Ήρθαν οι Γερμανοί παουρομεταλλάδες Μπλάηντ Γκάρντιαν να παίξουν στην χώρα μας και όπως πάει η φάση, θα ξεμείνουν κανέναν μήνα εδώ. Η αναβολή της συναυλίας που ήταν προγραμματισμένη να γίνει στο Τελ Αβίβ, δίνει την ευκαιρία σε χιλιάδες εγχώριους χτζμτλδες να πάρουν overdose από Μέση Γη, νάνους, δράκους και τάπα τούπα, κάτι που δύσκολα θα επαναληφθεί στην ιστορία της τοπικής μεταλλικής κοινότητας. Από τις 3+1 μέρες, επέλεξα την πρώτη ως αυτή που θα διαμορφώσει το πεδίο της παρατήρησης μου και μπορώ να πω ότι έπραξα ορθά, αφού το κέφι ήταν σε υψηλά επίπεδα πάνω και κάτω από την σκηνή. Και κάπου εδώ, αγαπημένε αναγνώστη, αναμένεις να διαβάσεις μια αναλυτική ανταπόκριση, όμως αυτό δεν θα συμβεί γιατί μπορείς να το κάνεις εύκολα και σε άλλα ψηφιακά λημέρια. Εδώ έχει μόνο Σωτηρία.
Ο νέος χώρος (FLOYD) είναι ο παλιός χώρος (Piraeus Academy) με αρκετές αλλαγές που θεωρώ θα βοηθήσουν (πχ υπερυψωμένες πίσω θέσεις, τούμπανος εξαερισμός). Η σκηνή μου φάνηκε λίγο μικρή αλλά ίσως έχω ακόμα στο μυαλό μου τα καλοκαιρινά φεστιβάλ. Α και ο ήχος δεν μπορώ να πω, πως με ενθουσίασε. Την πρώτη μέρα ήταν τόσο δυνατά που όλα γίνονταν ένα, ενώ στο encore έκλασε το σύστημα και ακούγονταν ενοχλητικά χράτσα χρούτσα, μέχρι που στο "Mirror Mirror" όλα κατέρρευσαν για λίγα δευτερόλεπτα. Λεπτομέρειες που δεν χάλασαν την εμπειρία, αφού οι χτζμτλδς ήξεραν στίχο στίχο όλα τα τραγούδια, δεν κατάλαβε κανένας μεγάλες διαφορές. Οι Blind Guardian παίζουν τα πάντα όλα από τα παλιά, δεν χαμπαριάζουν τον κώλο τους, οπότε κανένας απολύτως απογοητευμένος από τις επιλογές και το rotation των τραγουδιών.
Και για να λέμε την αλήθεια, το κοινό σε αυτές τις συνευρέσεις, κερδίζει τις εντυπώσεις. Ακόμα και σκατά να πάνε όλα, όταν 2 χιλιάδες άτομα τραγουδάνε συντεταγμένα ό,τι γμμνο ρεφραίν υπάρχει, έ τότε, δεν υπάρχουν περιθώρια για αρνητική κριτική ή επιμέρους γκρίνιες. Όλοι περνούν καλά, end of story. Αν με ρωτάτε, αυτή η τεράστια ανταπόκριση είναι αρκετά απογοητευτικό να μην συνοδεύεται από 4 support μπάντες του ανάλογου ήχου, που θα μπορούσαν να παίξουν μπροστά σε ένα πολυάριθμο κοινό. Ελληνικές ή ξένες, δεν έχει μεγάλη σημασία. Και επειδή αυτό, σαν γεγονός με στεναχώρησε, το παρόν Παρατηρητήριο θα αφιερωθεί σε κάποια από τα group που θα ήθελα να δω να ανοίγουν τις τόσο πετυχημένες βραδιές. Σας προειδοποίησα πως η Σωτηρία είναι μονόδρομος.
Μερικές φορές δεν χρειάζονται «μικρά» και «σταθερά» βήματα. Οι περιστάσεις απαιτούν άλματα ακόμα και αν αυτά φοβίζουν. Οι The Silent Rage ξεκίνησαν την πορεία τους με πολλά μικρά βήματα, ταλαιπωρώντας τις υπάρξεις τους με άπειρα μικρά βήματα από το 2006 μέχρι το μετριούλι The Deadliest Scourge album του 2016. Δεν ξέρω τι στον μπούτσο έπαιξε, ούτε με ενδιαφέρει αλλά φέτος κυκλοφορούν το Nuances of Life, έναν από τους καλύτερους europower metal δίσκους του 2023, σε μια χρονιά όνειρο για την εγχώρια παραγωγή. Πολύ δυνατή παραγωγή και η φωνή του Ρινακάκη είναι το απόλυτο highlight, με τον τύπο να γεμίζει τα πάντα, είτε επιστρατεύει ψιλά φωνητικά είτε γκαρίζει. Μεταγραφάρα που έπιασε τόπο. Στα συν βάζω και κάποιες nu metal αλλαξοκωλιές στα riff. Σίγουρα θα ήθελα να τους δω κάποια στιγμή φέτος, αν έχουν ανέβει τόσο πολύ και πάνω στο σανίδι, θα είναι μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς.
Μια από τις μεγάλες αγάπες μου στο χέβι μέταλ είναι τα πεπραγμένα του Mike Scalzi, ενός από τους τελευταίους μεγάλους του κλασικού ήχου. Ό,τι έχει προκύψει από τα χεράκια του (The Lord Weird Slough Feg, τα πρώτα τρία album των Hammers of Misfortune) είναι μαγευτικό. Οπότε καταλαβαίνετε εύκολα, πως όσοι έχουν επηρεαστεί από τον τρόπο του Scalzi, είναι φίλοι μου και η μουσική τους είναι επίσης φίλη μου. Οι ντόπιοι Protean Shield παίζουν μπάλα σε αυτό ακριβώς το πεδίο και όταν με το καλό συνηθίσεις την άνω τελεία των φωνητικών, τότε θα αποζημιωθείς πλήρως για τις μελωδίες που έχει σε τεράστιο πλήθος ο δίσκος. Ο πρώτος, ομώνυμος δίσκος τους είναι 9 συνθέσεις που διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους και ενώ θα βρεις εξόφθαλμες αναφορές, όπως πχ οι Manilla Road, το πολύ καλό είναι πως στο αμέσως επόμενο κουπλέ ή γέφυρα, η σύνθεση ανατρέπει τον εαυτό της. Πάρε για παράδειγμα το 47 Ronin που στις πρώτες 2-3 ακροάσεις θα σε μπερδέψει, ίσως σε νευριάσουν οι ατυχείς υψίφωνες προσπάθειες αλλά οι γμμνες ενναλαγές είναι όλες επιτυχημένες και με λίγη επιμονή στο τέλος γίνεται κτήμα σου και στο τέλος γράφεις άρθρο για αυτό, έτσι είναι η ζωή, γεμάτη εκπλήξεις αρκεί να την ζεις.
Όσοι καταναλώνουν το power metal τους αρκετά πιο γρήγορο και τεχνικό, ας ρίξουν μια πολύ προσεκτική ματιά εδώ, στους Project: Roenwolfe. Η φετινή, ομώνυμη κυκλοφορία τους είναι μια παραπάνω από καλή προσπάθεια, είναι δίσκος τίγκα κάβλα με πάρα πάρα πολλές στιγμές που θα σου σηκωθούν τα φρύδια. Διαβάζεται κάπως όλο αυτό αλλά είναι πέρα ως πέρα πραγματικό. Η Alicia Cordisco άφησε τους Judicator (παρά την επιτυχία που γνωρίζουν εσχάτως) και επαναενεργοποιεί το project αυτό, το οποίο μάλλον έχει πολύ ψωμάκι, αφού και το Edge of Saturn album που κυκλοφόρησαν προ διετίας ήταν εξίσου εξαιρετικό. Οι prog δρασκελιές, φέρνουν τον δίσκο σε άλλα πεδία που ίσως οι κλασικοί γιουροπαουρομεταλλάδες δεν ακολουθήσουν, όμως όσοι πχ έχουν ψωνίσει παλιότερες us prog power ευρεσιτεχνίες, τότε δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Δισκάρα και μάλιστα με το concept να ακουμπά δυνατά πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις, με τον σωστό τρόπο. Ψαχτείτε κλγδ.
Κλείνουμε το Παρατηρητήριο αυτό με μια τρελή περιπτωσάρα από την Σκωτία, τους Ascension οι οποίοι δεν ξέρω αν αυτό που παίζουν είναι πραγματικό ή AI in steroids, πάντως οι ταχύτητες που αναπτύσσουν είναι τρελές και ακούγονται σαν να τρέχουν σε μια video game πίστα με πλήρη άγνοια κινδύνου. Τρελαμάρες, πλήρης αδιαφορία για το τυρί που σπέρνουν, απίστευτη φωνή και τραγουδάκια που αμέσως σου κολλάνε γιατί σίγουρα κάπου τα έχεις ξανακούσει απλά όχι παιγμένα με αυτόν τον τρόπο. Το Under the Veil of Madness είναι μόλις η δεύτερη στουντιακή απόπειρα τους και θεωρώ πως είναι ένα από τα πιο χαρούμενα (και γελοία ταυτόχρονα) πράγματα που μπορείς να ακούσεις στο 2023. Εάν είναι αληθινή η φάση τους και στα live παίζουν ακριβώς όπως στο studio, θα ήθελα σίγουρα να τους δω σύντομα. Check pls.
