Στα προηγούμενα δύο Παρατηρητήρια (Τα Μανίκια και Το Ορθόδοξο) κάναμε ένα σύντομο αλλά αναγκαίο ζέσταμα με φετινές κυκλοφορίες που μας έκαναν αλλά και δεν μας έκαναν εντύπωση. Η ανταπόκριση σας ήταν όπως πάντα συγκινητική και σας ευχαριστούμε, που μας ακολουθείτε πιστά στην οδό προς την Σωτηρία. Στο σημερινό Παρατηρητήριο, παρατηρώντας τη σταδιακή αύξηση των live από τοπικές μπάντες ελέω της χαλάρωσης των μέτρων, αποφάσισα να επαναφέρω το All Hearing Ear (κατά αναλογία του All Seeing Eye) στο εσωτερικό της επικράτειας που τυγχάνει να ζω και να εργάζομαι. Κοινώς: “ελληνικά ψώνια που χρήζουν στήριξης και ενδελεχούς παρατήρησης έτσι ώστε να προκόψουν”. Μάζεψα κάμποσες κυκλοφορίες που μου άρεσαν από αρκετά έως πάρα πολύ και θεωρώ θα σας κρατήσουν παρέα τουλάχιστον μια εβδομάδα, μέχρι να ξαναβρεθούμε. Ας μην μακρηγορούμε και ας μιλήσουμε για αυτές τις γλυκές περιπτωσούλες.
Σε μια πολύ όμορφη ομάδα από αυτές που κατά καιρούς συμμετέχω ενεργά, γίνεται μια τεράστια συζήτηση για την αξιακή τοποθέτηση της φωνής και της εκφοράς του λόγου στην μέταλ μουσική. Υπάρχουν πολλοί (θεωρώ ανήκουν στην συντηρητική πλευρά του φάσματος) που επιθυμούν τα πάντα τέλεια. H φωνή να στέκει στεντόρεια, η άρθρωση να είναι πιο διαυγής και από κρύσταλλο και άλλα πολλά που δεν χρειάζεται να τα αναφέρω εδώ. Και αυτό γιατί εν προκειμένω οι Becrah (ολογράφως Μπέκρα) παίζουν ένα μείγμα black crustοειδές πράγμα, με ελληνικό στίχο, οπότε ό,τι και να πω θα είναι κόντρα στην λογική “παίζω μέταλ για να μην σας σπάσω την μούρη”. Προφανώς και όλες οι απόψεις είναι δεκτές, όμως πρέπει να τις αναλύουμε και να τις ταξινομούμε ώστε να καταλαβαίνουμε τι στον μπούτσο ακούμε και γιατί. Ο Βωμός μιας Αλήθειας είναι ένας δίσκος μη ευχάριστου μέταλ, χωρίς sing along, χωρίς rock ρυθμολογία, είναι μια βάναυση ηχητική πρόκληση που συνοψίζεται στο δίστιχο αυτό: “Το βλέμμα, ο λόγος, σιωπή, έρωτας, αύριο, τώρα, ποτέ και ξανά. Σημάδια θανάτου, το τέλος και η αρχή, σύγκρουσή μέσα και έξω, παντού”. Θα το βρείτε στην σύνθεση με τίτλο Το Νήμα της Τρέλας.
Σε εξίσου ποιητική διάθεση βρίσκουμε και τους Precariat, οι οποίοι μεταφέρουν τον λόγο τους στην μουσική τους, εις την ελληνικήν γλώσσαν. Και πολύ ορθά πράττουν, αφού το παραγόμενο cringe είναι απειροελάχιστο. Death, crust, punk και λοιπές βίαιες δυνάμεις ενώνονται για να μας υπενθυμίσουν ποια είναι η πιο ενδιαφέρουσα φάση, αυτή την περίοδο, στην ελληνική ακραία σκηνή. Ακριβώς αυτή που φαντάζεστε, είναι. Το 7ράκι που έκοψαν, με τίτλο Ποιήματα για Επώδυνες Διαδικασίες, είναι μούρλια εσωτερικά και εξωτερικά. Οι στίχοι είναι ποιήματα της Αντιγόνης Ηλιάδη. Το artwork είναι δημιουργία της Αντιγόνης Ηλιάδη. Η μουσική δεν είναι συνθέσεις της Αντιγόνης Ηλιάδη, την έγραψαν οι μπανταίοι. Σαν σύνολο είναι σίγουρα περίεργος συνδυασμός και οι μόλις 4 συνθέσεις δεν μας αφήνουν περιθώριο για μεγαλοστομίες περί του μέλλοντος. Όμως το οραματιζόμαστε και ελπίζουμε να εκπληρωθεί. Το σημαντικό είναι ότι εφαρμόζουν το δόγμα της διατήρησης υψηλών ποιοτικών standards του δημιουργήματος κόντρα στον trendy τακτικισμό που προκρίνει την ανίερη ποσότητα.
Το να παίζεις καβλιάρικο blues rock στην Ελλάδα είναι κάτι σαν ανέκδοτο. Παρότι έχουμε και τους παίκτες και τις φωνές, το γεγονός ότι μας είπαν σε μικρή ηλικία ότι τα ηπειρώτικα είναι τα πρώτα blues, έχει εισχωρήσει στο υποσυνείδητο μας η στρεβλή άποψη πως για να μπλουζοροκάρεις, θα πρέπει να έχεις και λίγο κλαρίνο στην μπάντα. Καλά πήγε αυτό για κάποιους, δεν κρίνω. Οι Buzzhound από την άλλη, προτιμούν να το κάνουν the American way και το κάνουν τόσο καλά που ίσως να νόμιζα ότι είναι Σουηδοί. Όχι δεν το κάνουν (ακόμα) τόσο καλά ώστε να πω ότι είναι Αμερικανάκια. Και η πλάκα είναι ότι αυτή η αστοχία, υπάρχει μόνο σε επίπεδο παραγωγής (είναι ένα κλικ πιο rough από όσο την ήθελα, μιας και είναι live ηχογράφηση σε studio) και όχι σε επίπεδο συνθέσεων. Οι συνθέσεις του παρθενικού τους EP, με προσχηματικό τίτλο Hunting the Buzz, γαμάνε. Γαμάνε τόσο που αρχίζω να θεωρώ ότι ίσως και να γαμάνε actual κάποια από τα μέλη του γκρουπ, όταν παίζουν live τα κομμάτια. Μπράβο ρε. Όχι μπράβο.
Στην καραντίνα προφανώς και πολύς κόσμος δεν την πάλεψε. Κάποιοι από αυτούς σίγουρα βρήκαν χρόνο να εξωτερικεύσουν αυτά τα συναισθήματα και πιθανότατα αυτός ο αποκλεισμός τους βοήθησε να εμπνευστούν περαιτέρω για να σπαράξουν τις ψυχές των ακροατών. Έτσι πάει αγάπες μου, μην γκρινιάζετε αν οι rock stars σας ξαφνικά σταμάτησαν να πενθούν και έγιναν πιο gay από ποτέ. Έτσι είναι όταν κάνεις μακροβούτια στις ιδιωτικές πισίνες. Κάπου εκεί χάνεται το feeling και όλα τα συναισθήματα μοιάζουν σαν υπερβολές από τηλεριάλιτι. Όλα αυτά δεν φαίνεται να έχουν σχέση με την home made φασούλα του Boy in the Skeleton Suit, ο οποίος μας βαράει αλύπητα με την μουσικούλα που περιλαμβάνεται στο άλμπουμ Sleeping Whales. Παρότι είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μια πολύ προσωπική κατάθεση, ο δίσκος είναι εύκολα προσβάσιμος γιατί πατάει πάνω σε soundtrack λογική. Ναι θα μπορούσα να ακούσω πολλά σημεία του, σε πλάνα μιας αργής, μαυρόασπρης γαλλικής ταινίας, που κάποιος φαροφύλακας ανεβαίνει επί 20 λεπτά μια στριφογυριστή σκάλα, ενώ πελώρια κύματα σκάνε στα βράχια και δύο φάλαινες ζευγαρώνουν στον βυθό. Κάπως έτσι το φαντάστηκα ενώ άκουγα την μουσική αυτή. Δεν ενοχλώ κανέναν.
Η νεοσύστατη Submersion Records μας αρέσει. Έχουμε φιλοξενήσει αρκετές από τις περίεργες κυκλοφορίες της στα Παρατηρητήρια και συνεχίζουμε να το κάνουμε με χαρά όσο αυτή μας τροφοδοτεί με ενδιαφέροντα πράγματα. Σε μπασκετικούς όρους, μέσα στο 2022 έχουν 2 στα 2 ασάλιωτα, αφού τόσο το Whakapakoko των Red Frame, όσο και το Ocean Highway των Okeano είναι δύο άλμπουμ που ακούω συνέχεια. Εάν γουστάρεις instrumental prog ή Σιγκούρ Ρωσικές ατμόσφαιρες τότε εδώ θα βρεις την ασφαλή φωλίτσα σου για να περάσεις καλά. Από την μια οι κιθαριστικές ιδέες του Sakis Gallo και από την άλλη η αισθαντικότητα του πιάνου του Απόστολου Λαγαρία, κερδίζουν τις εντυπώσεις και μπορώ να πω με ασφάλεια ότι στέκονται άνετα σαν δύο από τα highlight του πρώτου τριμήνου. Μακάρι να υπάρξει συνέχεια και στα δύο αυτά project γιατί εντοπίζουμε ότι το περιθώριο βελτίωσης είναι μεγάλο, ίσως και πιο μακριά από το στυλ που υπηρετούν, με πιο μεγάλες ενορχηστρώσεις και out of the box συνεργασίες, πετάω ιδέες, λέω εγώ τώρα…
‘Όταν διάλεγα ντεθμεταλλάκι για το Παρατηρητήριο ήμουν ανάμεσα στους Ectoplasma και τους Abyssus. Εξίσου δυνατά δισκάκια και η επιλογή έγινε με μοναδικό κριτήριο, το γεγονός ότι το Abyssus τρώει λίγο παραπάνω spam από άλλες πηγές ενημέρωσης. Το περίμενα δυνατό το νέο album των Ectoplasma και αυτή η αισιοδοξία συνδέεται άρρηκτα με την συνεχή βελτίωση που έδειχναν από δίσκο σε δίσκο. Την γουστάρω φουλ την γκρούβα τους, είμαι από τους ανθρώπους που κάποτε άκουγαν Six Feet Under με ευχαρίστηση, οπότε η χορευτική gore φασούλα είναι κάτι που κάνει γκελ στον καμένο εγκέφαλο μου. Επίσης έχω ένα κόλλημα σε αυτού του είδους το death metal. Θέλω τα drums να είναι καλοηχογραφημένα, να μην splashάρουν, να είναι δεμένα τα πάντα, να ακούω κάθε χτύπημα μόνο του. Ε, στο Inferna Kabbalah ενώ ακούς αρκετούς τόνους αναλογικίλας (ειδικά φωνή και κιθάρες) τα γαμωτύμπανα στάζουν κάβλα. Επίσης έχουν και κάτι μελωδίες που εξίσου στάζουν. Άκου το My Medieval Urges Materialized και θα με θυμηθείς. Τα λέμε την επόμενη Δευτέρα.
