Με τον Πασχάλη δεν ξεμπερδεύεις εύκολα κι ας τραγουδάει ποπ. Κι αυτό διότι υπηρετεί με συνέπεια το είδος του εδώ και δεκαετίες και μάλιστα με ηχογραφήσεις οι οποίες έχουν μείνει ανεξίτηλες στο ασυνείδητο του κοινού: με την πρώτη ευκαιρία, πιάνεις σχεδόν τον καθένα γύρω σου να έχει τουλάχιστον ένα τραγούδι του που να το γουστάρει, ακόμα και ως «guilty pleasure». Να λοιπόν μερικές ερωτήσεις για τον αδιαφιλονίκητο άρχοντα της ελληνικής ποπ, με την ευκαιρία της επικείμενης εμφάνισής του στο Gagarin την επόμενη Παρασκευή, 24 Φεβρουαρίου...
Κύριε Αρβανιτίδη, έχετε υπηρετήσει με συνέπεια την ελληνική ποπ. Θα ήθελα λοιπόν να σας ρωτήσω κάτι: υπήρξαν στιγμές στα 1980s που σας πλησίασαν παραγωγοί για να πάτε σε πιο λαϊκοπρεπές ρεπερτόριο, προς το οποίο και στράφηκαν τότε πολλοί συνάδελφοί σας;
Ναι, μου το πρότειναν αρκετές φορές, κυρίως συνθέτες. Εγώ όμως το είδος μου το αγαπώ, το στηρίζω και το υποστηρίζω.
Έχετε βιώσει την άνθηση της εγχώριας ποπ/ροκ σκηνής στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ποια ήταν τα συν και τα πλην της προσπάθειας ενός συγκροτήματος εκείνη την εποχή, σε σχέση με το σήμερα;
Τα συν στη δεκαετία του 1960 ήταν η παγκόσμια μουσική επανάσταση και η μόδα που παρέσυρε όλους τους νέους στη μουσική. Ένα συγκρότημα εύκολα αποκτούσε κοινό, θαυμαστές, μουσικά πρωινά να παίξει, club, εταιρείες δίσκων... Όλα αυτά σήμερα είναι δύσκολα έως ανύπαρκτα. Το μεγάλο συν τότε ήταν το πάθος που έδινε στην ψυχή. Σήμερα η απογοήτευση κόβει τα φτερά. Όμως εγώ πιστεύω ότι η μουσική κάνει κύκλους και οι νέοι θα αναζητήσουν πάλι τον άνθρωπο και όχι τα κομπιούτερ.
Ποιες μουσικές φόρμες σας συγκινούν ακόμα στις μέρες μας; Ποια είναι τα μουσικά ρεύματα που εξαρχής είχαν κερδίσει την καρδιά σας και εξακολουθούν να κερδίζουν στιγμές ακρόασης;
Όλες οι καλές μουσικές με γοητεύουν, με συγκινούν, με συνεπαίρνουν. Κάθε τι ξεχωριστό. Το αγαπημένο μου είδος είναι η pop country. Στιχουργικά πάλι μ' αρέσουν οι μπαλάντες, οι ιστορίες.
Σας χαρακτήριζε πάντα ένα σαφέστατο νεανικό look. Από ένα σημείο και πέρα υπήρξε σαφής επιλογή αυτού, βάσει του να υπάρχει μια σταθερή αναφορά στην ποπ καταγωγή σας;
Το look μου είναι κατά 90% αληθινό, ένα 10% είναι φτιαχτό. Αισθάνομαι υποχρεωμένος απέναντι στο κοινό που μεγάλωσε με τα τραγούδια μου να του θυμίζω εκείνον τον Πασχάλη, συνεχίζοντας να έχω το ίδιο στιλάκι. Όμως μου αρέσει κιόλας, αφού έτσι νιώθω.
Οι διασκευές (πολλές και επιτυχημένες) στη διάρκεια της καριέρας σας δείχνουν έναν άνθρωπο ο οποίος είχε τα ώτα ανοικτά προς πολλές κατευθύνσεις. Ήταν συνήθως επιλογές δικές σας ή προτάσεις της παραγωγού εταιρείας;
Η πρώτη, το “Κορίτσι Του Μάη (Venus)” ήταν επιλογή της εταιρείας. Αργότερα διάλεγα κυρίως μόνος μου τι θα διασκευάσω και πρέπει να πω ότι το έκανα γιατί οι Έλληνες συνθέτες δεν έγραφαν ποπ τραγούδια και αναγκαζόμουν έτσι να ψάχνω στο ξένο ρεπερτόριο.
Τι είναι αυτό που σας προβληματίζει (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) στη σημερινή ελληνική σύνθεση και στη μορφή του ελληνικού τραγουδιού;
Οτιδήποτε γεννιέται από βιώματα έχει μια ψυχική κατάθεση. Ό,τι γίνεται όμως από κομπιούτερ είναι ψυχρό.
Το ότι είχατε το όνομα Πασχάλης σε μια εποχή όταν η αστική ρουτίνα είχε για τα καλά πιάσει τον Έλληνα δεν το φοβηθήκατε; Ή μήπως κόλλαγε απόλυτα με την εικόνα του «αγοριού της διπλανής πόρτας» (όπως ακριβώς και οι Beatles στη Βρετανία) και ερχόταν έτσι γάντι στην εικόνα που σας άρεσε να έχει το κοινό για εσάς;
Έχει πλάκα η ερώτηση. Έχετε την εντύπωση ότι εκείνη την εποχή σκεφτόμασταν τέτοια πράγματα; Όλα ήταν όπως τα έφερνε η τύχη...
Το μουσικό και κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσατε πόσο στήριξε την προσπάθειά σας για ανέλιξη στη μουσική βιομηχανία; Ήταν λογικό βήμα για την οικογένεια σας αυτό που επιλέξατε ή αντιμετωπίσατε περίσκεψη για το μέλλον της επιλογής σας;
Το μουσικό μου περιβάλλον ήταν οι Olympians. Το μεγάλο μου σχολείο! Όταν διέλυσε το σχήμα και κατέβηκα στην Αθήνα, ο παραγωγός μου –ο Φίλιππος Παπαθεοδώρου– υποστήριξε τις προσπάθειές μου και με τη βοήθειά του κάναμε πολλούς ωραίους δίσκους και μεγάλες επιτυχίες. Οι γονείς μου με άφησαν να κάνω τη νεανική μου τρέλα. Όταν όμως άκουσαν τον “Τρόπο”, μου δώσανε και την ευχή τους.
Τι αποκομίζει ένας μουσικός όπως εσείς μετά από τόσα χρόνια, πέραν της πείρας και της επιτυχίας/δόξας; Ποιο είναι αυτό το στοιχείο το οποίο σας κάνει περήφανο που το κατακτήσατε, εκτός βέβαια από τη δεδομένη αγάπη του κόσμου για τη μουσική και για τη φωνή σας;
Η σκέψη ότι με τα τραγούδια μου συντροφεύω και θα συντροφεύω ανθρώπους σε πολλές στιγμές της ζωής τους με κάνει ευτυχισμένο σε υπερθετικό βαθμό. Αισθάνομαι ότι περνάω από αυτή τη ζωή προσφέροντας σπουδαίες υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο.
