
