Μετά από κάμποσο διάστημα σιωπής, οι Μέντα επέστρεψαν με ένα τρίτο album και ο Νίκος Παπαδημητρίου ανέλαβε εκ μέρους τους να διαφωτίσει το Sonik για μερικές απορίες του…
Τέσσερα σχεδόν χρόνια απουσίας θεωρούνται πολλά για τα ελληνικά δισκογραφικά δεδομένα. Πού ήσασταν στο διάστημα που ακολούθησε το Σε Καινούργια Μπάντα;
Χρειάστηκε λίγο παραπάνω αυτή τη φορά. Είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο δουλεύουμε. Είναι αλήθεια πως δε βιαζόμαστε. Μας παίρνει γύρω στα δύο χρόνια για να συνθέσουμε, να αποφασίσουμε τι μας κάνει και να ηχογραφήσουμε τα νέα τραγούδια. Μετά πρέπει να μπορεί και ο Coti να τα μιξάρει. Στην περίπτωση του νέου δίσκου, έπρεπε επιπλέον να βρούμε και μία εταιρεία για να τον κυκλοφορήσουμε. Ενδιάμεσα, πάντως, την άνοιξη του 2006, κάναμε μια διασκευή του «Τσάρλι Τσάπλιν», που τραγούδησε η Τάνια Τσανακλίδου το 1978, για τη συλλογή Eurorevisions.
Πιστεύετε όμως ότι ίσως αυτό το διάστημα απουσίας να εμπόδισε την αποκρυστάλλωση του fan base σας;
Όχι, δε θα το έλεγα. Το μόνο που δημιούργησε αυτό το χρονικό διάστημα ήταν μεγαλύτερη επιθυμία για ενασχόληση με τη μουσική, μέσα από πιο δημιουργικούς τρόπους.
Το τελευταίο σας album, το Ινστρουμέντα, ήταν το πρώτο σας που δεν ηχογραφήθηκε για τη Studio II, αλλά για την Ήχοτρον. Πώς νιώσατε μεταβαίνοντας σε μια νέα εταιρεία;
Κάναμε πράξη αυτό που πιστέψαμε πως ήταν η πιο σωστή επιλογή για τους Μέντα. Βγάλαμε δηλαδή το Ινστρουμέντα μέσω της Ήχοτρον, αλλά με δικά μας έξοδα, έτσι ώστε να έχουμε την ελευθερία να αποφασίζουμε για την τύχη του χωρίς εξαρτήσεις. Νιώθουμε δικαιωμένοι, το έχουμε ξαναδηλώσει και σε άλλες περιστάσεις.
Ήταν για εσάς το Ινστρουμέντα το δύσκολο τρίτο album ή πιστεύετε ότι είναι μύθος μια τέτοια αντίληψη για τους τρίτους δίσκους;
Κάθε album είναι δύσκολο να γίνει, αν προσπαθείς να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να δουλεύεις με πάθος παρά τις όποιες αδυναμίες. Αυτή η αντίληψη που αναφέρεις είναι αφορμή για συζήτηση, παρέα με ένα ποτήρι καλοφτιαγμένο καφέ, ανάμεσα σε ανθρώπους οι οποίοι ασχολούνται με τα στατιστικά δεδομένα της δισκογραφίας.
Νιώθετε, αλήθεια, να σας «βαραίνει» το ντεμπούτο σας Στον Πλανήτη Του Εδμούνδου; Με την έννοια πως έχει θέσει έναν πήχη προσδοκιών που λειτουργεί ως μέτρο σύγκρισης για κάθε επόμενη δουλειά σας;
Είναι ευχάριστο για κάθε συγκρότημα το να βλέπει την πρώτη δουλειά του να τυχαίνει ευρείας αποδοχής από τον μουσικό τύπο. Ένα καλό συγκρότημα όμως, όπως τουλάχιστον το βλέπουμε εμείς, ξεχνάει σύντομα τα θετικά σχόλια που συνόδεψαν το ντεμπούτο του και συνεχίζει το δρόμο του όπως πιστεύει ότι πρέπει να είναι αυτός. Έτσι λοιπόν και οι Μέντα προσπαθούμε να προοδεύουμε ψάχνοντας νέους τρόπους για να φτιάξουμε καλά τραγούδια. Θεωρούμε ότι ο καλύτερος δίσκος είναι πάντα ο επόμενος!
«Σύγχρονη ελληνική pop, όπως θα έπρεπε να είναι» έγραψε ο M. Hulot στη Lifo για το πρόσφατο album σας. Τι συμβαίνει κατά τη γνώμη σας στο χώρο της ελληνικής pop ώστε να χρειάζεται να συζητάμε το πώς θα έπρεπε να είναι;
Φαίνεται ότι το συγκεκριμένο σχόλιο περιγράφει ένα κενό που οι Μέντα γεμίζουν. Αλλά όχι εντελώς, γιατί χρειάζονται κι άλλοι δίσκοι σαν τους δικούς μας. Είναι μια άποψη που θεωρώ πως θα έπρεπε να έχει αναπτύξει λίγο περισσότερο ο συνάδελφός σου. Πάντως, μας χαροποιεί η κρίση πως κάνουμε σύγχρονη pop, με όλα τα αστικά άγχη που μπορεί να την καθορίζουν.
Πέρα από την pop, όμως, δείχνει να σας απασχολεί αρκετά και η ηλεκτρονική μουσική. Τι αναφορές έχετε στον τομέα αυτόν;
Έχουμε τα αφτιά μας ανοιχτά και δανειζόμαστε στοιχεία από διάφορα ενδιαφέροντα είδη. Δεν είμαστε σε βάθος γνώστες της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά περισσότερο χρήστες των τεχνολογιών που αυτή έχει αναδείξει. Δουλεύουμε πολύ το sampling και το programming τον τελευταίο καιρό, γιατί μας έχουν βοηθήσει να φρεσκάρουμε τον ήχο μας, και μας αρέσουν πολύ κάποια, κλασικά πλέον, αναλογικά synths.
Νιώθετε ότι υπάρχουν στην Ελλάδα καλλιτέχνες με τους οποίους θα σας ενδιέφερε ίσως να συνεργαστείτε μελλοντικά;
Είναι γοητευτική η ανταλλαγή εμπειριών και η άντληση έμπνευσης από άλλους καλλιτέχνες σε μία χώρα με τη μουσική παράδοση της Ελλάδας. Σεβόμαστε απεριόριστα ανθρώπους που έχουν γράψει μεγάλη ιστορία. Από τη Δόμνα Σαμίου, τον Χρόνη Αηδονίδη και τον Διονύση Σαββόπουλο μέχρι την Τάνια Τσανακλίδου, τη Λένα Πλάτωνος, τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Κωνσταντίνο Βήτα. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε με κάποιον από τους παραπάνω, καθώς προέρχονται από διαφορετικά είδη. Αλλά θα άξιζε σαφώς μία δοκιμή και μία καλή προσπάθεια.
Το τραγούδι «Μελωδία» επρόκειτο, αν δεν κάνω λάθος, να ηχογραφηθεί από τους Ονειροπαγίδα. Πώς έγινε τελικά δικό σας;
Πράγματι, οι Ονειροπαγίδα σκόπευαν να το συμπεριλάβουν στο τέταρτο album τους, που δυστυχώς όμως δεν ηχογράφησαν ποτέ. Είμαστε φίλοι με την μπάντα, κάναμε συναυλίες μαζί και το είχαμε ξεχωρίσει. Έτσι, ζητήσαμε από τον Χρήστο τον Λαϊνά, μιας και ήταν δικό του, να μας αφήσει να το ηχογραφήσουμε για το Ινστρουμέντα και δέχτηκε.
To video-clip του Ινστρουμέντα έχει μια εξαιρετική pop-κολάζ αισθητική που στην Ελλάδα σπάνια είχαμε την τύχη να απολαύσουμε. Είναι βασισμένο σε δικές σας ιδέες;
Το βίντεο του Ινστρουμέντα είναι δημιούργημα του Μπάμπη Αλεξιάδη, ενός πολύ δραστήριου και ταλαντούχου ανθρώπου, που κάνει και animation ανάμεσα σε άλλα πράγματα. Τον βρήκαμε στο MySpace και του προτείναμε να ετοιμάσει κάτι για μας. Πολύ σύντομα αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στο video-clip γιατί μας ενθουσίασε αυτό που μας έστειλε να δούμε.
Όσες φορές προσπάθησα να μπω στο site σας, στο mentaweb.gr, η πρόσβαση δεν ήταν εφικτή. Τι συμβαίνει; Λειτουργείτε μόνο μέσω του MySpace πλέον;
Γεγονός είναι ότι έχουμε αμελήσει το mentaweb τον τελευταίο καιρό γιατί ενδώσαμε στις ευκολίες και τη διεισδυτικότητα του MySpace. Αλλά στα σχέδιά μας βρίσκεται η ανανέωση της λειτουργίας του site μας προσεχώς.
Τι έχετε να προτείνετε στο κοινό σας από την ελληνική και ξένη δισκογραφική παραγωγή των τελευταίων μηνών;
Θα σου πω σε ποιο album έχει κολλήσει ο καθένας μας αυτήν την περίοδο. Ο Κώστας ακούει το Easy Tiger του Ryan Adams. Ο Πάνος το Echoes, Silence, Patience and Grace των Foo Fighters. Ο Δημήτρης το Release the Stars του Rufus Wainwright. Και εγώ το Era Vulgaris των Queens Of The Stone Age.
