Καμιά φορά νιώθω ότι αυτός ο πρόλογος είναι off topic. Δηλαδή οκ, εγώ είμαι εδώ στο Avopolis για να γράφω για την μουσική, ψαχουλεύω μια ολόκληρη εβδομάδα για να αραδιάζω κάποιες κυκλοφορίες που νιώθω ότι αξίζουν μνείας. Ταυτόχρονα αντιλαμβάνομαι ότι το ενδιαφέρον όλου του κόσμου είναι στραμμένο αλλού, γεγονός που καθιστά κάθε συζήτηση για μουσική να είναι λίγο έως πολύ παράταιρη. Βέβαια, μετά σκέφτομαι ότι μπορώ να συνδυάσω όλες αυτές τις σκέψεις και μέσα από τον χώρο αυτό ή τα social media που συμμετέχω, να προκαλέσω σκέψεις και να ενώσω γραμμές και μετά θα κάνουμε ταμείο για το αν ήμουν εντός ή εκτός θέματος.
Για σήμερα π.χ. σκεφτόμουν να κάνω ένα ξεχωριστό άρθρο για το τι μουσική θα άκουγε ένας ημι-παγωμένος συμπολίτης μας, εγκλωβισμένος στην Αττική Οδό. ‘Έβαλα τον εαυτό μου στην θέση αυτών των ανθρώπων και φαντάστηκα ότι το πιθανότερο που θα ήθελα να ακροαστώ εάν βρισκόμουν σε μια παρόμοια κατάσταση ταλαιπωρίας, είναι οι ήχοι από χαστούκια, φάπες, κλωτσιές κτλ σαν να είναι βγαλμένα από ταινίες του Bud Spencer. Παράτησα γρήγορα την ιδέα γιατί όλες οι επιλογές θα ήταν metal, thrash metal, hardcore, death metal και λοιπές ευγενείς μουσικές επιλογές και ο κόσμος του Avopolis απαιτεί diversity. Μετά σκέφτηκα να κάνω ένα άρθρο για το τι μουσική γουστάρει να ακούει το αμνιακό υγρό (ενημερώσου εδώ) και ποιες θα ήταν οι επιδράσεις αυτής της ακρόασης στο έμβρυο. Τι δεξιότητες αναπτύσσει το νεογνό αν το αμνιακό υγρό ακούει FLAC και WAV σε αντίθεση με τα σκατένια τρακοσιαεικοσάρια MP3; Όλα αυτά τα όμορφα ήθελα να γράψω αλλά λέω ας μιλήσει για αυτά κάποιος, πιο ειδικός, εγώ δεν ξέρω από μωρά. Τελικά αποφάσισα απλά να γράψω το τρίτο και τελευταίο μέρος των δίσκων που ξεθάβω κάθε Γενάρη, που παίρνω ρεπό από την επικαιρότητα. Links για τα προηγούμενα δύο μέρη βρίσκετε ακριβώς από κάτω:
Ο Επίτροπος Ξεθάβει Δίσκους από την Σκόνη Part 1
Ο Επίτροπος Ξεθάβει Δίσκους από την Σκόνη Part 2
Αν και το νερό που πίνω ακούει καθημερινά μέταλ, μια χαρά μου φαίνεται. Ίσως γιατί το βάζω στο ψυγείο (ναι ακόμα και τον χειμώνα) και έχει καλή ηχομόνωση. Το σημαντικό είναι ότι με ξεδιψάει και κάνει καλό και στην επιδερμίδα. Τώρα που το σκέφτομαι, τελευταία έχω λίγες κοκκινίλες στο πρόσωπο, ίσως είναι επειδή ακούσαμε στο σπίτι λίγο παραπάνω από όσο πρέπει την ντεμπουτάρα των Mindforce με όνομα Excalibur. Παρότι ο τίτλος του δίσκου σε προδιαθέτει για κάτι τυρένιο, εδώ ακούς κροσοβεράδικο hardcore, ό,τι πρέπει για μαπίδια και χορό μέχρι τελικής πτώσεως. Προφανώς και οι Slayer ζουν μέσα στον ήχο τους και αν ρωτάτε την ταπεινή γνώμη μου, προτιμώ 100% αυτόν τον δίσκο από τις τελευταίες δύο κυκλοφορίες των συνταξιούχων (πλέον) ηγετών του thrash metal.
Σε εντελώς άλλη διάθεση, το βρετανικό indie trio των Girl Ray (και τα 3 μέλη είναι κορίτσια) στο ντεμπούτο του με τίτλο Earl Grey θυμάμαι να μου κάνει ζημιά όταν έσκασε από το πουθενά πριν περίπου 5 χρόνια. Απλά τραγουδάκια, κάποια ας τα πούμε soft rock, κάποια ας τα πούμε indie pop. Η ομώνυμη σύνθεση βέβαια μέσα στην “απλότητα” της διαρκεί 13 λεπτάκια, όμως εδώ σας θέλω. Η minimal προσέγγιση (πλέον την χρησιμοποιούν συνειδητά στην bedroom pop και πουλάνε εκατομμύρια) θυμίζει Billie Eilish, όμως ο ήχος είναι πολλαπλάσια πιο οργανικός και ελάχιστα ηλεκτρ(ον)ικός. Και τρομπέτες και κρόταλα και πιάνο και από όλα χρησιμοποιούν τα κορίτσια και το αποτέλεσμα εκτός από νόημα έχει και σκοπό. Τα έσοδα της πιο deluxe έκδοσης πήγαν σε δύο οργανώσεις της Αμερικής και Μ. Βρετανίας που έχουν σαν σκοπό την αντιμετώπιση της αστυνομικής βίας (Campaign Zero) και την ενημέρωση για την ιστορία των έγχρωμων κατοίκων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (Black Curriculum).
Καιρό είχα να μοιραστώ μαζί σας μια τόσο πλαστική καφρίλα, συνήθως προστατεύω το περιβάλλον και προτιμώ τα βιοδιασπώμενα υλικά, όμως επειδή οι Πορτογάλοι Analepsy έχουν τρομερό χαβαλέ με το πώς παίζουν, ας επαναφέρουμε το υπέροχο Atrocities from Beyond στο προσκήνιο. Οι φίλοι του brutal death metal δεν είναι απαιτητικοί πελάτες και θεωρώ θα αναγνωρίσουν εδώ όλα τα “όμορφα” του ήχου. Τα slams είναι από άλλο πλανήτη, τα φωνητικά νεροχύτης είναι από άλλο πλανήτη αλλά και το concept είναι από άλλο πλανήτη, αφού η μπάντα ασχολείται με το sci-fi και σίγουρα είναι κάτι που το προτιμώ από το να διαβάζω συνέχεια στίχους για serial killers. Γενικά η μπάντα την ψάχνει την δουλειά στον τομέα του ήχου και πλαστικό από πλαστικό διαφέρει. Άκου π.χ. το solo στο Eons in Vacuum και ξαναμιλάμε. Να πω κάπου εδώ ότι έχουν και κάτι space ηλεκτρονικά μπιμπλίκια στις εισαγωγές για να σπάει η καφρίλα και όντως βοηθάει στην όλη αισθητική.
Η πρώτη μου επαφή με τους A Winged Victory for the Sullen έγινε με το παραπάνω video. Ο συνδυασμός της κινηματογραφικής εικόνας με την υπέροχα μελαγχολική μουσική των Dustin O’Halloran και Adam Wiltzie, δεν κέντρισε απλά το ενδιαφέρον μου, μου έδωσε μια ξεκάθαρη εικόνα μιας μορφής σύγχρονης τέχνης που μπορεί να με συναρπάσει χωρίς να με κριντζάρει. Το blend κλασικής και ambient μουσικής που μας προσφέρεται, έχει στόχευση το χτίσιμο ατμόσφαιρας και την έκκριση συναισθημάτων. Ας το πούμε απλά: music to have sex with. Και το σεξ να κρατάει καμιά ώρα, όχι σκάρτο πεντάλεπτο. Το The Undivided Five είναι ο δεύτερος δίσκος του διδύμου και οι εννιά συνθέσεις που το αποτελούν είναι η μια καλύτερη από την άλλη, άσχετα με το αν ρέπουν προς την μία ή άλλη πλευρά του φάσματος που εκπροσωπούν. Η μουσική είναι μια υπέροχη αναζήτηση φίλοι μου και χαίρομαι που όλη αυτήν την βόλτα την κάνουμε μαζί. Μόλις ολοκληρώσαμε την στάση μας για βενζίνη, καφέ και κατούρημα. Συνεχίζουμε το ταξίδι μας την επόμενη εβδομάδα.
