Διακρίθηκαν ανάμεσα στις εγχώριες αγγλόφωνες μπάντες της εναλλακτικής σκηνής για το εξωστρεφές τους πνεύμα, γνώρισαν επιτυχία με τα τραγούδια τους στα ’00s και τώρα επιστρέφουν με νέο άλμπουμ (Paper Door) σε δική τους παραγωγή, αλλά και με τον Άρη Σιαφά ξανά στη θέση του βασικού τραγουδιστή. Με αφορμή τη μεθαυριανή τους εμφάνιση στο Gagarin, ρωτήσαμε και μάθαμε για όλα αυτά τα γεγονότα, αλλά και για το πώς βλέπουν οι Matisse (και πιο συγκεκριμένα ο Άρης με τον Γρηγόρη) τα πράγματα σήμερα...
Αύριο παρουσιάζετε το νέο σας άλμπουμ Paper Door στο Gagarin 205. Ο Άρης Σιαφάς δήλωσε ότι «τα τραγούδια είναι για όσους ανησυχούν περισσότερο με τους συναγερμούς παρά με τις χάρτινες πόρτες ή καλύτερα για όσους αισθάνονται πιο ασφαλείς βλέποντας όλες τις πόρτες χάρτινες». Θα μπορούσατε να μας κάνετε πιο συγκεκριμένο το προφίλ αυτού του target group; Πώς φαντάζεστε την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων και τι θέλετε εσείς να τους μεταδώσετε με το νέο σας άλμπουμ;
Άρης Σιαφάς: Ο όρος target group προϋποθέτει ότι κάτι δημιουργείται με συγκεκριμένο προφίλ αποδέκτη κατά νου. Εγώ έγραψα στίχους που, σε μεγάλο βαθμό, είναι βιωματικοί και εκ των υστέρων αντιλήφθηκα πως είχαν κάποιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο: αυτό της ψευδαίσθησης της ασφάλειας και της πλάνης της βεβαιότητας. Δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων, γιατί δεν θεωρώ ότι αποτελούν κατηγορία με διακριτά χαρακτηριστικά. Το Paper Door μπορεί λοιπόν να αφορά οποιονδήποτε έχει αισθανθεί παρομοίως. Επίσης, δεν θεωρώ ότι ένας δίσκος γίνεται με απώτερο σκοπό να μεταδώσει μηνύματα. Αυτά αναπόφευκτα υπάρχουν –πάντα και παντού– αλλά είναι διαφορετικό να έχεις κινηθεί από πρόθεση προς αυτή την κατεύθυνση. Μια μουσική δουλειά μπορεί να σε κερδίσει γιατί συνολικά αποπνέει κάποια αίσθηση που μπορεί, τη δεδομένη στιγμή, να σε συγκινεί. Το καλύτερο που μπορείς να μεταδώσεις σε κάποιον μουσικά είναι το αίσθημα ότι δεν είναι μόνος του σε ό,τι σκέφτεται και αισθάνεται.
Σε μια εποχή δύσκολη για όλους και ειδικά για τη δισκογραφία –η οποία είχε πληγεί καιρό πριν την κρίση– εσείς αποφασίσατε να κυκλοφορήσετε καινούργιο άλμπουμ και μάλιστα σε δική σας παραγωγή. Το έχουμε δει να συμβαίνει όλο και πιο συχνά τελευταία. Είναι άραγε η μόνη διέξοδος που έχει μείνει στους εγχώριους μουσικούς που θέλουν να υπάρχουν και δισκογραφικά;
Γρηγόρης Κόλλιας: Δεδομένης της δισκογραφικής ύφεσης, οι ανεξάρτητες και ατομικές μουσικές παραγωγές σίγουρα αποτελούν διέξοδο αλλά και στοίχημα για την προβολή και διάδοση καλλιτεχνικών έργων. Είμαστε υπέρ τέτοιων προσπαθειών, τις στηρίζουμε –εντός και εκτός των στενών πλαισίων της μπάντας– και είμαστε περήφανοι γι’ αυτές. Το θέμα όμως είναι να αντιλαμβάνονται όλοι τους λόγους για τους οποίους οι εταιρείες δεν στηρίζουν, τουλάχιστον οικονομικά, τέτοιες παραγωγές. Το χαμηλό επίπεδο της εγχώριας μπουζουκοπόπ σκηνής έχει «ναρκώσει» το αυτί των παραγωγών των περισσοτέρων δισκογραφικών εταιρειών, με αποτέλεσμα να θεωρούν αδιανόητο να συνεισφέρουν σε δύσκολες (κατ’ αυτούς) παραγωγές και ήχους. Έτσι προτιμούν τα τελευταία μουσικά τους κεφάλαια να τα επενδύουν σε λεγόμενες safe και πατροπαράδοτες συνταγές, β’ διαλογής και βραχυπρόθεσμης μουσικής διάρκειας. Το μέλλον θα δείξει αν όλοι εμείς οι λάτρες του DIY είχαμε άδικο...
Εσείς τι προσδοκίες έχετε από τις πωλήσεις, με δεδομένο ότι οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι σήμερα κατεβάζουν τη μουσική που ακούν από το ίντερνετ; Από την άλλη, νιώθετε να έχει βοηθήσει το ίντερνετ τη διάδοση της δικής σας δουλειάς;
Γ.Κ.: Όποιος υποστηρίζει ότι το διαδίκτυο δεν είναι πεδίο ευρείας προβολής και διάδοσης ιδεών, προφανώς δεν έχει αντιληφθεί την εποχή στην οποία ζούμε. Υπό αυτή την έννοια, το ίντερνετ είναι μοιραία ο «φυσικός» χώρος για να μπορεί κάποιος να επικοινωνήσει όσα θέλει να μοιραστεί –άρα και τη μουσική του. Δεν είναι όμως ο μόνος. Η προσωπική επαφή, οι ζωντανές εμφανίσεις, οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων σ’ ένα μπαρ, ένα στούντιο ή ένα σπίτι, σφυρηλατούν και δίνουν ανθρώπινο προσδιορισμό στην επικοινωνία. Είμαστε φανατικά υπέρ του διαδικτύου, αρκεί αυτό να μην σημαίνει μουσική περιχαράκωση και κοινωνικό αποκλεισμό. Οι προσδοκίες μας από τις πωλήσεις σίγουρα είναι περιορισμένες σε σχέση με το παρελθόν. Κάτι τέτοιο όμως είναι φυσικό, δεν μας ενοχλεί. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η συγκεκριμένη δουλειά να φτάσει στα αυτιά και στις ψυχές πολλών ανθρώπων. Αυτό θα προσδιορίζει και το μέτρο της επιτυχίας του Paper Door.
Ο μέχρι τώρα τραγουδιστής σας, Άλεξ Καββαδίας, αποχώρησε και τη θέση του πήρε και πάλι ο αρχικός σας frontman, Άρης Σιαφάς. Ποιοι ήταν οι λόγοι για τους οποίους αποφάσισε ο πρώτος να αφήσει τους Matisse και πώς σας επηρέασε η αποχώρησή του;
Γ.Κ.: Ο Άρης Σιαφάς είναι ο τραγουδιστής και frontman των Matisse. Ο Άλεξ συμμετείχε σε ένα άλμπουμ και σε μια περίοδο κατά την οποία έπρεπε να αποφασίσουμε αν τα παρατάμε ή συνεχίζουμε. Επομένως το δίλημμα ήταν και ως έναν βαθμό πρακτικό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το διάστημα της απουσίας του Άρη βοήθησε και τις δύο πλευρές να καταλάβουν πώς θέλουν τελικά να τοποθετηθούν απέναντι στα μουσικά δρώμενα –πράγμα που τελικά μας έφερε πιο κοντά. Το καλό ουίσκι πρέπει να μείνει και λίγο στο βαρέλι για να γίνει μεστό κι ακριβό και εμείς είμαστε λάτρεις του συγκεκριμένου ποτού.
Σε μια παλιότερη συνέντευξή σας –λίγο καιρό αφότου ο Σιαφάς είχε φύγει από το συγκρότημα– είχατε δηλώσει ότι ο βασικός λόγος αυτής του της απόφασης ήταν ότι «δεν του άρεσε η πορεία που είχαν πάρει τα πράγματα, με την έννοια της εμπορικότητας και του promotion που χρειάζεται ένα συγκρότημα που είναι στο προσκήνιο». Τι άλλαξε σήμερα και βρίσκεται και πάλι πίσω στους Matisse;
Γ.Κ.: Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα και το προνόμιο να αλλάζουν απόψεις και στάσεις. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση οι απόψεις μας δεν βρίσκονταν και τόσο μακριά, επί της ουσίας. Όλοι πιστεύουμε ότι η εναλλακτική μουσική δεν είναι ένα είδος που πρέπει να κρύβεται σε ένα σκονισμένο μπαούλο και να είναι για λίγους, όσους θεωρούν τους εαυτούς τους ελίτ. Ήμασταν από τις πρώτες αγγλόφωνες μπάντες που επέδειξαν, αν θέλετε, μια μουσική εξωστρέφεια. Μέσα σε αυτήν την πορεία μπορεί να έγιναν και λάθη. Το να αντιλαμβάνεσαι όμως τι φταίει και να το διορθώνεις, ενσαρκώνει το πνεύμα της ωριμότητας. Η μουσική μας συνάντηση με τον Άρη ήταν λοιπόν μια υπόθεση η οποία στην πραγματικότητα δεν έκλεισε ποτέ, απλά ήθελε λίγο χρόνο για να αναπνεύσει και να μας δυναμώσει.
Α.Σ.: Όντως, η προώθηση του Toys Up με αναστάτωνε σε καθημερινή βάση, αλλά κι εγώ είχα πολλά άλυτα προσωπικά ζητήματα εκείνη την περίοδο και θεωρούσα ότι η παραμονή μου στη μπάντα θα τα διαιώνιζε... Όταν επέστρεψα η κατάσταση δεν είχε καμία σχέση με αυτήν που είχα αφήσει –και φυσικά είχα ξεμπερδέψει και με τα δικά μου θέματα.
Δεδομένου ότι με τους Matisse ακολουθήσατε ελαφρώς διαφορετικούς δρόμους μετά την αποχώρησή σου, πόσο εύκολο ήταν τελικά να ξανασυναντηθείτε μουσικά;
Α.Σ.: Για την ακρίβεια στο διάστημα που μεσολάβησε εγώ έκανα μόνο τη μουσική για κάποιες παραστάσεις και ετοίμαζα και το Red Coffee με τους Hometaping. Στην ουσία ήμουν αδρανής και αποσυρμένος. Με την επιστροφή μου στο γκρουπ ξεκίνησε πάλι η κινητικότητα και κυρίως η έκθεση, που είναι κατά τη γνώμη μου η ουσιαστικότερη διάσταση στη μουσική διαδικασία και η βασιλική οδός για την εξέλιξη ενός ατόμου γενικότερα.
Μιλώντας για μουσικές συναντήσεις, πόσο εύκολη ήταν η συνεργασία σας με την Ειρήνη Δούκα στο ''Sorry'' και πώς προέκυψε αλήθεια αυτή η συνεργασία;
Γ.Κ.: Η Ειρήνη Δούκα, μεταξύ άλλων, ανήκει στον πυρήνα-ομάδα των καλλιτεχνών με τους οποίους συνεργαζόμαστε, και θα συνεργαζόμαστε. Η συμβολή της στην παραγωγή του Paper Door υπήρξε μουσικά και ηθικά ουσιαστική. Το “Sorry” προέκυψε σε μια εσωτερική και μαγική βραδιά στο στούντιο, με τον Άρη και την Ειρήνη να έχουν αφεθεί σε εκστατικούς μουσικούς διάλογους, παίζοντας με μελωδίες και διαθέσεις. Ως εκ τούτου η συνεργασία μας ήταν όχι μόνο εύκολη μα και μουσικά αναγκαία. Δεν είμαστε υπέρ των συνεργασιών μέσω mail ή για εταιρικούς σκοπούς. Μας αρέσει να λειτουργούμε σαν ομάδα –ήδη η Ειρήνη και ο Greggy ετοιμάζουν μάλιστα κι ένα δικό τους project– και θα έχετε έτσι πολλά να ακούτε και για άλλες συνεργασίες μας με καλλιτέχνες τους οποίους εκτιμούμε.
Θα πουλούσατε πιστεύετε περισσότερο αν οι στίχοι σας ήταν γραμμένοι στα ελληνικά; Ή δεν θα μπορούσατε να εκφραστείτε αποτελεσματικά στη μητρική σας γλώσσα;
Γ.Κ.: Ο αγγλικός στίχος δεν είναι αυτοσκοπός, γίνεται με φυσικό εκφραστικό τρόπο. Οι αναφορές μας, σαν μπάντα, προέρχονται κυρίως από την αγγλική και αμερικάνικη κουλτούρα και μουσική και έτσι αποτυπώνεται στο τελικό αποτέλεσμα. Το αν πουλούσαμε περισσότερο αν είχαμε ελληνικό στίχο δεν μας έχει απασχολήσει ποτέ. Καλύτερα να απασχολήσει αυτούς που τόσα χρόνια τραγουδούσαν επιφανειακούς στίχους στα ελληνικά και τώρα προσπαθούν να εκφραστούν στην αγγλική γλώσσα με νοήματα και προφορές που ούτε Άγγλος δεν θα μπορούσε να καταλάβει.
Σας έχει απασχολήσει, ως σχέδιο, η προοπτική μιας διεθνούς καριέρας;
Α.Σ.: Νομίζω πως όταν λέμε «διεθνής καριέρα», στην Ελλάδα τουλάχιστον, εννοούμε επιτυχία σε κάποια από τις G8 χώρες –ΟΚ, όχι στην Ιταλία και στη Ρωσία– και προπάντων στις αγγλόφωνες. Δεδομένου του πόσο έχουν αλλάξει τα της δισκογραφίας στην μετά ίντερνετ φάση, η «διεθνής καριέρα» έχει νέες αποχρώσεις, λιγότερο κομπλεξικές και πιο ουσιαστικές πιστεύω. Σήμερα μπορεί κανείς να ταξιδέψει σε πολλές χώρες προσκεκλημένος από ομότεχνούς του, να κυκλοφορήσει τη δουλειά του σε μία εταιρεία του εξωτερικού, να γνωρίσει και να συνεργαστεί με αγαπημένους του καλλιτέχνες –όλα αυτά χάρη στο διαδίκτυο. Η «διεθνής καριέρα» ως τρελές πωλήσεις ή ως Νο.1 σε βρετανικά ή αμερικανικά τσαρτς δεν μας απασχόλησε ποτέ. Ως όραμα ανήκει και σε άλλη εποχή... Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα είχαμε προσπαθήσει να κινηθούμε διαφορετικά. Φαντάζομαι θα φεύγαμε εγκαίρως έξω.
{youtube}Tlx6wMFNrn4{/youtube}
