Τα Παρατηρητήρια έχουν μπει σε τροχιά γύρω από τις νέες κυκλοφορίες που πλέον αρχίζουν και μαζεύονται. Η ποιότητα ξεχειλίζει και νομίζω θα είναι μια καλύτερη χρονιά από την περσινή στο υψηλότερο επίπεδο. Ακόμα και κάτι εταιρικά προκάτ τύπου Amorphis και Wiegedood παλεύονται άνετα, όμως εμείς διατηρούμε στραμμένο το ενδιαφέρον μας προς άλλη κατεύθυνση και κυρίως προς την ενδυνάμωση της Ορθόδοξης επικοινωνίας με το κοινό. Καλώς ή κακώς, αυτοί είμαστε, θα πρέπει να μας δεχτείτε με τα ελαττώματα μας, δεν θέλουμε να παραμένουμε ήρεμοι και μη δημιουργικοί, οπότε θα μας επιτρέψετε να σκάψουμε λίγο πιο βαθιά στις ψυχές σας. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Καλλιτεχνικό Ρεπορτάζ: Τεράστια θλίψη μου έχει προκαλέσει το γεγονός της διαδικτυακής αψιμαχίας μεταξύ Pearl Jam και Motley Crue, σκληρά λόγια εκατέρωθεν, στο δικό μου δεν χωράει, στο δικό σου κολυμπάει κ.τ.λ κ.τλ. Τι είναι αυτά ρε; Είναι δυνατόν ρε μλκες; Αδέρφια να ντουφεκάνε αδέρφια; Σκέφτηκα: “αποκλείεται αυτοί οι τόσο δημιουργικοί καλλιτέχνες να ασχολούνται ακόμα με τόσο πεζά πράγματα”. Ίσως προσπαθούν να στήσουν marketing tricks για να πουλήσουν τίποτα, Αμερικάνοι είναι, αυτά τα κόλπα τα παίζουν στα δάχτυλα. Και όντως ο Eddie ο Vedder κυκλοφορεί προσωπικό δίσκο (τεράστια μλκια, τον άκουσα ενώ έγραφα το Παρατηρητήριο) και προσπαθεί να συσπειρώσει τις grunge δυνάμεις που τον ακολουθούν τυφλά τόσα χρόνια και συνεχίζουν να αγοράζουν τις μλκιες που κυκλοφορεί με τους Pearl Jam (τελευταίος δίσκος τους που μου αρέσει είναι το Riot Act).
Από την άλλη πλευρά, στο στρατόπεδο των Motley Crue, μουσικούλα δεν βγάζουμε, ασχολούμαστε με την κυρίαρχη πρέζα της εποχής, τις σειρές. Μετά την επιτυχημένη φάση του The Dirt, όπου όλη η υφήλιος αντιλήφθηκε το επίπεδο της καλλιτεχνικής διανόησης που υπάρχει στην glam σκηνή, φέτος κυκλοφορεί το Pam&Tommy, που εξιστορεί την ιστορία του πώς έγινε το leak των προσωπικών στιγμών του Tommy Lee και της Pamela Anderson, δηλαδή του νούμερο ΕΝΑ λόγου της δημοφιλίας των Motley Crue από τα ‘00s και δώθε. Πονάτε γκλαμάδες αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Από τις “μεγάλες” κυκλοφορίες του μήνα, οι Voivod δεν ήταν καν στα πιθανά ενδεχόμενα που έπαιζαν να μας απογοητεύσουν. Πότε το είχαν κάνει άλλωστε; Ποτέ, είναι η μόνη αποδεκτή απάντηση. Και αυτό γιατί η μουσική τους, πάταγε πάντα σε αυτό που λέμε “απροσδόκητο”. Τα concept των δίσκων, πάλι όχι. Απολύτως αναμενόμενες οι κοινωνικές αλληγορίες με εξωγήινους και αστρικά ταξίδια. “Save for your next trip to Mars…Everyday…Nasty decay”. Ελπίζω σε κάποια φάση, ίσως όταν μετοικήσουμε σε κάποιο άλλο γαλαξία, οι Καναδοί να αναγνωρισθούν ως μια από τις 2-3 μεγαλύτερες μπάντες που έπαιξαν ποτέ το μέταλ στον πλανήτη Γη, απλά οι χτζμτλδες δεν ήταν το κατάλληλο κοινό για αυτούς. Ίσως συμβεί σε μια μελλοντική χιλιετηρίδα, που πιθανώς να έχουμε εκμεταλλευτεί μεγαλύτερο ποσοστό του εγκεφάλου μας. Η σταδιακή ενίσχυση της ευχαρίστησης που λαμβάνουμε από δίσκους όπως το Synchro Anarchy, είναι ένδειξη της εξελικτικής μας πορείας ως είδος. Πρώτοι εδώ.
To Bristol είναι αυτή την περίοδο μια από τις πόλεις που θα ήθελα να μετακομίσω και να ζω ανάμεσα στον κόσμο της. Και αυτό όχι γιατί είναι καλοί άνθρωποι, ούτε για το κλίμα, μήτε για την ποιότητα ζωής αλλά γιατί σχεδόν κάθε εβδομάδα κυκλοφορούν τουλάχιστον 2 δίσκοι που είναι παραπάνω από φανταστικοί. Χρυσές δουλειές θα έκανε μια μπριστολιανή Επιτροπή και το σκέφτομαι σοβαρά να τους κουβαληθώ. Η νέα hot ανακάλυψη από εκεί, είναι ένας μυστηριώδης τύπος ονόματι Claude Cooper, ο οποίος κυκλοφορεί μια συλλογή συνθέσεων με τίτλο Myriad Sounds, που ακουμπάνε στην jazz, την funk και την ηλεκτρονική (καθόλου τυχαίος ο τίτλος Tangerine Dreams). Up tempo, φοβερά κρουστά (υποθέτω ο τύπος είναι drummer) και γενικά πολύ άφρο ήχος. Ο ρυθμός έχει το πάνω χέρι, αν και η τερματισμένη τεχνική που υπάρχει εδώ, δεν κρύβεται. Γενικά, βατό άκουσμα παρότι κομμάτι πειραματικούλι. Δίσκος που βάζεις για να γκρουβάρεις αλλά και για να γουστάρεις. Πάμε για ψηλά.
Black metal made in Greece είναι αυτό που έκαναν οι Rotting Christ, οι Necromantia, οι Varathron και άλλες πολλές μπάντες που έπαιξαν μουσικούλα με έναν συγκεκριμένο τρόπο πριν πολλά πολλά χρόνια. Όμως το black metal συνεχίζει και είναι ένα είδος που η ακρότητα του συναρπάζει και όσοι ασχολούνται μαζί του, εντός των τειχών, μπορώ να πω ότι συνεχίζουν επάξια να του δίνουν αξία. Οι Μνήμα σίγουρα είναι αυτή ακριβώς η περίπτωση που γουστάρω. Η lo-fi φάση τους είναι και γαμώ, δεν πουλάνε φύκια. Ο ήχος, γράψε λάθος, ο θόρυβος που βγαίνει από τα όργανα είναι ο εφιάλτης ο ίδιος. Ο τύπος στο μικρόφωνο είναι φουλ βλμνος δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια ερμηνεία. Μετά τα περσινά EP και split, το φετινό album είναι βάλσαμο, γράψε λάθος, είναι η τελική πράξη ενός παρανοϊκού τύπου λίγο πριν φουντάρει από κανένα γκρεμό. Μάγκα μου δεν θέλω να γίνομαι δραματικός, άκου την κομματάρα "Suicidal Necromancy" και θα καταλάβεις τι εννοώ. Εάν θες να ακούς αυτή την μουσική που λέγεται black metal, για να μην ενοχληθείς, μάλλον δεν θες να ακούς black metal. Γουστάρεις να ακούς power metal με black φωνητικά. Πονάς και εσύ σατανογλυκούλη αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Προχωράμε.
Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω bonus track του σημερινού Παρατηρητηρίου. Και αυτό όχι για να μειώσω την αξία του, ίσα ίσα. Έχω περάσει αρκετές ώρες μέσα στην εβδομάδα ακούγοντας αυτό το “demo” και έχω λάβει μεγάλη ευχαρίστηση από τις κιθαριστικές ιδέες που περιλαμβάνει. Οι Rangers είναι one man band και ο μαν λέγεται Joe Knight. Γράφει και ηχογραφεί homemade instrumental μουσική που βρίσκεται ανάμεσα στο παραδοσιακό heavy metal, το prog rock και την grunge. Και γιατί θα πρέπει να την ακούσει ο οποιοσδήποτε. Δεν πρέπει τίποτα. Ο αρχηγός την κυκλοφόρησε στο Bandcamp, έκοψε την κασετούλα του, κάνει την χαρά του, δεν περιμένει τίποτα, είναι ελεύθερος. Πέσαμε πάνω του, μας άρεσε, πάρε ένα κειμενάκι, μπας και αρέσει σε σένα, δεν περιμένω τίποτα, είμαι εξίσου ελεύθερος. Ο τύπος γράφει μερακλίδικα, έχει ευφάνταστες ιδέες για το πώς χτίζεται μια σύνθεση χωρίς φωνητικά, χωρίς να την βαρεθείς, χωρίς να κάνεις ένα σωρό κιθαριστικά κολπάκια και κυρίως χωρίς να μπει από πάνω σου η ταμπέλα post rock. Βασικά αυτό το τελευταίο το εκτίμησα φουλ. Τα λέμε την επόμενη Δευτέρα.
