Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη η πρώτη ποιητική συλλογή του Παύλου Παυλίδη με τίτλο «Αυτή είναι η γειτονιά μου σκύλε». Όπως έχει ο ίδιος δηλώσει, την εποχή που τα Ξύλινα Σπαθιά ήταν ακόμη εν ενεργεία, ο δημοσιογράφος Μάκης Μηλάτος τον είχε παροτρύνει να κυκλοφορήσει τους στίχους των τραγουδιών σε βιβλίο, διότι μπορούσαν να σταθούν αυτούσιοι.
Ο ίδιο έχει αναφερθεί επανειλημμένα στις επιρροές που έκτισαν τον καλλιτεχνικό του κόσμο όπως το classic rock, το punk, το new wave, οι μεγάλοι Έλληνες συνθέτες, η έκρηξη της γαλλικής σκηνής στην αρχή των 90s, την οποία έζησε από κοντά με συγκροτήματα όπως οι Rita Mitsouko, οι Negresses Vertes και οι Mano Negra, ο κινηματογράφος και ειδικά οι μεγάλοι Ευρωπαίοι σκηνοθέτες αλλά και ο κόσμος των λογοτεχνών και ειδικά των ποιητών, όπως ο Έλιοτ, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Εμπειρίκος, ο Εγγονόπουλος, ο Κακναβάτος κ.α. ενώ έχει υπογραμμίσει ότι η βιβλιοθήκη της Βέροιας, του μέρους όπου έζησε πολλά παιδικά και εφηβικά χρόνια, είχε για εκείνον σημαντικό αντίκτυπο στην ιδιοσυγκρασία του. Άλλωστε, η ποιητικότητα διακρίνει τόσο το έργο όσο και την προσωπικότητά του. Έχει δηλώσει ότι τραγούδια όπως «Ο κηπουρός» και το «Μόχα» είχαν λογοτεχνική αφετήρια ενώ είναι γνωστό ότι το όνομα «Ξύλινα Σπαθιά» προήλθε ως έμπνευση από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Παντελή Καλιότσου. Όπως γράφει στο βιβλίο και είναι πιθανό το συγκεκριμένο χωρίο να σχετίζεται άμεσα με τη συντροφική ιδιότητα που έχει για εκείνον ο γραπτός λόγος : «Απέναντί μου στέκεται όρθιος ο κύριος Σαραμάγκου. Πριν λίγες ώρες μου γιάτρεψε το στήθος. Πήρε την πέτρα απ’ την καρδιά μου και την ακούμπησε δίπλα στις άλλες».
Οι ιστορίες μοιάζουν να είναι βγαλμένες μέσα από την ίδια του τη ζωή, μοιάζουν με αξέχαστες εμπειρίες, τουλάχιστον κάποιες εξ αυτών, «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί», όπως λέγεται και το πετυχημένο album που έβγαλε με τους B-Movies το 2013. Είναι τα δυνητικά κομμάτια του παζλ του προσωπικού του μύθου και αυτό είναι εν μέρει ευδιάκριτο αν κάποιος γνωρίζει τους σταθμούς της ζωής του, όπως η Βέροια, η Θεσσαλονίκη, το Παρίσι, η Αμοργός και η Αθήνα.
Για παράδειγμα, υπάρχει ένα ποίημα που μοιάζει να είναι αφιερωμένο στην Κατερίνα Γώγου και τον Νίκο Καντάρη, καθώς όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, οι διαδρομές τους διασταυρώθηκαν την περίοδο που ο τραγουδοποιός βρέθηκε στο Παρίσι για σχεδόν 4 χρόνια, μετά από τη συμμετοχή του στα Μωρά στη Φωτιά και πριν από τη δημιουργία του με τα Ξύλινα Σπαθιά. Η Κατερίνα είναι η γνωστή σε όλος ποιήτρια και ο Νίκος είναι ο άνθρωπος που τον βοήθησε να στήσει το προσωπικό του στούντιο στη Γαλλία και να εξελίξει το όνειρό του στη μουσική. Σε εκείνον αφιέρωσε το τελευταίο album του Μπρανκαλεόνε, καθώς ήταν το παρατσούκλι που του είχε προσδώσει εκείνον τον καιρό.
Υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία με τη στιχουργική παρακαταθήκη των τραγουδιών του. Είναι διάχυτη η φυσιολατρία, ο ερωτισμός, ο θαυμασμός προς τη γυναίκα, η παιδικότητα, οι αναφορές σε θρησκευτικά κείμενα, η ειρωνεία, η αλυσιτέλεια, ο χώρος, ο χρόνος, τα ταξίδια… «Βραδιάζει, πρέπει να προλάβω να επιστρέψω επάνω, στη χώρα όλο και κάποιο γιασεμί θα ξενυχτάει». Ταυτόχρονα, υπάρχουν λέξεις που επαναλαμβάνονται και είναι εξίσου συχνές στα τραγούδια του (θάλασσα, κύματα, άνεμος, βράχια, δέντρα, καΐκια, νύχτα κτλ). Ο ποιητικός αυτός κόσμος βρίθει αναμνήσεων, εικόνων και χρωμάτων. Είναι «τα φευγαλέα θρύψαλα κάποιας παράλογα μεγάλης ευτυχίας», όπως καταγράφει κάπου ο ίδιος.
Παύλος Παυλίδης, Αυτή Είναι η Γετονιά μου Σκύλε
Εκδόσεις Καστανιώτη
Σελίδες: 96
