Όταν παίζουν μουσική, οι Lost Bodies παίζουν με τις λέξεις και με το μυαλό μας. Η αντισυμβατική τους ηχητική συμπεριφορά και οι αιχμηροί, αυτοσαρκαστικοί στίχοι δεν είναι παρά η δική τους απάντηση στο παράλογο που ζούμε. Ο Θάνος Κόης απαντά εκ μέρους τους στις ερωτήσεις μας για το σχήμα σήμερα και για το πώς αντιμετωπίζουν τα πράγματα, με αφορμή τη συμμετοχή τους στο τριήμερο Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής (Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή 25, 26 & 27 Μαΐου, στο 6 D.O.G.S., με ελεύθερη είσοδο –οι Lost Bodies εμφανίζονται αύριο Παρασκευή στο Gig Space του χώρου)...
Πείτε μας δυο λόγια για τους Lost Bodies, για εκείνους τους αναγνώστες που είτε είναι μικροί για να σας ξέρουν, είτε κάτι έχουν χάσει στην πορεία...
Είμαστε αθηναϊκή μπάντα με ελληνικό στίχο και ξεκινήσαμε με μια κιθάρα και ηχογράφηση σε κασετόφωνο στο σπίτι, δίχως βάθος στη φωνή, δίχως φτιασίδια. Η πρώτη μας δουλειά κυκλοφόρησε σε κασέτα το 1988, από τότε έχουμε βγάλει άλλες δύο κασέτες, ένα βινύλιο 45άρι και εννέα CD. To συγκρότημα ξεκίνησε από τους Αντώνη και Θάνο, οι οποίοι συνεχίζουν να δουλεύουν με το ίδιο μεράκι από τότε. Πρώτη φορά εμφανιστήκαμε ζωντανά το 1997 και από τότε παίζουμε 3-4 φορές τον χρόνο στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Τώρα στη μπάντα (που είναι και η καλύτερη μπάντα που είχαμε ποτέ) είναι οι: Γιώργος-κιθάρα, Κωσταντής-κιθάρα, Βασίλης-μπάσο, Παύλος-κρουστά και η Θάλεια-τρομπέτα και πλήκτρα.
Ποιες ήταν οι επιρροές σας όταν πρωτοξεκινήσατε και ποιες είναι σήμερα;
Ήταν η εποχή του πανκ και βέβαια δεν ήταν δυνατόν να μείνουμε ανεπηρέαστοι. Σίγουρα μας άρεσε πάρα πολύ η ανανέωση που έφερε στο ροκ. Αν και δεν δουλέψαμε με τρόπο ορθόδοξο για το πανκ, ενσωματώσαμε στη μουσική μας την αυθάδεια, τη φρεσκάδα και τον αυθορμητισμό του. Παράλληλα ακούγαμε και underground μουσική των 1970s, αλλά και τζαζ και πειραματική μουσική, ηλεκτρονική (Ξενάκης, Στόκχάουζεν κ.λ.π.), κυκλοφορίες της Archiv (εθνομουσικολογία) και χίλια-δυο και της κότας το φτερό.
Από το Δο Ντίεση μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει στον τρόπο με τον οποίον φτιάχνετε μουσική; Έχει επηρεάσει ας πούμε το ίντερνετ την επαφή σας με τον κόσμο;
Ναι, δουλεύουμε με υπολογιστές, πράγμα που βοηθάει πολύ στο να κερδίζουμε και χρόνο και χρήματα, όπως και στο να έχουμε περισσότερη οικειότητα με τη δουλειά μας, μιας και τη φτιάχνουμε σπίτι μας. Μέσω ίντερνετ έχουμε και άμεση επικοινωνία με το κοινό μας –είτε μέσω του site μας, είτε μέσου του blog μας, είτε με το mail μας.
Μέσα από το υλικό σας κάνετε κοινωνική σάτιρα, αυτοσαρκάζεστε –από το 1987 μιλούσατε μάλιστα με κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις μέσα από τα τραγούδια σας, για αυτό το σύστημα εξαθλίωσης, για τον καταναλωτισμό, την προπαγάνδα, την αισθητική του νεοπλουτισμού. Μπορούσε λοιπόν να είχε προβλεφθεί η σημερινή κρίση που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα;
Να σου πούμε του στραβού το δίκιο, αυτό που μας έτυχε τα δύο τελευταία χρόνια αγγίζει το σενάριο επιστημονικής φαντασίας... Πάντα εξαγριωνόμασταν από τη μανία, από το άγχος για πωλήσεις και από την απόλυτη απληστία των αφεντικών, αλλά το σημερινό ξεσάλωμα και αυτή η κατάσταση στην οποία βλέπουμε να είναι νόμιμο και ηθικό να βγάζουν χρήματα (καναλάρχες, διεθνείς μπουρδελο-οίκοι, επιχειρηματίες κ.λ.π.) και από την εξαθλίωσή μας ακόμα, καταλήγει εφιάλτης. Ωστόσο πίσω έχει η αχλάδα την ουρά: το παρατραβήξανε και θα πάρουν τα αρχίδια μας!!!!
Μιλήστε μας λίγο και για το ντοκιμαντέρ του Γιάννη Μισουρίδη, το οποίο σας αφορά...
Ο Μισουρίδης άκουγε τις δουλειές μας από τις κασέτες. Και μια φορά με είδε στον δρόμο, αλευρωμένο από τις σκόνες (δούλευα σε οικοδομή) και μου λέει ότι γουστάρει τη δουλειά μας και ότι θα ήθελε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για τη μπάντα μας. ΟΚ, σκέφτηκα, άλλος ένας στη σειρά, γιατί διάφοροι μας είχαν πει τα ίδια κατά καιρούς... Όμως αυτός το έκανε τελικά. Με πολύ αγάπη, απλά, χωρίς υπερβολές (μόνο εμείς είμαστε υπερβολικοί) και έβγαλε ένα αποτέλεσμα που είναι 100% Lost Bodies.
Ένα από τα πιο πρόσφατα τραγούδια σας, το “Γελάστε”, θα μπορούσε να είναι ο ύμνος όλων των αγανακτισμένων και καταπιεσμένων της κοινωνίας. Τι φοβάστε περισσότερο για το μέλλον;
Το “Γελάστε” το γράψαμε τον Δεκέμβριο του 2010, καταμεσής δηλαδή στη διάλυση. Εκεί αισθανθήκαμε την ανάγκη να φωνάξουμε κι εμείς μαζί με τον κόσμο για τις αγωνίες και για την απελπισία που όλους μας έβαλε σε σύγχυση μέσα από τον αποπροσανατολισμό του όλοι εναντίον όλων. Την ανάγκη δηλαδή να μη μασήσουμε. Δεν είναι εχθρός μας ο δημόσιος υπάλληλος, ο αγανακτισμένος, τα ΑΜΕΑ, οι συνταξιούχοι, ο διπλανός μας ή, ακόμα χειρότερα, ο μετανάστης. Το πού πρέπει να χτυπήσουμε είναι ξεκάθαρο και δεν θέλει πολλή φιλοσοφία. Μια παροιμία λέει, αν είναι η αρκούδα μπροστά σου, για ίχνη μην ψάχνεις...
Υπάρχει αλήθεια τρόπος αντίδρασης σε αυτό που ζούμε; Προσωπικός μα και συλλογικός;
Είμαι πολλά χρόνια μέσα στα κινήματα και αυτό που είδαμε τον τελευταίο χρόνο –να κρατηθεί δηλαδή μια κατάληψη κεντρικής πλατείας, να κατέβει τόσος πολύς κόσμος στους δρόμους, να γίνει περικύκλωση της Βουλής και να είναι κόσμος κάθε μέρα στους δρόμους επί τρεις μήνες– ήταν πρωτόγνωρο. Και σίγουρα εκεί πολιτικοποιήθηκε, άγαρμπα, μια γενιά που ήταν μέσα σε ένα lifestyle και σ’ ένα ψιλο-αυτιστικό ιντερνετικό σύμπαν, και εκεί είδαμε και την αλληλεγγύη να αναπτύσσεται, αλλά και ό,τι καλύτερο μπορεί να δώσει ο άνθρωπος. Αυτό έδωσε ελπίδες σε εμάς αλλά και τρόμο στο σύστημα, το οποίο υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει τεράστια βία, αλλά και να μάθει ότι, όσο τεράστια κι αν είναι τα συμφέροντα, όσο πολλά κι αν είναι τα λεφτά που παίζονται (τα οποία είναι πάρα, πάρα πολλά) δεν μπορούνε να αγνοήσουν τον κόσμο. Τελικά δεν φτάνουν ούτε οι στρατιές των δημοσιογράφων, που το έκαψαν το χαρτί τους: ο κόσμος κάνει ακριβώς το αντίθετο από όσα του λένε.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδια των Lost Βodies, πέρα από τη συμμετοχή στο 1ο Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής;
Έχουμε έτοιμο το νέο μας CD και ψάχνουμε για κάποια εναλλακτική μερακλίδικη εταιρεία να μας το κυκλοφορήσει (πολύ δύσκολη εποχή για τα CD). Αλλιώς θα το κυκλοφορήσουμε μόνοι μας, ίσως ξανά και σε κασέτα, θα δούμε. Ωστόσο όλα τα καινούργια μας κομμάτια τα κυκλοφορούμε πρώτα στο YouTube και έπειτα θα τα κυκλοφορήσουμε σε καλύτερη ποιότητα, με την σειρά που θέλουμε και με τα εξώφυλλα τα οποία θα αποφασίσουμε.
{youtube}nFwYj5PpWmA{/youtube}
