Το ξέρεις ότι κάτι τρέχει όταν ένας παντελώς άγνωστος νεαρός ανεβαίνει στη σκηνή ως special guest στο φινάλε ενός ακόμα Schoolwave Sunday και χαλάει κόσμο. Και σιγουρεύεσαι ακόμα περισσότερο όταν πετυχαίνει, κατόπιν απαίτησης του κοινού, να πάρει το χρίσμα του special guest και για την Κυριακή που μας έρχεται. Το Avopolis αποφάσισε λοιπόν να πιει έναν καφέ παρέα με τον Παναγιώτη Τσακαλάκο και του πήρε την πρώτη-πρώτη συνέντευξη της καριέρας του…
 |
Ήρθες απροσδόκητα στο προσκήνιο και έτσι δεν ξέρουμε τίποτα για σένα. Πες μας δύο πράγματα για το ποιος είσαι και για το πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική.
«Γεννήθηκα στην Αμερική, στο New Brunnswick του New Jersey, και έζησα εκεί μέχρι τα 13. Μουσική έκανα από μικρός. Στην Τρίτη λυκείου όμως κατάλαβα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Έγινε τότε ένας μεγάλος καυγάς στο σπίτι μου (θέλανε να ακολουθήσω το επάγγελμα του μπαμπά - μηχανολόγος), αλλά τελικά πήγα πίσω στην Αμερική και ξεκίνησα μουσικές σπουδές. Στα δύο χρόνια όμως έκανα τη βλακεία να τις διακόψω».
Γιατί;
«Γιατί αποφάσισα να πάω στο Los Angeles με το συγκρότημα που είχα φτιάξει με τα αδέρφια μου, κυνηγώντας τη γρήγορη επιτυχία, όπως και εκατοντάδες άλλοι ηθοποιοί και μουσικοί. Έμεινα τέσσερα χρόνια εκεί, δούλευα το πρωί σε μια εταιρεία και το βράδυ έπαιζα ζωντανά σε διάφορα clubs. Ήταν δύσκολα χρόνια, υπήρχαν φορές που δεν είχαμε να φάμε. Εγώ κάποια στιγμή ένιωσα πως είχα πάψει να εξελίσσομαι, τόσο ως μουσικός, όσο και ως άνθρωπος. Πήγα έτσι πίσω στο New Jersey, τελείωσα τις σπουδές μου και στη συνέχεια έκανα ένα master στη Νέα Υόρκη. Στο μεταξύ τραγουδούσα πότε-πότε σε ελληνικά μαγαζιά και το καλοκαίρι σε ένα ελληνικό εστιατόριο στην Ιταλία, στη Φλωρεντία. Φέτος που τέλειωσα τις σπουδές μου, βρέθηκα σε ένα σταυροδρόμι. Πού πάω; Ιταλία, Ελλάδα ή Αμερική; Τελικά διάλεξα την Ελλάδα».
Πώς και πήρες μια τέτοια απόφαση; Άλλοι στη θέση σου θα επέλεγαν ασυζητητί την Αμερική, ειδικά αν είχαν και τη δική σου επαφή με το μέρος…
«Βασικά μου είχε λείψει πολύ η Ελλάδα και η τρέλα της. Το γεγονός δε ότι είχα εδώ καλούς φίλους πρόθυμους να με βοηθήσουν στην κατεύθυνση που επιθυμούσα, ήταν οπωσδήποτε ένα επιπλέον συν».
Ποιοι θα έλεγες πως είναι οι μουσικοί σου ήρωες;
«Από Έλληνες δημιουργούς, οπωσδήποτε ο Μάνος Χατζιδάκις, όχι μόνο για τη μουσική του, αλλά και για τη στάση ζωής του. Από ξένους οι Beatles, οι Radiohead, ο Rufus Wainwright, η Norah Jones, o Elton John... Α, και οι Muse!».
Στο ελληνικό κοινό αρέσει να συνεννοείται με ταμπέλες όταν μιλάει για μουσική. Εσύ κάτω από ποια ταμπέλα θα ένιωθες πιο οικεία, αν έπρεπε π.χ. να εξηγήσεις σε μια κοπέλα τι είδος μουσικής παίζεις;
«Εσύ που με άκουσες, τι λες;»
Νομίζω ότι σου ταιριάζει η ταμπέλα τραγουδοποιός (singer-songwriter), με pop και rock επιρροές.
«Ωραία, αυτό βάλε!».
 |
Πώς ξεκίνησε αλήθεια η σχέση σου με τους Schooligans και το Schoolwave;
«Τον υπεύθυνο των Schooligans, τον Χρήστο Ιωαννίδη, τον γνώρισα ως καθηγητή, την περίοδο που έζησα στην Αθήνα και πήγαινα στο Σχολείο Παλιννοστούντων Ελλήνων στη Βαρυμπόμπη. Και από τότε συνδεθήκαμε με στενή φιλία. Έπαιξα μάλιστα και ως καλεσμένος πριν δύο χρόνια στο Schoolwave φεστιβάλ. Αλλά καθώς τότε ήμουν απλός περαστικός από την Ελλάδα η εμφάνισή μου εκείνη δεν είχε κάποια συνέχεια».
Έχει υπάρξει ως τώρα ενδιαφέρον για εσένα από δισκογραφικές εταιρείες;
«Είχα στείλει δυο-τρεις φορές demo, μου είχαν πει «ωραίο», αλλά δεν έγινε τίποτα. Φταίει βέβαια και το γεγονός ότι δεν είχα κάποια σταθερή βάση, ότι πηγαινοερχόμουν. Τώρα όμως πιστεύω πως είναι η κατάλληλη στιγμή, γιατί και τις σπουδές μου έχω τελειώσει και έχω εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα. Για την ώρα έχω ξεκινήσει μια συνεργασία με το τηλεοπτικό κανάλι Alpha, για μια νεανική σειρά με πρωταγωνιστές μαθητές, ονόματι Γ4, που θα αρχίσει να προβάλλεται από τον Σεπτέμβριο. Έχω ήδη γράψει υλικό με βάση το σενάριο και ίσως ένα από αυτά τα τραγούδια να γίνει τελικά και το τραγούδι των τίτλων του σίριαλ. Παράλληλα θέλω να κυνηγήσω περισσότερο και τα live σε χώρους όπως το Κύτταρο».
Οικονομικά πώς τα βγάζεις πέρα;
«Δουλεύω ως μπάρμαν σε ένα club, ωράριο μεσάνυχτα ως οκτώ το πρωί, μερικές φορές και μέχρι τις δέκα. Είναι κουραστικό και μερικές φορές στενοχωριέμαι, γιατί δεν έχω όλον τον χρόνο που θα ήθελα να έχω για τη μουσική. Ξέρω όμως ότι δεν έχω άλλη επιλογή αυτή τη στιγμή. Από την άλλη, περνάω πολύ ωραία αυτό τον καιρό. Έτυχε να νοικιάσω το σπίτι κάτω από τον Απόλλωνα των Musica Ficta, οπότε πολύ συχνά μαζευόμαστε εκεί και παίζουμε μαζί μουσική. Είναι μεγάλη απόλαυση για μένα αυτό. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο όσον αφορά τις μουσικές μου δραστηριότητες είναι το να μην επαναλάβω λάθη τα οποία είχα κάνει μικρότερος στο Los Angeles, όπως π.χ. να έχω κουράσει τον λαιμό μου καπνίζοντας ή να είμαι άυπνος πριν από κάποιο live. Πριν την εμφάνιση στο Κύτταρο να καταλάβεις έκοψα το κάπνισμα για λίγες μέρες και φρόντισα να έχω πάρει ρεπό από τη δουλειά!».
Σε ενοχλούν πράγματα στην ελληνική καθημερινότητα, τα οποία δεν συναντάει κανείς στο εξωτερικό;
«Δεν ξέρω, νιώθω πολύ σαν το σπίτι μου στην Αθήνα. Υπάρχει μια διάχυτη επικοινωνία παντού - στον δρόμο, στις καφετέριες, στο μετρό - η οποία λείπει πιστεύω στην Αμερική. Όσο για το πώς δουλεύει το σύστημα, δεν βρίσκω μεγάλες διαφορές μεταξύ της Αθήνας και του Los Angeles. Και εκεί για να κάνεις το οτιδήποτε παραπάνω θα πρέπει να είσαι τυχερός και πεισματάρης μέχρι να βρεις τους σωστούς ανθρώπους».
Είσαι από αυτούς που αγοράζουν ακόμα cd ή από αυτούς που προτιμούν να κατεβάζουν μουσική από το ίντερνετ;
«Κάνω και τα δύο. Κατεβάζω τραγούδια αλλά αγοράζω και cd, όταν κατεβάσω κάτι που μου αρέσει πολύ. Οπωσδήποτε οι εποχές έχουν αλλάξει και ένας καλλιτέχνης δεν γίνεται σήμερα να αδιαφορεί για το myspace ή να μην χρησιμοποιεί το ίντερνετ για την προώθηση της δουλειάς του. Για μένα όμως είναι σημαντικό να κυκλοφορεί και το cd. Είναι ένα μικρό μαγικό κουτί».
