Λένε πως η φωνή του γεννάει κάτι ακραίο. Πως είτε θα την αγαπήσεις, είτε θα τη μισήσεις, δεν υπάρχει μέση οδός. Όλοι συμφωνούν ότι με το συγκρότημα του, τα Ξύλινα Σπαθιά, έγραψε ιστορία. Έχω ακούσει να τον κατηγορούν ότι είναι δήθεν, ότι είναι ποζεράς και ότι κάνει εδώ και χρόνια τα ίδια και τα ίδια.  Κι όμως, ο Παύλος Παυλίδης είναι μια από τις αξιοπρεπέστερες και –ακόμα πιο σημαντικό– συνεπέστερες καλλιτεχνικά παρουσίες στον ελληνικό μουσικό χώρο. Μου αρέσει που τώρα μου μιλάει ο ίδιος, αν και ξέρω ότι δεν μιλάει συχνά. Και σίγουρα θα μου αρέσει να ακούσω τη μουσική του να μου «μιλάει», τη Δευτέρα το βράδυ, στα πλαίσια του μεγάλου διήμερου φεστιβάλ της Archangel, Ark Festival (Δευτέρα 13 και Τρίτη 14 του μήνα, στην Τεχνόπολη). Κι ας την έχω ακούσει περίπου 868 φορές μέχρι σήμερα...

Στα τραγούδια σου συναντάμε πολύ έντονα το ταξιδιάρικο στοιχείο. Ποιο είναι τελικά το «λιμάνι» του Παύλου Παυλίδη;

Στη “Σπασμένη Πολυθρόνα” νόμισα ότι ήμουν σαφής όταν έλεγα «το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι». Όπως καταλαβαίνεις, πρόκειται για εσωτερικά ταξίδια. Καμιά φορά είναι σαν «εσωτερική μετανάστευση». Σαν να ψάχνεις καινούργια πατρίδα μέσα σου, σαν να σε διώχνει ο παλιός σου εαυτός και σαν να λέει «φτάνει, φύγε τώρα, θα με βαρεθείς αν μείνεις κι άλλο». Απλά δεν γίνεται και ταξίδι χωρίς λιμάνι.

Στον τελευταίο σου δίσκο, Αυτό Το Πλοίο Που Όλο Φτάνει, διακρίνεται μια πιο φωτεινή διάθεση, συγκριτικά με τις προηγούμενες δουλειές σου. Τι την προκάλεσε;

Φτιάχνω δίσκους για να τους ακούω. Δεν με νοιάζει αν είναι «φωτεινοί» ή «σκοτεινοί». Μου αρκεί να τους ευχαριστιέμαι. Αυτός ο δίσκος έχει πιο ξέγνοιαστη και καλοκαιρινή, όπως λένε, ατμόσφαιρα. Πάντα μου άρεσαν τα τραγούδια που λέγαν μελαγχολικές ιστορίες με χαρούμενα ακόρντα και μελωδίες. Θα ήταν όμως λάθος να μπερδεύουμε τη «φωτεινότητα» με την ξεγνοιασιά. Οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες είναι πολλές φορές σκοτεινοί τύποι, με ένα έργο το οποίο λάμπει από αλήθεια και ειλικρίνεια. Η ευθύτητα και η ειλικρίνεια είναι φωτεινότητα. Δεν μου φαίνονται φωτεινά τα «ανέμελα χαζοτράγουδα», που σε αφήνουν να πλατσουρίζεις στα ρηχά και πάει τέλειωσε. Φωτεινός είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί να μην ψεύδεται στον εαυτό του, καταρχάς.

Το εξώφυλλο του νέου σου άλμπουμ είναι μια εξαιρετική ζωγραφιά του Στέφανου Ρόκου. Πιστεύεις στη σημασία του artwork μιας δισκογραφικής δουλειάς;

Ναι, έχει σημασία και πάντα το θεωρούσα κομμάτι του δίσκου και όχι περιτύλιγμα. Ανήκει στο περιεχόμενο του άλμπουμ. Έτσι κι αλλιώς, καλώς ή κακώς, πρώτα βλέπουμε και μετά ακούμε. Και όντως ταίριαξε αυτός ο  πίνακας του Στέφανου.

Στη δεκαετία του 1960 το ροκ υπήρξε η μουσική η οποία εξέφρασε τις αλλαγές που συνέβαιναν στον κόσμο. Στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες πιστεύεις ότι το ελληνικό ροκ μπορεί να επιτελέσει αντίστοιχο σκοπό;

Περισσότερο σα ταμπελάκι δισκοπωλείου μπορεί να χρησιμεύσει αυτή η έκφραση. Οι κοινωνίες, όταν καταρρέουν ηθικά και οικονομικά όπως η δική μας, δεν χρειάζονται «ροκ» σφαλιάρα, τη χρειάζονται απ’ όποιο είδος κι αν προέρχεται. Ξυπνητήρι χρειάζονται. Ποτέ δεν ταύτισα την αφύπνιση και το ξεβόλεμα με καμιάς εθνικότητας ροκ. Με κάνουν καχύποπτο όσοι διεκδικούν αυτό τον τίτλο για τη μουσική τους, κυρίως σε αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Μεγάλωσα ακούγοντας αυτή τη μουσική. Μου φαίνεται φυσιολογικό να ακούω το “Crystal Ship” των Doors όσο και τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι. Δεν αναρωτήθηκα ποτέ τι είναι πιο ανατρεπτικό.

Η τέχνη μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο;

Φυσικά δεσποινίς! Ακόμα και την έκφραση «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί» ο Γκάτσος δεν την έβαλε σε μπροσούρα αλλά σε τετράστιχο. Ακόμα κι ένας μοναχικός παππούς κάπου σε ένα νησί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, βάφοντας όμορφα την πόρτα του σπιτιού του. Προφανώς για τέτοιους «ιδιώτες» μιλά κι ο Ελύτης. Πρέπει να είσαι ΙDΙΟΤ για να μην υποθέσεις ότι ο Ελύτης ήξερε την ακριβή ετυμολογία της λέξης. Πολύ της μόδας αυτή η λέξη τελευταία... Άσε που η τέχνη καμιά φορά κάνει και τα μωρά να κοιμούνται ευκολότερα και τους μεγάλους να ξυπνάνε ομορφότερα.

Την Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου θα εμφανιστείς ζωντανά στο Ark Festival, ενώ τον περασμένο χειμώνα έδωσες αρκετές παραστάσεις με τους B-Movies στον Σταυρό Του Νότου. Θεωρείς ότι οι πολύ συχνές συναυλίες μπορούν να φθείρουν έναν καλλιτέχνη; Ή έτσι αντλεί κανείς ενέργεια από το κοινό;

Ανάλογα τι ανεβαίνεις να κάνεις στο πάλκο... Εγώ προσπαθώ, καταρχάς, να ανακαλύπτω τους στίχους σα να τους λέω για πρώτη φορά. Όταν τα καταφέρνω αισθάνομαι ότι, όχι, δεν αποτελεί φθορά. Φτάνει καμιά φορά ένα πρόσωπο από το κοινό και είναι σα να αξίζει τον κόπο. Είναι ταξίδι μαζί με τον κόσμο, όχι μπροστά στον κόσμο. Το ζητούμενο είναι πάντα να γίνουμε ένα. Να ρισκάρουμε την κάθε βραδιά. “Straight to hell boys…”

Στην πορεία σου μετά τα Ξύλινα Σπαθιά, φαντάστηκες ποτέ τον εαυτό σου να παίζει κάτι εκτός του κιθαριστικού ροκ πλαισίου;

Φαντάζομαι διάφορα project. Μ’ αρέσει όταν παίζουμε με τον Ορέστη, πιάνο – φωνή.

Εκτός από συναυλίες, τι άλλα θεάματα σκοπεύεις να παρακολουθήσεις; Θα παραστείς, για παράδειγμα, σε κάποια θεατρική παράσταση;

Θα προσπαθήσω να δω όσες περισσότερες παραστάσεις μπορώ! Μου αρέσει το θέατρο.