Η λαμπερή καρδιά του σκοταδιού… Α΄ μέρος
O Χάρης Συμβουλίδης δεν πίστευε στα αφτιά του όταν έβαλε και άκουσε το Dark Outside. Πήρε λοιπόν το δημοσιογραφικό του μαγνητόφωνο, πήρε και την Έφη με την κάμερά της και πήγε να συναντήσει τον Άκη Μπογιατζή και δύο από τα υπόλοιπα μέλη των Sigmatropic (Πάνο Σκούρτη και Άννα Καρακάλου) για μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης... 
Λείψατε καιρό, δισκογραφικά μιλώντας. Και, στη δισκογραφία, τέτοια διαστήματα απουσίας θεωρούνται επικίνδυνα. Νιώσατε την ανάγκη να κάνετε ένα διάλειμμα μετά τα Χαϊκού;
Δεν ήταν τόσο ανάγκη όσο αναγκαιότητα. Το υλικό που απάρτισε το Dark Outside ήταν κατά 95% έτοιμο εδώ και σχεδόν ένα χρόνο. Αν, δε, είχαν επισπευστεί τα πράγματα, θα μπορούσε ίσως να είναι έτοιμο εδώ και δύο χρόνια. Όλοι γνωρίζαμε, τόσο εμείς όσο και η εταιρεία, ότι τέσσερα χρόνια κενό από τον προηγούμενο δίσκο δεν είναι και το καλύτερο. Αλλά, εξαιτίας παραμέτρων οικονομικών και management, αυτή η στιγμή κρίθηκε κατάλληλη για την κυκλοφορία.
Συμφωνείτε ότι, ως πνεύμα, η νέα σας δουλειά παραπέμπει περισσότερο στο Random Walk παρά στα 16 Χαϊκού;
Από πλευράς τραγουδοποιίας, εγώ το θεωρώ ως μια φυσική συνέχεια των Χαϊκού. Αλλά στιλιστικά και από πλευράς φόρμας, ίσως να έχεις δίκιο. Ίσως να παραπέμπει περισσότερο στο Random Walk, με την έννοια του ραδιοφωνικού τραγουδιού των 3–4 λεπτών, παρά στα Χαϊκού, μερικά από τα οποία τελείωναν πριν καλά καλά καταλάβεις τι συμβαίνει.
Υπάρχει κάποιο concept στο Dark Outside;
Ενιαίο concept δεν υπάρχει. Μόνο μια ιδέα που προέκυψε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας των τραγουδιών, να υπάρχουν δηλαδή διάφορα χρώματα, γι’ αυτό και τίτλοι όπως “Blue Side Of The Sun” ή “Red Across The Sand”. Η ιδέα του Dark Outside ως τίτλου επιλέχθηκε γιατί, παρά τις δυσοίωνες επιφανειακά παραπομπές, κρύβει στο βάθος του μια ελπίδα. Έξω μπορεί να είναι σκοτάδι, μέσα όμως κάτι γίνεται, κάτι σχετικό με το φως, ειδάλλως δε θα ένιωθες το εξωτερικό σκοτάδι. Το τραγούδι, τώρα, με τίτλο “Dark Outside” είναι μια άλλη ιστορία.Υπάρχει εδώ μία επιρροή που ίσως κάποιος την εντοπίσει διαβάζοντας τις ευχαριστίες στα credits του δίσκου. Τελευταία τελευταία βρίσκεται μία ευχαριστία προς τον Shel Silverstein, έναν Αμερικανό ποιητή και στιχουργό, που στη δεκαετία του ’70 είχε γίνει διάσημος χάρη στη συνεργασία του με το συγκρότημα Dr. Hook & The Medicine Show – είχε γράψει τους στίχους για τη μεγάλη τους τότε επιτυχία “Sylvia’s Mother”. Το τραγούδι αυτό ήταν μάλλον θλιβερό, εκείνος όμως, βασικά, έγραφε χιουμοριστικά ποιήματα. Όταν τα πρωτοανακάλυψα ήταν τόσο ξεκαρδιστικά που με θυμάμαι να κρατάω την κοιλιά μου από τα γέλια για μια βδομάδα! Από αυτό το κλίμα προέκυψε το τραγούδι μας…
Στο site σας όμως εντοπίσατε και μια αναλογία μεταξύ του τίτλου του album σας και της γενικότερης πραγματικότητας στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι;
Υπάρχει, αν θες, μια αναλογία με την κατάσταση σε ολόκληρο τον κόσμο. Εδώ και πολλά χρόνια, οι καιροί στους οποίους ζούμε είναι σκοτεινοί καιροί. Και πολύ φοβάμαι ότι η κατάσταση επιδεινώνεται με σταθερό ρυθμό και κανείς δεν ξέρει αν αυτό το πράγμα κάποτε θα αναστραφεί. Στην Ελλάδα, ειδικότερα, η καταστροφή που έγινε αυτό το καλοκαίρι ήταν τρομακτική. Με θυμάμαι να περπατάω έξω και να μη βλέπω ούτε μία χαρούμενη φάτσα. Δεν υπήρχε κάτι που να σε ωθεί σε μια πιο αισιόδοξη σκέψη.
Μου έκανε εντύπωση, χαζεύοντας στο site σας, το πόσα πράγματα σας απασχολούν. Είχατε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, ας πούμε, για την επίθεση ενάντια στη θεωρία του Δαρβίνου...
Για να κατανοήσει κανείς όλα όσα ίσως μας απασχολούν, μπορεί να χρειάζεται να ξέρει και λίγα πράγματα για το background του καθενός μας. Η Άννα π.χ. έχει σπουδάσει σκηνοθεσία, ο Πάνος σπουδάζει ιστορία της Ευρώπης και το δικό μου πεδίο είναι η χημεία. Όποιος όμως ασχολείται πολύ έντονα με το πεδίο του καταλήγει συχνά να βλέπει το δέντρο και να χάνει το δάσος. Χρειάζεται να κοιτάς και λίγο τριγύρω. Έχει γίνει, ας πούμε, μεγάλο θέμα με την αμφισβήτηση της θεωρίας της εξέλιξης, κυρίως στην Αμερική, με τον Ευφυή Σχεδιασμό (Intelligent Design). Ακόμα και άνθρωποι που υποτίθεται πως έχουν μορφωθεί και έχουν πανεπιστημιακά πτυχία βγαίνουν δημόσια και μιλάνε εναντίον του Δαρβίνου, επικαλούμενοι μία ανώτερη δύναμη και παραβλέποντας τόσα άλλα στοιχεία, όπως π.χ. την ηλικία του ανθρώπινου είδους. Αυτά είναι πράγματα που σε βάζουν σε περίεργες σκέψεις…
Για να γυρίσουμε όμως στη μουσική, πώς ακριβώς λειτουργείτε όταν πρόκειται να φτιάξετε νέα τραγούδια; Ποια είναι συνήθως η διαδικασία;
Η μουσική των Sigmatropic ξεκινάει βασικά από τον υπολογιστή ο οποίος ρουφάει τις υπόλοιπες μουσικές ιδέες. Στο πρωταρχικό στάδιο του Dark Outside, οι ιδέες βασίστηκαν πολύ σε ακουστικά όργανα. Στη διαδρομή προς το τραγούδι, έρχεται η σειρά των υπόλοιπων μελών του group τα οποία προσθέτουν το δικό τους στίγμα. Το υλικό διαμορφώνεται μέσω της αλληλεπίδρασης αυτής, δε βγαίνει όπως συλλαμβάνεται στο δικό μου κεφάλι.
Πάνος: Έμαθα αργά στην κιθαριστική μου «καριέρα» το πόσο σημαντικό είναι το brainstorming πάνω στην ηχογράφηση. Δηλαδή το να αφεθεί ο μουσικός να γράψει για πολλά συνεχόμενα λεπτά ιδέες, τις οποίες κατόπιν θα επεξεργαστεί ο παραγωγός –ο Άκης στην περίπτωσή μας– κρατώντας τα καλύτερα σημεία. Έτσι, προκύπτουν και πράγματα αυθόρμητα, που δε θα βγαίνανε, αν απλώς υπήρχε μία βασική γραμμή που έπρεπε να ακολουθηθεί πιστά.
Άννα: Όταν πρωτοήρθα στην μπάντα, ο Άκης δεν με άφηνε να ακούσω τι ακριβώς υπήρχε ήδη. Κάτσαμε με μια ακουστική κιθάρα και ουσιαστικά αυτοσχεδιάζαμε στο κλίμα αυτό. Ακόμα και όταν μου έλεγε π.χ. να κάνω κάτι συγκεκριμένο, είχα την ελευθερία και το περιθώριο να βάλω σε αυτό και κάτι πιο δικό μου, να βγάλω τελικά και τον δικό μου ήχο πάνω στη βάση του ήχου του Άκη.
Πώς αισθάνεστε που είστε ένα ελληνικό group, στο τρίτο σας μόλις album, και έχετε ήδη κατορθώσει κάτι το οποίο για τις περισσότερες εγχώριες μπάντες μένει ένα άπιαστο όνειρο, να κάνετε δηλαδή καριέρα στο εξωτερικό και να πωλούνται οι δίσκοι σας ακόμα και στην Αυστραλία;
Θα σου απαντήσω λίγο περιστροφικά σε αυτό, ρωτώντας σε γιατί να μην έχει συμβεί αυτό και με άλλα groups που είναι τόσο καλά. Κάλλιστα θα το μπορούσαν πολλά ελληνικά συγκροτήματα, με ένα marketing λιγάκι πιο εξωστρεφές.
Είναι όμως μόνο θέμα marketing;
Πιστεύω πως πολλά groups έχουν τη μουσική που θα μπορούσε να τραβήξει το μέσο αφτί εκτός Ελλάδας. Νομίζω ότι οι δικοί μας δίσκοι μπορεί και να μην είχαν τόση απήχηση στο εξωτερικό, αν δεν είχε γίνει η κίνηση με τους ξένους καλεσμένους, οι οποίοι τραγούδησαν στην αγγλόφωνη εκδοχή τα Χαϊκού και είχαν όλοι ως μητρική τους την αγγλική γλώσσα. Αυτό μετράει αρκετά γιατί, αν θες να πουλήσεις στην Αγγλία και την Αμερική, πρέπει να υπάρχει και ένα σημείο αναφοράς οικείο στο δικό τους αφτί.
- Πληροφορίες
- Κατηγορία: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ - ΕΛΛΗΝΕΣ
