Waterpipes

Οι Waterpipes είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας δύο καλλιτεχνών με διαφορετική καταγωγή - ενός Έλληνα και ενός Ολλανδού - με κοινό στοιχείο την αγάπη τους για τη μουσική και δη τη folk και το rock. Το Avopolis μίλησε μαζί τους για τις φιλοδοξίες τους, τη ζωή στην Αθήνα και για το πώς στη μουσική κάποια πράγματα κάνουν τον κύκλο τους…

Marcel: «Ήρθα στην Ελλάδα πριν οχτώ χρόνια περίπου, με ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Πέρασα υπέροχα εκείνο τον καιρό και μου άρεσε πολύ η χώρα, με τις όμορφες παραλίες, τον ήλιο και τα «χαλαρωτικά» μποτιλιαρίσματα. Δεν είχα συνηθίσει σε τέτοια πράγματα στην Ολλανδία. Μετά πήγα στη Νέα Υόρκη και στη Γαλλία κι έπειτα αποφάσισα πως ήθελα να ταξιδέψω και να το κάνω κερδίζοντας χρήματα από τη διδασκαλία αγγλικών. Έτσι αποφάσισα να γυρίσω στην Αθήνα γιατί υπάρχουν πολλές σχολές γλωσσών εδώ. Και έχω ακόμα φίλους από την εποχή που σπούδαζα εδώ».

Dennis: «Κάπως έτσι γνώρισα τον Μαρσέλ. Δούλευε σε ένα φροντιστήριο που προετοίμαζε μαθητές για εξετάσεις και έψαχνε και μουσικούς ταυτόχρονα για να παίξει. Μια μέρα είχα δοκιμαστικές εξετάσεις. Μπήκα στην αίθουσα και είδα αυτόν τον Ολλανδό μίσφιτ να κάθεται. Άνοιξε το βιβλίο του και οι ερωτήσεις που μου έκανε ήταν σχετικά με τη μουσική. Έτσι του είπα ότι παίζω κθάρα και ασχολούμαι με τη μουσική και είπαμε να τζαμάρουμε κάποια μέρα. Κάπως έτσι άρχισαν όλα…»

Marcel: «Όταν ήμουν μικρός ο μπαμπάς μου είχε δίσκους των Bob Dylan, Simon and Garfunkel, Beach Boys, Springsteen, Beatles και τα άκουγα πολύ. Μεγαλώνοντας πέρασα από όλα τα είδη μουσικής: punk, soul, blues, rockabilly, reggae, rap, jazz και κατέληξα πίσω στον Dylan - σα να έκανα έναν κύκλο. Μου αρέσουν πολύ τα blues και η δεκαετία του 1960. Και από τα καινούρια μου αρέσουν οι Ben Harper, Sublime, Eric Bibb και Ray LaMontagne».

Dennis: «Διάφορες μπάντες και μουσικοί κατά καιρούς, για παράδειγμα ο Jack Johnson για τα απαλά τραγούδια του, οι Sublime για τα cool vibes, ο Ben Harper για την πνευματική πλευρά που έχει, ο “Boss” για τους στίχους και την ενέργεια, και άλλα, από Ben Kweller ως πιο κλασικά, όπως Beatles και Simon and Garfunkel».

Marcel: «Δεν ξέρω αν μπορώ να δώσω αντικειμενική απάντησης μιας και δεν είμαι από εδώ. Από ό,τι βλέπω όμως η σκηνή είναι μικρή. Ο περισσότερος κόσμος ακούει ελληνική μουσική κι έτσι τα πράγματα είναι δύσκολα για μπάντες όπως εμείς. Αλλά υπάρχει μια νέα γενιά η οποία ακούει ελληνικές μπάντες εναλλακτικές, είτε έχουν αγγλικό, είτε έχουν ελληνικό στίχο. Μερικά συγκροτήματα τα πηγαίνουν αρκετά καλά και ίσως να βοηθάει σε αυτό και η μουσική τηλεόραση. Πρέπει όμως να αλλάξει η προσδοκία των ιδιοκτητών μπαρ να παίζουν οι μπάντες διασκευές. Αυτό μου φαίνεται πολύ παράξενο. Γιατί να παίζεις τα κομμάτια κάποιου άλλου και γιατί κάποιος να θέλει να ακούσει μια μπάντα να τραγουδάει ξένα κομμάτια;».

Dennis: «Έχουν γίνει βέβαια μερικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση και πιστεύουμε θα γίνουν περισσότερα».

Marcel: «Ο ήλιος, η θάλασσα, το μεσογειακό στιλ ζωής, ο πολιτισμός, οι φιλόξενοι άνθρωποι, το φαγητό. Δεν μου αρέσει η ρύπανση, η κίνηση, η αγένεια».

Dennis: «Έχει πολλά ωραία μέρη να τριγυρνάς, η πόλη το βράδυ, ιδίως το κέντρο. Δεν μου αρέσει που η θάλασσα δεν είναι κοντά στο σπίτι μου ή μάλλον το σπίτι μου δεν είναι κοντά στη θάλασσα, αλλά και η τρέλα στους δρόμους, ποτέ δεν ησυχάζουν».

Marcel: «Ζούμε σε έναν κόσμο όπου συμβαίνουν τόσα πολλά, υπάρχουν παντού νέα εξαιτίας των ΜΜΕ και το κακό είναι ότι τα περισσότερα νέα είναι άσχημα. Και μόνο αυτό σου δίνει πολλά να γράψεις. Έτσι έχουμε μερικούς στίχους οι οποίοι περιστρέφονται γύρω από κοινωνικά θέματα. Για παράδειγμα, κάποτε ήξερα κάποιον σοφό άστεγο που μου έλεγε ιστορίες. Αυτές οι ιστορίες με έκαναν να γράψω ένα τραγούδι για όλο αυτό. Αλλά προσπαθούμε να δώσουμε μια θετική χροιά στους στίχους, γιατί έτσι ακούγονται και τα τραγούδια μας».

Dennis: «Για να δώσουμε μερικά παραδείγματα, έχουμε ένα τραγούδι που μιλάει για πόλεμο, ένα για μια μέρα στη ζωή κάποιου, και ένα που ασχολείται με στενόμυαλους ανθρώπους. Έτσι είναι διάφορα θέματα. Και φυσικά για τις γυναίκες (γέλια!). Οι σχέσεις είναι πολύπλοκες, μπορεί να είναι υπέροχες αλλά και τόσο δύσκολες, τόσο ώστε να σε κάνουν να γράψεις για αυτές».

«Απλώς να συνεχίσουμε να γράφουμε και να παίζουμε μουσική, να εξελισσόμαστε ως μουσικοί και να επεκτείνουμε το κοινό μας. Α ναι, και να προσπαθήσουμε να γράψουμε αυτό το ένα, απίθανο τέλειο τραγούδι!».