Πρέπει να πω την γνώμη μου. Δεν θέλω να το κάνω. Δηλαδή αν με ρωτάγατε για την πραγματική επιθυμία μου, αυτή θα ήταν πως θέλω να εγκλωβιστώ μέσα σε ένα απόλυτο κενό αέρος και να μην δεχτώ απολύτως κανένα ερέθισμα που θα με υποχρεώσει να ξεστομίσω/καταγράψω απολύτως καμία λέξη από τις παρακάτω που θα βρείτε. Όμως τόσο τα γεγονότα, όσο και οι απολήξεις των γνωμών που προσλαμβάνω δεξιά και αριστερά, με βία με παρακινούν να δημιουργώ meme και αστεία και αυτό το κείμενο, ως αντίδραση και μόνο. Νιώθω τον βούρδουλα στην πλάτη μου: οι άπειρες μλκιες γραμμένες με στόμφο στο ίντερνετ, λες και κάποιοι έχουν μετοχικό κεφάλαιο στην Αυθεντία. Πάμε να δούμε το αγαπημένο μου θέμα της εβδομάδας. Διασκευές Παυλίδη στον Μαρκόπουλο.
Γράφει το κλγδο «ντροπή του Παυλίδη, θα έπρεπε να σεβαστεί τον Μαρκόπουλο και τι εκφράζουν αυτά τα τραγούδια» και δεν αντιλαμβάνεται το όρθιο ζώο ότι καταγράφοντας αυτές τις λέξεις με την συγκεκριμένη αλληλουχία, προσβάλει την νοημοσύνη την ίδια. Έχει την εντύπωση πως από μόνη της μια διασκευή, ακόμα και η κακή έχει οποιαδήποτε «αρνητική» υπόσταση, για την οποία κάποιος θα έπρεπε να ντρέπεται. Σκέφτομαι τώρα στα γεράματα να ασχοληθώ με την τέκνο μουσική, όχι αυτά τα χαλαρά, θα μάθω να πατάω τα κουμπάκια και ΜΑΤΗΝΠΑΝΑΓΙΑ θα βάλω πριόνια ανάμεσα στα μαλαματένια αλώνια και θα τους γμσω τα ράμματα, αν δεν σταματήσετε να γράφετε για «σεβασμό στο έργο του καλλιτέχνη», σταματήστε αυτή την μλκια, έχετε κουράσει.
Γράφει το απέναντι κλγδο «ο Παυλίδης εκμοντερνίζει τραγούδια που οι νέες γενιές δεν είχαν την ευκαιρία να ακούσουν». Λες και ο Παυλίδης είναι ο εκφραστής κάποιας μοντέρνας τάσης γμτχμ, επειδή έβαλε καμιά κάτι ξεθυμασμένα μπιμπλίκια και θέρεμιν ανάμεσα σε γνωστές μελωδίες και στίχους. Ρε μλκες έχουμε 2023, ξυπνήστε, δεν είστε στο 2003. Ο άνθρωπος έκανε έναν δίσκο όπως μπορεί να τον κάνει, δεν περιλαμβάνει τίποτα μοντέρνο και ειλικρινά αν με ρωτάτε, ψιλομούφα μου ακούγονται οι περισσότερες προσπάθειες όμως με 2-3 πέρασα ωραία γιατί ταίριαζαν στο στυλ του. Και επειδή θέλω να με κάνει πρι σκρι ο Φώντας Τρούσας, να πω κάπου εδώ ότι είμαι παντελώς άσχετος.
290 λέξεις για απολύτως κανένα λόγο, ήταν οι παραπάνω. Και οι επόμενες ίσως είναι άνευ ουσίας για εντελώς άλλους λόγους όμως. Πάμε να μιλήσουμε για τo νέο αλμπουμ τ@ Sam Smith, που τιτλοφορείται ως Gloria και ήδη έχετε ακούσει το "Unholy" σε βαθμό που το έχετε σιχαθεί. Εάν το έχετε απλά λατρέψει, ίσως δεν το έχετε ακούσει αρκετά. Τα λέμε σε λίγο καιρό από τώρα. Η queer ταυτότητα του δίσκου είναι το main thing εδώ, όμως δεν εντοπίζω κανένα αντίστοιχο του ανχόουλι χιτάκι (ίσως πάει καλά το "I’m Not Here to Make Friends", άντε και το "Love Me More") όμως έχω πίστη στο μαζικό brainwashing που θα παίξει και ίσως αυτός ο δίσκος ενταχθεί στους καλύτερους της χρονιάς. Ελπίζω να βγω ψεύτης.
Πάμε σε μια πολύ δυνατή κυκλοφορία, που πιθανότατα θα μας απασχολήσει για καιρό μέσα στην χρονιά. Οι Atsuko Chiba είναι από τον Καναδά και παίζουν prog/kraut/post rock με έναν indie τρόπο που ευτυχώς δεν απλοποιεί το αποτέλεσμα αλλά αντίστοιχα του δίνει λίγο παραπάνω ρυθμικότητα. Στο Water, It Feels Like It's Growing album, ας τους πούμε μαστουρωμένους The Mars Volta για να καταλάβουμε όλοι, τι ακριβώς ακούμε. Αν και προσθέτουν κάτι ποστπάνκικα σημεία, μην αναζητάς καμιά τρελή έκκριση τεστοστερόνης στην μουσική. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ατμοσφαιρικά πράγματα, ομαλά τακτοποιημένα και καλογυαλισμένα. Τα μλκσμενα ξέρουν να γράφουν έξυπνα, είναι και 10 χρόνια μπάντα πλέον, έχουν μελετήσει την φασούλα τους. Δεν βαρέθηκα σε κανένα σημείο και μάλλον θα το τσιμπήσω (sic) το δισκάκι αυτό σύντομα.
Δίσκο έβγαλαν και οι γλεντζέδες Fucked Up μέσα στις πρώτες μέρες του Γενάρη και το alt hardcore/punk του One Day είναι γλυκόπιοτο και άξιο αναφοράς. Ίσως δεν πιάσουμε τις κορυφές της πειραματικής-ιντελέξουαλ φάσης Year of…βάλε ό,τι θες, όμως το σίγουρο είναι πως η μπάντα έχει ξεκινήσει να γκελάρει σε πιο μεγάλα κοινά και ήδη βλέπω τα tour να αυξάνουν γεωμετρικά τα date τους. Δίπλα σε νερόβραστες alt punk χιτάκια τύπου Cicada ή Nothing’s Immortal, θα βρείτε και πιο βαβαβούμ πραγματάκια σαν το "Roar" ή το "Broken Little Boys". Δίσκος στοίχημα για το γκρουπ, σίγουρα πέρασα καλά, μάλλον τους προτιμώ θεόμουρλους με 27λεπτες συνθέσεις που ξεκινούν από το πουθενά και καταλήγουν στο πουθενά γιατί βασικά τα παιδιά αυτά είναι φακτ’απ.
Και μιας και το πήγαμε έτσι σήμερα, ας κλειδώσουμε την core θεματολογία με έναν δίσκο που μας έρχεται από την γειτονική Ιταλία. Οι Storm {O} είναι μια hardcore μπάντα που βαράει πολύ όμορφα τα όργανα της, τραγουδάει ιταλόφωνα και όλο αυτό μαζί είναι απολύτως λειτουργικό, αφού ανάμεσα στην βία ανθίζουν μελωδίες. Για πολλούς αυτό είναι post-hardcore και ποιος είμαι εγώ να τους το χαλάσω. Το math και το screamo πολλοί μίσησαν, εγώ καθόλου και οι Ιταλοί συμφωνούν μαζί μου, αφού τεντώνουν τον ήχο τους για να φτάσουν να ενώσουν τους Orchid (όχι τους doomάδες) με τους Converge. Τα καταφέρνουν περίφημα γενικά και αν με ρωτήσετε ποιον δίσκο από τους τρεις που έχουν να αρχίσετε να ξεσκάβετε, σας λέω κατηγορηματικά το Ere.
