Χρήστο, γιατί έπρεπε να μεταμορφωθεί ο Monsieur Minimal σε Μεσιέ Μινιμάλ για την κυκλοφορία του δεύτερου, ελληνόφωνου αυτή τη φορά, άλμπουμ σου, Πάστα Φλώρα;

Τίποτα δεν έγινε επειδή έπρεπε. Όλα έγιναν επειδή το θέλαμε. Από την πρώτη στιγμή που αποφασίσαμε με την εταιρεία μου να κυκλοφορήσουμε ένα άλμπουμ με ελληνικό στίχο, σκέφτηκα ότι θα ήταν ένα έξυπνο τρικ να κάνω  και μια μικρή μετατροπή στο ψευδώνυμό μου, για να καταλάβει καλύτερα και ο κόσμος περί τίνος πρόκειται.

Η ανάγκη για να γράψεις σε ελληνικό στίχο προέκυψε μετά το Lollipop ή πάντα έγραφες και στις δύο γλώσσες; Μίλησέ μας λίγο για το τι σε ωθεί να γράψεις στην κάθε γλώσσα.

Τα περισσότερα κομμάτια υπήρχαν πολύ πριν από το Lollipop και μερικά από αυτά τα έπαιζα και στα live με αρκετή επιτυχία. Στην όλη διάρκεια της μουσικής μου ενασχόλησης ήταν αναπόφευκτο, λόγω και της μητρικής μου γλώσσας, να μην γράψω κάτι και με ελληνικό στίχο –και όταν αυτό γινόταν με επιτυχία με έκανε πολύ χαρούμενο. Όταν λοιπόν προέκυψαν αυτά τα τραγούδια σκέφτηκα ότι δεν ήθελα να τα πετάξω, ούτε να τα χαρίσω με τίποτα. Γι’ αυτό αποφάσισα να κυκλοφορήσω την Πάστα Φλώρα. Ο αγγλικός στίχος είναι αυτός που με γοητεύει περισσότερο και σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορώ να φανταστώ να μην γράφω πάνω σε αυτόν. Ο επόμενος αγγλόφωνος δίσκος είναι έξαλλου έτοιμος και θα κυκλοφορήσει στα μέσα του 2011, με το καλό.

Η διαφορά μεταξύ των Lollipop και Πάστα Φλώρα είναι μόνο η αλλαγή στη γλώσσα ή και μουσικά θεωρείς ότι υπάρχουν διαφορές;

Η μουσική για μένα είναι η βάση, τον στίχο τον χρησιμοποιώ περισσότερο σαν ένα επιπλέον όργανο. Δεν αλλάζει η αισθητική της μουσικής. Κάνω αυτό που νιώθω χωρίς κανένα κόμπλεξ. Μουσικά συνεχίζεται η ανεμελιά της κιθαριστικής ποπ μέσα από το ομώνυμο κομμάτι και γίνεται λίγο πιο επιθετική μέσα από τον ήχο του “Κι Αν Χαθείς”. Το “Χαρά, Κοπέλα, Μια Ζωή” είναι ξεκάθαρα πιο electronica και tech house, ενώ το αγαπημένο μου “Call Girl” αγγίζει τα όρια του post rock. Άρα υπάρχουν μουσικές διαφορές αναφορικά με το Lollipop και αυτό μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό –πάντα στα πλαίσια της δικής μου αισθητικής και εξέλιξης της μουσικής μου.

Έχεις πει ότι οι επιρροές σου είναι electro, pop, indie, ότι από ξένα συγκροτήματα σε έχουν επηρεάσει οι Belle And Sebastian. Έχεις επηρεαστεί μουσικά και στιχουργικά από Έλληνες δημιουργούς;

Έxω επηρεαστεί από ό,τι έχω ακούσει σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Για μένα έμπνευση αποτελεί η ίδια η μουσική. Μου άρεσαν πολύ οι Raining Pleasure, οι Στέρεο νόβα, ο Κ.Β., οι ΜΙΚΡΟ, οι Ονειροπαγίδα, οι Xaxakes και παλιότερα ακόμα, οι Τρύπες και όλη εκείνη η μουσική γενιά. Θεωρώ λοιπόν ότι, έστω και υποσυνείδητα, έχω επηρεαστεί από όλα τα ακούσματά μου.

Η συνεργασία με τη Δήμητρα Γαλάνη πώς προέκυψε; Είναι γνωστό ότι η Γαλάνη συνεργάζεται συχνά με νέους δημιουργούς. Δεν φοβήθηκες μήπως το κοινό πει: «Ωχ, άλλος ένας που βάζει μια συμμετοχή της Γαλάνη στο δίσκο του για να ανεβάσει τις πωλήσεις»;

Ούτε καν το σκέφτηκα έτσι... Το συγκεκριμένο τραγούδι βρισκόταν στο συρτάρι μου για πολύ καιρό. Όταν αποφάσισα να το ξαναδώ, το έδωσα στον αδερφικό μου φίλο (Δημήτρη Πολιούδη a.k.a Kidgalax), ο οποίος μου έγραψε τους στίχους και τη μελωδία (όπως και σε άλλα 3 κομμάτια του Πάστα Φλώρα) –και τότε και οι δύο συμφωνήσαμε ότι πρέπει να το πει η Δήμητρα Γαλάνη. Με την κυρία Γαλάνη γνωριζόμασταν άλλωστε από τον διαγωνισμό του Coca-Cola Sound Wave και από τότε είχαμε κρατήσει μια επαφή. Έτσι λοιπόν πήρα το θάρρος, της έστειλα το τραγούδι, της άρεσε και το κάναμε. Από τη συνεργασία αυτή αποκόμισα την εμπειρία και τη χαρά του να δουλεύεις με έναν τόσο φτασμένο επαγγελματία μουσικό αλλά και παράλληλα τόσο απλό και γλυκό άνθρωπο.

Έγινες όντως γνωστός από τη συμμετοχή σου στο Coca-Cola Soundwave 2007, ενώ το Lollipop είχε την υποστήριξη του Best Radio 92,6. Αλλά πολύ σύντομα το "Smile" και το "Love Story" ακούστηκαν και από όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας. Χρειάζεται εν τέλει και λίγο πουσάρισμα από τα Μ.Μ.Ε.; Ή πιστεύεις ότι την καλή μουσική το κοινό θα την ανακαλύψει και από μόνο του; Π.χ. από το διαδίκτυο;

Το διαδίκτυο σίγουρα βοηθάει και τείνει να εξελιχθεί σε τρελή μορφή προώθησης. Πιστεύω πως αν έχεις κάτι «καλό», αργά ή γρήγορα θα έρθει σε κάποιο βαθμό στην επιφάνεια. Τώρα αν έχεις και τα δύο, δηλαδή κάτι καλό και ένα μέσο να σε προωθήσει, είναι ακόμα καλύτερο. Με τη μόνη διαφορά ότι πάντα πρέπει να ξέρεις μέχρι πού θες να φτάσεις και ποιο μέσο είναι αυτό που σε αντιπροσωπεύει καλύτερα σαν αισθητική και σαν ύφος. Αυτό για μην φτάσεις στον βαθμό να το εξευτελίσεις –να καείς εντελώς.

Οι Raining Pleasure πριν από χρόνια, όταν έδωσαν το  “Fake” για την τότε διαφημιστική καμπάνια της Cosmote, είχαν κατηγορηθεί από πολλούς για εμπορευματοποίηση και ευτελισμό της μουσικής τους. Σήμερα, η γιγαντιαία αμερικανική αλυσίδα φαρμάκων και τροφίμων Safeway, επέλεξε το δικό σου "Smile" για την τηλεοπτική της καμπάνια σε Αμερική και Καναδά, ενώ το ίδιο κομμάτι επιλέχθηκε επίσης από τη Citroen  για την τηλεοπτική της καμπάνια στην Ελλάδα. Δεν διάβασα κάτι και δεν άκουσα κανέναν να σε κατηγορεί, όπως τότε τους Raining Pleasure. Θεωρείς ότι έχει υπάρξει αποενοχοποίηση της εμπορευματοποίησης στα χρόνια που μεσολάβησαν ή συμβαίνει κάτι άλλο; Και τι θα απαντούσες σε κάποιον που θα σε κατηγορούσε αντίστοιχα;

Πολύ μεγάλο θέμα... Με λίγα λόγια, εγώ γούσταρα απόλυτα το “Fake” (το οποίο αν κυκλοφορούσε στο Λονδίνο θα βρισκόταν για πολλές εβδομάδες στα charts), αλλά και την κίνηση των Raining Pleasure. Ήταν σίγουρα μια πολύ καλή διαφήμιση για αυτούς και τους έκανε να ξεφύγουν από τα στενά όρια της underground indie σκηνής, η οποία στην ουσία σχεδόν ποτέ δεν υφίστατο. Κακά τα ψέματα, ποια μπάντα δεν φαντάζεται τον εαυτό της μπροστά σε ένα γεμάτο γήπεδο; Άρα, όπως καταλαβαίνεις, οι τότε αντιδράσεις οφείλονταν, κατά την γνώμη μου, περισσότερο σε εφηβικούς κομπλεξισμούς. Η μουσική πάντα ήταν εμπόριο αφού το κοινό την αγόραζε και οι εταιρείες την πουλούσαν, μαζί με χίλια δυο παρελκόμενα από δίπλα. Ίσως αν δεν αποτελούσε εμπορικό προϊόν να μην έφτανε καμιά από όλες αυτές τις αμερικάνικες, ευρωπαϊκές και όχι μόνο μπάντες στα αυτιά μας. Δεν ξέρω αν υπάρχει απενεχοποίηση πλέον, πάντως εγώ δεν αντιμετώπισα τέτοια θέματα. Και όποιος με κατηγορούσε θα τον δικαιολογούσα σε έναν βαθμό, από τη στιγμή που δεν γνωρίζει τη μουσική βιομηχανία και τη φιλοδοξία την οποία κρύβει κάθε δημιουργός για τη μουσική του.

Tι συμπεριλαμβάνουν τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον; Σχεδιάζεις και άνοιγμα στο εξωτερικό ή θεωρείς ότι είναι νωρίς για κάτι τέτοιο;

Πάνω από όλα θέλω να έχω τη σωματική και ψυχική μου υγεία. Μουσικά, είμαι στη διαδικασία να ετοιμάσω μία πιο full band έκδοση για τις συναυλίες (αυτό θέλει πολύ δουλειά), ενώ θα μπω στο στούντιο για να ηχογραφήσω το ομώνυμο κομμάτι του Πάστα Φλώρα με γαλλικό και αγγλικό στίχο. Θα βγουν και κάποια βίντεο κλιπ για το “Πάστα Φλωρα”, το “Κι Aν Xαθείς” και το “Call Girl”. Επίσης ετοιμάζω μια κυκλοφορία με κάποια remixes από το Lollipop σε drum n bass και dub φόρμες. Tέλος, όπως σου είπα και πιο πριν, έχω ετοιμάσει σε έναν μεγάλο βαθμό το επόμενο αγγλόφωνο άλμπουμ, με το οποίο θα προσπαθήσω να χτυπήσω την πόρτα στο εξωτερικό. Προς το παρόν κάνω μόνο όνειρα για το εξωτερικό. Δεν είμαι σε θέση να κάνω σχέδια, παρόλη την πολύ καλή πορεία του Lollipop σε Αμερική και Ευρώπη.