Η Χρυσάνθη Μπαρέλη είναι μια νεαρή τραγουδοποιός, η οποία μάς συστήνεται φέτος μέσω του ντεμπούτο της Χρυσάνθη Και Οι Φανταστικοί Της Φίλοι. Τα τραγούδια που περιέχει αποκαλύπτουν μια φρέσκια και ακομπλεξάριστη φωνή, που μιλάει με ειλικρίνεια και αμεσότητα. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο απάντησε και στις ερωτήσεις που της θέσαμε, σχετικά με την καλλιτεχνική της λειτουργία και υπόσταση αλλά και για θέματα τα οποία άπτονται των βαρυνουσών κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων...
Ξεκινώντας, ας μιλήσουμε λίγο για το πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε μέχρι σήμερα η σχέση σου με τη μουσική...
Η επαφή μου με τη μουσική ξεκίνησε κατά τα χρόνια της εφηβείας, όταν βρέθηκα σε μια παρέα όπου ένας φίλος έπαιζε κιθάρα. Μαγεύτηκα αμέσως και του ζήτησα να μου δείξει λίγα πράγματα. Στη συνέχεια, παρακολούθησα μαθήματα κιθάρας σε ωδείο για έναν χρόνο. Από τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μου με τη μουσική, μού γεννήθηκε η ανάγκη να δημιουργώ δικά μου τραγούδια. Η επιλογή να σπουδάσω Μουσική Τεχνολογία ήταν λοιπόν άμεσα συνυφασμένη με την αγάπη και την ανάγκη μου να βρίσκομαι σε μουσικό περιβάλλον. Μετά τις σπουδές γνώρισα μια όμορφη παρέα, η οποία έμελλε να ονομαστεί Ομοθυμαδόν, με τους οποίους και εμφανίζομαι τα τελευταία τρία περίπου χρόνια.
Πράγματι, έχεις κάνει σπουδές ηχοληψίας στο Α.Τ.Ε.Ι. Ρεθύμνου, λέει το βιογραφικό σου! Εργάζεσαι ή σκοπεύεις να εργαστείς ως ηχολήπτης; Υπάρχουν κάποιοι ηχολήπτες-μουσικοί παραγωγοί των οποίων τη δουλειά θαυμάζεις;
Έχω εργαστεί ως ηχολήπτης, σε στούντιο ηχογραφήσεων και σε μουσικές σκηνές, ενώ αυτόν τον καιρό εργάζομαι στον χώρο της τηλεόρασης. Μου αρέσει πολύ ο ήχος στις παραγωγές του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Ένας από τους ανθρώπους που σε βοήθησαν στην πορεία σου προς τη δισκογραφία είναι ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Πώς προέκυψε η γνωριμία σας και τι αποκόμισες απ’ αυτήν;
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου είναι ένας τραγουδοποιός που αποπνέει σεβασμό και ήθος. Η γνωριμία μαζί του ήταν κάτι που επεδίωξα η ίδια, με σκοπό να μου εκφράσει την άποψή του για τη δουλειά μου. Πήγα και τον βρήκα μετά από μια συναυλία του στα παρασκήνια, όπου του έδωσα δείγμα των τραγουδιών μου. Έπειτα από έναν μήνα περίπου επικοινώνησε μαζί μου. Μου είπε ότι του άρεσε η δουλειά μου και ότι θα πρότεινε στους ανθρώπους από την εταιρεία Lyra να με ακούσουν. Έτσι κι έγινε! Αυτό που σίγουρα αποκόμισα από αυτήν την, έστω και μικρή σε διάρκεια, γνωριμία είναι ότι κάποια πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Επιπλέον, ένιωσα ανακούφιση για το γεγονός ότι υπάρχουν ανιδιοτελείς και καλοπροαίρετοι άνθρωποι στον ελληνικό μουσικό χώρο, ο οποίος θεωρείται από πολλούς ως «κλίκα».
Μίλησέ μου όμως και για την ιστορία και το ύφος της μουσικής παρέας των Ομοθυμαδόν. Πώς και δεν συμμετείχαν τα υπόλοιπα μέλη στις ηχογραφήσεις του δίσκου;
Η Lyra με «γνώρισε» όταν δεν είχαν ακόμα σχηματιστεί οι Ομοθυμαδόν. Έως τότε έπαιζα με τον Αλέκο Γραμματικό –τραγουδοποιό και performer πλέον των Ομοθυμαδόν– σε καφέ μπαρ, μια φορά περίπου τον μήνα. Στην πορεία σχηματίστηκαν οι Ομοθυμαδόν με τη συμμετοχή φίλων μουσικών. Το ύφος της μπάντας είναι ένα μίγμα ροκ, μπλουζ, σουίνγκ, σκα και ρέγγε στοιχείων, δεμένα με πολύ κέφι και χαμόγελο. Πρωταρχικός σκοπός του κάθε live μας είναι να περνάμε ευχάριστα ομοθυμαδόν –ο κόσμος κι εμείς!
Αποκλειστικός συνεργάτης σου στο άλμπουμ είναι ο Βασίλης Πιερρακέας, ως παραγωγός, ενορχηστρωτής και εκτελεστής. Για ποιους λόγους τον επέλεξες και πώς ήταν η συνεργασία σας;
Ο Βασίλης Πιερρακέας υπήρξε μια πολύ εύστοχη επιλογή από τη Lyra. Η συνεννόησή μας ήταν άψογη από τα πρώτα λεπτά που μιλήσαμε. Πρόκειται για έναν άνθρωπος με χιούμορ, με πλούσιες μουσικές γνώσεις και με αξιόλογες συνεργασίες στο ενεργητικό του. Δικαίως τον εμπιστεύτηκα, κρίνοντας εκ των υστέρων από το πολύ καλό αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς.
Και για ποιους λόγους επέλεξες να μελοποιήσεις το “Φίλημα” του Γεώργιου Σουρή, μια μάλλον ασυνήθιστη επιλογή;
Θα τολμήσω να πω ότι το τραγούδι με επέλεξε, οπότε δεν γνωρίζω τους λόγους που το έκανε (γέλια)! Ο συνήθης τρόπος που φτιάχνω ένα τραγούδι είναι να γράφω τους στίχους και έπειτα να τους μελοποιώ. Το “Φίλημα” ήταν από τα ελάχιστα τραγούδια που ηχογράφησα τη μουσική πρώτα και αποφάσισα πως δεν θα βάλω καθόλου στίχους. Αυτό, μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε η μητέρα μου στο δωμάτιο, η οποία μού έφερε να κοιτάξω ένα παλιό της τετράδιο, από τα χρόνια της εφηβείας της. Εκεί έγραφε στίχους τραγουδιών και ποιήματα που της άρεσαν. Μετά από ένα μικρό ξεφύλλισμα, έπεσα τυχαία πάνω στο “Φίλημα”, το οποίο κι άρχισα κατευθείαν να τραγουδάω! Για πολύ καιρό δεν γνώριζα καν ποιος το είχε γράψει... Μόλις ανακάλυψα ότι ήταν του Σουρή, διάβασα από περιέργεια κι άλλα ποιήματά του. Με εκφράζει απόλυτα ο σατυρικός τρόπος γραφής του. Το τελευταίο διάστημα νομίζω, πάντως, ότι γίνεται αναφορά στο έργο του όλο και πιο συχνά, μιας και σήμερα –εκατό χρόνια περίπου μετά τον θάνατό του– μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ! Έχω μελοποιήσει, μάλιστα, κι άλλο ποίημά του. Ευελπιστώ να το συμπεριλάβω στον επόμενο δίσκο.
Αν έπρεπε να ξεχωρίσεις κάποιους καλλιτέχνες και κάποιους δίσκους που σε έχουν επηρεάσει περισσότερο ως μουσικό και δημιουργό, ποιοι θα ήταν αυτοί;
Είχα ακούσει πολύ Παύλο Σιδηρόπουλο κατά τα εφηβικά μου χρόνια κι αυτό είναι κάτι που, μάλλον, με έχει επηρεάσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο έχω ακούσει.
Ας περάσουμε λίγο και στην επικαιρότητα. Ανήκεις σε αυτούς που συγκεντρώνονταν καθημερινά στις πλατείες ανά την Ελλάδα, διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα; Ποια η γνώμη σου για το κίνημα των «Αγανακτισμένων» και πόσο αισιόδοξη ή απαισιόδοξη είσαι για το μέλλον;
Όποτε μπορούσα, παρευρισκόμουν στην πλατεία Συντάγματος. Οι «Αγανακτισμένοι» για μένα είναι μια πολύ ουσιαστική και πρωτότυπη κίνηση. Μεγάλος αριθμός ανθρώπων ψάχνουν, νομίζω, πλέον τα κοινά που έχουν μεταξύ τους και όχι τις διαφορές τους. Πιστεύω ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να αποδεχτούμε τον συνάνθρωπό μας με τη διαφορετικότητά του και να συμβαδίσουμε μαζί του σε κοινή πορεία, με κοινό στόχο, σε αντίθεση με το πόσο εύκολο είναι να επισημαίνουμε τις διαφορές μας, αναπαράγοντας και δικαιολογώντας την αδράνεια. Είναι μια διαδικασία που ξεκινάει πρωτίστως με τη σχέση την οποία έχουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Επιπλέον, το κίνημα των «Αγανακτισμένων» μάς βοηθάει να θυμηθούμε τα αυτονόητα που έχουμε ξεχάσει: την ανάγκη της επικοινωνίας, της αλληλοϋποστήριξης με τον συνάνθρωπο και της χρήσης των κοινών, όπως είναι οι πλατείες, η μουσική και… το χαμόγελο! Δηλώνω αισιόδοξη για το μέλλον, γιατί θεωρώ ότι οι βάσεις αυτής της κίνησης είναι πιο γερές από ποτέ!
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη για την πολυδιάστατη κρίση που βιώνουμε φέρει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Εντοπίζεις ευθύνες και ημών των πολιτών; Και ποιες είναι αυτές;
Νομίζω πως δεν υπάρχει «αθώο θύμα». Το ότι έχουμε ανεχτεί διεφθαρμένες συμπεριφορές, το ότι τις αναπαράγουμε έστω και σε μικρότερο βαθμό, αλλά και το ότι είχαμε αναισθητοποιηθεί απέναντι στα κακώς κείμενα της καθημερινότητάς μας, μάς επιβαρύνει με ένα ποσοστό ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση. Το μεγαλύτερο, όμως, ποσοστό ευθύνης φέρουμε για το ότι έχουμε εναποθέσει τις ευθύνες της δικής μας ζωής σε άλλους: ιδιοτελείς ανθρώπους, εταιρείες και κράτη.
Κλείνοντας, πες μου τι ελπίζεις και τι σχεδιάζεις για το δικό σου μουσικό μέλλον.
Ελπίζω να περνάω πάντα όμορφα με τις μουσικές παρέες μου, ενώ δεν σχεδιάζω τίποτα συγκεκριμένο προς το παρόν, μιας και βρίσκομαι σε φάση εσωτερικού «ανασχηματισμού».
