Από φέτος, η Αλυκή της Πάρου –ένα από τα πλέον όμορφα κυκλαδίτικα ψαροχώρια– αποκτά το δικό της φεστιβάλ, που θα διοργανώνεται σε ετήσια βάση. Διόλου τυχαία, το φεστιβάλ αυτό φέρει το όνομα του Γιώργου Κονιτόπουλου, ο οποίος μπορεί μεν να ήταν Ναξιώτης, εκεί όμως γνώρισε την καλλιτεχνική του άνοδο κι εκεί πέθανε το 1991. Οι φετινές εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν την Παρασκευή 17 του μήνα και θα διαρκέσουν ως και την Κυριακή 19/6. Με την ευκαιρία λοιπόν, μιλήσαμε με τη Νάσια Κονιτοπούλου, κόρη του Γιώργου Κονιτόπουλου και πρωταγωνίστρια της βραδιάς του Σαββάτου στο φεστιβάλ…
Το ερχόμενο Σάββατο θα εμφανιστείτε σε ένα νέο φεστιβάλ στην Αλυκή της Πάρου, το οποίο έχει ως στόχο να τιμήσει τον πατέρα σας, Γιώργο. Συμμετείχατε με κάποιον τρόπο στα διοργανωτικά; Ή σας προσέγγισαν με αυτήν την ιδέα;
Συζητούσαμε καιρό πριν για τη δημιουργία αυτού του φεστιβάλ, με τον αδελφό μου Μιχάλη, με τον Παντελή Θαλασσινό και με άλλα άτομα από την Αλυκή. Και μια μέρα μου ανακοίνωσαν πως είναι πλέον γεγονός! Με κάλεσαν μάλιστα να αναλάβω και καθήκοντα γραμματέα του Δ.Σ.
Παρότι Ναξιώτης, ο πατέρας σας έζησε κάποιο διάστημα στην Αλυκή και δραστηριοποιήθηκε εκεί καλλιτεχνικά, έτσι δεν είναι;
Όχι, ο πατέρας μου δεν έζησε ποτέ στην Αλυκή ως μόνιμος κάτοικος. Δραστηριοποιήθηκε όμως καλλιτεχνικά εκεί, τον στήριξαν πολύ οι κάτοικοι, δημιούργησε φιλίες, αλλά και περιουσιακά στοιχεία. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι εκεί άφησε και την τελευταία του πνοή.
Εσείς αισθάνεστε τον τόπο αυτόν ως φορτισμένο συναισθηματικά;
Φυσικά κι αισθάνομαι φορτισμένο συναισθηματικά τον τόπο αυτόν… Και γιατί ο πατέρας μου άρχισε ν’ ανεβαίνει εκεί καλλιτεχνικά, αλλά και γιατί η Αλυκή είναι γεμάτη από προσωπικές μου αναμνήσεις. Από τότε ας πούμε που ήμουν πολύ μικρή, θυμάμαι να πηγαίνουμε για διακοπές στην Αλυκή, τόσο καλοκαιρινές όσο και Πασχαλινές.
Ξεκινήσατε από μικρή να τραγουδάτε και ήταν υποθέτω φυσικό. Σε ποιο σημείο όμως της πορείας νιώσατε την αρχική σας ενασχόληση να μεταμορφώνεται σε κάτι επαγγελματικό;
Πράγματι, τραγουδούσα από πολύ μικρή! Θυμάμαι που μ’ ανέβαζε ο πατέρας μου στο πάλκο, όταν καμιά φορά πηγαίναμε οικογενειακώς στο μαγαζί όπου δούλευε, και τραγουδούσα. Όταν τελείωσα το Λύκειο, αποφάσισα ότι ήθελα κι εγώ να ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι.
Με δεδομένο ότι εσείς έχετε μεγαλώσει στην Αθήνα, σας δυσκόλεψε ο παράγοντας «βίωμα» στη σχέση σας με το παραδοσιακό τραγούδι; Ή μπορέσατε να τον προσεγγίσετε μέσω άλλων οδών;
Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά βιώματα από τη Νάξο και την Πάρο είχα μόνο στο διάστημα που πήγαινα εκεί διακοπές. Αλλά οι αφηγήσεις των γονιών μου –ήταν και οι δυο από τον Κυνήδαρο της Νάξου– με βοήθησαν πολύ να προσεγγίσω το παραδοσιακό τραγούδι. Νομίζω πάντως ότι έπαιξε ρόλο και η κληρονομικότητα στο να νιώθω και να καταλαβαίνω κάποια πράγματα, τα οποία δεν έζησα.
Έχετε νιώσει ποτέ το επώνυμο «Κονιτοπούλου» να βαραίνει περισσότερο από όσο αντέχετε;
Όχι, δεν το έχω νιώσει να με βαραίνει με τέτοιον τρόπο. Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου ώστε να κάνω σημαντικά πράγματα.
Ο πατέρας σας δεσπόζει στο δισκογραφικό σας ξεκίνημα και πολλοί σας μάθαμε ως ερμηνεύτρια στο πλάι του, σε δίσκους όπως π.χ. το Στο Παραθύρι Μπρόβαλε ή το Ε Για Μόλα Γεια. Τι δυσκολίες συναντήσατε όταν έπρεπε να συνεχίσετε χωρίς αυτόν και πώς τις αντιμετωπίσατε;
Ευτυχώς ο πατέρας μου πρόλαβε και μου άνοιξε αρκετές πόρτες όσο ζούσε. Έτσι μπόρεσα να σταθώ και μόνη μου στον χώρο, όταν εκείνος έφυγε.
Ζούμε σε εποχές όπου όλες οι ντόπιες μουσικές παραδόσεις του κόσμου επιχείρησαν είτε να εκσυγχρονιστούν, είτε να εξελιχθούν. Στην Ελλάδα όμως είδαμε το νησιώτικο τραγούδι να γίνεται περισσότερο ένα συνοδευτικό στις μεγάλες λαϊκές πίστες, παρά να αντιμετωπίζεται με τη σοβαρότητα που έπρεπε. Έγιναν λάθος εκτιμήσεις και βιαστικές κινήσεις; Ή απλά έλειψαν οι δημιουργοί που θα μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της εξέλιξης; Εσείς τι πιστεύετε, με βάση την εμπειρία σας;
Όσον αφορά στον ρόλο των δημιουργών, θεωρώ μεγάλο πλήγμα την απώλεια του Γιώργου Κονιτόπουλου. Η απουσία του έπαιξε και παίζει σημαντικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίον εξελίσσεται αυτή τη στιγμή το νησιώτικο τραγούδι. Όσον όμως αφορά στην παρουσία του νησιώτικου στις μεγάλες λαϊκές πίστες, προσωπικά προτιμώ να βρίσκεται εκεί από το να απουσιάζει εντελώς από τη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα.
Υπάρχει περίπτωση να δούμε την ευρύτερη οικογένεια των Κονιτοπουλαίων σε κάποια δισκογραφική ή συναυλιακή συνεργασία; Εσάς θα σας ενδιέφερε κάτι τέτοιο ή θεωρείτε ότι είναι δύσκολο, στη βάση ότι ο καθένας σας έχει πια χαράξει μια διακριτή πορεία;
Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα συμβεί. Πάντα υπάρχει άλλωστε η πιθανότητα συνεργασίας μεταξύ μας.
