Λογικά στις επόμενες γραμμές θα επιθυμείτε να διαβάσετε κάποιο σχόλιο για το δεύτερο τραγούδι που έβγαλαν οι Metallica από το νέο τους album, που όπως το πάνε το πράγμα, μέχρι να κυκλοφορήσει τον Απρίλιο θα το έχουμε ακούσει ολόκληρο αλλά σε δόσεις. Έχουν και ένα δίκιο, να πούμε την αλήθεια. Η προηγούμενη μλκια που έβγαλαν, δεν τελείωνε ποτέ. Δύο CD γεμάτα, μόνο 3-4 single θυμόμαστε. Που να τραβιέσαι να ακούς δίσκους το 2023; 10 σειρές βγαίνουν κάθε μέρα στο Netflix, που να προλάβεις να κάνεις όλα αυτά τα πράγματα για τα οποία μιλάνε όλοι. Και αυτοί οι όλοι, που τον βρίσκουν τον χρόνο; Αργόσχολοι είναι ρε μλκες; Όλοι ενοίκια εισπράττουν; Φοιτητές είναι; Πότε κάθονται και βλέπουν όλες αυτές τις σειρές γμτχμ; Τελοσπάντων, εγώ έχω κατανείμει τον χρόνο μου δίκαια σε όλες τις τέχνες, συγνώμη θέατρο, γλυπτική, ζωγραφική, δεν περνάτε στον επόμενο γύρο. Και έχω και εσάς να μου ζαλίζετε τον έρωτα. Δώσε μας ρε μλκ Επίτροπε μασημένη τροφή, βγάλε το λίπος, τα κόκκαλα, τις ίνες, φιλετάρισε το, κάντο κιμά, κάντο μπιφτέκια, όχι τόσο μεγάλα, πιο μικρά και αν δεν βαριέσαι, μάσησε τα και λίγο για να τα καταπιούμε εύκολα. Παιδιά δεν πάει έτσι, θέλω τον χρόνο σας.
Ακούγοντας τον νέο δίσκο του Iggy Pop και βάζοντας δίπλα τον αντίστοιχο περσινο του Ozzy, διακρίνω τρομερές ομοιότητες όχι ως προς το ύφος, ούτε ως προς την ποιότητα αλλά ούτε και προς την ευχαρίστηση που εισέπραξα. Κυρίως έχω πάθει την πλάκα μου ως προς την ικανότητα του παραγωγού Andrew Watt (Post Malone, Justin Bieber, Dua Lipa, Miley Cyrus) να αναβιώνει πλήρως τον καλλιτέχνη που αναλαμβάνει να ηχογραφήσει. Μιλάμε για αριστοτεχνία που ρίχνει κάτω τα σαγόνια. Δεν ξέρω τι ακριβώς υπηρεσίες προσφέρει στα ραμολί, κάποιο cocktail φαρμάκων, spa με εξωγήινους σαν εκείνα που έκαναν οι γέροι στην ταινία Cocoon, θεραπευτικό μασάζ φωνητικών χορδών, ρεκτιφιέ, ιμάντα και ζυγοστάθμιση, πάντως αυτό που συμβαίνει σε αυτούς τους δύο δίσκους υπερβαίνει τους νόμους της ζωής, ειδικά αν έχεις παρακολουθήσει και ζωντανά τους καλλιτέχνες σε πρόσφατες εμφανίσεις τους.
Ευτυχώς μετά τους μάγους του photoshop, οι νεόκοποι παραγωγοί φαίνεται ότι κατέχουν την τέχνη (τεχνολογία) σε περίσσια ώστε να δημιουργήσουν ένα νέο είδος ηχητικού CGI όπου άνθρωποι που βρίσκονται με το ένα πόδι στο να μας χαιρετήσουν (χτυπάω ξύλο αλλά αυτή είναι η αλήθεια) να ακούγονται τόσο φρέσκοι, έτοιμοι να αρπάξουν την πέτρα και να την στύψουν. Και αν με τον Ozzy η δουλειά ήταν αρκετά πιο μετριοπαθής, με τον Iggy η κατάσταση απογειώθηκε. Μιλάμε για punk στα κόκκινα και ο γλυκούλης να φωνάζει “I’m in a frenzy”. Κάτσε ρε μάστορα, εμείς έχουμε τα μισά σου χρόνια και δεν μπορούμε να σηκωθούμε το πρωί να μπούμε σε ένα παντελόνι και ένα πουκάμισο, να πάρουμε τα πόδια μας να πάμε 5 χιλιόμετρα παρακάτω. Πιο φρέντσι ρε μλκ, χαλάρωσε να πούμε. Σε κάθε περίπτωση ο δίσκος του Ίγκυ, με τίτλο Every Loser, είναι μετριούλης. Έχει κάποια καλά τραγούδια αλλά ο παραγωγός τα σκατά, χρυσάφι δεν μπορεί να τα κάνει. Επίχρυσα σκατά ίσως. Παρακάτω θα βρεις το κομμάτι που μου άρεσε περισσότερο.
Εάν σου αρέσουν τα ‘90s και ο ήχος της βρετανικής doom metal σκηνής που ορίζεται από τις μπάντες Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema, τότε καλό θα ήταν να δώσεις εδώ την προσοχή σου. Οι Tribunal είναι το δίδυμο Soren Mourne (φωνητικά, μπάσο, τσέλο) και Etienne Flinn (κάφρικα φωνητικά, κιθάρες) και κυκλοφορούν φέτος το ντεμπούτο τους, με τίτλο The Weight Of Remembrance. Αυτό γενικά δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί ιδιαίτερα, μιας και κάποτε το gothic doom metal είχε ξεχειλωθεί τόσο, που η ετεροντροπή είχε ντραπεί με την φάση γυναικεία φωνητικά, low tempo κιθάρες, πλήκτρα, βιολιά και τσέλα. Ο λόγος που αξίζει να ασχοληθείτε με τους Tribunal είναι κυρίως το ότι ο ήχος τους παράγει μηδενικό cringe, είναι όντως σαν προέκυψε μέσα στην μουντή ατμόσφαιρα ενός παρηκμασμένου Λονδίνου, ενώ έχει απλωθεί κάποια μεσαιωνική αρρώστια και μεταφέρουν όλη μέρα πτώματα μέσα σε κάρα. Δεν απείχε πολύ από την φασούλα αυτή που φαντάστηκα, το Λονδίνο των ετών 2020-2021. Με το epicness των καθαρών φωνητικών της Σορένας να με κβλνει, ευτυχώς αποφεύγονται χαζοχαρούμενες καταστάσεις και όλες οι συνθέσεις είναι τουλάχιστον φοβερές, πάμε για ψηλά και είναι μόνο Γενάρης.
Μακροβούτι στο underground και το ουγγρικό black metal, που δεν ξέρω καν πως ακούγεται το ουγγρικό black metal αλλά σίγουρα οι Aak ακούγονται εντελώς χάλια και αυτό ενώ θα έπρεπε να είναι κακό, τελικά είναι καλό. Αυτό σημαίνει μια εντελώς raw προσπάθεια που ενώ θα πήγαινε στο καλάθι των σκουπιδιών, έχει μια εντελώς fucked up απλότητα που σε κολλάει. Στο EP III θα βρεις 3 επτάλεπτα κομμάτια που ξεκινούν από το black metal και ξαφνικά πετάγονται κάποια εντελώς άκυρα, κακοηχογραφημένα πλήκτρα που όχι μόνο γέλια δεν προκαλούν αλλά σε κάνουν να θες να ζωγραφίσεις πουτσάκια πάνω σε αγιογραφίες. Και φτάνουμε στο τραγούδι "SUN" το οποίο θα μπορούσε να είχε γράψει κάποιο 5χρονο στο παιδικό αρμόνιο που του πήρε ο μπαμπάς του αλλά όχι δεν συνέβη ακριβώς έτσι αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στην φωτιά. Όλο αυτό το κείμενο μπορεί να είναι μια μεγάλη φάρσα για να σε κάνω να ακούσεις μια τεράστια μλκια, μπορεί και το EP της χρονιάς, θα δείξει, δεν είμαι σίγουρος ακόμα.
Όπως κάνουμε από το προηγούμενο τεύχος του Παρατηρητηρίου, στο τέλος του άρθρου θα θυμόμαστε μια κυκλοφορία που έχει ξεχαστεί και η ποιότητα της μας υποχρεώνει να την επαναφέρουμε στην συνείδηση μας. Αυτή την φορά επιλέγουμε κάτι από την εγχώρια σκηνή, το ντεμπούτο των Still Falling, το υπέροχο Free of Avidya. Τσαχπίνικο tech/prog death metal που στέλνει για τσάι πολλές πρόσφατες αντίστοιχες (αμερικάνικες κυρίως) προσπάθειες που γίνονται εσχάτως από μπανταίους με πολλά tattoo, ωραία εξώφυλλα και παντελώς έλλειψη γκρούβας. Ναι, αυτό το τελευταίο που ξεστόμισα ίσως σας φέρει στο μυαλό περιπτώσεις όπως οι Born of Osiris ή οι Sylosis αλλά εμείς θέλουμε να σας διαβεβαιώσουμε πως δεν θα έρθετε σε στενή επαφή με τέτοιου είδους ξεκωλιές. Τα παιδιά βαράνε στο ψαχνό και ελπίζουμε να υπάρξει κάποτε η ανάλογη συνέχεια στο θεσπέσιο έργο τους.
