Με το τέλος του Ιανουαρίου ξεκινά για την Επιτροπή η διαδικασία της Παρατήρησης. Και αν με ρωτάτε τι είναι η Παρατήρηση, θα σας παραπέμψω σε κάτι περίεργους τύπους που αράζουν κοντά σε ποτάμια και κοιτάνε με κυάλια κάτι πελεκάνους και κάτι κοτσύφια. Κάπως έτσι. Οι κυκλοφορίες καταφθάνουν στα γραφεία της ΕΣΣΟ 2022 και του ΚΨΜ και η φάση έχει πάρει φωτιά. Εξαιρετικοί καλλιτέχνες από ολόκληρο τον κόσμο, στοιβάζονται μέσα στο πιεσμένο 24ωρο μας, με σκοπό να κατακτήσουν την καρδιά μας και κυρίως τις σκέψεις μας. Ποιοι θα επικρατήσουν; Ποιοι θα διατηρηθούν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στην συνείδηση μας; Ποιοι θα μας απογοητεύσουν και θα τους φτυαρίσουμε, μέσα από αυτές τις γραμμές;
Πολλά τα ερωτήματα, αγαπητά μου ΚΛΓΔ και θα τα απαντήσουμε όλα, αφού πρώτα τιμήσουμε το γκρουπ που μας προσφέρει το απόλυτο controversy που θα θέλαμε εν έτει 2022. Οι Ghost επιστρέφουν με δίσκο, που είναι μέταλ, όχι δεν είναι μέταλ, είναι occult, όχι δεν είναι gothic, είναι 80’s revival, όχι δεν είναι tribute, είναι pop, όχι δεν είναι pop, είναι rock, ναι rock είναι σίγουρα, δεν έχει όχι εδώ. Πραγματικά, φίλοι μας, στα παπάρια μας, τι είναι, από που είναι και τι πρεσβεύουν. Όσο και αν γνωρίζουμε από πριν ότι η μουσική που θα περιλαμβάνεται στο Impera θα είναι εν γένει μουσική της πλάκας, κάποιοι από εμάς θα την καταναλώσουμε σαν πρεζάκια. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Tobias Forge συγκεκριμένα αλλά και κάποιοι από αυτούς τους καλλιτέχνες που θαυμάζουμε, έχουν ξεκάθαρο όραμα σε αυτό που προσφέρουν, ξέρουν τι μπορεί να αγγίξει τον ακροατή χωρίς να τον δυσκολέψει, έχουν τις επιρροές και την τεχνογνωσία να σχηματοποιήσουν, έχουν τα χρήματα να το υλοποιήσουν. Είναι απλά τα πράγματα για κάποιους. Σαν να βάζεις ένα ποτήρι νερό. Υπομονή μέχρι τις 11 Μαρτίου.
Και το 2020 και το 2021 κάτσαμε πολύ μέσα. Όμως μέσα έκατσαν και οι Messa και μάλλον αυτό τους βγήκε σε καλό, αφού ολοκλήρωσαν επιτέλους τον δίσκο που θα διαδεχτεί τα εξίσου υπέροχα Belfry του 2016 και Feast for Water του 2018. Το Close φαίνεται ότι θα αποτελέσει έναν από τους δίσκους της χρονιάς (ναι ρε μλκες μου έστειλαν το promo και σας το λέω με πλήρη συνείδηση) για τα άτομα που αρέσκονται στις χαμηλές ταχύτητες, την occult αισθητική, τα. Ενώ το doom/sludge των Ιταλών είναι απλοϊκό, ευτυχώς τίποτα δεν ακουμπά εκεί. Όλα παίζονται στα φωνητικά, στις κλασικές heavy metal προσθήκες, στους στίχους και προφανώς στις καίριες λεπτομέρειες που πάντα κάνουν την διαφορά. Εάν θέλετε μια πιο “κλειστή” περιγραφή, σας δίνω αυτή: “..εάν οι Universe217 δεν είχαν την φωνάρα της Τάνιας, ήταν λίγοτερο εναλλακτικοί, περισσότερο ακριβείς στο όραμα των δίσκων τους και σίγουρα είχαν καλύτερο στουντιακό ήχο”.
Μια κυκλοφορία που μας γέμισε με χαρά εδώ στην Επιτροπή ήταν το The Gods We Can Touch της Aurora. Θα μας γέμιζε με χαρά, ακόμα και αν η μουσική που περιλάμβανε ήταν σκατά. Ευτυχώς αυτό δεν συμβαίνει. Η κοπέλα είναι θεόσταλτο δώρο για την ανθρωπότητα, η μουσική της εκπέμπει θετικότητα και ακούγοντας κάθε τραγούδι που η ίδια συνθέτει, είναι δύσκολο να μην χαμογελάσεις. Πιο synth oriented και αρκετά πιο danceable ο δίσκος, η ποπ που παράγει το ξωτικό από την Νορβηγία, παραμένει περισσότερο art από οτιδήποτε κυκλοφορεί εκεί έξω και θεωρείται "αρτίστικ". Οι ντόπιοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί την έχουν προσπεράσει, ενώ θα μπορούσε άνετα να παίζουν τραγούδια της κάθε μέρα σε μια ατέρμονη λούπα μέχρι να τα σιχαθούμε. Οι βορειοευρωπαίοι δλδ είναι μλκες που την έχουν λατρέψει; Δεν νομίζω. Ποπ για αρχόντους εδώ.
Όπως και οι Messa έτσι και ο Tal δηλαδή ο (Tuomas A. Laitinen) κυκλοφορεί τον δίσκο του μέσω της Svart Records. Η φινλανδική εταιρεία έχει την τιμητική της σήμερα, έτυχε να έχει μαζεμένες, καλές κυκλοφορίες στην αρχή του έτους. Το Sapiduz είναι ένα ηλεκτρονικό δημιούργημα που βασίζει το ενδιαφέρον που έχω σε αυτό σε δύο μόνο λέξεις: mutated vocals. Τι ακριβώς είναι αυτό, δεν μπορώ να σας το περιγράψω με σαφήνεια, χωρίς να ακουστεί γελοίο. Π.χ. θα σας άρεσε να σας πω ότι το αποτέλεσμα μοιάζει με αυτό: Ο Ντοναλντ Ντάκ ασπάζεται τον Σατανισμό και κάνει νεκροθυσίες, ενώ από τα τρία ανιψάκια του παίζουν σύνθια και η Νταίζη κάνει επικλήσεις στον Βερζεβούλ, μιλώντας μωρουδίστικα. Είναι γελοίο. Προφανώς και το αποτέλεσμα παίζει στο όριο. Προσωπικά επειδή έχω ακούσει αρκετό Mike Patton στην ζωούλα μου, κάτι τέτοια τα έχω για πρωινό. Μια χαρά πέρασα εδώ.
Πάμε σε κάτι πιο επικό και σίγουρα λιγότερο αστείο. Μπορεί και όχι. Το δίδυμο Smith & Swanson πυροβολεί (κλείσιμο μάτι) δίσκο επικού, χεβιμεταλλάδικου doom και ήδη το πρώτο δείγμα έχει γεμίσει τις boomer καρδιές μας με αδημονία. Όταν ο frontman των θεών Sumerlands κάνει (καλλιτεχνική) παρέα με τον κιθαρίστα των Thronehammer (το περσινό άλμπουμ τους ήταν από τα καλύτερα της κατηγορίας), αντιλαμβανόμαστε ότι το αποτέλεσμα θα είναι το λιγότερο, αξιοπρεπές. Οι δυο τους έχουν συνυπάρξει στους Seamount, ένα από τα underground στολίδια του αμερικάνικου doom/heavy rock ήχου, που δυστυχώς δεν απέκτησαν ποτέ κάποια φήμη. Ίσως να έπαιζε ρόλο και ο ψιλοερασιτεχνικός ήχος που είχαν στους δίσκους τους. Πάντως στους επικομεταλάδικους κύκλους, αυτές τις ταπεινές αστοχίες τις βαφτίζουμε καλτ και δεν μας ενοχλούν. Σημασία έχει ότι οι συνθέσεις τους περιέχουν θεόρατα riff και η φωνή του Swanson είναι η ακέραια σταθερά που λατρεύουμε να ακούμε. Τέλος Φεβρουαρίου σκάει μύτη το τεμάχιο.
Σίγουρα πολλοί από εσάς που με διαβάζουν και θεωρείτε τους εαυτούς σας σωσμένους και καλά κάνετε (οι αυταπάτες παράγουν πρόσκαιρη ευδαιμονία και βοηθούν στην διατήρηση της ευτυχίας σε δύσκολες περιόδους, δεν κρίνω), έχετε ήδη προεξοφλήσει ότι το νέο δισκάκι των Cult of Luna, με τίτλο The Long Road North θα είναι σουπερουάου και ήδη διαβάζω τις αναρτήσεις σας, στα social media και ειλικρινά απορώ από που προέρχεται αυτή η αισιοδοξία. Σίγουρα το Cold Burn είχε σημεία που γούσταρα, όμως η εξέλιξη του σε σχεδόν 10λεπτά με κούρασε, ενώ το Into the Night... αχ, τι να γράψω εδώ;;; Μάγκες, γνωμούλα μου και όποιος αντέχει. Η μπάντα πρέπει να αράξει λίγο, να παιδέψει τις ιδεούλες που έχει, μερικές φορές η καραντίνα δεν είναι καλός σύμβουλος, δεν χρειάζεται κανένας μας να ακούσει άτσαλες, ντεμέκ νοιζιές που θυμίζουν μεθυσμένα σκρατσάκια επιπέδου Σλίπκνοτ (το τέλος του Into the Night) ή βραχνά ακόρντα και μυσταγωγία που βρωμάει ρέψιμο τυροκροκέτας σε γλέντι των Sentenced (η αρχή του Into the Night). Τα λέμε την επόμενη εβδομάδα με ακόμα περισσότερες κυκλοφορίες (και εγχώριες).
