Νέος δίσκος για τη Μελίνα Κανά – το Μόνο Κόκκινο, σε μουσική Παντελή Θαλασσινού και στίχους του Θοδωρή Γκόνη – και αφορμή για νέες συναυλιακές εμφανίσεις, όπως αυτή της Δευτέρας 15/6, στο Δάσος του Σέιχ-Σου, στη Θεσσαλονίκη. Ευκαιρία λοιπόν και για μας να συνομιλήσουμε με μια τραγουδίστρια η οποία με αργά μα σταθερά βήματα καθιερώθηκε ως μία από τις πιο σημαίνουσες παρουσίες στον ταλαιπωρημένο τα τελευταία χρόνια χώρο του «έντεχνου» τραγουδιού...
Από τα έδρανα της φιλολογίας, στο τραγούδι. Ήταν «προμελετημένο» το σχέδιο ή προέκυψε;
Προέκυψε. Αν και μου άρεσε πάντα να τραγουδώ, ποτέ δεν είχα φανταστεί τον εαυτό μου σαν τραγουδίστρια. Το τραγούδι μπήκε στη ζωή μου με πολύ φόρα και τα πρόσωπα και οι συνεργασίες που μου έτυχαν σχεδόν από την αρχή ήταν πολύ ενδιαφέροντα για να τα αγνοήσω... Πάντως τη Σχολή την τελείωσα!.
Τι είδους ευθύνης παρουσιάζει η ηχογράφηση ενός τραγουδιού, εάν ας πούμε προέρχεται από έναν καταξιωμένο δημιουργό, όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου;
Όταν συνεργάστηκα με τον Θανάση και τους υπόλοιπους που εννοείτε, δεν ήταν καταξιωμένοι. Αν έκρινα το κάθε τραγούδι με κριτήριο την καταξίωση του δημιουργού του δεν θα είχα τραγουδήσει τραγούδια των τραγουδοποιών οι οποίοι τώρα είναι καταξιωμένοι. Η ευθύνη που νιώθω όταν μπαίνω στο στούντιο εξαρτάται από το ίδιο το τραγούδι.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Παντελή Θαλασσινό στον νέο σας δίσκο, Μόνο Κόκκινο;
Αποφασίσαμε από κοινού ότι ήταν μια στιγμή όπου θα ήταν καλό να συνεργαστούμε. Το «προξενιό» έγινε μέσω της Έφης Κανελλοπούλου, (συνεργάτης από τη Λύρα) και το πρώτο πράγμα που συζητήθηκε αφορούσε στους στιχουργούς τους οποίους θα θέλαμε να συμμετέχουν σε αυτή τη δουλειά. Ευτυχώς συμφωνήσαν και ο Θοδωρής Γκώνη και ο Ηλίας Κατσούλης, που δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας.
Τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου δοκιμάστηκαν μπροστά σε κοινό στις κοινές σας εμφανίσεις με τον Θαλασσινό και έπειτα ηχογραφήθηκαν. Δεν εμπεριείχε ένα βαθμό ρίσκου μία τέτοια διαδικασία;
Η σχέση καλλιτέχνη-κοινού πρέπει να μένει πάντα ζωντανή και μια ζωντανή σχέση εμπεριέχει και ένα βαθμό ρίσκου. Μου αρέσει πολύ η διαδικασία που ακολουθήσαμε, γιατί τη βρίσκω πιο πηγαία και πιο ειλικρινή. Νομίζω πως και τα ίδια τα τραγούδια ωφελούνται έτσι, όταν δηλαδή πρώτα παίζονται ζωντανά και μετά ηχογραφούνται, γιατί ωριμάζουν και αποκτούν «σώμα».
Την τελευταία πενταετία το ελληνικό κοινό παρατηρείται να απορροφά μουσικά είδη με αμερικάνικες ρίζες, όπως το hip hop και το R’n’B. Τι γνώμη έχετε για αυτές τις εξελίξεις;
Το πώς απορρόφησε τα είδη αυτά νομίζω ότι είναι εύκολο να απαντηθεί: μέσω των Μ.Μ.Ε. και του lifestyle… Δεν μπορώ να κρίνω όμως το R’n’B σαν είδος μουσικής γιατί δεν γνωρίζω το πλαίσιο μέσα στο οποίο άνθισε. Δεν γνωρίζω τι σημαίνει για τον μέσο Aμερικανό το R’n’B. Το κάθε είδος μουσικής εκπροσωπεί και κάποιο μέρος της κοινωνίας μέσα στην οποία γεννιέται. Το γιατί έφτασε ο Έλληνας να εκπροσωπείται από αυτό είναι κάτι που ενδεχομένως χρίζει κοινωνιολογικής ανάλυσης.
Αγαπάτε πιο πολύ τις ζωντανές εμφανίσεις καλοκαίρι σε έναν χώρο όπως το Θέατρο Δάσους ή χειμώνα σε ένα κλειστό club;
Αγαπώ και τα δύο. Νομίζω ότι τον χειμώνα προτιμώ τους κλειστούς και ζεστούς χώρους και το καλοκαίρι τα όμορφα θέατρα που υπάρχουν παντού στην Ελλάδα. Νομίζω ότι οι ελληνικές καλοκαιρινές νύχτες με φεγγάρι είναι το ιδανικό σκηνικό για μια συναυλία.
Πιστεύετε στην έννοια «ελληνικό τραγούδι»; Μπορούμε πλέον να μιλάμε για εθνική μουσική σε μία εποχή σαν την σημερινή;
Θα έπρεπε να μπορούμε να μιλάμε για ελληνικό τραγούδι, γιατί είμαστε ένας λαός με, αν μη τι άλλο, πλούσια μουσική κληρονομιά. Πιστεύω ότι ο κάθε λαός πρέπει να προστατεύει όσα στοιχεία αποτελούν την ταυτότητα του, πέρα από το άνοιγμα σε άλλους πολιτισμούς, το οποίο επιτρέπει μα και επιβάλει η εποχή μας.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Δεν συνηθίζω να μιλώ για τα μελλοντικά μου σχέδια γιατί συνήθως όταν το κάνω ακυρώνονται! Ένα άμεσο σχέδιο είναι πάντως να πάω διακοπές!
