Ο Στέλιος Δάβαρης είναι ένας νέος δισκογραφικά μουσουργός, αν και ασχολείται με τη μουσική τα τελευταία δέκα χρόνια, έχοντας στο βιογραφικό του μπόλικες συνεργασίες, τόσο με καλλιτέχνες της λόγιας, όσο και της δημοφιλούς ελληνικής σκηνής. Με αφορμή το ντεμπούτο του Όλα Είναι Νερό, το Avopolis Greek τον κάλεσε να απαντήσει σε 8 «υγρές» ερωτήσεις...
Παγώνεις μπροστά στο κοινό στις συναυλίες;
Όχι, όμως αισθάνομαι ένταση. Μια ένταση που με κάνει να απολαμβάνω ό,τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή και τη νιώθω στα άκρα. Όταν αυτή η ένταση σταματάει γίνεται μια ήρεμη δύναμη, η οποία μεταφέρεται στην καρδιά. Αυτό είναι και το πιο όμορφο σημείο σε ένα live.
Βάζεις νερό στο κρασί σου όσον αφορά στην παραγωγή του μουσικού έργου σου;
Σε ό,τι αφορά πρακτικά θέματα (π.χ. στούντιο) έχω βάλει νερό στο κρασί μου, αλλά χωρίς να περιορίσω τα τραγούδια. Τα τραγούδια θέλω να έχουν την ελευθερία να μου δείχνουν τη διαδρομή που αυτά θέλουν να ακολουθήσουν.
Επιλέγεις να περπατάς σε λεπτό πάγο στη μουσική σου καριέρα;
Είναι πολύ νωρίς για να μιλήσω για τη μουσική μου καριέρα. Ουσιαστικά με αυτό το πρώτο μου άλμπουμ μόλις ξεκίνησε. Μου αρέσει πάντως να περπατάω με το ένστικτο και με τον παρορμητισμό μου. Έτσι κάνω το καλύτερό μου και είναι ο μόνος τρόπος για να νιώθω ασφαλής μέσα στην ανασφάλεια μου.
Πνίγηκες σε μια κουταλιά νερό κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων;
Υπήρξαν πολλά καινούρια πράγματα, με τα οποία γνωρίστηκα για πρώτη φορά. Η αλήθεια είναι πως κάποιες κουταλιές μου στάθηκαν στον λαιμό, αλλά δεν με έπνιξαν! Με έκαναν πιο δημιουργικό. Με έκαναν καλύτερο.
Σκέψεις για το «Θάλασσα και πυρ, και γυνή τρίτον κακόν» (Μένανδρος);
Ό,τι σε δροσίζει μπορεί να σε πνίξει. Ό,τι σε ζεσταίνει μπορεί να σε κάψει. Ό,τι σε εξυψώνει μπορεί να σε ρίξει στο κενό. Πόσο πληκτικό θα ήταν αν δεν υπήρχε αυτός ο κίνδυνος!
Τα λιμνάζοντα νερά του νου βρωμάνε;
Ο ρόλος του νερού είναι να κυλάει. Ο νους είναι ένα σχήμα ανοιχτό. Δεν εγκλωβίζεται. Μόνο εγκλωβίζει. Αν το νερό σταματήσει εκεί θα είναι για κάποιο λόγο. Πίσω από κάθε λόγο υπάρχει μια ανατροπή και κάπου εκεί μια πρόκληση.
Βρίσκεις το βιαστικό πουλί που έφυγε πριν αλλάξει ο καιρός “Στο Τέλος”;
Στο τέλος θα ήθελα να είμαι ο προορισμός του. Στη διαδικασία του να θέλω να βρεθούμε ανακαλύπτω την ευτυχία. Μέσα από ό,τι λείπει, την ανάγκη ή τον πόνο. Αν είναι να βρεθούμε, θέλω να είναι αυτό και τίποτα άλλο. Αν δεν είναι, προτιμώ την ευτυχία της έλλειψης. Αυτά όμως δεν τα ξέρεις. Αν τα διαισθανθείς είναι υπέροχο. Το άγνωστο κάνει τους προορισμούς γοητευτικούς. Γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι.
Ο χρόνος τελικά σταματάει εδώ παρόλο που όλα είναι νερό;
Στο τραγούδι λέει πως ο πόνος σταματάει εδώ, όμως ο χρόνος και ο πόνος έχουν κοινά. Βρίσκεις τη μια λέξη αν ψάξεις στην άλλη. Μέσα στην απόλαυση αισθάνεσαι πως ο χρόνος σταματάει και αυτή η απόλαυση ουσιαστικά έρχεται όταν όλα γίνονται νερό. Όταν αβίαστα αφήνουμε τα πράγματα να πάνε εκεί που ξέρουν. Όχι παθητικά, αλλά κάνοντας το καλύτερό μας. Είναι τόσο απλό ο χρόνος να σταματάει σε ένα βλέμμα, σε ένα άγγιγμα ή στο κενό του οργασμού και τόσο δύσκολο να διαχειριστούμε αυτή τη παύση.
