Παραδοσιακά, στο πρώτο Παρατηρητήριο μετά τον καταιγισμό λιστών για το έτος που έφυγε, θα σας έδινα μια γεύση από τις νέες κυκλοφορίες που περιμένουμε μέσα στο 2023. Αυτό προφανώς και έχει γίνει από όλο το υπόλοιπο ίντερνετ και πάνω-κάτω ξέρετε τι θα σας απογοητεύσει μέσα στους επόμενους μήνες, δεν χρειάζεται να κάτσω να σας το γράψω από τώρα. Όπως έχω επαναλάβει αρκετές φορές μέσα από αυτή την στήλη, δεν είναι δυνατό να απαιτούμε ως Επιτροπή την συνεχή εξέλιξη και πειραματισμό από τους μουσικούς που παρατηρούμε και εμείς ως δημιουργοί «γραπτού λόγου» να παραμένουμε προσκολλημένοι σε ένα format που έχει ήδη κριθεί ως επιτυχημένο και να καθόμαστε νωθρά πάνω σε αυτό. Αρκεί που καθόμαστε με την νεολαία.
Οπότε για το 2023, αποφασίσαμε να αλλάξουμε το free format που είχαμε υιοθετήσει και να κάνουμε την στήλη αρκετά πιο δομημένη για να βγαίνει νόημα. Οπότε στην αρχή θα διαβάζετε τις σκόρπιες σκέψεις μας, ίσως κάποιον σχολιασμό της σκληρής πραγματικότητας, ας το πούμε editorial αλλά με απλές λέξεις και μηδέν συναίσθημα. Αμέσως μετά θα πετσοκόβουμε μια σημαντική κυκλοφορία που έσκασε στο σύμπαν και δεν μας είπε απολύτως τίποτα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι έχουν τρελαθεί. Συμβαίνει συχνά, δεν κρίνω. Ακολούθως θα σας προτείνουμε κάποιο/α άλμπουμ από την εγχώρια και μη παραγωγή, ενώ στο τέλος θα ξεθάβουμε κάποιο διαμάντι μέσα από την παγκόσμια χαβούζα της ιστορίας της μουσικής. Ξεχασμένο και βρώμικο, θα το περιποιούμαστε και θα το γυαλίζουμε, όπως κάνουν σε αυτά τα απίστευτα βιντεάκια-restorations που ξεδιαλέγουν αντίκες από τα σκουπίδια και τα βάζουν σε κάτι ειδικά χημικά υγρά και γίνονται σαν καινούργια. Ας αρχίσουμε.
Οι Katatonia κυκλοφορούν το studio album νούμερο 13 (αν συμπεριλάβουμε ως κανονική κυκλοφορία το ακουστικό Dethroned & Uncrowned) και πάνε κόντρα σε όλες δεισιδαιμονίες αφού και τα 3-4 προηγούμενα αλμπουμ τους ήταν το ίδιο σκατά. Ένας ακόμα αδιάφορος δίσκος, με τις ίδιες ακριβώς φωνητικές μελωδίες από τον κατακαημένο Jonas Renkse, που σίγουρα θα φάνταζαν αρκετά πιο ενδιαφέρουσες αν είχαν καλογραμμένες κιθάρες. Ο Anders Nyström, μέχρι το The Great Cold Distance γένναγε τρομερά riff και ιδέες στις δεύτερες κιθάρες, κρυφές μελωδίες και γενικά το όλο concept της κλάψας των Katatonia ήταν φουλ πειστικό. Τους άκουγες και ήθελες να φουντάρεις ακούγοντας τους, νομίζω αυτή η περιγραφή είναι αρκετή. Πέρα από κάποιες αναλαμπές (κυρίως στο Dead End Kings album) δεν υπάρχει απολύτως τίποτα να σε συναρπάζει μουσικά στην πιο ιντελέξουαλ πρόταση των Σουηδών. 2-3 καλά κομμάτια του φετινού Sky Void of Stars δεν σώζουν την κατάσταση και μπέσα καλύτερα να ακούσω, πλέον, τον νιοστό δίσκο Paradise Lost.
Επιστροφή στον ντόπιο υπόγειο κόσμο της μουσικής, εκεί που βρίσκουμε τον «Νεκρό Ελέφαντα» να φτιάχνει μια πιο γκρουβάτη εκδοχή των Eyehategod. To Unholy Blackened Sludge τους, δεν ξέρω πόσο ανχόουλι είναι γιατί από τους στίχους που τσέκαρα, μια χαρά καλά παιδιά μου φαίνονται. Όμως άμα τους ακούσεις, βαράνε στα σοβαρά και λαμβάνοντας υπόψη ότι η DIY ηχογραφησούλα είναι Ypoga K94 κατάσταση, τα πάντα είναι κομπλέ. Τσέκαρε πχ στο "Bury Them All" αυτές τις black νότες που ξεπηδούν και σκίζουν την γκρούβα σαν μαχαιροβγάλτες. Άμα θες να πάρεις μια καλή underground μπόχα, μην διστάσεις, εδώ είσαι.
Παραμένουμε στο γλυκό underground αλλά πιάνουμε και λίγη επιφάνεια, βασικά εκεί που ενώνονται οι αποχετεύσεις. Περίεργος τρόπος να προμάρεις μια μπάντα και να μιλάς για σκατά αλλά νομίζω πως τα φιλαράκια εδώ, το επέλεξαν μόνοι τους, αφού το γκρουπ ονοματίζεται εύηχα ως WOTHROSCH. I saw what u did there, katergaroulides. Το Odium είναι το πραγματικό ακραίο metal album που έπρεπε να βγάλουν οι Septicflesh μετά το The Great Mass (ομολογώ μπουχτισμένος από την πορεία των τριών τελευταίων δίσκων). Οπότε έχουμε και λέμε: πελώριος ήχος, dissonant death metal κιθάρες, φωνητικά που παίρνουν αμπάριζα ό,τι υπάρχει στον διάβα τους (σε φάση Anaal Nathrakh περίπου) και αρκετές έξυπνες black metal πινελιές για την τσαχπινιά. Γκεστιλίκι από Niklas Kvarforth και παραγωγάρα από George Emmanuel, είναι το σάπιο κερασάκι στην σάπια τούρτα που θα μας πάει κατευθείαν για εξερεύνηση των ΒΟΘΡΟΣ.
Τους πήρε μόνο 30 χρόνια για να βγάλουν ντεμπούτο, όμως άξιζε τον κόπο. Όσο άμπαλη και να ήταν μια μπάντα που ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα το 1989 και κυκλοφόρησε τον πρώτο, επίσημο δίσκο της το 2019, δεν θα μπορούσε να αστοχήσει και τόσο πολύ. Ένα καλό κομμάτι την δεκαετία να έγραφε, ο δίσκος θα αντεχόταν τολάχιστο. Ευτυχώς το Edge of Wasteland ήταν πολύ καλύτερο από αυτό που προμηνύει η μλκια εξώφυλλο και το US power/speed/thrash metal τους, ακούγεται παραπάνω από ευχάριστα. Βασικά ακούγεται σαν να βγήκε το 1989, ικανό να χτυπήσει αντίστοιχες «σύγχρονες των early ‘90s» κυκλοφορίες στα ίσια. Εάν κάνουμε λίγο αβάντα στις κουρασμένες νότες που πετάει καμιά φορά ο πλέον 50+ τραγουδιάρης, όλα τα υπόλοιπα στέκονται ντούρα και καμαρωτά. Middle-age crisis δίσκαρος που δυστυχώς μπορούμε να ακούσουμε μόνο στο youtube γιατί οι Chemikill είναι τόσο boomers που δεν έχουν ούτε Bandcamp, ούτε φυσική κυκλοφορία (μια παρτίδα CD κόπηκε τότε, τώρα αγνοείται η τύχη τους). Εμείς είμαστε εδώ και για αυτούς.
