 |
Εδώ και καιρό είχα πραγματικά αποκτήσει μια μεγάλη περιέργια για τον Κωστή Μαραβέγια, κυρίως για το πως πραγματικά αντιμετωπίζει τη μουσική του και τη μουσική στην Ελλάδα, αλλά και λόγω του αξιόλογου παρελθόντος του στο μουσικό χώρο της Ιταλίας και όχι μόνο. Η πρώτη του δουλειά στα ελληνικά ύδατα μου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις αλλά και μια υποψία πως δημιουργείται άλλη μια ξεχωριστή παρουσία, πράγμα που δυστυχώς δε συμβαίνει σε αντιστοιχία με τους πολλαπλούς εκκολαπτόμενους καλλιτέχνες που εμφανίζονται συνεχώς. Έτσι λοιπόν, μπήκα στη διαδικασία ν’ασχοληθώ λίγο περισσότερο και κατέληξα με μια συνέντευξη και με αρκετές πληροφορίες...για τον εν λόγω καλλιτέχνη.
Βρεθήκαμε λοιπόν ένα απόγευμα, απο τα τελευταία του Οκτώβρη και συζητήσαμε για τη δουλειά του, για τα χρόνια που έζησε στην Ιταλία, και για τη μουσική γενικότερα. Τα αποτελέσματα νομίζω πως είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα και πως ολοκληρώνουν την εικόνα που είχα σχηματίσει γενικότερα για τον Κωστή Μαραβέγια, υποστηρίζοντας βέβαια και την άποψη που μου σχηματίστηκε με την ακρόαση της δουλειάς του μέσω CD αλλά και μέσω Live… (και αυτό καναμε)
Ξεκίνησες σπουδάζοντας στην Ιταλία, κάτι εντελώς άσχετο, που τελικά οδήγησε σε αυτό που είσαι τώρα. Πόσο τελικά αυτή η απόφαση να βγείς στο εξωτερικό καταλυτική υπήρξε;
Ήταν μια μεγάλη εμπειρία το να ζήσω στο εξωτερικό και ειδικά σε μια χώρα όπως η Ιταλία, όπου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους, διαφορετικών εθνικοτήτων. Βοήθησε πιο πολύ το γεγονός οτι ήμουνα σε ένα λιμάνι, στο Μπάρι, στις αρχές δεκαετίας του ’90. Γνώρισα άραβες, αφρικανούς και ιταλούς. Ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα μέσα από το πανεπιστήμιο, σαν φοιτητές, χωρίς να ξέρουμε αν κάποιος παίζει μουσική. Στην πορεία προέκυψε να παίζουμε όλοι μαζί, μέσα στην παρέα, σε σπίτια. Στην συνέχεια αρχίσαμε εμφανίσεις σε μουσικά στέκια και σκηνές με ένα αραβοελληνοιταλικό ρεπερτόριο. Ρεμπέτικα, κρητικές μαντινάδες, ταραντέλες, αραβικό ΡΑΙ. Στην αρχή ο καθένας έπαιζε το δικό του. Δεν είχαμε δοκιμάσει να κάνουμε κάποια μείξη ή να πειραματιστούμε. Περισσότερο, παίζαμε για να γνωρίσει ο ένας τη μουσική και την κουλτούρα του άλλου. Δηλαδή προέκυψε καθαρά μέσα απο την παρέα. Στη συνέχεια λοιπόν, κάποιοι managers μας είδανε και μας κάνανε προτάσεις για κάτι καλύτερο. Έτσι ξεκινήσαμε να παίζουμε σε όλη την Ιταλία, με στόχο να δημιουργήσουμε και δίσκο, μέσα από τον και να πειραματισμό και να φτιάξουμε ένα όμορφο studio δίπλα στο λιμάνι. Κάθε απόγευμα μαζευόμασταν εκεί, κλεινόμασταν για 4-5 ώρες για να καταλήξουμε στο “UNA RATSA, ΜΙΑ ΦΑΤΣΑ”, που κυκλοφόρησε απο το Manifesto στην Ιταλία και την FM Records στην Ελλάδα. Έτσι ξεκίνησε μια μουσική πορεία 6 χρόνων με πολλές συναυλίες και συμμετοχές σε φεστιβάλ. Παίξαμε στο Dranouter Folkfestival του Βελγίου, ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης, μαζί με τον Nick Cave, τους Afrocelt Soundsystem, τους Levellers και άλλους. Κάπως έτσι λοιπόν, άρχισε αυτή η περιπέτεια, που με βρίσκει στην Ελλάδα τώρα, να προσπαθώ να κάνω το ίδιο και ακόμα περισσότερα.
Κατά πόσο το αντικέιμενο των διαφορετικών αυτών σπουδών στο πανεπιστήμιο στην Ιταλία, σε βοήθησε σε αυτό που βρίσκεσαι να κάνεις τώρα;
Βοήθησαν αρκετά θα έλεγα. Τελείωσα στατιστική και όλη αυτή η επαφή με τα μαθηματικά με έχει βοηθήσει στον τρόπο σκέψης, στην συνδυαστική σκέψη, αν θες, που χρειάζεται στην σύνθεση, στην ενορχήστρωση. Απο κει και πέρα βέβαια, χρειάζεται και η έμπνευση για να φτιάξεις μια αξιοπρεπή μελωδία, έναν αξιοπρεπή στίχο. Αυτό που σίγουρα με βοήθησε πιο πολύ ήταν το οτι βρέθηκα στην Ιταλία και έζησα όλα αυτά. Όχι οτι δε θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο και στην Ελλάδα αλλά φαντάζομαι οτι θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να γνωρίσω τέτοια είδη μουσικής, ειδικά εκείνη την περίοδο. Αρχές δεκαετίας του 90 το έθνικ δεν υπήρχε ούτε καν στην Ιταλία. Το συγκρότημα που είχαμε, οι X-Darawish, ήταν από τα λίγα που υπήρχαν. Αυτό που κάναμε ήταν αρκετά τολμηρό. Δεν το δεχόταν πολύ εύκολα ο κόσμος. Βέβαια, για καλή μας τύχη είχαμε μεγάλη ανταπόκριση. Ακόμα και στις συναυλίες το κοινό ήταν πολύ πιο θερμό από το Ελληνικό, ίσως γιατί ο ήχος μας ακουγόταν πιο ξένος εκεί. Ή ίσως επειδή δεν υπήρχαν καρέκλες και τραπέζια στις συναυλίες, κάτι που βοηθούσε τον όρθιο κόσμο να χορέψει συμμετέχοντας ενεργά στο live.
Γενικά, πάντως, η αντιμετώπιση στην Ιταλία, αλλά και σε άλλες χώρες, σε μικρότερα και ξένα σχήματα είναι αρκετά καλή, ακόμα και σε πολύ μικρότερα σχήματα.
Ναι αυτό είναι αλήθεια. Έχουν πάρα πολλά φεστιβάλ. Τα κονδύλια που δίνουν για τον πολιτισμό, ακόμα και σε μικρά χωριά, είναι υψηλά. Δυστυχώς, έχουν περιοριστεί κάπως τα τελευταία χρόνια, λόγω της πολιτικής του φίλου μου του Αργύρη (= Silvio Berlusconi), που προτιμά να ικανοποιεί τον ιταλικό λαό μέσω της Μίλαν (!), παρά μέσω της τέχνης που ενίοτε δημιουργεί ανατρεπτικά κινήματα και απειλητικά ίσως για φιλ(αργυρ)όδοξους πολιτικο-ατζέντηδες…
Δηλαδή μπορεί ένας μουσικός να συντηρηθεί οικονομικά εκεί;
Αρκετά καλά και χωρίς να είναι όνομα. Βέβαια εκεί δεν υπάρχει και η έννοια μαγαζί – πίστα – νύχτα. Εκεί, το να παίξεις 2 συνεχόμενες φορές στον ίδιο χώρο είναι ριψοκίνδυνο. Δεν το κάνουν. Γενικά τα πράγματα είναι πιο συναυλιακά. Να φανταστείς, τη μια βραδυά παίζαμε στο Βέλγιο και την επόμενη βρεθήκαμε να παίζουμε σ’ ένα χωριό της Σικελίας που είχε μονάχα 30 μόνιμους κατοίκους, σε ένα φεστιβάλ που είχε διοργανώσει η WWF με κοινό ορειβάτες και περιπατητές! Στο πουθενά. Φαντάσου οτι δεν είχε καν άσφαλτο, μόνο χωματόδρομους. Απίθανη εμπειρία!
Μέσα σε αυτά τα χρόνια που έζησες στο Μπάρι, είχες επαφή με όλους αυτόυς τους ανθώπους διαφορετικών εθνικοτήτων, αλλά έζησες παράλληλα και τα γεγονότα της παγκοσμιοποίησης, πράγμα που φαίνεται να σ’έχει επηρεάσει και στο δίσκο σου.
Πραγματικά επηρεάστηκα πολύ. Συνέβαλαν και τα παιδιά που έκανα παρέα, όπως ο Παλαιστίνιος Rahmi, ο Bachir από την Αλγερία, οι οποίοι δεν είχαν έρθει μόνο για σπουδές στην Ιταλία. Είχαν σχεδόν εκδιωχθεί από την πατρίδα τους. Μαζί τους βιώσαμε το πρόβλημα της απόστασης και της προσφυγιάς, το να μη βλέπουνε την οικογένειά τους, να μην ξέρουν αν είναι καλά ή οχι, λόγω του αποκλεισμού στη Γάζα. Όλο αυτό, με συγκίνησε πολύ. Χαρακτηριστήκαμε ως πολιτικό γκρούπ, επειδή μας απασχολούσε το Παλαιστινιακό. Παίζαμε και αρκετά τραγούδια που έχουνε γραφτεί για το Ιράκ, για την Γάζα. Δε μπορείς να τα ξεχάσεις όλα αυτά και να αλλάξεις ρότα. Έχουν γίνει πλέον κομμάτι του εαυτού μου. Ανέκαθεν είχα και συνεχίζω να έχω ανησυχίες για το τι γίνεται δίπλα μου. Αυτό φαίνεται σε κάθε δραστηριότητά μου. Αν κάποιον άνθρωπο τον απασχολεί κάτι, το εκφράζει. Πόσο μάλλον μέσα απο την τέχνη, με την οποία μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα. Και σίγουρα δεν μπορώ να κάνω μόνο ερωτικά τραγούδια. Δηλαδή το να πω οτι με απασχολεί ο έρωτας, ο χωρισμός, όχι οτι δεν συμβαίνει, αλλά δεν είναι το ζητούμενο, υπάρχουν όμως και άλλα πράγματα που θέλω πολύ να πω, να φωνάξω, να τραγουδήσω.
 |
Αυτό είναι πολύ έντονο γενικά στη μουσική σου. Και στο στίχο αλλά και σαν σύνολο δημιουργούν το συναίσθημα και την εικόνα αυτή που μπορεί εσύ να έχεις βιώσει. Φαίνεται πως πραγματικά έχεις κάτι να καταθέσεις και όχι να φτιάξεις ένα τραγουδάκι που περιέχει ένα κοινωνικό μηνυμα.
Έχω μέσα μου μια συσσωρευμένη ενέργεια την οποία έχω ανάγκη να βγάλω με κάποιο τρόπο. Θέμα τύχης πιστεύω, το ότι την βγάζω μέσω των δίσκων μου και των live. Η αδικία, η αναξιοκρατία, ο επιφανειακός νεοφιλελευθερισμός με ωθούν να δηλώσω παρών, να διαδηλώσω, να γράψω τραγούδια. Γιατί να είναι έτσι τα πράγματα δηλαδή; Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε; Να μείνουμε σπίτια μας και να κλαίμε μίζερα για τις χαμένες αγάπες και τους χωρισμούς μόνο; Και είναι και αυτό ένα είδος ακτιβισμού: Να φωνάζεις και να λες κάτι με τον δικό σου τρόπο, που αν θες μπορεί και να είναι άσχημος, να σου λείπει η αισθητική. Όμως το να το λες και να προσπαθείς, είναι πολύ σημαντικό. Όπως και το να βγάλουμε τραγούδια με διαφορετικά θέματα απο αυτά του έρωτα. Γιατί όλα αυτά δημιουργούν μια μικρή αλλαγή. Πρώτα-πρώτα σ’εμένα, μετά στους μουσικούς που παίζουμε μαζί, έπειτα σ’ εσένα που τ’ ακούς και κατ’ επέκταση σε άλλους. Αν το κάνουμε όλοι, κάτι καλύτερο δημιουργείται. Ζούμε σε μια κοινωνία, δεν πρέπει να προσπερνάμε τα πράγματα ούτε ν’ αφήνουμε τα πράγματα να μας προσπερνούν. Αν μιλούσα για επαναστάσεις στη σημερινή εποχή θα φαινόμουν ρομαντικός και γραφικός. Γι' αυτό λοιπόν μιλάω για αλλαγές. Αυτές, είμαι σίγουρος, μπορούμε να τις καταφέρουμε!
«Ραδιοπειρατής» λοιπόν! Ποιά είναι η ιδέα πίσω απο αυτό, και σαν τίτλο και σαν συνολική δουλειά;
Υπήρξα ραδιοπειρατής στα εφηβικά μου χρόνια, είχα κάνει το σπίτι που το σταθμό, είχα το άγχος να μην περάσουν οι αστυνομικοί και ανιχνεύσουν με τα εργαλεία τους τα σήματα. Υπήρχε αυτή η φοβία του "κάνω κάτι που δεν πρέπει", του απαγορευμένου, αλλά και αυτή η μεγάλη ανάγκη για να εκφραστώ και να επικοινωνήσω. Ερχόμενος από την Ιταλία, λειτούργησα με μια αυθόρμητη φιλική διάθεση: "έχω φτιάξει ένα studio σ’ ένα υπόγειο, φτιάχνω ένα cd, έχω έρθει από Ιταλία, θα ήθελες να παίξεις;". Όλο αυτό το συνωμοτικό, του κάτι κάνουμε, έχουμε ένα όραμα και θέλουμε να υλοποιηθεί, μου θύμισε εκείνα τα χρόνια της ραδιοπειρατείας. Έτσι δόθηκε χώρος και σε ραδιοπειρατές και ανθρώπους απο όλο τον κόσμο που δεν ξέραμε καν οτι υπήρχανε. Ραδιόφωνα που εκπέμπουνε και σκοπό έχουνε να περάσουνε μηνύματα και να κάνουν κάποια αλλαγή, ειδικά σε κάποια κράτη που τα καθεστώτα είναι δικτατορικά και είναι ο μόνος τρόπος ουσιαστικά για να αφυπνίσουν τον λαό. Γι’ αυτό και στο τέλος του CD έχω αφήσει χώρο σε αυτά τα ραδιόφωνα. Σε παραγωγούς, με τους οποίους έχω έρθει σε επαφή, παίρνοντας την άδεια να χρησιμοποιήσω τα σποτάκια τους. Ραδιοπειρατές που εκπέμπουν ελπίδα και όνειρο… 'Ώσπου εμφανίζομαι και εγώ τελικά ως ραδιοπειρατής χαιρετίζοντας τους ακροατές του album μου…
Είναι πάντως ένα πολύχρωμο album που παρόλο που έχει αναφορές σε διαφορετικά, όσον αφορά την εθνικότητα, είδη μουσικής, δεν κολλάει την ταμπέλα του έθνικ. Εμφανίζει σαφώς κάποιες επιρροές, αλλα μπορεί και λειτουργεί ξεχωριστά απο αυτές, δημιουργώντας έναν προσωπικό ήχο.
Πολύ ευχάριστο να το ακούω και σ’ ευχαριστώ που το λες, γιατί το να φτιάξεις έναν ήχο που να σε χαρακτηρίζει είναι πολύ δύσκολο και εξίσου σημαντικό.
Καταλαβαίνεις οτι έχει επιρροές, αλλά δεν κολλάει σε αυτές, βγαίνει κάτι φρέσκο. Γιατί αυτό είναι πλέον και το ζητούμενο, ο προσωπικός ήχος και ύφος του καθενός και όχι το να ακολουθείς ένα είδος.
Γενικά μου αρέσει πολύ ο πειραματισμός. Μ’αρέσει να φτιάχνω κάτι που δεν υπάρχει. Αυτό άλλωστε είναι η αρχή και η ουσία της τέχνης και της μουσικής. Φτιάχνουμε ένα τραγούδι από το μηδέν. Πόσο μάλλον όταν το ύφος δεν σου θυμίζει κάτι. Καλά αυτό είναι δύσκολο απο την άποψη οτι όλοι φοβούμενοι κάτι καινούργιο θα προσπαθήσουν να το ταυτίσουν πάντοτε με κάτι.
...Οτι αν δε μπορείς δηλαδή να εντάξεις κάτι κάπου, σε φοβίζει. Πιστεύω πως η διαφορετικότητα είναι η κληρονομιά της ανθρωπότητας. Και αυτό τα λέει όλα νομίζω. Θα έπρεπε κανονικά το διαφορετικό να μας ελκύει και να γίνεται ερέθισμα για δημιουργία, ειδικά αυτή την εποχή που οι κοινωνίες μας είναι τόσο ανοιχτές και υπάρχει η παρουσία μεταναστών, ανθρώπων με άλλες κουλτούρες. Αν μπορούσαμε να καταλάβουμε και να εκμεταλλευτούμε (με την καλή έννοια) τη δυναμική αυτής της εξέλιξης στην κοινωνία μας, θα μπορούσαμε να κάνουμε πάρα πολύ καλά πράγματα. Και μπορώ να πώ πως οι Έλληνες είμαστε ανοιχτός λαός, δεν αποκλείουμε καινούριες ιδέες. Και ας θέλουν οι "εθνάρχες" μας και οι απανταχού Ελληνοσωτήρες να προβάλουν έναν εξευτελιστικό συντηρητισμό και μια γλοιώδη ξενοφοβία, που στην τελική λίγους εκφράζει.
Καμιά φορά βέβαια το παρακάνουμε και τα χρησιμοποιούμε κάπως λανθασμένα αυτά τα ερεθίσματα όσον αφορά τη μουσική κυριώς. Όπως όλη αυτή η μόδα με το Bollywood που όπου και να γυρίσεις θα ακούσεις μουσική ινδική, μέχρι και σε νέο σουξέ γνωστής τραγουδίστριας που απο πίσω παίζει και ανάλογα ινδικά της μοδός ακούσματα.
Αυτό συμβαίνει.. Δυστυχώς η μουσική βιομηχανία κάνει τέτοια, σίγουρα άσχημα! Εκβιάζει μίξεις ειδών που πουλάνε... Βλαχοπόπ, εθνικοπαρωδία και άλλα… Είναι θέμα αισθητικής πλέον. Δεν είναι μόνο φαντασίας. Ωραίο είναι να αντιγράψεις κάτι και να βγεί καλό. Τουλάχιστον θα αρέσει…συνήθως όμως βγαίνει ένας ‘αχταρμάς’.
Επειδή σχολιάσαμε το θέμα της μουσικής βιομηχανίας στην Ελλάδα, κατά πόσο δύσκολο είναι για σένα που αρχίζεις κάτι νέο, το ξεκινάς μέσα απο την Ελλάδα απο την αρχή κατα κάποιο τρόπο, έχοντας και όλο αυτό το μουσικό παρελθόν σε μια χώρα.
Είναι πολύ δύσκολο! Αλλά θέλει υπομονή. Με υπομονή φτάνεις εκεί που θες, αν πιστεύεις σε αυτό που κάνεις. Είμαι πολύ τυχερός γιατί έχω ανθρώπους, συνεργάτες μουσικούς, φίλους πάνω από όλα που με στηρίζουν πολύ. Έχουμε μοιραστεί κοινές ιδέες και όραμα, λειτουργούμε ως συνοδοιπόροι…και όλοι μαζί ενωμένοι, πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε. Αυτό φαίνεται και στα live. Είμαστε πάρα πολύ δεμένοι. Χαιρόμαστε και συγκινούμαστε το ίδιο πάνω στη σκηνή. Ταυτίστηκαν με τα τραγούδια του δίσκου. Τους άγγιξαν και έγιναν και αυτοί 'ραδιοπειρατές'. Και μου το φωνάζουν συνέχεια: "δεν είσαι μόνος…".
Λειτουργείς πάρα πολύ καλά εσύ, για τον εαυτό σου και τη δουλειά σου, ως διαφημιστής. Βλέπω οτι το στηρίζεις και το τρέχεις απο μόνος σου πάρα πολύ. Μέσα απο ένα site με πάρα πολλές πληροφορίες για τη δουλειά σου, τρέχεις όλα τα πράγματα, κάνεις όλες τις επαφές, χωρίς να είναι πιεστικό, με ένα πάρα πολυ ωραίο τρόπο μαζί με την εταιρία σου βέβαια. Κάτι το οποίο όμως δε θα πρεπε να συμβαίνει.
Ναι θα ήταν πολύ ωραίο να μη συμβαίνει. Αλλά αν δεν είσαι ο manager του εαυτού σου, ο συνθέτης, ο ενορχηστρωτής, αν δεν είσαι σε όλο αυτό το πλαίσιο πανταχού παρών, δυστυχώς δεν κάνεις τίποτα, ειδικά στην αρχή. Είναι αναγκαίο, και όχι απαραίτητα κακό, γιατί εμένα με ευχαριστεί και το κάνω. Απλώς πρέπει να έχεις χρόνο για να τα προλάβεις όλα.
Διαβάζοντας για εσένα στο site σου, είδα πως είχες την εμπειρία να διδαχθείς κατά τη διάρκεια ενος σεμιναρίου για μουσική κινηματογράφου απο τον Ennio Morricone.
Ήταν περίπου πρίν απο 8 χρόνια. Γινόταν ένα εργαστήριο μουσικής για ταινίες, στην Accademia Musicale Chigiana της Siena, τότε φοιτούσα στο Ωδείο Niccolo Piccini του Bari. Ήταν πραγματικά μια φοβερή εμπειρία, πρώτα απ' όλα γιατί γνώρισα το Morricone ως άνθρωπο και έπειτα ως μουσικό. Τον άκουσα να δίνει συμβουλές σε μας τους μικρότερους «συνθέτες» που βρισκόμασταν τότε στην αρχή. Φαντάσου πως δεν ήμασταν παραπάνω απο 20 μαθητές. Η μουσική για ταινίες και ο κινηματογράφος υπήρξαν πάντα οι μεγάλες μου αγάπες. Εκτός από τις τεχνικές συμβουλές που μας έδινε για τις ταινίες και το πως να δουλέυουμε πλαισιώνοντας μουσικά μια εικόνα, μας ανέδειξε και τη σημασία της καλής μελωδικής γραμμής. Ο τρόπος που χειρίζεται την επεξεργασία -ρυθμική και κετευθυντική- της μελωδίας είναι ιδιοφυής. Ο Morricone και ο Rota είναι οι μαέστροι της νεότερης Ιταλικής μουσικής. Η παραμονή μου στην Ακαδημία της Siena έχει μείνει σαν όνειρο στο μυαλό μου. Στην πορεία προέκυψαν κάποιες συνεργασίες για ταινίες και αυτό τον καιρό γράφω μουσική για δυο παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Είναι μια παιδική παράσταση σε σκηνοθεσία Τ. Ράντζου και άλλη μια μουσικοχορευτική σε σκηνοθεσία Θ. Γκόνη. Γενικά μου αρέσει να δουλεύω πάνω στην εικόνα. Να έχω το input: "Είναι αυτό και φαντάσου πως θα το ντύσεις μουσικά". Όπως και με τα τραγούδια που πάντοτε έχω εικόνες μέσα στο μυαλό μου! Δε μπορώ να λειτουργήσω αλλιώς. Δημιουργώ παραστάσεις. Απο την καθημερινότητα μπορείς να αντλήσεις την έμπνευση. Δε χρειάζεται να ζήσεις μεγάλες στιγμές, το μεγάλο χωρισμό ή τη διαδήλωση στη Γένοβα. Είναι πάρα πολλά πράγματα που μπορεί πραγματικά να προσπερνάμε καθημερινά, να φαίνονται απλά, αλλά να είναι αστείρευτες πηγές έμπνευσης, τις οποίες απλά δεν τις αντιλαμβανόμαστε. Και ταλέντο καμιά φορά είναι και αυτό: το να μπορείς και από απλά πράγματα να αντλείς έμπνευση.
 |
Όταν ήσουνα ραδιοπειρατής τι μουσική συνήθως έβαζες;
Μεγάλωσα με ότι μεγάλωσες πάνω κάτω και εσύ, με όλα εκείνα τα ποπ ροκ ακούσματα της εποχής. Ας πούμε ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα ήταν οι Nirvana. Λατρεύω τους U2, τους Depeche Mode τον Sting…Μεγαλώνοντας ανακάλυψα τους Mano Negra, τους Negresses Vertes, τον Carotone, τον Salif Keita, τη Sushela Raman, το Manu Chao, όχι μόνον ως μουσικό αλλά και ως ακτιβιστή. Και φυσικά τους μεγάλους κλασσικούς της Ελλάδας. Το Μάνο και το Μίκη. Γενικά έχω ακούσει πάρα πολλά. Και μου αρέσει πολύ που μεγαλώνοντας μαθαίνω όλο και περισσότερα. Ουσιαστικά αυτό είναι και το μυστικό στο να εξελίσεσαι ως μουσικός, ως άνθρωπος. Να παίρνεις συνεχώς καινούργια πράγματα -αφού τα φιλτράρεις σωστά- να μην αναλώνεσαι στα τετριμμένα.
Δηλαδή τα πολλά ακούσματα σε βοηθάνε και στην αντικειμενικότητά σου...
Πάρα πολύ... και θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό γι αυτόν που γράφει μουσική, να μπορεί να ακούει και πολύ. H καλύτερη στιγμή ακρόασης και ανάλυσης μουσικών έργων είναι όταν ταξιδεύω με το αυτοκίνητο. Ειδικά τώρα που ταξιδεύω συχνά, λόγω της συνεργασίας μου με το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου και πηγαίνω μια φορά τη βδομάδα τουλάχιστον, καταφέρνω και κάνω τα τρία αγαπημένα μου πράγματα. Ταξιδεύω, ακούω μουσική πηγαίνοντας στο θέατρο…
Αυτή την εποχή δηλαδή τι ακούσματα έχεις;
Ακούω αρκετά νέους Ιταλούς τραγουδοποιούς που δεν είναι γνωστοί στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα νέο κύμα αξιόλογων συνθετών και στιχουργών που με συγκινούν πάρα πολύ, όπως οι Max Gaze, Nicollo Fabi, Sergio Camariere, Carmen Consoli. Γενικά ακούω ότι νέο βγαίνει και από άλλες σκηνές, όπως ποπ, ροκ, dance, κλπ. Μου αρέσει να είμαι μέσα στα πράγματα, να ξέρω τις τάσεις, γενικά τι νέο κυκλοφορεί. Aπό έλληνες μου αρέσει ο Δεληβοριάς για το ιδιαίτερο του ύφος και την απλότητά του. Ακούω επίσης Θανάση Παπακωνσταντίνου, που είναι ίσως ο καλύτερος Έλληνας δημιουργός αυτή τη στιγμή. Είναι ένας καλλιτεχνης που πραγματικά μου δίνει ελπίδα και ενέργεια για να συνεχίσω. Το ότι ασχολείται και με άλλα πράγματα, πέρα απο τη μουσική, επειδή και εγώ εκτός της μουσικής ασχολούμαι και σε επιστημονικό επίπεδο με αυτό που έχω σπουδάσει, μου δίνει ελπίδα. Παίρνω πολλή ενέργεια από αυτόν τον ανθρωπο που κάνει τόσα πράγματα στη ζωή του.
Πρόσφατα σε ένα live του Παπακωνσταντίνου, συζητήσουμε πως τελικά η καταγωγή του καθενός παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του... Και συνδέοντας το γεγονός πως εσύ είσαι απο την Κεφαλλονιά, θα μπορούσα να πω πως είναι και αυτός ένας σημαντικός λόγος που αγαπάς τόσο την Ιταλική μουσική...
Έχω γεννηθεί στο Αγρίνιο, αλλά η καταγωγή μου είναι από την Κεφαλονιά. Τα πρώτα τραγούδια που θυμάμαι ήταν επτανησιακές καντάδες. Σουγιούλ, Αττίκ, Πολυμέρης αγαπημένοι του πατέρα μου…και των παιδικών αυτιών μου…Γενικά πάντως η παραδοσιακή μουσική και οι ρίζες βγαίνουνε στην πορεία του συνθέτη. Βρίσκονται κάπου στο υποσυνήδειτο και ας μην το αντιλαμβάνεσαι. Μπορεί δηλαδή να έχεις εμπνευστεί απο κάτι άσχετο, αλλά να σου βγεί σε κάποιο σημείο, είτε στη μελωδία και το ρυθμό, είτε στο πως θα τραγουδήσεις. Και είναι όμορφο όταν συμβαίνει αυτό. Αληθινό.
Θα έγραφες πάνω σε ελληνκούς ρυθμούς, θα τους χρησιμοποιούσες πιο έντονα;
Βεβαίως και θα το έκανα, όπως άλλωστε έχω ήδη κάνει, το Βασιλικό που έχει παίξει ο Σαλέας, ένα παραδοσιακό τραγούδι, το οποίο διασκεύασα με διαφορετική εναρμόνιση και ενορχήστρωση. Υπάρχουν πράγματα φοβερά στην ελληνική μουσική. Πιστεύω δε μπορείς να καθορίσεις τι θα γράψεις, δηλαδή να πείς οτι θα γράψεις ένα ζεϊμπέκικο ή ένα χασάπικο επειδή πρέπει να γράψεις κάτι τέτοιο. Όλα αυτά δεν προγραμματίζονται αλλά σου βγαίνουν. Έχω γράψει και στο δίσκο 'ραδιοπειρατής' ένα ζεϊμπέκικο το 'σαν ταξιδιώτης', ενορχηστρωμένο διαφορετικά. Όπως και ένα jazz-χασάπικο το 'χάρτινο σκαρί'.
Όσον αφορά το κομμάτι των live. Έχεις μεγάλη εμπειρία απο τον καιρό που ήσουνα στο εξωτερικό. Εμείς σε είδαμε τώρα πρόσφατα, και πραγματικά ήταν καταπληκτικό και απο πλευράς επιλογής κομματιών, και από τη χημεία που υπάρχει μεταξύ των μουσικών αλλά και στον τρόπο αντιμετώπισης δικής σου με το κοινό...και την επικοινωνία αυτή που έχεις με αυτό. Βρισκόσουνα σε εγρήγορση και παρόλα τα μικροπροβληματάκια που μπορεί να τύχαιναν το χειριζόσουνα με φοβερό τρόπο, λες και ήταν μέρος του live.
Κοίταξε, το live για μένα είναι η κορυφαία στιγμή που μπορεί να ζήσει ένας μουσικός. Η απόλυτη αμφίδρομη σχέση δημιουργού- καλλιτέχνη και κοινού. Και στη σανίδα της σκηνής, ο καλλιτέχνης, είτε είναι μουσικός είτε ηθοποιός, οφείλει να δίνει τον καλύτερο του εαυτό για να καταφέρει τελικά να κάνει την υπέρβαση. Και μαζί με αυτόν και το κοινό του. Να γίνει ο μελωδός της ματαιότητας της ζωής: να κερδίσει άλλη μια βραδιά ερωτισμό, αγάπη και θαυμασμό και τέλος να γυρίσει στο σπίτι του ακόμη μια φορά μόνος, αγκαλιάζοντας ότι του έχει απομείνει…τα όνειρά του…
Εμείς πάντως σας προτείνουμε ανεπυφύλαχτα μια βραδυά εκεί, καθώς διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να δημιουργήσουν ένα ιδανικό live (περισσότερες λεπτομέρειες και review σύντομα)
Ο Κωστής Μαραβέγιας εμφανίζεται κάθε Πέμπτη στη Μουσική Στίγμα (Μακρών Τειχών 5, Πειραιάς, τηλ. 210 4178794)
Το πρόγραμμά του εκτός από τα τραγούδια του 'ραδιοπειρατή' και των X-DARAWISH, περιλαμβάνει και άλλα απόMANO NEGRA, NEGRESSES VERTES, MANU CHAO, CHEB KHALED, TONINO CAROTONE, JOVANOTTI κ.ά.
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 22.30
ΕΙΣΟΔΟΣ: 8 euro ΜΑΖΙ ΜΕ ΠΟΤΟ
