Ο Τηλέμαχος Μούσας δεν πλασάρεται ως το next big thing στις indie στήλες των «περιοδικών πόλης», γιατί εμμένει στον παραδοσιακό ρόλο του μουσικού και όχι στην κατασκευή μιας στιλιζαρισμένης εικόνας: μελετά, πειραματίζεται και αυτοσχεδιάζει, αναζητώντας και αναδεικνύοντας τους συνδέσμους ανάμεσα σε μουσικά είδη φαινομενικά ασύμβατα. Με την αφορμή της εμφάνισής του με τους Moussas Farm στο Floral –αυτό το Σάββατο στις 24 Μαρτίου– απάντησε στις ερωτήσεις μας, που προέκυψαν με μπούσουλα τον τελευταίο του δίσκο, Newborn...
Αν κάποιος διαβάσει το βιογραφικό σου και τις μπάντες στις οποίες έχεις θητεύσει, θα αντιληφθεί ότι έχεις περάσει από πολλά και διαφορετικά μουσικά είδη. Ήταν ένα «αναγκαίο κακό» ή μια αναζήτηση διεξόδων; Ή τίποτα από τα δύο;
Η μουσική είναι μία και έχει πολλές εκφάνσεις. Κατά περιόδους μελετώ και προσεγγίζω πτυχές της που δεν έχω αγγίξει κι αυτό φυσικά συμβάλλει στη διαμόρφωσή μου ως μουσικού.
Στην αμιγώς προσωπική σου πορεία ασκείσαι στην ευρύτερη τζαζ. Γιατί επέλεξες αυτή τη φόρμα;
Μέσα από την προσωπική μελέτη της κιθάρας ανακάλυψα την ατραπό της τζαζ, η οποία μου επιτρέπει να φτάνω σε όλους τους προορισμούς που επιλέγω για το μουσικό μου ταξίδι. Τέτοιοι προορισμοί μπορεί να είναι η παράδοση, η world μουσική, το ροκ, η κλασική, ο ηλεκτρακουστικός ήχος, το μπαρόκ και το noise. H τζαζ είναι, λοιπόν, η πνευματική μου έκφραση, η πίστη μου, η γνώση μου, το «είναι» μου.
Στον τελευταίο σου δίσκο βλέπουμε μια πληθώρα συμμετεχόντων. Ποιες είναι οι απόψεις και οι ανησυχίες που μοιράζεστε και που σας έκαναν να συνεργαστείτε;
Πάνω από όλα έρχεται η αγάπη για τη Μουσική και την ελευθερία και τη χαρά μέσα σε αυτή.
Μέσα στο Newborn έχεις ενθέσει στοιχεία από την ελληνική παραδοσιακή μουσική. Υπάρχουν συγγένειες ανάμεσα στο παραδοσιακό δημοτικό τραγούδι και την τζαζ;
Προφανώς. Ο αυτοσχεδιασμός είναι βασικό στοιχείο της τζαζ, αλλά και της παραδοσιακής μουσικής. Ας σκεφτούμε το ταξίμι για παράδειγμα. Από την άλλη, οι πεντατονικές κλίμακες της Ηπείρου υπάρχουν και στα μπλουζ και στην τζαζ.
Μιας και ο αυτοσχεδιασμός είναι ένα από τα συστατικά στοιχεία της μουσικής σου έκφρασης, έχεις φοβηθεί ποτέ ότι αυτή η πρακτική ίσως οδηγήσει σε έναν αποστασιοποιημένο ακαδημαϊσμό, στον οποίο πολλοί τζαζίστες υποπίπτουν;
Ο ακαδημαϊσμός είναι κάτι που απεχθάνομαι. Πιστεύω ότι η μουσική μου γεννιέται μέσα από τη σχέση της μελωδίας και του ρυθμού. Και ο «οργασμός» που φέρνει η «ηδονή» ενός όμορφου αυτοσχεδιασμού –μέσα σε φιλόξενες και αφιλόξενες αρμονίες– με εξιτάρει.
Ακολουθείς μια αυτόνομη πορεία, η οποία αποστασιοποιείται από την «έντεχνη» ή την «εναλλακτική» μουσική που παράγεται στην Ελλάδα. Πώς σου φαίνεται η μουσική πραγματικότητα στη χώρα μας;
Είναι αλήθεια ότι δεν ανήκω στη λεγόμενη hip ή indie σκηνή της Αθήνας. Προτιμώ τη δική μου τζαζίστικη πανκ αυτονομία και παραξενιά. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν μου αρέσουν πολλά από τα νέα σχήματα τα οποία κινούνται στον indie χώρο. Μου αρέσει πολύ η Nalyssa Green, ο Egg Hell και αρκετοί άλλοι. Θα έλεγα ότι υπάρχει γενικά πολύ καλό επίπεδο στα νέα παιδιά.
Έχεις συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, με διάφορους ρόλους. Ποια προσωπικά του στοιχεία μπορεί να αναδείξει ένας μουσικός με την ενασχόλησή του με το θέατρο;
Η έκθεση στο κοινό, με κάθε δυνατό τρόπο, σού μαθαίνει πώς να μειώνεις την απόσταση μεταξύ αυτού που συμβαίνει στη σκηνή και του θεατή. Και το πιο σημαντικό είναι ότι στο θέατρο μπαίνεις στη διαδικασία να βρεις μια φόρμα για να τακτοποιήσεις τη χαώδη ακαταστασία.
Έχεις συμμετάσχει σε φεστιβάλ του εξωτερικού και αρκετοί μουσικοί με τους οποίους συνεργάζεσαι είναι ξένοι. Έχεις σκεφτεί τώρα με την κρίση της ελληνικής οικονομίας μήπως θα ήταν προτιμότερο να εγκατασταθείς στο εξωτερικό;
Η μόνη αντίδραση στον φόβο είναι η δημιουργία, είναι το αντίδοτο στην καταχνιά. Αν δεν μείνουμε να παλέψουμε με ό,τι μέσα διαθέτουμε, τότε χάνουμε το παιχνίδι μια και καλή. Όπως έχει πει και ο Μπέκετ, «όταν είναι κανείς μέσα στα σκατά μέχρι τον λαιμό, δεν του μένει τίποτε άλλο παρά να τραγουδήσει». Η φυγή θα σημαίνει ήττα.
Τα σχέδιά σου από εδώ και πέρα τι περιλαμβάνουν;
Πολλές συναυλίες με τους Μoussas Farm, σύνθεση μουσικής για μια παράσταση χορού σε χορογραφία του Φώτη Νικολάου, συναυλίες με τον Βlaine Reininger και με τον Θάνο Ανεστόπουλο, καθώς και μουσική για θέατρο. Πάντως, πέρα από όλα τούτα, αυτή την εποχή μελετώ καθημερινά κλασική κιθάρα και παράλληλα αυτοσχεδιασμούς του Coltrane. Θα ήθελα κάποια στιγμή να κάνω ένα σχετικό project.
