Τα πιο ζωντανά κύτταρα της ελληνικής electro-pop σκηνής μιλάνε με τον Αλέξη Μπρούλη...
Πως κρίνετε τη σημερινή κατάσταση στο ελληνικό ραδιόφωνο;
Οι τελευταίες καλές ημέρες του μουσικού ραδιοφώνου υπήρξαν επί Ρόδον FM. Έκτοτε, η κατάστασή ολοένα και χειροτερεύει για να φτάσουμε μέχρι σήμερα όπου με δυσκολία παραμένεις σ’ ένα σταθμό για παραπάνω από δέκα λεπτά (φωτεινή εξαίρεση το Τρίτο Πρόγραμμα). Δεδομένου μάλιστα του ενημερωτικού αλλά και παιδαγωγικού ρόλου που μπορεί να παίξει το ραδιόφωνο, αλλά δεν το κάνει, μοιραία συμπαρασύρει σε υποβάθμιση τη μουσική βραδινή διασκέδαση, τη μουσική αγορά, την κριτική εν γένει ενώ στερεί από τη νέα γενιά αριστουργήματα της μουσικής ιστορίας. Συγχωρέστε μας αλλά εμείς μεγαλώσαμε με ανοιχτό το πνεύμα, την ευγένεια και την καλή pop του Μανώλη Κιλισμανή, ασκηθήκαμε στον εκλεκτισμό του Χρήστου Δασκαλόπουλου, που ιδιαίτερα σήμερα αποτελεί αίτημα των καιρών, David Sylvian και Linda Ronstadt ακούγαμε μόνο από τη Θάλεια Καραμολέγκου, την αγάπη για όλα τα είδη της μουσικής την καταλάβαμε στη φωνή του Μάκη Μηλάτου, ενώ κάθε σαββατοκύριακο ξυπνούσαμε με Χρήστο Μίχο και Wim Mertens. Αν οι παλιοί αυτοί δεν έγιναν πλούσιοι με τέτοιες μουσικές ενώ οι καινούργιοι έγιναν πλούσιοι με άλλες μουσικές, μπράβο στους καινούργιους. Αν όμως τελικά ούτε οι καινούργιοι γίνονται πλούσιοι, τότε γιατί συνεχίζουν έτσι;
Η άποψη σας για Μίκρο, Κοργιαλά;
Ίσως να περιμένατε να γκρινιάξουμε για το μουσικό status των Μίκρο και Κοργιαλά, ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν το βρίσκουμε ούτε δίκαιο απέναντι στο ρόλο που τα ίδια αυτά συγκροτήματα επέλεξαν για τον εαυτό τους αλλά ούτε και δόκιμο. Πιστεύουμε ότι στον τόπο μας, τα τελευταία χρόνια, πολιτιστικά τουλάχιστον, ρέπουμε επικίνδυνα προς ανατολάς. Έχουμε ξεπεράσει και τα θεμιτά όρια που μας έβαλε ο ποιητής, ο Καβάφης (“ας το παραδεχτούμε, είμαστε και λίγο ανατολίτες” όπως περίπου είχε πει). Οπότε οι μουσικές δουλειές των Μίκρο για παράδειγμα, καλές, κακές ή μέτριες, δεν κρίνουμε τα πάντα εμείς, είναι τουλάχιστον δυτική, ευρωπαϊκή μουσική, κάτι που δεν είναι αυτονόητο στην κεντρική μουσική σκηνή της Ελλάδος. Κατά κάποιο τρόπο δίνουν τη δική τους μάχη με τα λαϊκοέντεχνα. Και όταν σ’ ένα χώρο με σαράντα χιλιάδες νοματαίους ακούμε Μίκρο ή Κοργιαλά με Ευριδίκη αντί ένα τσιφτετέλι, αυτό είναι θετικό.
Έχουν οι Astyplaz video;
Εδώ και ένα χρόνο έχουμε το video clip του Spreading Life. Πρόκειται για ένα video art, το οποίο είδαμε σε μια γκαλερί, συνεννοηθήκαμε με τον καλλιτέχνη και το προσαρμόσαμε στη μουσική. Δε παίζεται από τους σταθμούς γιατί προφανώς θεωρείται αντιεμπορικό και μάλλον έχουν δίκιο γιατί δεν δείχνουμε τις φάτσες μας.
Πως θα ονομάζεται η επόμενη δουλειά;
Είναι πολύ νωρίς ακόμα για κάτι τέτοιο αλλά προσανατολιζόμαστε στο να μην χρησιμοποιήσουμε τόσο πολύ την εικόνα. Η εικόνα έχει χρησιμοποιηθεί παντού πάρα πολύ και έχει κουράσει. Οι λέξεις όμως σαν έννοια, σαν βάρος, σαν οσμή και σαν αύρα θα έχουν σημαντική θέση στην επόμενη δουλειά μας.
Και σε τι μουσικό ύφος θα κινείται;
Όταν σε μια μπάντα υπάρχουν οπαδοί των Orb, Swing Out Sister, Gladys Knight, Clan οf Xymox ή και των Oasis, η πολυσυλλεκτικότητα στην παραγωγή είναι περισσότερο φυσικό επακόλουθο παρά επιλογή. Τον ήχο θα το χαρακτηρίζαμε pop electronica ή atl-pop.
Η πρώτη γεύση, πάντως, δείχνει μια electro-garage κατεύθυνση!
Το κομμάτι στο οποίο αναφέρεσαι, θα το λέγαμε μάλλον psycho-billy, ή ακόμα καλύτερα 60s αισθητικής.
Η εσωστρέφεια, οι έριδες στην ελληνική ηλεκτρονική σκηνή σας έχουν χτυπήσει την πόρτα;
Δεν μας απασχολούν γιατί από την αρχή δεν είμαστε προσανατολισμένοι στην ελληνική πραγματικότητα. Κι έχουμε χάσει πολλά εξ’ αιτίας αυτού. Θα μπορούσαμε να δίνουμε περισσότερα live, θα μπορούσαμε να μην έχουμε συμφωνήσει με ξένη εταιρία κι αυτό θα έκανε πιο εύκολη τη ζωή μας εδώ, θα μπορούσαμε να δουλέψουμε περισσότερο με την τηλεόραση και τα video clip. Και δυστυχώς η προώθηση στο εξωτερικό απαιτεί αρκετό κόπο ώστε να μπορέσεις να αφιερωθείς ταυτόχρονα σε όλα αυτά.
Μια προηγούμενη συνέντευξη σας σε ένθετο περιοδικό εφημερίδας ευρείας κυκλοφορίας, δεν βγήκε ποτέ. Μάθατε για πιο λόγο;
Προφανώς γιατί οι απαντήσεις μας δεν άρεσαν σε ορισμένους αλλά τους κατανοούμε απόλυτα γι’ αυτό. Ίσως να είναι ενοχλητικό ένα συγκρότημα να εκφράζει άποψη για συγκεκριμένα θέματα.
