 |
Η κουβέντα μας συνεχίζεται με αδιάκοπους ρυθμούς, ο φραπές έχει φτάσει στη μέση και το ενδιαφέρον παραμένει στα ύψη!
Γενικά τα πράγματα όσον αφορά την ελληνική σκηνή και δισκογραφία βλέπεις τα πράγματα κάπως άσχημα;
Άσχημα τα βλέπω σε ότι αφορά το σύστημα που υπάρχει. Δεν τα βλέπω άσχημα σε οτι αφορά τη δημιουργία. Δεν πιστεύω δηλαδή πως θα εμφανιστεί μια γενιά η οποία δε θα έχει ανάγκη να γράφει τραγούδια ή βιβλία. Πάντα θα υπάρχει αυτό, αλλά το σύστημα έχει διαφθαρεί και έχει όλα τα σημάδια της παρακμής. Δηλαδή η υπερπαραγωγικότητα, η ομοιομορφία, η ελάχιστη παρά τα φαινόμενα επιχειρηματική κίνηση, είναι συμπτώματα ενός άρρωστου οργανισμού που πεθαίνει. Και το βλέπεις αυτό. Έχουν αρχίσει και συρρικνώνονται, οι εταιρίες ενώνονται μεταξύ τους και θα γίνουν 2 εταιρίες στο τέλος. Εκεί πάει πλέον δηλαδή. Απο την απληστία τους βγάλανε οι ίδιες τα CD Recorder και μετά γκρινιάζουν τελείως υποκριτικά για την πειρατεία, οτι δεν αγοράζονται οι δίσκοι, χτυπάνε τις τιμές. Είναι αυτό το βιβλικό «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι». Τρελαίνει ο Θεός αυτόν που θέλει να χαθεί. Έχουν ψιλοτρελαθεί, δεν ξέρουν πλέον τι να κάνουνε. Εμένα με επηρεάζει μόνο εξωτερικά αυτό, δηλαδή μόνο στο ποσοστό που κάνει πιο αργή και πιο βασανιστική την επικοινωνία μου με τον κόσμο. Στο οτι πρέπει να τρέχω απο την αρχή της χρονιάς να καπαρώσω ένα μαγαζί ή οτι πρέπει να πείθω την εταιρία μου να κάνουμε καλά πράγματα, καλά εξώφυλλά, καλό υλικό, προκείμένου το αντικείμενο που θα βγάλω να είναι δημιουργικό. Όταν κάνεις ένα όμορφο αντικείμενο, τότε ο άλλος δε θέλει να το πειρατεύσει ντε και καλά. Θα πεί: «Άντε γι αυτό θα δώσω 17 ευρώ και θα το πάρω». Αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνεται έτσι. Αυτά πρέπει να τα σκέφτονται οι δισκογραφικές. Εμείς πρέπει να σκεφτόμαστε να κάνουμε τραγούδια, να γίνονται ωραία.
Σε κάποια κυριακάτικη εφημερίδα είχες αναφερθεί σε αυτό το θέμα της πειρατίας...
Αυτό που λέω είναι οτι η Μουσική σκοτώνει την πειρατία. Δηλαδή κάντε λιγότερα πράγματα αλλά πολύ μουσικότερα με τα οποία να ταυτιζεται ένας πυρήνας πραγματικά. Εγώ αισθάνομαι πως ο πυρήνας κάποιων ανθρώπων που ακούει πραγματικά και ενδιαφέρεται γι αυτά τα οποία κάνω δε θα με δεί ποτέ ως αντικέιμενο πειρατίας. Πρέπει να σταματήσουν να απευθύνονται συνεχώς στα νεόπλουτα μέρη του κοινού, που αυτό έχουν κάνει πλέον δηλαδή κάνουν μουσική για το νεόπλουτο, ο οποίος παίρνει ένα cd και το ακούει πολύ δυνατά στο αμάξι του. Αυτός όμως δεν είναι ο φίλος της μουσικής. Ο φίλος της μουσικής είναι ένα φτωχό παιδί, ένας τύπος που δεν έχει λεφτά αλλά θα πάει και θα τα δώσει, αυτή είναι η διαφορά. Ενώ ο άλλος έχει πάρα πολλά λεφτά αλλά αν βγείς εκτός μόδας θα πάει να πάρει ένα πούρο Cohiba. Έχουν καταφέρει να κάνουν την δισκογραφία εκτός μόδας αυτή τη στιγμή, ενώ θα πρεπε να κλείνουν συμβόλαια με καλλιτέχνες οι οποίοι θα έχουν σταθερούς πυρήνες. Δε θα πουλήσει 70.000 με τη μία, αλλά θα πουλήσει 10.000 και μετά απο 5 χρόνια μπορεί να γίνουν και 20.000 γιατί θα είναι ένας δίσκος καταλόγου, ο άλλος θα θέλει να μαζεύει το έργο του τάδε γκρουπ. Αυτά είναι αυτονόητα για μένα.
Και είδαμε και λίγο πολύ τι έγινε και με τον ελληνικό κινηματογράφο. Φαλίρισε τελείως η βιομηχανία, απο την υπερπαραγωγικότητα και απο όλα της τα συμπτώματα και αυτή τη στιγμή επιδοτείται απο το κράτος, το οποίο είναι ο θάνατος της τέχνης. Και φοβάμαι πως αργά ή γρήγορα θα γίνει το ίδιο και στη μουσική, αν συνεχίσει έτσι. Απο την άλλη δεν μπορώ να πιστέψω οτι δεν θα ανανεώνεται το δυναμικό απο ταλαντούχους ανθρώπους οι οποίοι θα θέλουν να κάνουν μουσική.
Πιστεύω πως θα φτάσουν σε ένα σημείο που θα υπάρχουν μουσικοί που θα θέλουν να δημιουργήσουν αλλά δε θα μπορούν να βγάλουν τη μουσική προς τα έξω και θα την παίζουν για τους φίλους τους. Εκτός κι αν μπούμε στη λογική, που είναι αδόκιμο προς το παρών, να κινούνται όλα μέσω internet.
Απο την άλλη και με το internet χάνεσαι. Δε μπορεί να σου δώσει αυτή τη στιγμή καθοδήγηση. Όπως τότε που ακούγαμε όλοι Πετρίδη μικροί και είχαμε ένα συγκεκριμένο οδηγό που ξέραμε οτι ακούει τα εκατομμύρια δίσκους και μας προτείνει τα 100. Το internet είναι δύσκολο να το κάνει αυτό. Δηλαδή ψάχνεις το ένα μαζί με τα άλλα εκατομμύρια. Δεν καταλαβαίνεις ποιό ξεχωρίζει απο όλα αυτά. Πρέπει να απομαζικοποιηθεί λίγο η μουσική, γιατί έτσι θα ξεχωρίζουν και αυτά που πραγματικά θα πρέπει να ξεχωρίσουν, τα οποία δε θα είναι πάνω απο 30 δίσκους το χρόνο. Δηλαδή 20 ξένοι, 5 ελληνικοί και 5 πειραματικοί. Δε μπορεί να είναι περισσότεροι. Αν το ψάξεις και παλιά, αν ψάξεις δηλαδή δίσκους του 1973, ήταν το Dark Side of the Moon των Pink Floyd, το Tubular Bells του Mike Oldfield, 10 δίσκοι, και άλλοι 5 ελληνικοί, το Bρώμικο Ψωμί του Σαββόπουλου ας πούμε, δεν ήταν παραπάνω. Απλά ήταν μικρός ο χώρος, δηλαδή ήταν 2 ραδιόφωνα, 2 τηλεοράσεις και ελάχιστα έντυπα. Πρέπει δηλαδή να κινήθεί το πράγμα κάπως προς τα εκεί. Τώρα πως θα γίνει αυτό το πράγμα δεν ξέρω. Και είναι λογικό βέβαια να γίνει γιατί όλα αυτά τα πολλά μέσα δεν πάνε και καλά οικονομικά, είναι ασύμφορα. Προσωπικά, έντυπο σοβαρό μόνο το Jazz & Jazz θεωρώ, ελληνικό. Ξένα υπάρχουν πολλά.
Υπάρχει γενικότερα διαφορά όμως. Η κουλτούρα ή καλύτερα νοοτροπία κοινού προς τα ακούσματα, το παρελθόν μεταξύ του Ελληνικού κοινού με του Βρεττανικού. Δηλαδή εκεί συντηρούνται τα περιοδικά γιατι αυτή είναι η popular κουλτούρα τους. Γι αυτούς οι Oasis είναι οτι είναι για εμας η Πέγκυ Ζήνα.
Είναι απίστευτο. Εκεί το mainstream είναι υγιές, ενώ εδω πέρα το mainstream έχει αντικατασταθεί απο το trash. Και είναι πολύ περίεργο αυτό. Δηλαδή, σκέψου ας πούμε οτι εκεί ένας τραγουδιστής Karaoke να είναι πολύ πιο διάσημος απο τους Oasis ή οποιουσδήποτε άλλους. Αυτό το πράγμα γίνεται ακριβώς εδω πέρα. Οι τραγουδιστές του Karaoke ή οι τραγουδιστές των reality shows, ή δεν ξέρω τι, ξαφνικά γίνονται οι μεγάλοι και γνωστοί καλλιτέχνες ....Βλέπεις ας πούμε το Top 10 και βλέπεις Νίνο, Νίνο, Νίνο. Ε, κάτσε ρε φίλε τι θα γίνει. Αρχίζεις και αρρωσταίνεις.
Σ’αυτό ποις φταίει όμως; Φταίνε οι εταιρίες, ή φταίει αυτός που το αγοράζει;
Οι εταιρίες και η ιδιωτική τηλεόραση, έχουν κατορθώσει να φτιάξουν μια κοινή συνείδηση η οποία δεν είναι αληθινή. Εμείς είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σε ένα μικρό φωτεινό διάλλειμα. Δηλαδή στην 10ετία του 80 πολιτικά δεν ήταν και πολύ καθαρά τα πράγματα, ήτανε αρχή καταστροφής, παρόλα αυτά εκείνη τη δεκαετία ήτανε καλό το ραδιόφωνο, η τηλεόραση ήτανε νορμάλ, πχ, έβγαινε την περασμένη χρονιά, το Αυτός Aυτή και τα Mυστήρια, το Bill Cosby κτλ, και το είχαμε εμείς και το βλέπαμε. Ενώ τώρα βγαίνουν οι Sopranos, τα Φιλαράκια και μόνο αν έχεις Filmnet τα βλέπεις, ή τα βλέπεις μετά απο 5 χρόνια στο Star στις 1 το βράδυ. Έχουν κατορθώσει να φτιάξουνε μια κοινή συνείδηση η οποία δεν έχει σχέση ούτε με το παγκόσμιο γιγνεσθαι, ούτε φτιάχνει έναν κοινό άνθρωπο υγιή. Αυτό που μας ενώνει πλέον όλους είναι ο Νίνο. Το Νίνο τον ξέρει και ο κύριος εδώ και ο κύριος απέναντι, και εσύ κλπ. Στη δεκαετία του 80 ξέρανε όλοι όμως και το Moonlighting ή μπορούσες να δείς και ένα βράδυ στην ΕΡΤ τον Κώστα Ταχτσή να μιλάει και το βλεπε όλος ο κόσμος. Ή μια εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού, ο οποίος ήτανε και ψυχαγωγός, και Χαρδαβέλλας, και Παύλος Τσίμας μαζί, και το έβλεπε όλη η Ελλάδα την Κυριακή το βράδυ. Τώρα έχουν κατορθώσει να την κατακερματίσουν. Να βρούνε οτι το σημείο συνάντησης όλων των ανθρώπων είναι το χαμηλότερο. Οι Aυπνίες της Αννίτας Πάνια ας πούμε. Αυτό το πράγμα όσο το συνεχίζουν, τόσο χειρότερα θα το κάνουν για τους ίδιους.
Τώρα, η θέση η δικιά σου απέναντι σε αυτό το κοινό, το οποίο προτιμά να αγοράσει το CD του Νίνο ας πούμε, ποια είναι;
Πρώτα απο όλα αναγκάζεσαι και παίζεις το ρόλο του τύπου που πρέπει να μιλήσει για όλες τις αξίες γενικά. Δηλαδή εγώ δεν τσιγκουνεύομαι ποτέ να λέω ποιό είναι το ελληνικό γίγνεσθαι που αξίζει. Δεν είναι δική μου δουλειά αλλά οφείλω να το λέω. Να μαθαίνεις δηλαδή στο δικό σου πυρήνα οτι ελληνική δημιουργία είναι αυτό, ξεκίνησε τότε, αυτά ξεχωρίζουμε απο το ελληνικό τραγούδι, απο το ελληνικό σινεμά και αυτο συνεχίζουμε, με έναν σύγχρονο τρόπο εμείς τώρα. Εφόσον δε μπορεί να το κάνει η τηλεόραση το κάνεις λίγο πολύ εσύ.
Η δική μου στάση είναι οτι εγώ προσπαθώ να φερθώ σαν να μην υπάρχει κρίση.
Οτι όλα πάνε καλά;
Όχι, όχι, δεν πάνε όλα καλά, αλλά σε ό,τι αφορά το δίσκο μου… Θα βάλω τραγούδια τέτοια, σα να ήταν υγιής δίσκος. Θα κάνω ένα καλό εξώφυλλο, θα προσπαθήσω δηλαδή όλο το πράγμα απο τη στιγμή που συλλαμβάνεται και γράφεται μέχρι τη στιγμή που παράγεται και γίνεται βιομηχανικό να είναι συμπαγές. Να μην επηρεάζεται απ΄αυτά που είπαμε. Όλα τα πράγματα που με εμποδίζουν να είμαι ελέυθερος, δηλαδή απο τις λέξεις αυτές που βάζουν στα mp3, μέχρι το φανταριλίκι και τις βομωλωχίες, λίγο πολύ τ’αποθηκεύω και τα παρατηρώ με χιούμορ και απο απόσταση και τα βάζω μέσα σε αυτό, για να τα ξορκίσω πιο πολύ. Θεωρώ οτι πρέπει να μιλάς για ότι γίνεται στην κάθε εποχή, αλλά ο στόχος μου έιναι να βγάλω ένα δίσκο, όπως θα έκανε ένας τύπος το 76 ή το 85, σε μια εποχή που δεν ήταν έτσι οι καταστάσεις, που να μπορεί να σηματοδοτεί κάποια πράγματα σα δίσκος. 10 τραγούδια που να έχουν ένα concept, μια σειρά λογική, 3 να είναι πιο εξωστρεφή, τα άλλα να είναι πιο εσωτερικά. Όλο το πράγμα απο το πως τυπόνωνται τα λόγια μέχρι το πώς ..να δίνουν ένα εννιαίο σύνολο. Τώρα αν αυτό το πράγμα αφορά 7.000 ανθρώπους δεν είναι κακό, είναι μια αρχή. Δηλαδή αν 7.000 άνθρωποι το θεωρούν ως εννιαίο και ενδιαφέρον σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη απο κάτι τέτοιο, και οτι μπορεί ως πυρήνας και ως μειοψηφία ακόμα να επηρεάζουν και κάποιους άλλους.
Έτσι προσπαθώ να το δώ, δηλαδή δε θέλω να γίνονται ενέργειες του τύπου κάτι πρέπει να κάνουμε, να βάλουμε μέσα και ringtones, να είναι και cd-rom με τα βίντεο κλιπ σου. Οχι ρε παιδιά θα κάνουμε ένα δίσκο όπως θα γίνότανε εαν δεν υπήρχε κρίση. Αυτό θεωρώ εγώ σωστό. Αυτή είναι η στάση μου. Και θεωρώ οτι όταν κοπάσει αυτή η φουρτούνα και αν πρώτα ο θεός επανέλθει λίγο η υγεία σε αυτό το χώρο, θα λες τι έγινε στην παρακμιακή 1995 – 2005, 20 καλοί δίσκοι δημιουργήθηκαν και αυτοί θα υπάρχουνε, όλοι οι άλλοι απλά θα είναι ανύπαρκτοι. Δηλαδή βλέπεις πως πρέπει να κάνεις και λίγο τον διαφημιστή των καλών πραγμάτων που γίνονται, λίγο τον ιστορικό και να εξηγήσεις πως δεν είναι πνευματικός ορίζοντάς μας μόνο ο Γιάννης Πάριος, που βλέπεις ένα σωρό κλώνους αυτού μόνο του τραγουδιού. Ωραία, υπάρχει αυτό αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, το οποίο ξεκίνησε απο το Μάρκο Βαμβακάρη, αναπτύχθηκε απο τον Τσιτσάνη, αργότερα απο τον Χατζιδάκι και το Θεοδωράκη, έφτιαξε το Σαββόπουλο, την Πλάτωνος, 10 δημιουργούς που αξίζαν πραγματικά και αυτό συνεχίζουμε. Δεν το κάνει η τηλεόραση, δεν το κάνει ούτε η κρατική τηλεόραση. Είναι αναγκασμένος ο καλλιτέχνης να το κάνει ο ίδιος, σε μια παράστασή του, έστω και κωμικά. Λέω και ξαναλέω οτι δεν είναι η δουλειά μας αυτή. Η δουλειά μας είναι να κάνουμε κάτι σημερινό και ενδιαφέρον. Αλλά τίποτα σημερινό δεν έχει αξία αμα δεν έχει και ένα πνευματικό ορίζοντα απο πίσω. Για τα βρεττανικά γκρούπ για τα οποία μιλάμε, είναι αυτονόητο οτι πρίν απο αυτούς υπήρξε ο Elliot, ο Tolkin, οι Beatles, ένα σωρό πράγματα. Είναι αυτονόητο, το ξέρει ο μέσος άνθρωπος αυτό. Εδω πέρα έχει αρχίσει και το ξεχνάει. Διάβαζα μια συνέντευξη του Vidal που έλεγε οτι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής θα πρεπε να λέγονται Ηνωμένες Πολιτείες της Αμνησίας. Νομίζω οτι αυτό ισχύει και για την Ελλάδα. Δηλαδή όλοι ζούνε ένα τελείως γελοίο παρόν το οποίο δεν έχει πνευματικούς ορίζοντες απο πίσω και φοβάμαι οτι όλο αυτό που έγινε στην 7ετία, η καταστροφή δηλαδή του προηγούμενου πράγματος και της δημιουργίας, που ξαφνικά όλο αυτό συρρικνώθηκε σε μια ελαφρολαικούρα, θα το πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα. Τι να κάνεις...
Άσχημα τα πράγματα. Αλλά υπάρχει ακόμα ελπίδα…
Υπάρχει αυτό το “δεν ξέρω τι είναι” που λέγαμε και πρίν. Υπάρχει μια άγνωστη δύναμη που παρόλα αυτά μας κάνει να ερωτευόμαστε, να δημιουργούμε, να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση οποιουδήποτε τύπου. Υπάρχει φοβερή ελευθερία στον άνθρωπο. Τώρα έχω μια μανία και νοικιάζω συνέχεια ταινίες με αποδράσεις, που είναι κάποιοι τύποι σε φυλακή και ενώ όλα τα προγνωστικά είναι εναντίον τους, τελικά ακόμα και με ένα μικρό κουτάλι, βρίσκουνε τον τρόπο και το σκάνε. Πιστεύω οτι γίνεται τελικά η απόδραση.
Και με τον Kαθρέφτη δηλαδή πάνω κάτω αυτό το νόημα βγαίνει δηλαδή.
Ο Καθρέφτης σαν ιδέα, πρώτον είναι πολυ διαδεδομένη, ακόμα και το Matrix που λέγαμε πρίν, αυτή την ιδέα περνάει. Οτι υπάρχει ένας καθρέφτης που καλύπτει τα πάντα και σε ναρκώνει. Ένα είδωλο του εαυτού σου και όχι ο εαυτός σου. Απομονώνεσαι, ανήκεις σε μια κοινωνία κοιμισμένων που βλέπουν το είδωλό τους συνέχεια. Βλέπεις πόσο εγωκεντρικοί γίνονται οι φίλοι μας σιγά σιγά... δηλαδή υπάρχει ένας πόλεμος διαφόρων εγώ που που δεν έχουν τίποτα άλλο να πούν. Ο φίλος σου, αντί να επικοινωνήσει μαζί σου, αρχίζει και σου λέει εγώ, εγώ και το οποίο δεν έχει καν την επικράτηση ενός εαυτού. Έχει απλά ένα εγώ, απο το Γωγουλίνι μέχρι τον... Οι πιο ταπεινοί είναι αυτοί που το έχουν καταπολεμήσει και έχουν έναν ισχυρό και γοητευτικό εαυτό. Αυτό είναι ο καθρέφτης. Είναι ένα τραγούδι μάχης με το δικό μου καλλιτέχνη. Η προσπάθειά μου επικοινωνίας με έναν άλλον εμποδίζεται απο κάποιον που μου μοιάζει και θέλει να είναι καλός, ή σκοτεινός, η οτιδήποτε άλλο, μα που στην πραγματικότητα δεν είναι ο εαυτός μου. Και όλα τα τραγουδάκια του δίσκου σε αυτη τη λογική βασίζονται. Πχ. το τραγούδι που μιλάει για τον πρωθυπουργό, που μιλάει εκτός της καθρεπτένιας του μορφής. Ένα παιδί τα χριστούγεννα που μιλάει εκτός του λαμπιονιού. Ένας τύπος στο στρατό, που αντί να βρίσει όπως όλοι οι άλλοι φαντάζεται τη βρισιά απελευθερωμένος απο αυτή. Αυτή είναι η ιδέα του δίσκου αυτού. Δηλαδή οτι κάθε κομμάτι είναι ένα σπάσιμο του γυαλιού της δήθεν πραγματικότητας για να βρούμε την αληθινή. Αυτό θα θελα να γίνεται.
Πως ήταν ο φραπές;
Οι εμφανίσεις του Φοίβου Δεληβοριά ξεκίνησαν από την Παρασκευή 31 Οκτώβρη στο Ζυγό και θα διαρκέσουν για 5 τριήμερα. Ο χώρος έχει διαμορφωθεί ειδικά για να φιλοξενήσει τους πτωχούς πλην τίμιους μουσικόφιλους και λάτρες της μπάρας (έχουν μειωθεί τα τραπεζάκια)! Το εισιτήριο κοστίζει 15 euro με ποτό, αλλά υπάρχει και το φοιτητικό.
Περισσότερες πληροφορίες
http://www.avopolis.gr/news/default.asp?ID=3965
