Πριν από μερικούς μήνες, η είδηση ότι η Ελένη Τσαλιγοπούλου είχε αποφασίσει να γράψει δικές της μουσικές προκάλεσε το ενδιαφέρον. Η είδηση έγινε λοιπόν πράξη και στις προθήκες των δισκοπωλείων τοποθετήθηκε πρόσφατα το καινούργιο της CD, με τον έξυπνο τίτλο Τα Ρι Ρα. Πάνω στις δικές της συνθέσεις έγραψαν στίχους μερικοί από τους πιο αξιόλογους δημιουργούς των δύο τελευταίων δεκαετιών, μια μικρή dream team δηλαδή (Φοίβος Δεληβοριάς, Βασιλικός, Αλκίνοος Ιωαννίδης κ.α.), που ανταποκρίθηκε στο φιλικό κάλεσμα της Τσαλιγοπούλου για αυτό το νέο της εγχείρημα. Κι ενώ ο δίσκος φιλτράρεται με πολύ αργό τρόπο στις playlist των ραδιοφώνων –μιας και δεν έχουμε να κάνουμε με εύκολα σουξέ– η καλλιτέχνης οργανώνει δύο μεγάλες συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για να μας γνωρίσει τα καινούργια της τραγούδια (Παρασκευή 24/6 στον Λυκαβηττό, Δευτέρα 27/6 στη Μονή Λαζαριστών). Στο ενδιάμεσο, κρίθηκε απαραίτητη μια διαδικτυακή συνομιλία μαζί της, για να μας μιλήσει για όλα όσα συμβαίνουν στην καλλιτεχνική της ζωή –καθώς το Τα Ρι Ρα φαίνεται να την έχει βάλει σε μία πολύ ευχάριστη και άκρως δημιουργική φάση…
Είχατε πάντα μία ανάγκη να τραγουδάτε δημιουργούς της γενιάς σας. Επί του πρακτέου όλα αυτά τα χρόνια το έχετε καταφέρει. Σήμερα μπορείτε να κάνετε μία αποτίμηση και να δείτε ποια είναι τα συν και τα πλην αυτής της επιλογής;
Μόνο θετικά ήταν! Όταν ξεκίνησα να τραγουδάω έλεγα κυρίως τραγούδια παλιότερων εποχών. Σύντομα όμως κατάλαβα ότι αυτό δεν με εξέλισσε καλλιτεχνικά και ότι το σημαντικό ήταν να τραγουδάω κομμάτια της εποχής μου. Στάθηκα τυχερή, γιατί είχα την ευκαιρία να με εμπιστευτούν εκπρόσωποι του σύγχρονου τραγουδιού. Όπως λέει και ο Σαββόπουλος, «οι παρέες γράφουν ιστορία».
Οι κριτικοί όλα αυτά τα χρόνια έχουν δεχθεί με θετικά σχόλια τη δουλειά σας και ποτέ δεν έγραψαν λίβελους για κανένα μέχρι τώρα δισκογραφικό σας βήμα. Επίσης, έχετε δημιουργήσει ένα, πυρήνα κοινού που σας ακολουθεί πολλά χρόνια τώρα. Είστε ικανοποιημένη για το πώς σας αντιμετωπίζει το ειδικό και μη ειδικό κοινό;
Ναι, νιώθω πολύ τυχερή που το ευρύ κοινό αγκάλιασε τα τραγούδια μου. Παρόλο που έχω ερμηνεύσει τραγούδια διαφορετικών μουσικών τάσεων –που μπορεί κάποια στιγμή να μπέρδεψαν το κοινό– θεωρώ όλες μου τις επιλογές προίκα μου. Και στόχος μου είναι να αποκτήσω έναν ακόμα σκληρότερο πυρήνα κοινού.
Με την Εποχή Του Ονείρου έκλεισε ένας κύκλος και με το Αλλάζει Κάθε Που Βραδιάζει άνοιξε ένας άλλος στην τραγουδιστική σας πορεία. Κατά αντιστοιχία, μετά από μία δεκαετία, συνέβη το ίδιο, με το best Σαν Ψέματα και με το πρόσφατο Τα Ρι Ρα. Έχετε ανάγκη από δισκογραφικές αποτιμήσεις για να προχωρήσετε στα νέα σας σχέδια;
Κάθε κύκλος μην ξεχνάμε ότι είναι και η αφετηρία μιας καινούργιας διαδρομής. Κάθε κύκλος πρέπει να κλείνει στην ώρα του και να τον διαδέχεται ένας άλλος.
Το Τα Ρι Ρα προκάλεσε το ενδιαφέρον για τον προφανή λόγο ότι μπήκατε στη λογική να γράψετε μόνη σας τις μελωδίες των τραγουδιών. Με το δεδομένο ότι δεν είστε επαγγελματίας συνθέτης, τι δυσκολίες συναντήσατε για την υλοποίηση αυτών των τραγουδιών;
Αυτό που κυρίως με δυσκόλεψε ήταν ότι οι τραγουδοποιοί στους οποίους απευθύνθηκα δεν είχαν γράψει ξανά πάνω σε μουσική άλλου. Η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη γιατί κατάφερα να εκφράσω ένα μουσικό κόσμο τον οποίον κουβαλούσα χρόνια. Σ’ αυτό έχει μεγάλη ευθύνη ο Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου, που με βοήθησε να βάλω τάξη στις μουσικές μου ιδέες. Νοιώθω περήφανη αλλά και αγχωμένη!
8 διαφορετικοί στιχουργοί για τα 8 τραγούδια του CD. Ποιος από όλους τελικά κατάφερε να μπει στην ψυχολογία της Τσαλιγοπούλου και να γράψει στίχους έτσι όπως θα τους έγραφε η ίδια;
Είμαι πολύ ευγνώμων σε όλους, γιατί όλοι μπήκαν στην ψυχή μου. Ο Ζούδιαρης έγραψε τα «δικά μου» λόγια, ο Γκόνης μιλάει για την εσωτερική μου ξενιτιά, ο Πορτοκάλογλου μου θυμίζει τις ρίζες μου, ο Παυλίδης με έκανε να ονειρευτώ εικόνες, ο Αλκίνοος με έβαλε σε διαδικασία αποδοχής πραγμάτων, ο Βασιλικός μου έδειξε τη σκληρότητα των σχέσεων στη ζωή μου, ο Δεληβοριάς μου θύμισε ότι όλα έχουν τέλος και συγχρόνως αρχή μέσα μας και ο Μωραΐτης με έπεισε να μιλήσω με την καρδιά μου.
Θα έχει συνέχεια το δημιουργικό εγχείρημα του Τα Ρι Ρα;
Αν υπάρχει λόγος, ναι.
Βάζοντας τη λέξη «τζιβαέρι» στο τραγούδι “Μοσχολούλουδο” αν μη τι άλλο κάποιος που παρακολουθεί επί σειρά ετών την πορεία σας θα διακρίνει μια ανάγκη να θυμίσετε ότι η βάση σας είναι το παραδοσιακό και λαϊκό τραγούδι. Τελικά το λαϊκό τραγούδι έφτασε να είναι μια απλή συμβολική αναφορά στα νέα ακούσματα της εποχής από τραγουδιστές σαν κι εσάς, οι οποίοι το υπηρέτησαν για πολλά χρόνια;
Ο λόγος που δεν υπάρχει λαϊκό τραγούδι σήμερα έχει να κάνει με τη φύση της εποχής. Δεν κρύβω την αγάπη μου για το λαϊκό και παραδοσιακό τραγούδι, γι’ αυτό και αισθάνομαι μεγάλη ευθύνη. Εύχομαι στο μέλλον να καταφέρουμε να υπάρξει εξέλιξη στη συνέχεια του καλού λαϊκού τραγουδιού.
Κι εσεις μα και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες εκδηλώνετε μία ανάγκη –είτε σε συνεντεύξεις σας, είτε ακόμα και με τη μουσική σας– να απευθύνεστε σε νέο, ηλικιακά, ακροατήριο. Πόσο δίκαιο είναι τελικά στην εποχή μας όλοι να αναφέρονται και να δημιουργούν με βάση το στατιστικό κατασκεύασμα του δυναμικού κοινού 15-44;
Αυτό που με ενδιαφέρει δεν έχει να κάνει με ηλικίες. Προσπαθώ να καθοδηγώ το κοινό και όχι να με καθοδηγεί. Το ευρύ κοινό συνήθως αρέσκεται σε εύκολες λύσεις και επιλογές. Το νεότερο κοινό είναι συνήθως πιο ανοιχτό σε νέα ακούσματα και τάσεις και αυτό μου αρέσει κι εμένα. Ευτυχώς πάντως, ανεξαρτήτως ηλικίας, μέχρι σήμερα το κοινό μου έχει χαρίσει πολλές εκπλήξεις.
Ο Μελωδία παίζει playlist, το Δίφωνο δεν μπορεί να βρει τον προσανατολισμό του, το Δεύτερο Πρόγραμμα ανασυγκροτείται, η εκπομπή της Μπήλιως Τσουκαλά βγαίνει στον αέρα για λίγους μήνες. Με λίγα λόγια, όλα τα μέσα που υποστήριζαν και προωθούσαν τη δουλειά τη δικιά σας και τνν ομότεχνών σας μοιάζουν να παραπαίουν. Το γεγονός ότι ο χώρος για τη μουσική σας διαφήμιση στα media εξαλείφθηκε ή καλύτερα μεταλλάχτηκε απότομα, σας έβαλε σε σκέψεις για το πώς τελικά θα κοινωνήσετε τη δουλειά σας από ’δω και πέρα;
Τα πράγματα δεν είναι πια τα ίδια πουθενά, ούτε στα media. Πρέπει να υπάρξουν νέες προτάσεις στα μέσα και είμαι σίγουρη ότι θα υπάρξουν. Ο κόσμος κουράστηκε να ακούει την ίδια μουσική πρόταση παντού και πιστεύω ότι, αν υπάρξουν, θα φέρουν και τα ποσοστά που όλοι επιζητούν. Αυτό που μένει αλώβητο επικοινωνιακά είναι οι συναυλίες, οι οποίες παραμένουν ο πιο δυνατός τρόπος να μεταφέρεις συναισθήματα. Έχω εμπιστοσύνη ότι θα βγει κάτι καλό στη δύσκολη εποχή που διανύουμε.
Ως άνθρωπος του χώρου εκ των έσω, μπορείτε να μου εντοπίσετε τα δύο-τρία κομβικά σημεία της ελληνικής τραγουδοποιίας, τα οποία άλλαξαν τα δεδομένα στον χώρο τα τελευταία 20 χρόνια;
Οι τραγουδοποιοί της δεκαετίας του 1990, που έκαναν θαύματα όταν κανείς δεν το περίμενε, η άνθηση της (κυρίως) αγγλόφωνης σκηνής τα τελευταία χρόνια, που σίγουρα θα αφήσει κάτι καλό, και η προσπάθεια των νέων μουσικών να εκφραστούν μόνοι τους μέσα σε αφιλόξενο περιβάλλον.
