Υδρογόνο 3

< face="Arial" size="2">Οι Η3 ανήκουν στη νέα, φρέσκια γενιά του ελληνικού rock, όχι μόνο σε ηλικία, αλλά παραδόξως σε μυαλά και ακούσματα. Και αν και η παραπάνω φράση αποτελεί ίσως οξύμωρο σχήμα, θα κάναμε ευχαρίστως μια εξαίρεση για το χώρο του ελληνικού rock, ίσως γιατί τα νέα παιδιά που πιάνουν μια κιθάρα, βασανίζονται ακόμη από τις ίδιες ριφφικές εμμονές των συναδέλφων τους στα 80s και 70s. Αν και οι Η3 δεν μπορούν να καυχιούνται ότι έφεραν νεωτεριστικά στοιχεία στην ταλαιπωρημένη από την ίδια αρρώστια ελληνική rock σκηνή (grunge στοιχεία ή Hendrixικά χιλιοπαιγμένα παιχνίδια), ξεχώρισαν για το μελωδικό τους κυρίως χάρισμα και την ιδιαίτερη ευαισθησία που αφουγκράζεται κανείς στον ευγενικό αλλά κοφτερό όπου χρειάζεται ήχο τους.

< face="Arial" size="2">Και αν κρίνουμε από τα προβληματα που αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουν και τα οποία δεν πρόκειται να υπάρχουν επ' άπειρον, αλλά και από την επιθυμία τους να ξεφύγουν από τα στεγανά της σκηνής στην οποία "γεννήθηκαν", με έργα (σύγχρονος ήχος, προσθήκη ακόμα και dance στοιχείων) και όχι με λόγια, έχω την εντύπωση ότι μπορούμε να στηρίζουμε πολλά σ'αυτούς.

< face="Arial" size="2">Τους Η3 τους συνάντησα στην Πάτρα, όπου και σπουδάζουν, μαζί με τον άνθρωπο του Avopolis εκεί, τη Νίκη Σίμη. Η κουβεντούλα που ακολουθεί ήταν ίσως από τις πιο σοβαρές και δείχνει ότι τα παιδιά διαθέτουν εκτός από μουσικό ταλέντο, και σωστό λόγο.

Εχω την εντύπωση ότι σε σχέση με τα υπόλοιπα συγκροτήματα της ηλικίας σας ψάχνεστε πολύ περισσότερο, διακρίνω δηλαδή πολλά, και ίσως και αντιφατικά μεταξύ τους ακούσματα στον ήχο σας. Τι ακριβώς συμβαίνει;

Πράγματι ο κάθενας από μας ακούει διάφορα πράγματα, αλλά και μεταξύ μας έχουμε διαφορές. Σίγουρα όμως η πολυσυλλεκτικότητα είναι η κινητήρια δύναμη σε μας, ακριβώς επειδή ο καθένας είναι διαφορετικός από τον άλλον.

Τα διαφορετικά ακούσματα συχνά φέρνουν και διαφωνίες. Επεμβαίνει ο καθένας στις ιδέες του άλλου, και πως αυτό γίνεται δεκτό στα πλαίσια μιας παρέας;

Κοίταξε... Σίγουρα περνάει μια περίοδος αρχική που είναι της "προσαρμογής", υπάρχουν και τσαντίλες, και ψυχρό κλίμα. Θα ήταν ψέμα να ισχυριστούμε ότι δεν υπάρχουν προστριβές, ιδίως όταν προσπαθείς για το καλύτερο. Ολα αυτά όμως περνάνε, αν έχεις στο μυαλό σου στο καλό του συγκροτήματος. Δεν υπάρχει περίπτωση να πει κάποιος "εγώ είμαι στον τομέα μου φοβερός και δεν μου λέει κανένας τίποτα". Εξάλλου δεν ισχυρίζεται κανένας από το συγκρότημα ότι είναι μουσικός. Ερασιτέχνες είμαστε, με περιορισμένες θεωρητικές γνώσεις...

Τελευταία "βάλλεται" -ίσως και όχι τυχαία- η ελληνική rock σκηνή για έλλειψη πρωτοτυπίας. Και εμείς από το Avopolis έχουμε κουραστεί να γράφουμε για αναμάσημα των ίδιων επιρροών. Δουλεύετε εσείς πάνω στον ιδιαίτερο ήχο; Αλλωστε είναι αυτός που θα σας ξεχωρίσει μέσα στις πολλές και πανομοιότυπες κυκλοφορίες...< face="Arial" size="2">

Δουλεύουμε για το ιδιαίτερο και πιστεύουμε πολύ σ'αυτό που λες. Ο δικός μας ήχος ίσως να μην είναι πρωτοποριακός, έχει όμως μια ιδιαίτερη ευαισθησία. Δεν έχει πολλά σκληρά στοιχεία, φέρνει προς ροκ ακούσματα αλλά δεν έχουμε πολύ μπροστά τις σκληρές κιθάρες όπως σε πολλά σημερινά ελληνικά group. Δύο στοιχεία που διακρίνουν ακόμη τον ήχο μας είναι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της φωνής, αλλά και τα πλήκτρα τα οποία βγαίνουν μπροστά.

Ωραία όλα αυτά, άλλωστε υπάρχει πολύς κόσμος που "ψάχνει" αυτή την ευαισθησία και το ρομαντισμό που αποπνέουν τα τραγούδια σας. Εχει σημασία όμως να βλέπουμε και νέα πράγματα, τουλάχιστον οι δυτικές επιρροές ας είναι οι σύγχρονες και όχι αυτές του 70.< face="Arial" size="2">

Το θέμα είναι κάθε γκρουπ να είναι πιστό σ'αυτό που θέλει να παίζει, και να μην παίζει κάτι με κάποιο σκοπό. Ακόμα και οι σύγχρονες επιρροές πρέπει να βγαίνουν από τα ακούσματά σου για να αφομοιωθούν σωστά.

Πιστεύετε ότι όταν πρωτοεμφανίζεται μια μπάντα έχει πολλά περιθώρια πρωτοτυπίας ή περιορίζεται από τα καλούπια των δισκογραφικών;< face="Arial" size="2">

Σίγουρα η αποδοχή για πιο προχωρημένα πράγματα έρχεται αργότερα, από την εταιρία, και για το κοινό δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Η ιστορία του rock όμως έχει αποδείξει ότι κάπως έτσι είναι ο κανόνας. Και δεν συμβαίνει μόνο στη μουσική. Το πρώτο μέλημά σου είναι να μπεις στο παιχνίδι, να αποδείξεις το ταλέντο σου, και έπειτα να δώσεις και πολλά από αυτά που είχες στο μυαλό σου, αλλά δεν τολμούσες να τα βγάλεις πιο πριν..

Αν και κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία μπορεί κανείς να διακρίνει στο ντεμπούτο σας, μέχρι τώρα δεν έχετε δείξει ιδιαίτερη προτίμηση προς ιδιαίτερες εναλλακτικές μορφές και ιδέες. Θα προσθέτατε ας πούμε στον επόμενο δίσκο σας ένα καθαρά electronica κομμάτι, ένα κομμάτι της σχολής του Bristol, ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο;< face="Arial" size="2">

Γενικά υπάρχουν ανοικτά μυαλά στο group και πολλά ακούσματα τα οποία μας επιτρέπουν να βλέπουμε με καλό μάτι όλα αυτά που ανέφερες, και φυσικά πολύ περισσότερα. Στο ερώτημα κλασική rock δομή ή όχι, λοιπόν προτιμαμε το δεύτερο, δεν έχουμε ιδιαίτερα κολλήματα. Και στα κομμάτια που άκουσες (σσ. πριν από τη συνέντευξη και σε κάπιοια διαλείμματα της ακούσαμε μερικές από τις νέες τους συνθέσεις, στη demo τους μορφή) θα προστεθούν στοιχεία ή ολόκληρα κομμάτια με σύγχρονη rock ή electronica αντίληψη. Το βασικό είναι η μελωδία, η οποία προκύπτει από μέσα, δεν χάνεται. Οταν υπάρχει η μελωδία δεν φοβάσαι το υλικό σου. Ακόμα όμως και από το dance χώρο ίσως υπάρξει κάτι. Ιδέες άλλωστε υπάρχουν άφθονες, και αν αξίζουν να βγουν προς τα έξω, θα τις βγάλουμε αργά ή γρήγορα...

Θα ήθελα λίγο να μιλήσουμε γενικότερα για την ελληνική rock σκηνή, και την υστερία των νέων δισκογραφικών κυκλοφοριών. Τελικά αυτή η άνοδος και η εξέλιξη υπάρχει ή είναι ένα καλοστημένο παραμύθι;

Κοίταξε, η άνοδος για μας υπάρχει και είναι και ποσοτική - σε κόσμο και συγκροτήματα - και ποιοτική. Εχουμε ακούσει και πολύ καλές δουλειές. Δεν ξέρω πως ακούγεται αυτό το ποσοτικό, αλλά σίγουρα φέρνει μαζί του και άλλα πράγματα... Παλιά υπήρχε ένας ερασιτεχνισμός τόσο στο παίξιμο όσο και στην παραγωγή. Σήμερα ακόμα και οι μικρές εταιρίες βγαίνουν με άψογες παραγωγές και προσέχουν τα πάντα. Οι συνθήκες λοιπόν είναι πολύ καλύτερες.

Βοηθάνε λες πολύ οι εταιρίες σ'αυτό...< face="Arial" size="2">

Εμείς τουλάχιστον έχουμε πολύ καλές εμπειρίες. Δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε εταιρία - με το πρώτο demo υπήρξε απάντηση - αλλά κυρίως οι άνθρωποι με τους οποίους βρεθήκαμε, από δημόσιες σχέσεις μέχρι παραγωγούς ήταν και είναι πολύ συνεργάσιμοι. Πάντως ότι κίνητρα και να έχουν οι εταιρίες, είτε πρόκειται για τη δικιά μας, είτε γενικότερα, το καλό είναι ότι με όλη αυτή την υστερία βγαίνουν περισσότερα γκρουπς προς τα έξω... Δεν θέλουμε να γυρίσουμε στην εποχή του 80, όπου είχαμε ένα γκρουπ κάθε 2 χρόνια. Ο τρόπος σκέψης αυτός βέβαια έχει και τα άσχημα του. Καμία εταιρία δεν το κάνει για ψυχικό, το κάνει για να βγάλει, οπότε κοιτάει να βρει συνταγές. Το βλέπει από την εμπορική σκοπιά δηλαδή με αποτέλεσμα να έρχεται σε δεύτερη μοίρα ο μουσικός... Πάντως οι καλές δουλειές και τα group που έχουν δουλέψει, και δεν έχουν βγει απλά προς τα έξω λόγω της φόρας των εταιριών, φαίνονται στα live.

Στα οποία πάντα κανείς παρατηρεί διαφορές, όχι πάντα προς το καλύτερο ή το χειρότερο, αλλά ως προς τον τρόπο παιξίματος. Αλλωστε δεν έχει νόημα να πηγαίνει κανείς σε ένα live για να ακούσει τα ίδια. Εσείς δουλεύετε πάνω στα ίδια κομμάτια; Εννοώ ότι, όπως εξελίσσεται ο ήχος σας, προσπαθείτε να αλλάξετε και τα προηγούμενα κομμάτια ώστε να έρθουν όλα στο ίδιο ύφος;< face="Arial" size="2">

Καταρχήν στα live μας ο ήχος είναι σίγουρα πιο δυνατός, πιο rock. Οταν γράφεις σε ένα studio είναι σαν να παίζουν μουσική 20 άτομα, στο live ξαφνικά οι 20 γίνονται 5. Οπωσδήποτε υπάρχει μια οικονομία για να βγει ένας πιο πλούσιος ήχος με τα δεδομένα άτομα... Το live είναι μια άλλη μορφή δημιουργίας. Η αμεσότητα του, τα watt, ή ένταση, είναι στοιχεία που ένας δίσκος δεν θα τα βγάλει ποτέ... Κατα δεύτερο λόγο, πράγματι όλα τα κομμάτια μας δεν μένουν στάσιμα. Ο λόγος που τα κομμάτια του πρώτου μας δίσκου σταμάτησαν να εξελίσσονται είναι ότι βγήκε ο δίσκος, και κάπου έπρεπε να σταματήσουμε! Εχουνε περάσει από πολλές μορφές, και θα συνέχιζαν να αλλάζουν αν το καθυστερούσαμε κι άλλο!

Οι αλλαγές αυτές στο τελικό ήταν βασικά ευθύνη του παραγωγού φαντάζομαι...< face="Arial" size="2">

Στο τελικό στάδιο ήμασταν κατά ένα μεγάλο μέρος έτοιμοι. Υπήρξαν βέβαια καινούριες ιδέες από τον παραγωγό μας, αλλά σχεδόν ότι υπήρχε μέχρι τότε το κρατήσαμε. Απλά προστέθηκαν κι άλλα πράγματα που έκαναν τον ήχο μας πιο πλούσιο και πιο ενδιαφέρον. Με μια κουβέντα, ο παραγωγός άνοιξε τους ορίζοντες. Αυτό που καταλάβαμε ήταν ότι Γιώργος ο Κορρές έχει πολλές ιδέες και μπορεί να τις εφαρμόσει τη στιγμή που στο λέει.

Πολύ σημαντικό, όπως και σημαντικό είναι ένα συγκρότημα το οποίο έχει δουλέψει πάνω στα κομμάτια και τους έχει δώσει μια μορφή που τη θεωρεί τελική να είναι ανοικτό σε άλλες γνώμες. Δεν συμβαίνει πάντα αυτό, ειδικά για όσους βλέπουν τα τραγούδια ως παιδιά τους.< face="Arial" size="2">

Διαφωνώ με την ιδέα ότι τα παιδιά σου ανήκουν και πρέπει να τα μεγαλώνεις ακριβως όπως θες εσύ, και να μην τα αφήνεις να παίρνουν από αλλού επιρροές. Προσπαθούμε να διατηρούμε το μυαλό μας ανοιχτό σε ακούσματα και ιδέες.

Ας περάσουμε όμως ξανα και στα live. Θέλω λίγο να μου πείτε για τις πρώτες σας (λιγοστές βέβαια ακόμα) εμπειρίες. Καταρχήν υπάρχει ο λεγόμενος πυρήνας, όχι οπαδών (είναι βαριά κουβέντα), αλλά ανθρώπων που έρχονται και σας παρακολουθούν κάθε φορά που παίζετε;< face="Arial" size="2">

Οπως είπες κι εσύ οι συναυλίες που έχουμε κάνει είναι λιγοστές. Αλλά και ότι έχουμε κάνει εδώ στην Πάτρα από live, είχε γίνει πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος. Λόγω προβλημάτων στρατου κτλ, έχουμε κάνει μόνο 3 συναυλίες εδώ, αλλά από τότε έχουν ακουλουθήσει video clip, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις και κάποιος κόσμος έχει ακούσει τη μουσική μας. Πάντως στα live μετά το δίσκο είδαμε άτομα που ήταν και στα τρία live. Το θέμα είναι ότι εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να έχουμε μια συνεχή παρουσία ώστε να διαμορφωθεί ο λεγόμενος πυρήνας.

Εννοείτε τα προβλήματα με το στρατό;< face="Arial" size="2">

Και όχι μόνο. Οι 3 από τους 4 είναι φοιτητές, ο Ιάσωνας ο drummer είναι στρατό και μπήκε πριν βγει ο δίσκος, ο κιθαρίστας ο Βαγγέλης είναι Αγγλία για master και έρχεται Ιούνιο...

Και το αποτέλεσμα είναι να σας βλέπουμε σπάνια στις ανακοινώσεις προσεχών συναυλιών. Η εταιρία πως το αντιμετωπίζει αυτό;< face="Arial" size="2">

Η εταιρία έχει όλες τις δυνατότητες να κλείσει live αλλά τους έχουμε δέσει τα χέρια εμείς. Εχουμε και άλλες ατυχίες βέβαια. Τα Χριστούγεννα έκλεισε η κάτω σκηνή του Σταυρού του Νότου και μείναμε και εμείς αλλά και άλλα group χωρίς live. Για να μην πούμε και την λάθος συννενόηση με την Αρχιτεκτονική. Στο Jammin παίξαμε, στη Θεσσαλονίκη, αλλά ανεβήκαμε μόνο για μια μέρα. Τι να προλάβεις να κλείσεις.

Προβλήματα λοιπόν υπάρχουν πολλά. Σίγουρα δεν τα ακούω για πρώτη φορά, το έργο έχει ξαναπαιχτεί πολλές φορές στο παρελθόν με μπάντες της ηλικίας αυτής και των υποχρεώσεων που έχει.< face="Arial" size="2">

Εμείς πάντως είμαστε αποφασισμένοι να παίζουμε μουσική, και ξέρουμε ότι τα προβλήματα αυτά δεν θα υπάρχουν για πάντα. Αλλωστε και στο μέλλον θα κάνουμε λίγα live και καλά. Και να σου πω κάτι; Δεν μου αρέσει και τόσο η σημερινή κατάσταση με ολα τα γκρουπ που ξεκινάνε. Τα περισσότερα περνάνε ένα χρόνο τουλάχιστον παίζοντας σε μαγαζιά με 30 και 40 άτομα. Αυτή η κατάσταση, δεν λέω, δίνει εμπειρία στο group, του δίνει άνεση και καλύτερη σκηνική παρουσία, το δυναμώνει, το βοηθάει να ξέρει τι θέλει αλλά και να θυμάται που βρισκόταν. Αλλά κατά τη γνώμη μου δεν ωφελεί την εικόνα του group προς τα έξω, το παίξιμο με συγγενείς και φίλους. Καλύτερα να προετοιμάζεσαι και να δουλεύεις συνεχώς πάνω στον ήχο σου και να δίνεις σχετικά λίγα live, προσεγμένα και με αρκετό κόσμο. Δεν είπαμε βέβαια και καθόλου, γιατί στη φάση που είμαστε τα χρειαζόμαστε.

Σίγουρα είναι απαραίτητα, άλλωστε το μέτρο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Θα ήθελα όμως να συζητήσουμε και κάποια άλλα ενδιαφέροντα για μένα θέματα. Καταρχήν είστε ενημερωμένοι για το mp3;< face="Arial" size="2">

Ναι, έχουμε διαβάσει, και βρίσκουμε αρκετά ενδιαφέρουσα όλη αυτή την ιστορία. Βέβαια αν μας ρωτήσεις τα προσωπικά μας γούστα, είμαστε λίγο παλιομοδίτες: Υπερ της παραδοσιακής εμφάνισης, του artwork, του εξωφύλλου.

Καλά έτσι κι αλλιώς όλες οι αλλαγές δεν πρόκειται να γίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη.< face="Arial" size="2">

Σίγουρα. Δε νομίζω να καταργηθεί το δισκάδικο στο άμεσο μέλλον. Τουλάχιστον στην Ελλάδα συνηθίζουμε να ακολουθούμε μετά από πολύ καιρό. Βέβαια και για το βινύλιο δεν το πίστευα, αλλά το χάσαμε. Πάντως όσο πιο άμεσος είναι ο τρόπος με τον οποίον έχει κανείς πρόσβαση στη μουσική, καλό είναι. Αρκεί να δίνεται ως εναλλακτική λύση, και να συνυπάρχουν όλα ταυτόχρονα, έτσι ώστε να ικανοποιούνται όλα τα γούστα. Πάντως ένας δίσκος είναι μια ιεροτελεστία, από τη στιγμή της αρχικής ιδέας μέχρι το εξώφυλλο. Είναι θέμα συνολικής άποψης πάνω απ'όλα και αισθητικής. Κάπου η τεχνολογία πρέπει να έχει κάποια όρια...

Βλέπω ότι δεν πάσχετε από τεχνοφοβία, είστε ανοιχτοί στις αλλαγές αλλά από την άλλη είστε πιο "παραδοσιακοί"...< face="Arial" size="2">

Ναι όσον αφορά το ψυχολογικό και όπως είπαμε το αισθητικό μέρος. Από την άλλη όμως υπάρχει και το θέμα του κόστους, και ίσως η εμφάνιση του mp3 με ένα άμεσο ή έμμεσο τρόπο να το ρίξει. Οι τιμές είναι υπερβολικές. Είναι πολύ άσχημο που η μουσική έχει γίνει υπόθεση δύσκολη. Δεν μπορείς πλέον να μπεις σε ένα δισκάδικο και να πεις "να ένα ωραίο εξώφυλλο" και να πάρεις έτσι απλά το δίσκο. Παλιότερα γινότανε... Πέφτουμε στην παγίδα του να αγοράζουμε μόνο σίγουρα πράγματα ή πειρατικά. Κακά τα ψέμματα. Εμείς θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό είναι το νόημα της μουσικής; Κράζουνε όλοι την πειρατεία, αλλά εγώ την θεωρώ αναγκαίο κακό. Ειδικά ο πιτσιρικάς, ο οποίος βράζει το αίμα του, πως θα πάει να δώσει έτσι εύκολα 6 χιλιάδες, με το μικρό χαρτζιλίκι που διαθέτει; Είναι πράγματα που απαιτούν απλή λογική. Για τις ίδιες τις εταιρίες πάνω απ'όλα. Δεν τους συμφέρει εμπορικά, γιατί το αγοραστικό κοινό του ροκ είναι μικρής κυρίως ηλικίας...

Πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις σίγουρα. Τουλάχιστον στα ελληνικά live οι τιμές είναι προσιτές (για τα διεθνή ονόματα ούτε λόγος να γίνεται - κάτι που φαίνεται από τις απόψεις πολλών εκ των αναγνωστών μας στο .talk). Παρ' όλ' αυτά βλέπουμε πολλά groupάκια να παίζουν για τους εαυτούς τους ουσιαστικά...< face="Arial" size="2">

Μια καλή λύση σ'αυτό θα ήταν να βλέπαμε πολλά μικρά groupάκια σε μια σκηνή. Είναι ίσως η ιδανική λύση που έχει αρχίζει να ψιλοεφαρμόζεται.

Ετσι κι αλλιώς από τα έσοδα των συναυλιών δεν ζουν τα ίδια... Μια που μιλάμε για live, πείτε μου λίγα πράγματα για το πως βλέπετε το κορυφαίο συναυλιακό γεγονός της χώρας μας, το rockwave festival. Πείτε μου πως το βλέπετε από την πλευρά των μελών ενός ελληνικού group.

Κοίταξε, είναι κάτι το πρωτόγνωρο για τη χώρα μας. Εχει τα καλά και τα κακά του βέβαια. Γνώμη μας είναι ότι τα ελληνικά συγκροτήματα, ακόμα και τα Ξύλινα Σπαθιά και οι Τρύπες που εμφανίστηκαν πέρσι, βγήκανε κάπως ριγμένα. Δεν τα προσέξανε τόσο πολύ. Αυτό μας φάνηκε τουλάχιστον εμάς. Βέβαια και αυτό το "στριμώχτε 75 συγκροτήματα σε μία μέρα" μπορεί να ακούγεται από τη μία ωραία, καθώς σου δίνεται η μοναδική ευκαιρία με ένα εισιτήριο να παρακολουθήσεις τόσα σημαντικά group, αλλά από την άλλη είναι κουραστικό.

Πέρσι πάντως υπήρχε έντονη η μυρωδιά της αρπαχτής και της προχειρότητας στη διαμόρφωση του line up.

Είναι μεγάλη ευκαιρία σε ελληνικά group σε μεγαλύτερο κοινό, αλλά δεν πρέπει να γίνεται με την έννοια της αρπαχτής όπως είπες. Και να υπάρχει μέριμνα και για τα ελληνικά group και τον ήχο τους. Γενικά πάντως, ενώ η προχειρότητα έχει εκλείψει από τις studio παραγωγές, στις συναυλίες εξακολουθεί να υπάρχει, τα πάντα στηνονται με τρομερή πίεση χρόνου και με ανθρώπους που πολλές φορές δεν ξέρουν να κάνουν καλά αυτή τη δουλειά. Ο άλλος δηλώνει ηχολήπτης και δεν ξέρει 5-6 βασικά πράγματα... Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά. Πάντως όλα αυτά έχουν να κάνουν με το μικρό budget. Πολλές φορές ένας ηχολήπτης, κάνει και τον παραγωγό, κάνει 1000 πράγματα για να βγάλει τα λεφτά του...

Οσο λοιπόν ταξιδιάρικη κι αν είναι η αίσθηση της μουσικής των Η3, άλλο τόσο προσγειωτικός, αληθινός και ρεαλιστικός είναι ο λόγος τους. Ενας λόγος που προέρχεται από παιδιά που ζουν στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά δεν καταθέτουν τα όπλα και ονειρεύονται πάντα αυτό που αξίζει όχι μόνο στους ίδιους, αλλά και στους γύρω τους. Η αλλαγή άλλωστε δεν θα έρθει από ένα ή δύο άτομα και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι μόνο αν εξασφαλιστούν καλύτερες συνθήκες για τα "μεγάλα ψάρια" θα έχουν κι εκείνοι την ευκαιρία κάποτε να καταθέσουν αυτά που πραγματικά μπορούν, με τις συνθήκες που επιθυμούν. Ρεαλιστικοί λοιπόν και ρομαντικοί ταυτόχρονα οι Υδρογόνο 3. Ας ελπίσουμε ότι θα μείνουν πάντα έτσι, με το ίδιο ιδιαίτερο - όχι μόνο μουσικό όπως διαπιστώσαμε - αισθητήριο.