Ο μήνας που λήγει σε ελάχιστες μέρες ήταν εξαιρετικά σημαντικός για την ζωή της Επιτροπής, μιας και 2 μεγάλα, τεράστια project μπήκαν στις ράγες για να πλαισιώσουν την αποστολή μας. Επί έναν ολόκληρο μήνα, με τους επαγγελματίες συνεργάτες μας στο SingloudTV, προσπαθήσαμε (για να μην πω γαμηθήκαμε) ώστε να ολοκληρώσουμε τον πρώτο κύκλο του επίσημου video series της ύπαρξης μας ως ψηφιακοί δημιουργοί. More or less, όπως λένε και στο χωριό μου, συνομιλήσαμε με περισσότερους από 25 μουσικούς της ελληνικής σκηνής. Το τι μας είπαν και το τι τους είπαμε έχει πολύ μικρή σημασία. Το σημαντικότερο είναι που τους φέραμε σε επαφή με την Σωτηρία, οπότε να αναμένεται να τσεκάρετε πολλά πολλά (αμήχανα) χαμόγελα.
Σε δεύτερη φάση και απείρως πιο σημαντική, την Παρασκευή που έρχεται, στις 29 Σεπτεμβρίου, διοργανώνουμε μαζί με την υπέροχη ομάδα της Ten out of Ten Productions και τις μπάντες Κροταλίας, Void Droid, Khirki, Passengers in Panic, μια μεγάλη συναυλία για την στήριξη των πλημμυροπαθών της Θεσσαλίας, στο Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης. Δώσαμε στην συναυλία, το συμβολικό όνομα The Ark. Η κιβωτός δεν είναι το όχημα που σώζει τους εκλεκτούς λίγους έναντι των πολλών. Είναι το σύμβολο της αλληλεγγύης, της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον. Μαζευόμαστε από νωρίς, η είσοδος είναι ελεύθερη, αράζουμε στα καθίσματα, ακούμε μουσικούλα, δίνουμε ό,τι μπορούμε στο κουτί συνεισφοράς, ώστε το συνολικό έσοδο να πάει σε κάποια κοινωφελή οργάνωση που θα δραστηριοποιείται στην περιοχή της Θεσσαλίας τους επόμενους μήνες. Οι ανάγκες είναι άπειρες και το κράτος, συνήθως αποχωρεί όταν πέσει ο κουρνιαχτός και τα αρδ αναλάβουν να στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον.
Όλα τα παραπάνω τα αναφέρω διότι για 2 Δευτερούλες, το Παρατηρητήριο δεν εμφανίστηκε στις οθόνες σας. Προφανώς και θα μπορούσα να κοιμάμαι 4 ώρες και να βγει το κειμενάκι αλλά δυστυχώς έπρεπε να εργαστώ στην καθημερινή μου απασχόληση ώστε να φέρω φαγητό στο τραπέζι, το οποίο τρέχει με πληθωρισμό περίπου 30%, ενώ ο μισθός παραμένει καθηλωμένος. Ατυχία λέγεται ή καπιταλισμός, δεν θυμάμαι ακριβώς τον ορισμό, θα επανέλθω. Το σημερινό Παρατηρητήριο θα είναι ένα από τα 2-3 που θα κυκλοφορήσω σε λιγότερο από 10 μέρες αν δεν προκύψει κάποια άλλη μλκια να μου αποσπάσει το ενδιαφέρον. Ευτυχώς η μουσική είναι άπειρη και πολύ δυνατή και μας κράτησε παρέα ενώ τρέχαμε. Πάμε να δούμε τι ακούσαμε.
O Yussef Dayes είναι ένας από τους ηγέτες της σύγχρονης βρετανικής jazz σκηνής και αυτό δεν το λέω εγώ. Το ομολογούν οι συνεργασίες του με πραγματικά κάθε γμμν μουσικό στο νησί. Χαίρει εκτίμησης από πλήθος καλλιτεχνών και με τον νέο δίσκο του, που τιτλοφορείται Black Classical Music, μας παίρνει το σκαλπ. Ήμουν φαν της πιο pop friendly συνεργασίας του με τον Tom Misch, στο προ 3ετίας What Kinda Music album, το οποίο πήγε τραίνο. Αυτή την φορά η φάση είναι εντελώς διαφορετική. Μιλάμε για 18+1 συνθέσεις, ωδή στην “μαύρη μουσική”, όπως και αν την φαντάζεστε. Ναι, έχει και hip hop beats και afro soul και jazz και funk και ό,τι στο μπούτσο θες έχει, αρκεί να έχεις τα άντερα να ακούσεις έναν από τους καλύτερο δίσκο της χρονιάς. Η πληροφορία είναι αρκετή (74 λεπτά όλη η διάρκεια) και προτείνω στους ακροατές με πιεσμένο time span ακρόασης να κόψουν την κυκλοφορία σε 3 μέρη, ώστε να μην δημιουργηθεί κούραση και χαθεί η μαγεία. Μουσική σαν το "Turquoise Galaxy" δεν προκύπτει κάθε μέρα. Βαρέσαμε προσοχή σε κάθε νότα, μάγκες μου, εδώ. Πάμε για κορυφή.
Η Ουγγαρία δεν μας έχει γονατίσει και στις κυκλοφορίες και όποτε βρίσκουμε δίσκο από την χώρα αυτή, κάνουμε μια σχετική χαρά. Οι Thy Catafalque είναι το main thing της χώρας αυτήν την περίοδο, οπότε λογικό το «σκεπτόμενο» ή «αβαβά αν γκαρντ» black metal, να βρίσκει απήχηση. Οι VVilderness είναι το one man project του VVildr και επειδή μάλλον γουστάρει δάση, αποκρυφιστικές αναζητήσεις και πολύ pagan γεύση στις σαλάτες του, η μουσική που φτιάχνει είναι απελπιστικά πειστική. Ακόμα και όταν χώνει γυναικεία φωνητικά και hurdy-gurdy και άλλα τέτοια όργανα, το κάνει σαν τελειωμένος κατίβλαχος και γιαυτό περνάς καλά. Επίσης, ό,τι ακούσετε από ακουστική κιθαρίτσα, στο Path είναι υπέροχο. Ένας ακόμα πολυσυλλεκτικός και αξιόλογος ατμοσφαιρικός black metal δίσκος, φέτος.
Στο τέλος του καλοκαιριού κυκλοφόρησε και ο δίσκος των Grand Cadaver από την Σουηδία, που είναι ένα all-star project του Stane των Dark Tranquility, ο οποίος έχει μαζέψει κάποια κοντοχωριανά Σουηδά και παίζουν πιο old school σουηδικό death metal. Στον πρώτο τους δίσκο, το Into The Maw Of Death του 2021, βάραγαν πιο πρωτόγονα και γρήγορα και να σας πω την αλήθεια δεν με έπεισαν καθόλου γιατί υπάρχουν νεότερες και πιο δυναμικές μπάντες εκεί έξω, να παίξουν τσίτες. Φέτος όμως, ο σοφός Στάνε μαζί με τους συνοδοιπόρους του, προσπαθούν να συνδυάσουν το μελοντεθ των ύστερων Τρανκουίλιτι με τους Entombed της Morning Star περιόδου και το αποτέλεσμα είναι καβλερότατον. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Το Deities Of Deathlike Sleep από το πουθενά είναι ένας (από τους πολλούς) τρομερούς death metal δίσκους της χρονιάς και το ακόμα καλύτερο είναι πως δεν το αναμέναμε.
Ας έρθουμε στην ημεδαπή και ας μιλήσουμε λίγο για τους Head Cleaner. Οι Θεσσαλονικείς grinders είναι γνωστοί φίλοι των Napalm Death και του τρόπου που βαράνε στο ψητό. Αυτό σημαίνει πως περιμέναμε έναν δίσκο πολύ κοντά στο πλαίσιο των Βρετανών. Και αυτό πήραμε σε μεγάλο βαθμό όμως υπάρχουν πολλές και ωραίες λεπτομέρειες για να σταθεί κάποιος. Π.χ. το εξώφυλλο είναι μια grim zombie εκδοχή της Godflesh αισθητικής (τσέκαρε τον δίσκο Pure ή το EP Cold World). Οι στίχοι είναι ευθείς. Δεν κάνουν κύκλους γύρω γύρω από την θεματική. Π.χ στο Seven Sisters αναφέρουν οι Head Cleaner τα εξής: “SEVEN SISTERS SUCK THE WORLD DRY, SEVEN SISTERS, LADIES OF CRIME, THEIR INHUMAN WORK IS BIGGER THAN THEIR FAME, I GUESS YOU WANNA KNOW THEIR NAMES, ROYAL DUTCH SHELL, BP, PETRO CHINA, EXXON MOBIL, SAUDI ARABIAN OIL CO., TOTAL ENERGIES, CHEVRON”. Οι Head Cleaner πάντα έπαιζαν δυνατά, όμως αυτή την φορά δεν περιμέναμε η μπάντα να είναι τόσο σφιχτή χωρίς την faux πληθωρικότητα που υποδεικνύει η σύγχρονη εποχή στις ψηφιακές παραγωγές. Σε αυτό βοηθά και που οι μουσικοί των Head Cleaner είναι χρόνια στο κουρμπέτι και ξέρουν με ακρίβεια, πλέον, τι κάνουν (δική τους η παραγωγή). To The Extreme Sound Of Truth σκίζει και το θεωρώ must hear για όσους βαράνε προσοχές σε Brutal Truth, Nasum, παλιούς καλούς Rotten Sound, παλιούς καλούς Misery Index και γενικά ο,τιδήποτε καλό συνέβαινε κάποτε στο grind.
