Οι No Man’s Land είναι ένα από τα ιστορικά συγκροτήματα που ξεπήδησαν στα μέσα των 1980s, επιλέγοντας να πάνε κόντρα στο ρεύμα που ήθελε τη δεκαετία εκείνη να κυριαρχείται από τον new wave ήχο. Η μουσική τους κατεύθυνση, με έντονο το rock στοιχείο και με ψυχεδελικές – όσο και garage – αναφορές, αποδείχθηκε δημοφιλής σε ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, στο οποίο δεν πήγαιναν οι new wave φράντζες και ένιωθε παράλληλα να μην καλύπτεται από τον μανδύα του heavy metal. Με τις δυναμικές εμφανίσεις τους και τις μόνιμα μεταλλαγμένες εκτελέσεις τόσο των δικών τους όσο και μιας σειράς κλασικών rock συνθέσεων, απέδειξαν ότι άξια κατείχαν τη θέση τους ανάμεσα στα σημαντικά συγκροτήματα της Ψωροκώσταινας. Την Πέμπτη στις 18 Μαρτίου οι Βασίλης Αθανασιάδης (φωνή, κιθάρα), Χριστόφορος Τριανταφυλλόπουλος (τύμπανα), Don Fuestenberg (τρομπέτα, φιλικόρνο) και Νίκος Πεταυρίδης (μπάσο), εμφανίζονται στο Rodeo για να παρουσιάσουν το νέο τους άλμπουμ The Drowning Desert και το Avopolis Greek άδραξε έτσι την ευκαιρία για μια συνέντευξη με τον Βασίλη Αθανασιάδη, κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος...
Ανάμεσα στην κυκλοφορία του προπέρσινου δίσκου σας και του τελευταίου mini LP πέρασαν σχεδόν δυο δεκαετίες. Τι μεσολάβησε σ' αυτό το διάστημα;
Άλλοι δημιούργησαν οικογένεια, άλλοι πειραματίστηκαν, κάποιοι έφυγαν, κάποιοι άλλοι ήρθαν. Η ζωή κύλησε... Οι No Man’s Land έκαναν ένα διάλειμμα και, όταν έφτασε η στιγμή που τους φάνηκε κατάλληλη, ξανάπιασαν δουλειά, άρχισαν ξανά να παράγουν και να παρουσιάζουν μουσική.
Το πέρασμα του χρόνου άλλαξε και την αντίληψή σας όσον αφορά στη μουσική κατεύθυνση; Ή συνεχίζετε στον ίδιο δρόμο της μίξης στοιχείων από rhythm 'n' blues, rock και ψυχεδέλεια;
Ποτέ δεν είχαμε κάποια εκ των προτέρων συγκεκριμένη εικόνα για την κατεύθυνση την οποία θα έπαιρνε η μουσική μας. Λειτουργούσαμε και εξακολουθούμε να λειτουργούμε κυρίως διαισθητικά, κλέβοντας από εδώ και από εκεί, φιλτράροντας και μεταλλάσσοντας στοιχεία – όχι μόνο μουσικά – που μας συγκινούν, συναρμολογώντας τα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο master plan. Με λίγα λόγια, αφήνουμε το ασυνείδητο να κάνει τη δουλειά του.
Τι νέα στοιχεία θα ακούσουμε στο Drowning Desert;
Σε σχέση με τις δύο προηγούμενες δουλειές μας (Home In The Sky και No Man’s Land, και οι δύο του 2008) νομίζω ότι το καινούργιο άλμπουμ είναι περισσότερο «κατασταλαγμένο», κυρίως σε ό,τι αφορά στην παραγωγή. Νέα στοιχεία; Ίσως κάπως μεγαλύτερες δόσεις λυρισμού, με την τρομπέτα σε πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, να παλεύει με τις κιθάρες. Και μια πιο ελεύθερη αντίληψη, πάντοτε όμως στο πλαίσιο της «rock τραγουδοποιΐας».
Πώς θα περιγράφατε δηλαδή το ύφος της μουσικής σας;
Θα σου απαντήσω με τον όρο που χρησιμοποίησε πρόσφατα μια φίλη για να το περιγράψει: «ισορροπημένη ψυχεδέλεια»! Δεν ξέρω αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά εμάς μας καλύπτει.
Πώς βλέπετε την ελληνική μουσική σκηνή σήμερα;
Στον χώρο που θα ονομάζαμε «ανεξάρτητη σκηνή» υπάρχουν σήμερα αρκετές καλές μπάντες, οι οποίες κάνουν εξαιρετική δουλειά. Κυριαρχεί μια πολυσυλλεκτικότητα που μόνο θετική μπορεί να είναι. Και υπάρχει μια δίψα που δεν σβήνει, η οποία ίσως να μην ικανοποιηθεί ποτέ, αλλά θα εξακολουθήσει να επιμένει ως το τέλος – κάτι σαν ανεκπλήρωτος έρωτας. Ανεκπλήρωτος, επειδή βέβαια στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να μιλάμε για «σκηνή», γιατί κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια αγορά και μια μουσική βιομηχανία που στην Ελλάδα είναι, εκ των πραγμάτων, αδύνατον να υπάρξει.
Ποια από αυτά τα καινούργια συγκροτήματα ακούτε ιδιαίτερα;
Ενδεικτικά θα αναφέρω τους Liarbirds, οι οποίοι θα παίξουν και μαζί μας στις 18/3 στο Rodeo, αλλά και τους Duke Abduction, τους Tango With Lions, τους Voyage Limpid Sound – και υπάρχουν πολλά ακόμα σχήματα που, όπως είπα, κάνουν εξαιρετική δουλειά. Εκτός όμως από ελληνικές μπάντες τώρα τελευταία ακούμε κυρίως καινούργια αμερικανικά συγκροτήματα. Ενδεικτικά και πάλι: Midlake (φοβερός ο τελευταίος δίσκος), Shearwater (επίσης), Built To Spill, Spoon, TV On The Radio, Deradoorian, Om.
Βλέπετε να υπάρχει μέλλον για το rock' n' roll; Και, αν ναι, πώς το φαντάζεστε;
Είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει μέλλον για το rock ’n’ roll – και αυτό γιατί ο όρος αυτός, για εμάς, είναι απίστευτα ευρύς. Η ανακύκλωση είναι φυσικά αναπόφευκτη – και απαραίτητη. Αλλά αν δεχτούμε ότι ένα από τα βασικά στοιχεία αυτού που ονομάζουμε rock ’n’ roll είναι η δίψα για ζωή, το γλέντι και η επιβεβαίωση του «άντε γαμηθείτε, είμαι ζωντανός», ε τότε ναι, rock ’n’ roll will never die, όποια μορφή και αν πάρει.
Ποια η αντίδρασή σας στην οικονομική κρίση; Παίρνετε κάποια μέτρα για την αντιμετώπισή της;
Όλοι ξέρουμε πως καπιταλισμός χωρίς οικονομικές κρίσεις δεν υφίσταται. Εδώ στην Ελλάδα βέβαια οι περισσότεροι ονειρεύονται ότι ζουν σε άλλο πλανήτη. Ευκαιρία να ξυπνήσουν. Εμείς είμαστε γενικά ολιγαρκείς και η βασική – ίσως η μόνη – μας επένδυση είναι η μουσική μας. Οπότε, ελπίζουμε να τη βγάλουμε καθαρή...
Το νέο άλμπουμ των No Man’s Land με τίτλο The Drowning Desert κυκλοφορεί σε CD και βινύλιο από την εταιρεία Anazitisi Records.
