Ο Λεωνίδας και ο Άρης, το γνωστό δίδυμο των My Wet Calvin, αφήνουν πίσω την εποχή του δίσκου χέρι-με-χέρι και προχωράνε σε κάτι πιο δραστικό. Ο πρώτος τους full-length, non-DIY δίσκος λέγεται All Great Events και κυκλοφορεί εδώ και καιρό από την Archangel…
«Οι τελευταίοι εργένηδες της εναλλακτικής σκηνής παντρεύονται». Το συγκρότημα που αποθέωνε το DIY και το τζάμπα «καταπατά» όλα τα ιδανικά του και υπογράφει με «δισκογραφική εταιρεία». Το δελτίο τύπου, ενόψει της κυκλοφορίας του All Great Events, ήταν τουλάχιστον υπερβολικό...
Το γεγονός ότι τελικά υπογράψαμε με μια εταιρεία για την κυκλοφορία του πρώτου μας full-length δίσκου, σε αντίθεση με την όλη προϋπάρχουσα DIY εμμονή, δεν σημαίνει ότι καταπατάμε τα ιδανικά μας ή κάτι παρόμοιο. Αναπόφευκτα μας έπιασε ένας υπαρξιακός πονοκέφαλος σχετικά με το αν είμαστε ή δεν είμαστε τελικά ανεξάρτητοι και τι ακριβώς πρεσβεύουμε. Παρ’ όλα αυτά, η εταιρεία –σε γενικές γραμμές– δεν έχει επέμβει σε αυτό που κάνουμε, παρά μόνο με μια θετική χροιά. Χρειαζόμασταν καθοδήγηση σε κάποια θέματα όπως η παραγωγή, που εκείνοι τα γνωρίζουν καλύτερα λόγω εμπειρίας. Τόσο στο ηχητικό, όσο και στο εικαστικό μέρος του δίσκου, δεν υπήρξε πάντως κάποια δεσμευτική παρέμβαση. Αυτό το συμβόλαιο ουσιαστικά μας έχει «λυτρώσει» από πολλά πράγματα, εκ των οποίων προφανώς έξοδα, που μόνοι μας δεν θα επιχειρούσαμε καν να αντιμετωπίσουμε –θα κάναμε κάτι άλλο. Σίγουρα πάντως είναι ένα τέλος εποχής.
Οι My Wet Calvin του 2004 και οι My Wet Calvin του 2010 είναι ακριβώς οι ίδιοι. Στα χρόνια που μεσολάβησαν είδαμε να αυξάνονται βαθμηδόν οι μουσικοί οι οποίοι σας συνόδευαν, για να καταλήξετε σήμερα να είστε πάλι οι δυο σας. Τι σας τράβηξε πίσω στην αρχική σύνθεση;
Επιστρέψαμε στο αρχικό μοτίβο μας ως ντουέτο, αφού έχουμε μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το τι θέλουμε να κάνουμε με τη μουσική μας και οι διαφωνίες είναι, ούτως ή άλλως, πολλές. Δεν μπορούσαμε να έχουμε την ουτοπική απαίτηση τα παιδιά που είχαν έρθει και έπαιζαν μαζί μας να κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, αφού ούτε κι εμείς οι δύο κινούμαστε στο ίδιο. Το διάστημα που παίζαμε όλοι μαζί ήταν πολύ ωραίο γιατί είναι διαφορετική η ενέργεια και η δυναμική του να παίζεις με πλήρη μπάντα –και το διασκεδάσαμε πολύ, αλλά μας περιόριζε κάπως δημιουργικά. Υπήρξε η σκέψη να ξεκινήσουμε εκ του μηδενός σαν μεγαλύτερο συγκρότημα, αλλά δεν μπορούσαμε να παραβλέψουμε το θέμα ότι όλο αυτό το είχαμε ξεκινήσει με τον Άρη και τα κομμάτια ήταν δικά μας. Οπότε σε κάθε περίπτωση θα ήταν άνισο.
Τι απέγινε η εμμονή των My Wet Calvin να τα κάνουν όλα μόνοι τους; Δεν είναι λίγο ψυχαναγκαστικό όλο αυτό;
Γενικά έχουμε τη λόξα να τα ετοιμάζουμε όλα μόνοι μας και να γίνονται τα πράγματα στην ώρα τους. Τόσο γιατί είμαστε ανυπόμονοι και δεν μπορούμε να περιμένουμε να εντοπιστούν τα κατάλληλα άτομα που θα συμβάλουν προς αυτήν την κατεύθυνση, όσο και γιατί έχουμε μια σχετική ευχέρεια σε κάποιους τομείς –όπως για παράδειγμα τα γραφιστικά.
Μεταξύ 2005 και 2007 οι κυκλοφορίες σας ήταν αρκετά συχνές, σε αντίθεση με το επόμενο διάστημα, στο οποίο υπήρξε μια μικρή παύση. Τι μεσολάβησε;
Σίγουρα έπαιξε βασικό ρόλο το γεγονός ότι παρεμβλήθηκε η θητεία του Λεωνίδα στον στρατό και εκ των πραγμάτων μειώθηκε η συστηματική ροή δικών μας ανεξάρτητων κυκλοφοριών, που κρατούσαν σε εγρήγορση και εμάς και όσους μας άκουγαν. Έτσι πέρασε ένα διάστημα στο οποίο δεν είχαμε καμία παρουσία στον χώρο.
Όσο «κουρασμένο» κι αν είναι, οφείλουμε να έχουμε δυο λόγια για τις επί σκηνής μεταμφιέσεις…
Μια από τις «καταστατικές αρχές» του συγκροτήματος ήταν να βγαίνουμε στη σκηνή κάπως διαφορετικά. Δεν θέλαμε να βγαίνουμε με το στυλ «πήρα μια κιθάρα, ανέβηκα και παίζω». Στην πορεία αναδείχθηκαν κι άλλες πτυχές και όλο αυτό βοηθούσε στο να ξεχνάς λίγο ποιος είσαι και να μπαίνεις σε έναν ρόλο. Παράλληλα είδαμε ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, άρεσε πολύ στον κόσμο το ότι ήμασταν ντυμένοι, ότι υπήρχε σκηνικό και ότι όλα αυτά μαζί δημιουργούσαν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Έχουμε σκεφτεί κάποιες φορές μήπως παραέχει πάει αυτή η ιστορία, αλλά ποτέ δεν το έχουμε κάνει τόσο μεγάλο θέμα…
Υπάρχει κάποια ξεχωριστή μεταμφίεση που θεωρήσατε πιο επιτυχημένη από τις υπόλοιπες;
Το καλοκαίρι στη Μπιενάλε δόθηκε η ευκαιρία να στήσουμε κάτι μεγαλύτερο, καθώς ήταν η πρώτη φορά που χρηματοδοτήθηκε το σκηνικό και τα κοστούμια μας –τα οποία έραψε ο Θάνος Παπαστεργίου, που είχε κάνει τα κοστούμια στη Μήδεια του Παπαϊωάννου. Είχαμε φτιάξει ένα κουτί δέκα επί δέκα πάνω στην παραλία του Φλοίσβου, που το είχαμε ονομάσει Εξαγνιστήριο και χώραγε γύρω στα εκατό άτομα. Όποιοι έμπαιναν μέσα έπρεπε να φοράνε μια ποδιά με φτερά αγγέλου, ενώ τα τραγούδια που ακούγονταν πριν τη συναυλία είχαν μέσα τη λέξη «heaven» ή «παράδεισος». Το κλίμα ήταν ασφυκτικό και ουσιαστικά είχες μόνο το συγκρότημα και τη μουσική. Ο ένας από εμάς είχε ντυθεί Άγιο Πνεύμα και ο άλλος το Δέντρο της Γνώσης. Είναι κάτι που θα θέλαμε να ξανακάνουμε.
Για το ακόμα πιο «κουρασμένο» Velvet Bus... Πώς είδατε τις δύο επόμενες φουρνιές;
Το Velvet Bus σαν εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη. Συνεχόμενα live και πολλοί ομοϊδεάτες. Προσωπικά εμείς εξοικειωθήκαμε πολύ με τα κομμάτια, με αποτέλεσμα τα live που ακολούθησαν να είναι σε πολύ καλό επίπεδο, εκτελεστικά. Σχετικά με τη μετέπειτα πορεία του Velvet Bus, μας ανησυχεί ότι δεν υπάρχει επαρκής δεξαμενή συγκροτημάτων. Η σκηνή είναι πολύ περιορισμένη και μοιραία θα επέλθει κάποια διαδικασία ανακύκλωσης. Κι εμείς θα θέλαμε πολύ να ξαναπάμε, αλλά κάτι τέτοιο δεν νομίζω ότι θα είχε νόημα.
Για το artwork του All Great Events γίνεται λόγος περισσότερο και από το περιεχόμενο. Πώς ακριβώς δρομολογήθηκε η διαδικασία για τα διαφορετικά εξώφυλλα; Ο στόχος ήταν να διατηρηθεί κάτι από την παρελθούσα DIY εμμονή;
Μας είχε προβληματίσει πολύ το θέμα του artwork. Θέλαμε να έχει κάτι από την ποιότητα των παλιών, να μπορεί να κυκλοφορεί σε πολλά αντίτυπα και να μην είναι άπειρου κόστους. Τελικά καταφέραμε να κάνουμε κάτι χωρίς σημαντικά έξοδα, αφού είναι ένα απλό λευκό χαρτί με μαύρα γράμματα –και στο 6 D.O.G.S. βάλαμε τον κόσμο στη διαδικασία να έρθει και να κάνει λίγο απ' αυτό, αφού αυτή τη φορά δεν θα του το δίναμε χέρι με χέρι. Ουσιαστικά αγγίξαμε κάθε αντίτυπο. Ύστερα αποφασίστηκε να τυπωθούν περισσότεροι δίσκοι βινυλίου και κάναμε άλλα διακόσια εξώφυλλα μόνοι μας. Άλλα είκοσι εξώφυλλα που είχαν μείνει τα έδωσε ο Άρης σε παιδάκια στον παιδικό σταθμό σαν εργασία και τα ζωγράφισαν εκείνα. Με το artwork του δίσκου καταφέραμε να συγκεράσουμε την ανάγκη να βγει ένα μεγάλο στοκ, αλλά να υπάρχει ταυτόχρονα ένα προσωπικό, χειροποίητο στοιχείο.
Στο All Great Events συναντάμε και γνωστά τραγούδια, μεταξύ άλλων...
Τα μισά τραγούδια του δίσκου είναι επανεκτελέσεις. Οφείλεται στο ότι το διάστημα που υπογράψαμε και αρχίσαμε να ηχογραφούμε, κάναμε live ως πλήρης μπάντα και υπήρχε η θέληση τα παλιά κομμάτια να ηχογραφηθούν με τις νέες συνθήκες, με τη νέα ενορχήστρωση. Γι' αυτό τον λόγο είχαμε συλλάβει το All Great Events ως ανασκόπηση του τι είχαμε κάνει μέχρι τώρα.
Κάποιος που δεν έχει παρακολουθήσει τις προηγούμενες κυκλοφορίες μπορεί να πιάσει κάποια υφολογική διαφορά μεταξύ των παλιών και των καινούργιων τραγουδιών;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει σαφής διαφοροποίηση μεταξύ των παλιών και των καινούργιων κομματιών στα αυτιά κάποιου που δεν μας έχει ξανακούσει. Ίσως για κάποιο λόγο να ξεχωρίζουν περισσότερο τα παλιά, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι είναι τα καλύτερα.
Τα κλισέ της indie κοινότητας αφορίζουν τον ελληνικό στίχο. Πόσο κατά είστε;
Το να τραγουδήσουμε κάτι στο ελληνικά θα μπορούσε να γίνει μόνο στο πλαίσιο του να δοκιμάσουμε πράγματα, όπως δοκιμάζουμε ένα καινούργιο μουσικό όργανο. Στην επίσημη παρουσίαση του δίσκου μας κάναμε μια διασκευή ελληνικού τραγουδιού. Ήταν μισό τραγούδι δικό μας (αγγλόφωνο) και μισό από τον “Ιλισσό” του Χατζιδάκι. Υπάρχει μια ιστορία πίσω από την ιδέα αυτή, αφού η ιδιοκτήτρια του σπιτιού του Λεωνίδα είναι η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, η οποία έπαιζε το μωρό στον Δράκο του Κούνδουρου και είχε τραγουδήσει αυτό το τραγούδι.
Ποια είναι η θέση σας ως προς τις ζωντανές εμφανίσεις; Πολλοί είναι της άποψης «όσα πιο συχνά, τόσο πιο καλά»... Σχεδιάζετε κάτι άμεσα;
Tακτική και ιδιοτροπία μας είναι να παίζουμε αραιά και κάτω από σχετικά ιδιαίτερες συνθήκες. Δεν μας λέει κάτι το να πάρουμε σβάρνα τα λαιβάδικα της Αθήνας. Αυτό που σχεδιάζουμε τώρα είναι να δημιουργήσουμε ένα κινητό stage μέσα σε ένα φορτηγάκι, πιθανότατα το σχολικό από τον παιδικό σταθμό όπου δουλεύει ο Άρης, με σκοπό να κάνουμε κάποια απροειδοποίητα σχετικά live σε σημεία της Αθήνας. Κάποια στιγμή θα θέλαμε να παίξουμε και σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα. Ένα άλλο σχέδιο προς υλοποίηση είναι να κάνουμε μια μικρή περιοδεία στην Κεντρική Ευρώπη το φθινόπωρο, ύστερα από πρόταση ενός Αυστριακού φίλου μας ο οποίος ζει στην Αθήνα. Οπότε σχεδιάζουμε να κλείσουμε μερικές ημερομηνίες σε Γερμανία και Αυστρία.
