Έφτασε η πιο ανέμελη εποχή της ακροαματικής διαδικασίας της Επιτροπής. Για λίγες εβδομάδες ακόμα, έχουμε ελεύθερο χρόνο να μην κυνηγάμε την επικαιρότητα των κυκλοφοριών που σκάνε καθημερινά μέσα στο 2022 και μπορούμε να κάνουμε όμορφες περιπλανήσεις στα αραχνιασμένα ράφια της δισκοθήκης μας. Άλλωστε, μην έχετε παράπονο ρε γμμν. Σας έχουμε δώσει αρκετό υλικό από την χρονιά που έφυγε για να ξεψαχνίσετε, οπότε λέμε αυτή την εβδομάδα και τις επόμενες 2-3 επίσης, απλά να γράψουμε πάνω σε δίσκους που μας αρέσουν και κάπου τους αφήσαμε να πιάσουν σκόνη γιατί δεν είναι στην “φάση”. Δίσκοι γνωστοί ή άγνωστοι (ή παντελώς άγνωστοι) που πλέον δεν απασχολούν απολύτως κανέναν, είτε γιατί οι μουσικοί το παράτησαν, είτε γιατί η μόδα τούς ξεπέρασε, είτε γιατί απλά ο κόσμος δεν ασχολείται επειδή είναι κλγδ. Ακριβώς για αυτό είμαστε εδώ όμως, για την επαναφορά της Σωτηρίας στο προσκήνιο. Πάμε λίγο.
Great American Ghost – Hatred Stems from the Seed
Αν υπάρχει μια σκηνή, που φαίνεται να διανύει την περίοδο της αγρανάπαυσης, αυτή σίγουρα είναι η αμερικάνικη metalcore κατάσταση. Η αλήθεια είναι ότι μπουκώσαμε με αρκετές μπάντες πριν κάποια αρκετά χρόνια, που δεν πρόσφεραν κάτι ιδιαίτερο, απλά τα παιδιά ήθελαν να βαράνε tattoo σε κάθε απίθανο μέρος του σώματός τους, να γκρουβάρουν με πανάκριβους εξοπλισμούς και να τρώνε υγιεινά. Ελπίζουμε η ταλαιπωρία μας, να τους κράτησε μακριά από τα ναρκωτικά. Κάπου το 2017 και ενώ η φάση έχει ήδη καταρρεύσει (αυτό συμβαίνει όταν καμιά δεκαριά μπάντες μαζεύουν όλο το χαρτί και όλες μα όλες τις υπόλοιπες τις ακούνε τρεις και ο κούκος, δεν υπάρχει distribution ούτε μέχρι την δίπλα γειτονιά, τα live είναι μεταξύ συγγενών και φίλων) οι Great American Ghost κυκλοφορούν το Hatred Stems from the Seed και μας θυμίζουν γιατί ακούγαμε κάποτε τους Chimaira. Ελαφρώς πιο hardcore και λιγότερο thrashy από τους προαναφερθέντες, οι συνθέσεις τους είναι ακριβώς ό,τι αγαπήσαμε στον ήχο. Και επειδή δεν υπάρχει πλαστικοποίηση στον ήχο, το feeling είναι πιο αγνό, τα drums σχεδόν παραπέμπουν σε live ηχογράφηση και ο τραγουδιάρης χειρίζεται ορθά το λαρυγγάκι του, όσο περίεργα και αν μπορείς να το διαβάσεις αυτό. Βινύλιο μάγκες μην ψάξετε. Ένα είναι προς πώληση, γύρω στα 350 ευρώ χωρίς τα μεταφορικά. Καλά πήγε αυτό. Ψιτ, φίλοι μεταλκοράδες, τα μλκσμν βγάζουν φέτος ένα EP, ας τους έχετε υπόψιν σας.
Ett Rop På Hjälp – Sans Och Balans
Όσο συνεχίζω να γράφω αυτές τις γραμμές, περνάω υπέροχα. Επόμενη γραμμούλα αυτή των Σουηδών psych/prog rockers που σε καμιά περίπτωση δεν θα προσπαθήσω να εκφέρω το όνομα τους. Από σήμερα ας τους λέμε Ε’τροπα Χτζάλπ. Ακούγεται σαν να ρίχνεις χλέπα σε κάποιον Επίτροπα. Δεν κρίνω. Σημασία έχει πως τα Σουηδά αυτά προσπεράστηκαν τραγικά εύκολα από το κοινό. Ίσως έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι τραγουδάνε εις την σουηδικήν γλώσσαν, γεγονός που κάνει το αποτέλεσμα ακόμα πιο μυστηριώδες στα αυτιά μου. Γιατί να καταλαβαίνεις τι λένε, όταν η μουσική έτσι και αλλιώς κάνει όλη την δουλειά; Εντάξει και ο τραγουδιάρης, ενοχλητικός δεν είναι σε καμιά περίπτωση και το λαλάει πολύ ωραία, όμως το point είναι αλλού. Εάν περιμένεις βόλτα στο δάσος, θα σε απογοητεύσω λίγο, το άκουσμα είναι λιγότερο folk από ό,τι το περιμένεις, περισσότερο prog από ό,τι φαίνεται, ακριβώς τόσο heavy όσο πρέπει για να μην το βάλεις στον heavy rock συρφετό. Υπέροχα τραγούδια, υπέροχα φτιαγμένα, με απλωμένη παλέτα επιρροών, με κιθάρες που προφανώς και παραπέμπουν στα ‘70s, όμως οι ρυθμοί και οι μελωδίες έχουν ‘60s χρώμα. Επειδή βίντεο δεν κατάφεραν να βγάλουν για το δεύτερο άλμπουμ τους, στην αρχή του κειμένου θα βρείτε το πολύ όμορφο clip που έφτιαξαν για την σύνθεση Sagor από το εξίσου τρομερό ντεμπούτο. Όποιος βρει σε βινύλιο τον δίσκο, μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ιδιαίτερα τυχερό, δεν υπάρχει ούτε μισό για δείγμα, αφού τα παλικάρια πρέπει να έκοψαν max καμιά 100αριά για τα φιλαράκια τους.
Shabda - Pharmakon/Pharmakos
Πρέπει να σας εκμυστηρευτώ ότι το drone γενικά, δεν είναι ο ήχος μου. Πολλά πράγματα με συναρπάζουν, όχι αυτό. Όσο με ακουμπάει το ambient και η ηλεκτρονικίλα και τα ταξίδια στο διάστημα κτλ κτλ, άλλο τόσο με κουράζει ο ηλεκτρικός ήχος της κιθάρας ή του μπάσου που πάει και πάει και πάει, δεν στρίβει και πάει και πάει και πάει και κάπου εγώ κλείνω, βάζω κάτι άλλο. Βέβαια υπήρχαν στιγμές στα χρόνια της νεότητάς μου, που μπορούσα να ακολουθήσω. Ίσως κάποιοι άλλοι παράγοντες άσχετοι με την μουσική, με έχουν λυγίσει πλέον και δεν αντέχω για πολύ ώρα, ίσως απλά το γήρας να μου κάνει πατ πατ στην πλάτη. Όμως, όλα αυτά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την εκτίμηση που τρέφω για τους Ιταλούς Shabda και ειδικότερα για τις δύο 20λεπτες συνθέσεις που τιτλοφορούνται ως Pharmakon/Pharmakos και κυκλοφόρησαν σε ταπεινό CD το 2015. Και αυτό γιατί οι τρεις καλλιτέχνες διατηρούν το drone παρελθόν τους, σε μια σχετικά μετριοπαθή ποσόστωση, ενώ οι σκοποί τους είναι ξεκάθαρα spiritual oriented. Το sitar είναι το όργανο που παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Ανατολή κυριαρχεί με τις Ινδίες, τις Μέσες Ανατολές και τα Θιβέτ να ορίζουν τις πολλές αρκετές μελωδίες και τους ρυθμούς. Προφανώς και κιθάρες θα βρείτε και percussion και κάτι απόκοσμα φωνητικά από το hyper space, γενικά στα 40 λεπτά δεν βαριέσαι και αυτό σημαίνει ότι δεν είναι true drone, άρα είναι καλό (για μένα).
Έχω αρκετούς φίλους που γουστάρουν τρομερά την μουσική των Primordial αλλά κριντζάρουν αρκετά με τα growls του Nemtheanga (γιατί είναι φλώροι ίσως, δεν κρίνω). Σημασία έχει ότι υπάρχει λύση και για αυτούς. Με καταγωγή από την ίδια χώρα, οι Darkest Era παίζουν επικό heavy metal με καθαρά φωνητικά, με αυτές τις θρηνητικές μελωδίες και τον πελώριο, low tempo ήχο που θυμίζει Candlemass. Ναι, έχει και δίκασες και ψιλοχαλαρά blastbeats, γενικά έχει αρκετά πραγματάκια για να συνδεθείς αν σου αρέσει η μελαγχολική πλευρά των πολεμιστών λίγο πριν αποκεφαλίσουν τον εχθρό στο πεδίο της μάχης. Το Severance ήταν εξίσου καλό με το ντεμπούτο The Last Caress of Light, όμως τελικά το group δεν άντεξε και από τότε έχει χαθεί. Επειδή όμως, εμείς είμαστε εδώ για εσάς, στo πλαίσιo του digging ανακαλύψαμε το πρώτο demo τους, όταν ακόμα ονομάζονταν Nemesis, σε μια σελίδα Bandcamp που μαζεύει διαμαντάκια από την Ιρλανδική σκηνή. Μάλιστα οι ίδιοι ωραίοι τύποι έχουν φτιάξει και ένα πολύ χρήσιμο site που περιλαμβάνει πολλές πληροφορίες για ό,τι παίζει εκεί πάνω. Τους γουστάρουμε τους γμμνους τους Ιρλανδούς, είναι η αλήθεια. Νομίζω αρκούν όλα αυτά για σήμερα, καλές ακροάσεις και επιστρέφουμε με ακόμα περισσότερα σε μια εβδομάδα από τώρα.
