Κάθε που εμφανίζεται –στη δισκογραφία, στη σκηνή, μέσω συνεντεύξεων– ανάβουν οι συζητήσεις. Για εκείνο που τραγούδησε και ίσως να μην της άρμοζε, για εκείνη τη συνεργασία που άλλοι αγάπησαν κι άλλους άφησε σκεφτικούς, για εκείνο που είπε και οι μισοί ταυτίστηκαν ενώ οι υπόλοιποι μισοί εξοργίστηκαν. Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη εξελίχθηκε από μια αντικειμενικά αναγνωρισμένη μεγάλη φωνή σε μία από τις λίγες ντίβες του καιρού μας, μα επιμένει να μην κάθεται στα αυγά της. Επόμενο πλάνο, οι επικείμενες εμφανίσεις της στο Παλλάς παρέα με τον Μάριο Φραγκούλη –αρχής γενομένης από αυτή την Παρασκευή, στις 17 του Δεκέμβρη. Αφορμή κατάλληλη για μια κουβέντα...
Ραντεβού στο Παλλάς με τον Μάριο Φραγκούλη έχετε δώσει κυρία Πρωτοψάλτη και στα δελτία διαβάζουμε για ένα πρόγραμμα βασισμένο τόσο στο ελληνικό, όσο και στο διεθνές πεντάγραμμο. Πώς στήθηκε, όμως, αυτή η συνεργασία; Υπήρξε κάποια πρωτοβουλία, δική σας ή του Μάριου Φραγκούλη;
Η πρωτοβουλία ανήκει σε μένα, αλλά το έδαφος ήταν ήδη έτοιμο. Ο σπόρος είχε πέσει την πρώτη φορά που τραγουδήσαμε μαζί με τον Μάριο Φραγκούλη, στην πρώτη συναυλία για τον εθελοντισμό των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Είχα μαγευτεί από τη δύναμη και το εύρος της φωνής του και, από τότε κιόλας, δώσαμε το επόμενό μας ραντεβού.
Προέρχεστε από μια σειρά επιτυχημένων εμφανίσεων στο Gazarte, παρέα με τον Στέφανο Κορκολή. Με τον οποίον όμως συνεργαστήκατε στενά και στον τελευταίο σας δίσκο, Φανερά Μυστικά. Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στη δεκαετία του 1990, όταν ο έντεχνος κόσμος αντιμετώπιζε με σνομπισμό τις ποπ επιτυχίες του;
Δεν μπορώ να ξέρω τι θα είχε συμβεί σε εκείνα τα χρόνια... Ξέρω όμως ότι, από τότε μέχρι σήμερα, ο Στέφανος Κορκολής είναι αποδεδειγμένα ένας πολύ ταλαντούχος συνθέτης. Και ακόμα περισσότερο ένας συγκλονιστικός σολίστας, με διεθνή μάλιστα ακτινοβολία.
Με το Φανερά Μυστικά φτάσατε ξανά αρκετά κοντά σε ένα άλμπουμ-κύκλο τραγουδιών, αλλά και πάλι δεν το επιλέξατε. Έχετε να παρουσιάσετε μια τέτοια δουλειά από τις Υδρόγειες Σφαίρες του 2000. Τι πλεονεκτήματα παρουσιάζουν οι πολυσυλλεκτικοί δίσκοι, από την οπτική γωνία μιας φτασμένης και αγαπητής στο κοινό ερμηνεύτριας, όπως εσείς;
Ήταν κοινή απόφαση, δική μου και του Στέφανου, να δώσουμε τον λόγο –και τον γραπτό και τον μουσικό– σε νέους συνθέτες και στιχουργούς. Είναι πολύ τρυφερό να μπορείς να δίνεις «βήμα» σε ταλαντούχους νέους σε αυτή την δύσκολη εποχή που ζούμε. Πιστέψτε με, θα ήταν πολύ πιο εύκολο, και για τους δυο μας, να μην ήταν πολυσυλλεκτικός δίσκος το Φανερά Μυστικά.
Μια που κάνετε λόγο για νέους δημιουργούς, συμμερίζεστε ή θεωρείτε υπερβολική την άποψη ότι το δημιουργικό δίδυμο Κραουνάκη-Νικολακοπούλου στάθηκε το τελευταίο με σημαίνον εκτόπισμα γραφής;
Θεωρώ το μουσικό αποτύπωμα του Κραουνάκη πηγαίο, συγκινητικά αυθόρμητο, ιδιαίτερο και διαπεραστικό. Ο λόγος πάλι της Λίνας δημιούργησε μια ξεχωριστή σχολή τότε, τάραξε τα ύδατα της εποχής. Κι έτσι ένας λαμπρός ήλιος ανέτειλε στον κόσμο των τραγουδιών, μια διείσδυση λόγου που δεν είχε δοθεί με τέτοιον τρόπο. Η Λίνα είναι συγκλονιστική. Τη θεωρώ ποιήτρια, από τότε μέχρι και σήμερα έχει διανύσει πολλές αποστάσεις γράφοντας. Εύχομαι και στους δυο να μην στερέψει ποτέ αυτή η πηγή της έμπνευσης.
Κοιτάζω τα εξώφυλλα παλιών σας δίσκων και τα αντιδιαστέλλω με την εικόνα σας της δεκαετίας του 1990 και τη σημερινή. Χρειάστηκε δουλειά από μέρους σας αυτή η μεταμόρφωση στη δυναμική και απαστράπτουσα γυναίκα του σήμερα;
Ήταν μια μεταμόρφωση η οποία ήρθε απολύτως φυσιολογικά... Μου αρέσει να εξελίσσομαι μέσα στα χρόνια, αρκεί να είμαι πάντα ο εαυτός μου.
Πώς αντιμετωπίζετε κάποιες επικρίσεις οι οποίες έχουν ακουστεί –μερικές μάλιστα από δηλωμένους κατά τα άλλα θαυμαστές σας– για το “Πάμε Χαβάη”, μα και για το “M’ Άλλον Μοιάζεις”; Τι θα απαντούσατε σε όσους λένε ότι τέτοια τραγούδια δεν αρμόζουν στην Πρωτοψάλτη;
Θα απαντούσα ότι και για τα δυο τραγούδια τρέφω ιδιαίτερα συναισθήματα... Το πρώτο, σε στίχους της Έλενας Μηλιώκα, περιγράφει την έντονη ζωή μιας σύγχρονης γυναίκας, με όσα αδιέξοδα προκαλεί η έλλειψη χρόνου στην πραγματοποίηση των πιο απλών ονείρων. Είναι λόγια που διαθέτουν έναν ιδιαίτερο αυτοσαρκασμό, αν τα παρατηρήσετε με προσοχή. Το δεύτερο τραγούδι, σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, αφορά στην κακοποίηση των γυναικών. Περιέχει δηλαδή ένα έντονο κοινωνικό μήνυμα κατά της βίας –όποια κι αν είναι η μορφή της και απ’ όπου κι αν προέρχεται. Είναι δικαίωμα, από εκεί και πέρα, του κάθε ακροατή να τα αγκαλιάσει η να τα απορρίψει. Έτσι απλά...
Είστε άνθρωπος που συχνά-πυκνά έχετε τοποθετηθεί σε πολιτικά και ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα. Σας απασχόλησαν οι πρόσφατες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές; Ή συνταχθήκατε με τη γενικότερη αποχή;
Με απασχόλησαν παρά πολύ κι έκανα αυτό που έπρεπε, ως πολίτης. Σαφώς το μέλλον με τρομάζει. Ώρες-ώρες νομίζω ότι δεν συμβαίνει αυτό στην αγαπημένη μου χώρα, ότι είναι ένας εφιάλτης και θα ξυπνήσω... Θα ήθελα να σας μεταφέρω μια μοναδική φράση την οποία μου διάβασε πρόσφατα, σε ένα ρεσιτάλ στην Ευρώπη με τον Στέφανο, ένας Γερμανός: «ΑΧ ΕΛΛΑΔΑ... Κυρά, πανάρχαια Ελλάδα, κρύψε με κάτω από τη γαλάζια ποδιά σου». Ομολογώ ότι συγκινήθηκα παρά πολύ ακούγοντάς την.
Έχετε βιώσει, σε μικρή ηλικία, έναν ξεριζωμό, ερχόμενη από την Αλεξάνδρεια των παιδικών σας χρόνων στην Ελλάδα. Τι μάθημα ζωής θα λέγατε ότι σας έχει δώσει μια τέτοια εμπειρία και πώς το χρησιμοποιήσατε στην καριέρα σας;
Ένας ξεριζωμός είναι σαν ένα γεωτρύπανο ψυχής... Πάντα βρίσκεις τη δύναμη και την ελπίδα για να ανασυντάξεις τις δυνάμεις σου. Η ζωή δεν αξίζει άλλωστε χωρίς ρίσκο. Πολλές φορές έχω πει εις υγείαν της σκόνης του χρόνου, η οποία τα καλύπτει όλα, μικρά και μεγάλα.
Δώστε μας, για το τέλος, μερικές ακόμα πληροφορίες για το πρόγραμμα που θα παρουσιάσετε με τον Μάριο Φραγκούλη στο Παλλάς. Υπάρχουν άλλα ανακοινώσιμα σχέδια για τις αρχές του 2011;
Στο Παλλάς θα ακούσετε τραγούδια όχι μόνο από το ελληνικό μα και από το παγκόσμιο στερέωμα –από τον Rossini στον Κορκολή και από τον Andrew Lloyd Webber στον Κραουνάκη. Τραγούδια τα οποία μας έχουν συγκινήσει αλλά και απογειώσει... Υπάρχει επίσης μία ταινία του Ντίσνεϊ που θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους τις γιορτές με τίτλο Μαλλιά Κουβάρια. Είναι η ιστορία της Ραπουνζελ κι έχω κάνει όλη τη μεταγλώττιση, όπως και τα τραγούδια του ρόλου της «κακιάς» Γκόθελ. Ήταν μία συναρπαστική εμπειρία.
