Συζητήθηκε αρκετά το ντεμπούτο των Ciccada, A Child In The Mirror, αλλά η δική μας αφορμή για να μιλήσουμε με το σχήμα είναι η διάθεσή τους να εξερευνήσουν τα όρια του ήχου τους με την τζαζ. Διάθεση η οποία τους οδήγησε να συμμετάσχουν στο φετινό Jazz + Πράξεις Φεστιβάλ της Πάτρας (16, 17, 18 Ιούνη, στο Αίθριο του Παλαιού Δημοτικού Νοσοκομείου), δίπλα σε ονόματα όπως αυτά του Milcho Leviev, του Μπάμπη Παπαδόπουλου, του Spyweirdos, του Γιώργου Τρανταλίδη και του Κώστα Θεοδώρου, μεταξύ άλλων. Οι Ciccada θα παίξουν συγκεκριμένα την Παρασκευή 17 του μήνα, αμέσως πριν το κουαρτέτο του Leviev –μέχρι τότε, ο Νίκος Νικολόπουλος ανέλαβε εκ μέρους τους να μας λύσει κάποιες απορίες…
Συστήστε μας λίγο το παρελθόν του σχήματος για όσους έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή μαζί σας: πώς πάρθηκε η απόφαση να στηθούν οι Ciccada, ποιος βρήκε το όνομα, πώς δημιουργήθηκε ο βασικός πυρήνας;
Εγώ (Νίκος Νικολόπουλος) και ο Γιώργος Μούχος κάναμε την αρχή. Ο Γιώργος μου έπαιξε στην κιθάρα κάποια κομμάτια του, μου άρεσαν, ανέλαβα να τα ενορχηστρώσω και πρότεινε το όνομα Ciccada για το ντούο μας. Μας άρεσε η λέξη ηχητικά και στους δύο, πέρα απο την έννοιά της. Λιγο μετά ήρθε και η Ευαγγελία (Κοζώνη) στο τραγούδι. Όλα αυτά, άνοιξη του 2005...
Από εκεί και πέρα, πώς φτάσατε στη Fading Records και στο ντεμπούτο σας A Child In The Mirror; Είστε ευχαριστημένοι από την πορεία του δίσκου;
Το 2008 φτιάξαμε ένα demo το οποίο άκουσαν μέσω του MySpace μας οι Ιταλοί, τους αρέσαμε και μας πρότειναν να βγάλουμε τον δίσκο μαζί τους (AltrOck-Fading). Οι άνθρωποι ξέραν απο progressive μουσικές, δεν ήταν τυχαίοι! Είχαμε εξαιρετική σχέση και συνεργασία όλο αυτόν τον καιρό, προώθησαν πολύ καλά τη δουλειά μας και μας έκαναν γνωστούς σε πολλούς χώρους. Από πωλήσεις τώρα, όχι κι άσχημα...
Βλέπω στο MySpace σας ότι αυτοπροσδιορίζεστε ως progressive-folk rock σχήμα. Προτιμάτε τον όρο progressive από το art rock; Τα θεωρείτε ταυτόσημες έννοιες ή διακρίνετε μια έστω κι ελαφρά διαφοροποίηση στο τι περιγράφουν;
Λίγο-πολύ οι λέξεις progressive και art rock τα ίδια πράγματα λένε... Η ουσία είναι οτι παίζουμε ροκ, με πολλές επιρροές απο άλλα μουσικά είδη.
Έχει ειπωθεί ότι η πιο εμφανής επιρροή σας είναι οι Gryphon. Το δέχεστε; Και σε ποιους άλλους καλλιτέχνες θα εντοπίζατε τις καταβολές του ήχου σας;
Ναι, οι Gryphon μας έχουν επηρεάσει αρκετά. Όπως και οι Gentle Giant, Renaissance και Strawbs.
Πόσο εύκολο είναι να στηθεί μια μπάντα με τέτοιον ήχο στην Ελλάδα του 21ου αιώνα; Έχει ξεπεράσει το ροκ ακροατήριο –και αναφέρομαι κυρίως στους μικρότερους σε ηλικία– την εχθρική του προκατάληψη έναντι του progressive ήχου;
Μάλλον άγνοια και έλλειψη ευρείας μουσικής παιδείας υπάρχει και όχι πραγματική εχθρότητα προς το progressive. Υπάρχουν όμως κάποιοι (και πολλοί απ’ αυτούς είναι νέοι) που ακούν τέτοια μουσική και μας υποδέχτηκαν με πολύ ενθουσιασμό. Αυτό μας δίνει δύναμη και χαρά. Και, επειδή κυριολεκτικά λατρεύουμε αυτό που κάνουμε, θα τα καταφέρουμε!
Το folk στοιχείο πώς το προσεγγίζετε και πώς το οριοθετείτε; Από τον ήχο του δίσκου σας συμπεραίνω ότι πρωτίστως αναφέρεστε στη βρετανική folk. Υπάρχει περίπτωση αργότερα να επεκτείνετε αυτό το ενδιαφέρον και προς πιο γηγενείς μορφές;
Ως έναν βαθμό με τη χρήση οργάνων που παραπέμπουν σε ανάλογες μουσικές, όπως το recorder, το κλαρινέτο και η ακουστική κιθάρα. Στα θέματα που γράφουμε, όμως, όλες οι επιροές και τα ακούσματα υπάρχουν καλά αφομοιωμένα από το προσωπικό μας στυλ. Δεν είναι μόνο η βρετανική folk. Σε 2-3 κομμάτια μας υπάρχουν ήδη αναφορές στα Βαλκάνια και στην ελληνική μουσική παράδοση, με κορυφαίο το “Epirus”.
Σας δυσκόλεψε η διασκευή στο “Blacksmith”; Με δεδομένο ότι πρόκειται για τραγούδι το οποίο έχει γνωρίσει ουκ ολίγες σημαντικές εκτελέσεις;
Όντως είναι πολυτραγουδισμένο, αλλά αυτό που κάναμε εμείς δεν είναι ακριβώς διασκευή. Είναι μια αρκετά πιστή εκτέλεση της πρώτης διασκευής που κάναν στο πασίγνωστο αυτό αγγλικό παραδοσιακό τραγούδι οι Steeleye Span –στον πρώτο δίσκο τους Hark! The Village Wait (1970). Έναν χρόνο μετά, κάνανε και μία δεύτερη και αρκετά διαφορετική, την οποία θα παρουσιάσουμε σύντομα στις συναυλίες μας.
Από την άλλη, όπως δείχνει και η φετινή σας συμμετοχή στο φεστιβάλ Jazz + Πράξεις, ο ήχος σας αφήνει περιθώρια και για έναν διάλογο με τον ωκεανό της τζαζ. Τι σας ενδιαφέρει ακριβώς από την τελευταία και πώς τη φαντάζεστε να συμπράττει με τα δεδομένα του A Child In The Mirror;
Η τζαζ έρχεται διακριτικά και αφήνει πινελιές σε κάποια κομμάτια μας...!
Τι έπεται για τους Ciccada μετά το Jazz + Πράξεις; Έχετε σχεδιάσει τα επόμενα βήματά σας;
Λίγη καλοκαιρινή ξεκούραση και μετά θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τον επόμενο δίσκο. Υπάρχουν κάποιες ιδέες, τις οποίες θέλουμε να αρχίσουμε να δουλεύουμε. Και από Σεπτέμβριο πάλι ζωντανές εμφανίσεις...
