Τι υπέροχα χρόνια να ζεις στην Ελλάδα. Είχαμε ολογράφως ένα γμμν γήπεδο σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την χώρα που μπορούσε κουτσά στραβά να φιλοξενεί μεγάλα ονόματα, πάει και αυτό. Διάβασα πως η στατικότητα του σκεπάστρου Καλατράβα δεν είναι αυτή που πρέπει, οπότε όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να γίνει μλκια και να γίνουμε γράμματα σε κάποια στήλη που θα της πετάνε στεφάνια κάθε χρόνο μέχρι να ξεχαστούμε. Τι, όχι;;; Τέλοσπάντων, θα χάναμε την μαγική κατσάδα του Μπρους στα greek cunts για τα καπνογόνα, οπότε no regrets. Το show που μας επιφύλλασε το ελληνικό κράτος με την μη συντήρηση του πανάκριβου στεγάστρου είναι απαράμιλλο. Και το ακόμα καλύτερο είναι πως το καλοκαίρι 2024 υπάρχουν ήδη δύο sold out shows των Coldplay που χιλιάδες αγοραστές εισιτηρίων περιμένουν αγωνιωδώς για να μεταπωλήσουν το τικέτο με ένα μιιιιιιικρό, τόσο δα καπελάκι. Πως τους πετσόκοψες έτσι ρε Καλατράβα;;
Το σημαντικότερο αυτή την στιγμή είναι να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας. Στριμώχνονται που στριμώχνονται οι παγκόσμιου βεληνεκούς καλλιτέχνες για να παίξουν στην ψαροκώσταινα, τώρα πρέπει να τους σαρδελοποιήσουμε σε σκηνές 5Χ5, χωρίς 360 μοίρες, χωρίς μισό στρέμμα πάνελ, χωρίς ζώνες, σε γηπεδάκια β εθνικής για να βγει η νύχτα. Τι ρεζιλίκια είναι αυτά ρε; Που είναι ο πολιτισμός, που είναι η ελληνική φιλοξενία, το φιλότιμο που πήγε; Πέρα από την πλάκα, καλό θα ήταν να αρχίσουμε να βλέπουμε εισιτηριάκια για τις γύρω γύρω χώρες, όλο και κάποιο ονοματάκι θα φέρουν. Εγώ ποντάρω πολύ σε Βουλγαρία, Σερβία, Σκόπια και εννοείται Αλβανία, οι γείτονες ανεβαίνουν, έχουν και γηπεδάρες, μια Ντουα Λίπα την έβλεπα στα Τύρρανα, εντός έδρας τον έχουμε τον άσσο υπεράνετα, μάγκες. Αλλά και εδώ στην ελλαδίτσα μας, μην στεναχωριέστε, υπάρχουν ακόμα επιλογές να ζήσεις μεγάλες στιγμές. Μαλακάσα, Πλατεία Νερού, Τεχνόπολη, Γήπεδο Πανιωνίου, Γήπεδο Ατρόμητου, Γήπεδο Αθηναικού, Καυτατζόγλχαχαχαχα, αυτό το τελευταίο το έβαλα για πλάκα, είναι το δεύτερο ανέκδοτο της Θεσσαλονικής μετά το Μετρό, βέβαια. Τεράστιες επιτυχίες, φίλοι μου κλγδ και ο πάτος έχει ακόμα δρόμο.
Σε λίγους μήνες έχουμε 2024 και αυτό σημαίνει πως οι μεγάλοι παίκτες που θα κυκλοφορήσουν νέο υλικό, ξεκινούν δειλά δειλά το προμόσιον τους, θεός να το κάνει. Πολύ καλή φάση το εξώφυλλο του νέου δίσκου του Bruce Dickinson με την λιτή αλλά συνάμα ρωμαλέα εικόνα του πιλότου πάβλα τραγουδιστή πάβλα εντρεπρενέρ μπροστά από ένα κτήριο που βγάζει μπλε φως. Μας έχει εξάψει το ενδιαφέρον και την φαντασία. Πλέον είμαι σίγουρος τι είναι αυτο το μπλε. Είναι η οξυγονοκόλληση του συνεργείου που κάνει συντήρηση στο στέγαστρο του ΟΑΚΑ. Ναι ακριβώς αυτό είναι. Θα χαρούμε να ξαναδούμε αυτόν τον τόσο μεγάλο καλλιτέχνη σε έναν ιστορικό χώρο, την εποχή που αυτό συντηρείται. Είναι και πολυπράγμων, μπορεί να βάλει και κανένα χεράκι. Αν και παραμένει πιστός στην κακή αισθητική ο Μπρους, ευχόμαστε τουλάχιστον η ποιότητα της μουσικής να είναι αντίστοιχη των προηγούμενων πολύ αξιόλογων solo κυκλοφοριών του. Ναι, καλά διαβάζετε. #monoRoyZ
Περιμένουμε κάθε δίσκο των Tomb Mold σαν διψασμένες καμήλες στην έρημο. Οι αξιόλογες death metal κυκλοφορίες είναι άπειρες αλλά ποτέ δεν λες όχι σε μια άρτια τεχνικά (σχεδόν prog) σαπίλα που έχει επιπλέον αρκετές κλασικό χεβιμεταλλάδικες πινελιές. Το The Enduring Spirit είναι ο κομβικός δίσκος τους, η στροφή στην καριέρα τους, το all in για να πάνε σε μεγαλύτερη εταιρεία. Με το που μπαίνει το πρώτο τάκα τούκα, το πιάνεις πως θα πάει αλλού η φάση. Ο mainman Derrick Vella έκανε πέρσι τα πειραματικά του, με τους επίσης απίστευτους Dream Unending και επιστρέφει στην κύρια μπάντα του για να της δώσει το εκτόπισμα που της αξίζει. Πιο βατό songwriting, υποψίες γκρούβας και τίγκα τεχνικά περάσματα για τα nerds της φάσης. Δισκάρα ατελείωτη που θα βρείτε στα καλύτερα της χρονιάς.
Σε εντελώς άλλο κλίμα, ο πιανίστας Awadagin Pratt κυκλοφορεί μετά από 12 χρόνια δίσκο και αυτό δεν θα μας ενδιέφερε απολύτως καθόλου, αν μέσα σε αυτόν δεν βρίσκαμε έξι κορυφαίες συνθέσεις, από έξι ετερόκλητους συνθέτες, με κάθε μια να έχει διαφορετική προσέγγιση επί της έννοιας piano music. Είτε κλασική, είτε jazz, είτε πειραματική, κάθε εκδοχή του Stillpoint album έχει κάτι να προσφέρει στον ακροατή. Η λιτή ορχήστρα A Far Cry και η ομάδα φωνών Roomfull of Teeth, κάνουν τις συνθέσεις πολύ πιο ενδιαφέρουσες από το να ακούγαμε έναν τρελαμένο τύπο μπροστά στο πιάνο του να βαράει πλήκτρα. Το όργανο του Pratt είναι ένα ακόμα γρανάζι της μηχανής, ίσως το βασικό αλλά παραμένει στον χώρο που του δίνουν οι συνθέτες. Ξεκινήστε από την υποβλητική ομώνυμη σύνθεση που κλείνει τον δίσκο και θα με θυμηθείτε ρε μάγκες. Βίντεο στο Youtube δεν υπάρχει, μόνο σιντάκι από bandcamp και streaming services ψαχτείτε.
Αφού δεν βρήκαμε λινκάκι για την παραπάνω πρόταση, θα βάλουμε δύο για αυτήν εδώ ώστε να ρεφάρουμε. Σας έχω ξαναμιλήσει για τους δικούς μας This Is Past, είναι από τις καλύτερες σκοτεινές μουσικές που έχει βγάλει η χώρα μας, μια εντελώς πειστική προσπάθεια για το πως φτιάχνεις avant garde, θεατρική, grimm, άρρωστη μουσικούλα. Οι «δίσκοι» τους καθορίζονται από το concept και το performance και δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι μέτριο από τα χεράκια τους. Θα μπορούσα να πω ότι γεμίζουν το κενό που αφήνουν οι Dirty Granny Tales με την απουσία τους αλλά δεν κάνουν ακριβώς το ίδιο, οπότε δεν το λέω. Το album Στιγμές Αμηχανίας είναι αρκετά πιο βασισμένο στην λιτή σύμπραξη ακουστική κιθάρα – πιάνο – φωνή, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μια ακόμα συνηθισμένη συλλογή τραγουδιών. Πολλές περισσότερες μελωδίες, λιγότερες δυσαρμονίες και εφιαλτικά φάλτσα, θα μπορούσα να τους κατηγορήσουν πως ξεπουλήθηκαν και έκοψαν το μαλλί σαν τους μετάλλικα αλλά ζήτημα θα είναι να πουλήσουν έστω και ένα CD (fully handcrafted στα 30 έουρα, πάρε πάρε πάρε), οπότε απλά κάθομαι και χειροκροτώ για την προσπάθεια να εντάξουν την μουσική τους σε ένα ημιτελές καθεστώς «κανονικότητας» που ευτυχώς αποτυγχάνει παταγωδώς. Οι στίχοι είναι υπέροχοι σαν ένα κόκκινο ποτήρι κόκκινου κρασιού.
Bonus Track Παρατηρητηρίου, το EP των Σαλονικιών Akernar με τίτλο Instilling the Abyss, οι οποίοι βαράνε κάτι ανάμεσα σε At the Gates και Dissection, πράγμα που σημαίνει δύο πράγματα: μελωδία στις κιθάρες και blastbeats. Ο ήχος είναι φουλ σκατένιος, κατευθείαν από τα 90’s και αυτό το λέω γιατί αν είσαι θιασώτης των “behemothian plastic productions”, εδώ θα τα βρεις σκούρα. Όσοι δεν έχουμε πρόβλημα να ακούμε μουσική από κασέτα, μια χαρά περάσαμε με τις τρεις συνθέσεις που μας τροφοδότησαν τα καρντάσια. Εννοείται πως ούτε εδώ βρήκαμε yt link, τι φάση ρε μλκες…μου κάνατε το άρθρο, μπρδλο…
