Στα πρόθυρα της Μετάβασης –του νέου του άλμπουμ– ο Άγνωστος Χειμώνας μας πληκτρολογεί μέρη του προσωπικού του hip hop κώδικα, με την ευκαιρία του live αυτής της Παρασκευής 23 Νοεμβρίου στο An Club, μιας διπλής παρουσίασης καινούριων δισκογραφικών δουλειών από κοινού με έναν ακόμα παλιό Ψυχόδραμα07 γνωστό, τον Ταυτισμένο Λάθος…
Και Άγνωστος και Χειμώνας… Πώς προέκυψε το απειλητικό πάνω στο απειλητικό;
Οι λέξεις Άγνωστος Χειμώνας συμβολίζουν μέσα μου μια άγνωστη, κρύα και δυσκολοδιάβατη εποχή την οποία έχω περάσει. Παράλληλα συμβολίζουν και τη δύναμη που έχω σαν άνθρωπος να αντιμετωπίσω αυτήν την εποχή. Έτσι αποκωδικοποιώ το όνομά μου, έχοντας βέβαια επίγνωση ότι ένα τέτοιο όνομα ο καθένας το αποκωδικοποιεί με διαφορετικό τρόπο. Προέκυψε μέσα από το ομώνυμο κομμάτι (γράφτηκε το 2001) και από τότε και πέρα είναι το όνομα που συνοδεύει τα μουσικά μου βήματα.
Αντιγράφω από δελτίου τύπου των Ψυχόδραμα07, των οποίων είσαι μέρος: «Το ψυχόδραμα είναι ένα είδος ομαδικής ψυχοθεραπείας, μία μέθοδος διερεύνησης του ψυχισμού των ατόμων, στην οποία οι συμμετέχοντες δραματοποιούν, δηλαδή αναπαριστούν θεατρικά, τωρινά, παρελθοντικά, ακόμη και μελλοντικά γεγονότα από τις ζωές τους, αντί να μιλούν απλώς γι' αυτά». Πώς προσαρμόζονται αυτά στον κώδικα του hip hop σας, τόσο επί σκηνής, όσο και στο στούντιο;
Το hip hop μας, αλλά και το hip hop γενικότερα, δεν είναι ένα είδος που βασίζεται στις θεωρητικού και κοινωνιολογικού τύπου διαπιστώσεις. Έχει ως κώδικα τη βιωματική πένα κι όχι τη στρατευμένη. Αυτόν τον κώδικα τηρούμε στα τραγούδια μας, είτε είναι κοινωνικοπολιτικά, είτε μιλούν για τον εσωτερικό μας κόσμο. Βγάζοντας λοιπόν ο καθένας μας τον εαυτό του στο χαρτί, μπορώ να σου πω πως πραγματικά είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας –τόσο στο στούντιο όσο και στο σανίδι, όπου μοιραζόμαστε με πολύ κόσμο ό,τι μας απασχολεί και τραγουδάμε. Υπάρχει μια αναλλοίωτη από τον χρόνο μαγεία/χημεία μεταξύ μας. Μέσα απ’ τα κομμάτια μας καθρεφτίζονται οι ζωές και οι χαρακτήρες μας σ’ έναν μεγάλο βαθμό. Κι αυτό πιστεύω είναι ένα από τα πράγματα που εκτιμάει σε μας ο κόσμος που μας ακούει.
Και σ’ αυτό το πλαίσιο, πόσο διαφορετικές είναι οι δυο εκφραστικές εκφάνσεις σας (live/στούντιο);
Τόσο στο στούντιο όσο και στο live καταθέτουμε κομμάτι της ψυχής μας. Όσον αφορά λοιπόν στην βιωματικότητα –είτε στην ηχογράφηση, είτε στην ερμηνεία– δεν υπάρχει διαφορά. Η διαφορά εντοπίζεται στο ότι στο στούντιο είμαστε μεταξύ μας και υπάρχει τελείως άλλη βάση γιατί ηχογραφούμε, ενώ στο live έχεις να μοιραστείς αυτό που δημιούργησες με τον κόσμο ο οποίος διψάει να το λάβει και που το τραγουδάει μαζί σου. Προσωπικά νιώθω πως στα live παρασέρνω και αντίστοιχα με παρασέρνει ο κόσμος που δίνει το παρόν.
Γίνεται hip hop δίχως να λαμβάνεται υπ’ όψιν το «εκεί έξω», όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας τελοσπάντων;
Βασικό συστατικό του hip hop είναι να λαμβάνει υπ’ όψιν το «εκεί έξω». Αλλά, όπως σου 'πα και πιο πάνω, μέσα από βιωματικό πρίσμα κι όχι από φιλολογικές συζητήσεις. Κανείς δεν νομίζω ότι μπορεί να κάνει αληθινό hip hop και γενικότερα μουσική κλεισμένος αυτιστικά σε μια γυάλα. Θα έχει ερεθίσματα κι από τον έξω κόσμο, θέλοντας και μη.
Παράλληλα, γίνεται hip hop δίχως το Εγώ του MC σε πρώτο πλάνο; Δίχως τη συνεχή σύγκρισή του και το μέτρημα με τους Άλλους;
Κατά την άποψή μου, το να χρησιμοποιεί κάποιος το πρώτο πρόσωπο για να τραγουδήσει δεν είναι κακό. Άλλο αυτό κι άλλο το κακώς εννοούμενο «εγώ», το οποίο συναντάμε στους στίχους πολλών σχημάτων, όσων αναλώνουν τραγούδια και δίσκους ολόκληρους στο να συγκρίνουν τις μικροφωνικές ικανότητές τους με άλλους.
Χρειάζονται οι «απέναντι» στο hip hop;
Απέναντι υπάρχουν, δεν χρειάζονται. Το θέμα είναι ποιον βάζει ο καθένας απέναντί του. Εγώ ας πούμε βάζω πρώτα απ’ όλα τον κακό μου εαυτό.
Κι αν δεν υπάρχουν, κατασκευάζονται ενίοτε;
Κατασκευάζονται, απ’ όσους δεν δημιουργούν κομμάτια αλλά κατασκευάζουν κομμάτια.
Γιατί πήρε το μάτι μου μια μίνι πολεμική, με πεδίο το ανατολίτικο μπιτ του “Θρυμματίζοντας Καλούπια”;
Προσωπικά δεν το εξέλαβα ως μίνι πολεμική, πιο πολύ ως ξάφνιασμα το είδα, μιας μικρής μερίδας ακροατών που το αυτί τους δεν έχει συνηθίσει ν’ ακούει κάτι πέρα από το καλούπι. Ό,τι μου δίνει ρυθμό και ξυπνάει την έμπνευσή μου δεν διστάζω να το πλαισιώσω με τους στίχους μου –είτε αυτό θα αρέσει σε κάποιους, είτε όχι. Αν η τέχνη λάμβανε υπ’ όψιν τα καλούπια δεν θα 'ταν τέχνη αλλά καταναγκασμός.
Σ’ ενδιαφέρει να λειτουργήσεις μ’ αυτή τη λογική –όχι μόνο την ανατολίτικη, αλλά την πιο φαν και ουχί φτηνή, εν γένει; Τι αναμένεται ν’ ακούσουμε στο προσεχές άλμπουμ σου;
Δεν λειτουργώ με βάση κάποιο συγκεκριμένο πλάνο όταν γράφω. Πότε δεν έχω λειτουργήσει έτσι και πιστεύω πως, καλώς ή κακώς, δεν μπορώ κιόλας να λειτουργήσω έτσι. Γράφω για να λυτρώνομαι απ’ όσα μ’ απασχολούν και για να εκφράσω τη χαρά, τη λύπη, την αγάπη, την οργή –ανάλογα πάντα με το πώς νιώθω την στιγμή που είμαι πάνω απ’ το χαρτί. Ο καινούριος προσωπικός μου δίσκος ονομάζεται Μετάβαση και είναι δημιουργημένος τόσο αυθόρμητα όσο την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να γράφω στίχους.
Υπάρχει κάποιος άγραφος κανόνας που επιτάσσει μια συγκεκριμένη αισθητική στο, να το πω «σκεπτόμενο», hip hop της ημεδαπής; Πρέπει ντε και καλά να είναι «σκοτεινό», «απειλητικό», «βασανισμένο» ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο πάνω σ’ αυτή τη γραμμή;
Ό,τι είναι «ντε και καλά» αργά ή γρήγορα γίνεται αντιληπτό, κατεβαίνει η μάσκα του και γελοιοποιείται απόλυτα. Θεωρώ ό,τι χειρότερο ν’ ακούω ψευτοβασανισμένους, ή ψευτοσκοτεινούς τύπους οι οποίοι κλαίνε τη μοίρα τους, μόνο και μόνο για να προσεγγίσουν μια λυρικότητα που στα μάτια μου φαίνεται κωμική... Τα σκοτεινά κομμάτια μου τα βλέπω ως ένα μονοπάτι προς το φως. Αυτό αναζητώ και σαν άνθρωπος και σαν στιχουργός.
Να 'σαι πάντα καλά, ευχαριστούμε...
Κι εσείς να 'στε καλά.
{youtube}ZIGdhObhB3w{/youtube}
