Nikko Patrelakis: «Η μουσική μου απευθύνεται σε έξυπνους συναισθηματικά ανθρώπους»…

Ο Νίκος Πατρελάκης είναι και πάλι στο μουσικό προσκήνιο με την κυκλοφορία του Echo (Smallhouse / KLIK). Ανεξάρτητα από αυτό, παραμένει καταπληκτικός συνομιλητής. Κατασταλαγμένος, άμεσος, μεταδοτικός. Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες σε όλα τα πόστα της έκρηξης των ελληνικών media γενικά, αλλά και της ηλεκτρονικής μουσικής ειδικότερα, είναι πλέον πιο «σοφός». Εκθέτει τις μουσικές (και όχι μόνο) σκέψεις του στο SONIK και δε χρειάζεται ερωτήσεις...

Δε δισκογραφώ συχνά, γιατί θέλω να περνάω χρόνο με τα κομμάτια μου. Να ζω μαζί τους τόσο ως παραγωγός όσο και ως ακροατής. Δε με νοιάζει να κυκλοφορώ albums με «γεμίσματα» για βιοποριστικούς λόγους.

Ζούμε την εποχή του ενός τραγουδιού. Αλλά οι δουλειές μου θέλω να έχουν υπόσταση, κάθε κομμάτι να διηγείται τη δική του ιστορία, να προκαλεί έντονα και ξεχωριστά συναισθήματα. Προσέχω πάρα πολύ σε κάθε release, π.χ. τη σειρά των τραγουδιών. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις από πού ξεκινάς και πού τελειώνεις σε ένα δίσκο.

Βρίσκομαι σε συμβιβασμό παράγοντας CD. Είμαι της παλιάς σχολής, θα ήθελα να βγάζω βινύλια, ξέρεις τώρα μεγάλα εξώφυλλα, λεπτομερή sleevenotes με τους στίχους αναλυτικά κτλ. Τώρα, ας πούμε, με το Echo, αναγκάστηκα να θυσιάσω τους στίχους προκειμένου να χωρέσει και να αναδειχθεί το δημιουργικό των Poor Designers. Μπορείτε, βέβαια, όσοι έχετε πρόσβαση, να τους βρείτε στη σελίδα μου στο ΜySpace.

Το live του δίσκου θα κινείται σε πιο electro κατεύθυνση. Θα είναι πιο σκοτεινό και τα visuals αυτή τη φορά δε θα παίζουν τόσο κεντρικό ρόλο, θα είναι πιο μουσειακά, πιο ζεν ας πούμε. Κάνω λίγα live, γιατί δε θέλω να εξελιχθούν σε «δουλειά». Τα θεωρώ περίφημο τρόπο να εκφράζεσαι και θέλω να κρατάω πολύ ψηλά την ποιοτική τους στάθμη.

Το κοινό μου είναι μικρό και πεπερασμένο. Το ξέρω. Είναι όμως ένα έξυπνο συναισθηματικά κοινό. Δε νομίζω ότι κάνω κάτι ριζοσπαστικό, αλλά επικοινωνώ μαζί του συναισθηματικά, χάρη και στην ομάδα που με πλαισιώνει.

Η μουσική μου έχει μια αυτοτέλεια και είμαι περήφανος γι’ αυτήν. Δε με απασχολεί τόσο η καινοτομία όσο το να διατηρώ τη δική μου αισθητική, καλή ή κακή. Αυτό που θες να πεις, κάθε φορά, πρέπει να το λες με διαφορετικούς τρόπους. Προσπαθώ να γράψω απλά σύγχρονη μουσική.

Έχει απενοχοποιηθεί το μέσο της electronica. Όλοι τη χρησιμοποιούν, από τη Björk μέχρι τη Madonna. Στην Ελλάδα υπάρχουν πυρήνες που κάνουν καλή ηλεκτρονική μουσική, είναι φίλοι μου και υπερασπίζομαι τη θέση τους, αλλά χρειάζεται περισσότερη εκπαίδευση του κοινού. Πάντως, ό,τι ακούω από Ελλάδα συνήθως είναι αδούλευτο, σχεδόν τυχαίο. Πήρα πρόσφατα ένα demo με 10 κομμάτια με σκοπό να γίνει album. Και λέω ότι δεν μπορεί εγώ να έφτιαξα 60 για να φιλτράρω και να επιλέξω το 1/5. Θέλει ψάξιμο και αναίρεση. Αν θες να γίνεις γρήγορα πλούσιος και διάσημος, γράψε λαϊκά...

Η μουσική, νομίζω, δε μας πολυενδιαφέρει ως χώρα. Η αντίληψη που έχουν διαφημιστές, καναλάρχες, παραγωγοί τηλεοπτικών εκπομπών, κινηματογραφιστές κτλ. για τη μουσική είναι δράμα. Εγώ επιβιώνω σε αυτόν το χώρο γιατί με ανέχονται, ίσως και λόγω της επιτυχίας που έχουν σημειώσει κάποιες δουλειές μου. Ποτέ δεν τους φτιάχνω σκουπίδια. Γιατί πολύ απλά δε θέλω κάποιος που παρακολουθεί τη δισκογραφία μου να αισθανθεί προδομένος όταν δει το όνομά μου στους τίτλους τού «Βέρα στο δεξί». Όμως, δε θέλω να με κρίνει από εκεί. Θέλω να με αξιολογεί από τα live και τους δίσκους μου, όπου έχω το 100% της ευθύνης.

Είχα αφήσει πίσω μου τα clubs. Είχα πολύ δομημένο κοινό, εξαιρετικές αμοιβές, αλλά σταμάτησε να με εξιτάρει. Προσπαθώντας να ανανεώσω το ρεπερτόριό μου, συνειδητοποιώ ότι κυκλοφορεί πολύ σκουπίδι. Θα ξεκινήσω πάντως να παίζω πάλι. Breakbeats, vocals, ambient, όλα μπλεγμένα. Με τίποτα δε θα έπαιζα στεγνό techno, το θεωρώ πολύ ρετρό.

Θεωρώ ότι προσπάθησα πάρα πολύ για να στηθεί η dance σκηνή στην Αθήνα. Θα έλεγα ότι ένα κομμάτι της χτίστηκε στις πλάτες μου. Προσπάθησα πολύ να συνεννοηθώ με τους μαγαζάτορες, λειτούργησα συνδικαλιστικά για πολλά χρόνια, αλλά συχνά έπεφτα στο τείχος της μη συνεργασίας. Αυτό είναι βασικό χαρακτηριστικό της νεοελληνικότητας. Οι βεντετισμοί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, έχοντας συνηθίσει και τον διαφορετικό τρόπο δουλειάς στο Λονδίνο, όπου πέρασα κάποια χρόνια στις αρχές των 90s. Αν όλοι σκεφτούμε πόσο σύντομη είναι η ζωή μας, θα είμαστε πιο γενναιόδωροι.

Διανύουμε την εποχή της συνείδησης. Είναι μια καινούργια έννοια, μια καινούργια λέξη, μια καινούργια επιδίωξη. Ακόμα και το χάσιμο σήμερα (πρέπει να) είναι συνειδητό. Γι’ αυτό με ενδιαφέρουν οι μουσικές με τις οποίες χορεύει πρώτα το μυαλό και μετά το σώμα.

Ας χρησιμοποιήσουμε τον όρο “pop” με τη μετάφράση του, «δημοφιλής». Μόνο στην Ελλάδα σημαίνει σκουπίδι, πουθενά αλλού. Η Björk ή οι Radiohead είναι pop ακριβώς γιατί φτιάχνουν μουσική για τις μάζες. Και αυτό απλούστατα φαίνεται από την εμπορική τους απήχηση.

Μου ζητάνε συχνά να παράξω δίσκους για a-class Έλληνες τραγουδιστές. Λέω ναι, με ενδιαφέρει, να δω στίχους, να ακούσω κομμάτια, αλλά να τα βρούμε και στο budget. Γιατί είμαι απαιτητικός. Και δεν προχωράμε σε συνεργασία γιατί τα υλικά που θέλω εγώ κοστίζουν π.χ. 100, ενώ ο ερμηνευτής έχει συνηθίσει να κάνει το δίσκο με 5.

Έχουμε ακολουθήσει πολύ χαμηλή τιμολογιακή πολιτική στο Echo. Θα είναι πολύ χαμηλότερο το δικό μου ποσοστό προκειμένου να φτάσει όσο το δυνατόν φτηνότερο στα καταστήματα.

Με ενοχλεί να πηγαίνω κάπου για καφέ και να βλέπω κάποιον πλανόδιο να πουλάει το CD μου. Με ενοχλεί γιατί πολλές φορές δίνω κομμάτια μου ελευθέρα από το δίκτυο και γιατί μου δείχνει μία έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό μου, αν υποθέσουμε ότι όντως σου αρέσει η μουσική μου. Δε θεωρώ το downloading ακτιβισμό. Γιατί, αν είναι έτσι, κατέβασε Madonna και όχι Πατρελάκη που κάνει ένα δίσκο κάθε τέσσερα χρόνια. Πάρε το ρίσκο! Μη σχηματίζεις απλώς τεράστιες ηλεκτρονικές δισκοθήκες στο τσάμπα, τις οποίες δε θα ακούσεις ποτέ στο φινάλε.