Με αφορμή την εμφάνιση του Γιώργη Χριστοδούλου στον εορτασμό της ευρωπαϊκής ημέρας της μουσικής, το Avopolis είχε την ευκαιρία να κουβεντιάσει με έναν από τους βασικούς εκπροσώπους της καλής pop μουσικής της χώρας μας. Μια κουβέντα που ξεκίνησε από την Πλατεία Συντάγματος και κατέληξε στην καρδιά της Ιβηρικής Χερσονήσου, «βγάζοντας» και την είδηση ενός νέου, επερχόμενου, ισπανόφωνου δίσκου…
Ποια από τις διαφορετικές προσωπικότητες που μας έχεις δείξει στα live σου, θα έχουν τη χαρά να απολαύσουν όσοι παρευρεθούν την Παρασκευή 20 Ιουνίου στην Πλατεία Συντάγματος? Αυτήν του In The KitSchen ή αυτή που έχουμε δει στο Τσάι στη Σαχάρα και στο Cabaret Voltaire?
«Η συμμετοχή μου στη μέρα της μουσικής θα είναι μικρή και θα παίξουμε κάποια κομμάτια από τη δισκογραφία μου με τη συνοδεία μόνο ενός πιάνου. Θα θυμίζει δηλαδή περισσότερο τις σόλο εμφανίσεις μου».
Πέρα όμως από τις εμφανίσεις σου, και οι δισκογραφικές σου επιλογές με χαρακτηριστικά παραδείγματα το Δες Το Αλλιώς και το Eurorevisions, δείχνουν να θέλουν να καταρρίψουν τον μύθο των δύο «στρατοπέδων» στην ελληνική μουσική. Υπάρχει αυτή η σκέψη στο μυαλό σου ή είναι απλά η ανάγκη διαφορετικών τρόπων έκφρασης ενός καλλιτέχνη μέσα πάντα από τη δική του αισθητική;
«Νομίζω ότι το χειρότερο που υπέστη η ελληνική μουσική τα τελευταία 15 χρόνια που τη ζω από μέσα, είναι οι κάθε είδους ταμπέλες. Αυτό το καταλαβαίνω απ’ τη μια γιατί βολεύει, μιας και κάνει το προϊόν πιο εμπορικό και ταυτόχρονα παγ(ει)ώνει κάποια «είδη» και κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν τη διάθεση να δοκιμάσουν τίποτε άλλο πέρα από 2-3 πράγματα που τους αποφέρουν χρήματα και δόξα. Όμως, δυστυχώς, δεν αφήνει έδαφος για αναζητήσεις... Σαφώς και σε αυτές τις δουλειές υπήρχε αυτή η σκέψη καθώς και η διαπίστωση ότι λέμε «παίζουμε» μουσική ενώ πολύ σπάνια υπάρχει το στοιχείο του παιχνιδιού μέσα σε ό,τι δημιουργούμε».
«Δεν αντέχω τον καπνό και μεθάω με νερό». Μέσα από αυτούς τους στίχους σου στο “Είσαι Αλλού, Είμαι Εδώ” από τον τελευταίο σου δίσκο, προσπαθείς να καταρρίψεις άλλον έναν μύθο, αυτόν δηλαδή που θέλει τον καλλιτέχνη να εμπνέεται, αλλά και να αποτελεί μέρος πολλές φορές, ακραίων καταστάσεων και επιλογών;
«Το τραγούδι αυτό είναι εντελώς αυτοβιογραφικό. Γράφτηκε ένα βράδυ μετά από προβολή στο σινεμά, όπου όλοι μιλούσαν και γελούσαν και ήταν αδύνατον να παρακολουθήσω την ταινία. Και γυρίζοντας σπίτι μου μέσα σε 10 λεπτά προέκυψε αυτό το τραγούδι - το έγραψα ορμώμενος από τις σκέψεις που με βασάνιζαν («πόσο διαφορετικός είμαι από τους συνομήλικους μου», «τι ψάχνει η γενιά μου και γιατί δεν μπορώ να τα βρω μαζί της» κλπ.).
Αν και γεννημένος στην Αίγυπτο, βγάζεις μία έντονη αγάπη για την ισπανική μουσική και τον ισπανικό πολιτισμό εν γένει. Είναι ένα τυχαίο γεγονός αυτό ή υπάρχουν βαθύτεροι προσωπικοί λόγοι;
«Είναι και τύχη ,είναι πλέον και οι δεσμοί μου με κάποιους ανθρώπους εκεί. Έχω φίλους, ανθρώπους που με αγαπούν, όμως αυτό ήρθε μετά. Πρώτα ήρθε ο κεραυνοβόλος έρωτας για την πόλη της Βαρκελώνης που από την πρώτη στιγμή ένιωσα ότι ήταν το πιο κατάλληλο σκηνικό για την ταινία της ζωής μου, από την πρώτη μέρα την περπάτησα χωρίς να χαθώ κι ήταν πολύ φιλόξενη μαζί μου. Τώρα πια ταξιδεύω και μοιράζω τη ζωή μου εκεί κι εδώ, έμαθα τη γλώσσα καλά και λέω ότι ήρθε ο καιρός να κάνω έναν δίσκο με ισπανικά τραγούδια. Αυτό τον καιρό δουλεύω σε αυτό».
Είχα διαβάσει πριν χρόνια σε συνέντευξή σου ότι αγαπημένο σου group ήταν οι Belle and Sebastian - απάντηση που τότε πρέπει να ομολογήσω με είχε εντυπωσιάσει για Έλληνα καλλιτέχνη. Πιστεύεις ότι είναι σημαντικό οι νέοι καλλιτέχνες να έχουν επαφή με τα καινούρια ακούσματα από τον χώρο της ξένης εναλλακτικής μουσικής;
«Όποιος δεν ακούει τι κάνουν οι «συνάδελφοι» του σε άλλες γωνιές της γης αλλά και στην ίδια του τη χώρα καταλήγει δυστυχώς με μια πολύ αυτιστική συμπεριφορά. Ξέρω παιδιά που είναι μουσικοί αλλά δεν ακούν σχεδόν καθόλου μουσική, δεν τους εμπνέει τίποτε, είναι αδιάφοροι σε τάσεις και ακούσματα. Αν δεν υπάρχει αυτό το πάθος όμως, δεν υπάρχει και δημιουργία τελικά».
Τα δικά σου αγαπημένα ακούσματα αυτό τον καιρό;
«Μου έχουν κολλήσει μερικά υπέροχα ισπανικά συγκροτήματα, που ανακατεύουν τη μουσική του καμπαρέ με ήχους από παιδικά οργανάκια και θεατρικά στοιχεία, όπως οι El Piano Ardiendo, o Mastretta, οι Marzipan Man, οι Lonely Drifter Karen και φυσικά ο Jacques Casanova, με τον οποίο και συνεργάζομαι. Υπάρχει ένα εναλλακτικό μουσικό ρεύμα στη Βαρκελώνη πέρα από τους Amparanoia και τους Ojos De Brujo, που έχει πολύ ενδιαφέρον να ανακαλύψετε - ψάξτε στο myspace, νομίζω ότι είναι η πιο όμορφη πρόταση αυτόν τον καιρό».
Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στην αφορμή της κουβέντας μας, ποια η αξία για σένα γεγονότων όπως η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής;
«Το να κατεβαίνει η μουσική στο δρόμο είναι νομίζω ό,τι καλύτερο. Στην Ευρώπη αυτό γίνεται χρόνια και όσο πάει έχει και πιο μεγάλο ενδιαφέρον. Βλέπεις πια ότι πολλά συγκροτήματα, όπως οι Divine Comedy, βιντεοσκοπούν ένα live στον δρόμο ή μέσα σε ένα ταξί!!! Η ζωή, η μουσική, τέχνη, ο έρωτας πρέπει να γεννιούνται έξω, στους δρόμους κι όχι μπροστά σ ένα κουτί της τηλεόρασης. Κι αυτές οι εκδηλώσεις βοηθάνε τα νέα παιδιά να το καταλάβουν».
Εκτός από την εμφάνιση της Παρασκευής, αλλά μελλοντικά σχέδια για επικείμενες ζωντανές εμφανίσεις ή δισκογραφική παρουσία;
«Στις 13 Ιουλίου θα παίξουμε μαζί με τον Jacques Casanova από τη Βαρκελώνη στις γιορτές των δρόμων του Υμηττού. Θα δώσουμε μια συναυλία με τίτλο "Barcelona-Atenas: Transmediterranean Express". Το φθινόπωρο θα παίξουμε στην Ισπανία. Αυτό το καλοκαίρι επίσης γράφω τη μουσική και τα τραγούδια για την παράσταση Ελένη του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αθερίδη, που θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα ετοιμάζω σιγά- σιγά και τον ισπανόφωνο δίσκο μου…».
