Το 2022 έχει δείξει ήδη πολύ δυνατά στοιχεία και φαίνεται ότι το 2021 βρήκε άξιο ανταγωνιστή για τον τίτλο shittiest year ever. Ανάμεσα σε μπαράζ βιασμών κάθε είδους, πολικού ψύχους και επιδείξεις πολεμικών εξοπλισμών, η γλυκιά Επιτροπή βρίσκεται εδώ για να υπενθυμίζει σε όλους εσάς ότι καταφέρνει να βρίσκει διέξοδο στην όμορφη μουσική που υπάρχει εκεί έξω. Και κυρίως αυτή που δεν γνωρίζουν οι πολλοί ή ας την αναφέρουμε καλύτερα ως "αυτή που επιθυμεί να ανακαλυφθεί". Εκεί ακριβώς βρίσκεται η ουσία φίλοι μου. Η χαρά της ανακάλυψης δημιουργεί μια ανώτερη ποιότητα ευεξίας που έχει σχέση με την πνευματικότητα και όχι με την ψυχαγωγία. Εξού και η πραγματική Σωτηρία που ευαγγελιζόμαστε βρε γλυκά κλγδ. Είναι τόσο μα τόσο απλό. Και πώς επιτυγχάνεται αυτό το απλό; Με την ανάγνωση του Παρατηρητηρίου για όσο υπάρχει ακόμα.
Μετά τον ανίερο πρόλογο, ας προχωρήσουμε σε αυτά που μας ενδιαφέρουν πραγματικά. Όπως είχα κάνει και στο προηγούμενο Παρατηρητήριο, επιστρέφω σε κάποιους παλιότερους δίσκους που για άγνωστο ή γνωστό λόγο, πλέον δεν βρίσκονται σε απολύτως κανένα προσκήνιο, δεν μνημονεύονται από αφιερώματα. Αυτό συνέβη διότι πιθανώς λείπουν κάποια χαρακτηριστικά "επιτυχίας", ίσως γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη, μπορεί γιατί παράγεται περισσότερη μουσική από αυτή που καταναλώνεται. Δεν θα μας απασχολήσουν οι λόγοι. Εμείς είμαστε εδώ για αυτές ακριβώς τις στρεβλώσεις. Ξεκινάμε.
Hot Fog – Secret Phantasies of the Dragon Sun
Τέρμα κατσαπλιάδες οι Αμερικανοί heavy metallers, οι οποίοι θυμίζουν Slough Feg αλλά στο πιο ερασιτεχνικό και στο πιο σύγχρονο. Δηλαδή αν ακούσεις κάποιο Mastodon πέρασμα, μην απορήσεις, αυτοί είναι. Βέβαια ο ήχος είναι επικούρα αυθεντική, το σηκώνεις το σπαθακι στον αέρα, απλά στο άλλο δεν κρατάς ασπίδα, ίσως κρατάς ένα μπέργκερ με διπλομπίφτεκο, δεν κρίνω. Το Secret Phantasies of the Dragon Sun έχει σούπερ κιθάρες, δυνατές συνθέσεις, εντάξει ο τραγουδιάρης φεύγει σε πολλά σημεία και αυτό είναι ένα μείον για όσους ακούνε μουσική με τα αυτιά και όχι με την καρδιά. Εγώ πάντως τον αντέχω τον μλκ, δεν θα τον παντρευτούμε κιόλας. Τσέκαρε το Agamemnon’s Gambit για να επιβεβαιώσεις ό,τι γράφω.
Ας συνεχίσουμε με μια εγχώρια κυκλοφορία που προσπεράστηκε άδικα. Οι Psycrence παίζουν αυτό το prog power metal υβρίδιο που πλάσαραν μπάντες όπως οι Evergrey και οι Conception και πολύ αρέσει εδώ στους ντόπιους χεβιμεταλλάδες, όμως φαίνεται ότι ψωνίζουν μόνο από ξένες, επώνυμες μάρκες. Είναι κάποια πράγματα που ειλικρινά δεν μπορώ να τα εξηγήσω. Πάντως και οι Need στον διάβα της καριέρας τους, δεν απείχαν πολύ από αυτόν τον ήχο και ευτυχώς πέτυχαν. Ίσως είχαν περισσότερο υπομονή, δεν μπορώ να ξέρω. Η φωνάρα του Τάκη Νικολακάκη γεμίζει τα τραγούδια με ρεφραίν, οι συνθέσεις περιλαμβάνουν όλες τις τσαχπινιές που μετατρέπουν την δυναμική του power metal σε prog metal σήκωμα φρυδιού, ενώ και οι μελωδίες είναι αρκετές και σημαντικές σε κάθε μα κάθε κομμάτι. Και το εξώφυλλο είναι όμορφο και η παραγωγή είναι άρτια (το mastering έχει γίνει από τον Jens Bogren), όλα καλά πήγαν εδώ.
Ας κάνουμε ένα μικρό διάλλειμα από το heavy metal για να παίξουμε λίγη jazz. Και επειδή αυτό το τεύχος του Παρατηρητήριο είναι λίγο πιο σκληρό, ας παίξουμε jazz rock. Αυτό να ξέρετε, πάντα σημαίνει prog rock απλά έχει και τρομπέτες/σαξόφωνα. Στο ντεμπούτο των Σουηδών θα βρείτε δύο μακροσκελείς instrumental συνθέσεις, διάρκειας 18 και 16 λεπτών, με αυτό να σημαίνει ότι οι τύποι τα δίνουν όλα και ακόμα περισσότερα. Μην φανταστείτε τίποτα αυτοσχεδιασμούς, τζαμαρίσματα κτλ. Εδώ είναι όλα προσχεδιασμένα, υπάρχει αρχή-μέση-τέλος, μηδενική ελευθερία, πειθαρχία και τάξη. ‘Όμως υπάρχει και έμπνευση με αυτό να σημαίνει ότι εάν σε ψήσει το άκουσμα θα κολλήσεις άσχημα. Συνήθως σε αντίστοιχες κυκλοφορίες, που αναφέρονται ως jazz, τα παιξίματα στην κιθάρα είναι λίγο “ακαδημαϊκά”. Δεν ροκάρουν αρκετά. Εδώ η φάση ξεφεύγει, το δίδυμο Joakim Jönsson και Mikael Ödesjö είναι η ραχοκοκαλιά των δύο συνθέσεων και σε πολλά σημεία παίρνουν φωτιά (στα prog πλαίσια, προφανώς). Η ίδια η μπάντα αναφέρει στο Bandcamp τις επιρροές της (Magma, Coltrane, Weather Report, Soft Machine, ιταλικό prog, Zappa, Pink Floyd, Black Sabbath, Return to Forever, afro music κτλ) και καταλαβαίνεις από το πρώτο άκουσμα ότι οι γλυκοί μουσικοί προσπαθούν να γεφυρώσουν πολλά διαφορετικά πράγματα. Το αποτέλεσμα είναι απόλυτος θρίαμβος. Έχουν κυκλοφορήσει πριν λίγα χρόνια και δεύτερο album, εξίσου εκπληκτικό.
Μιας που πιάσαμε την jazz, ας πετάξουμε στα κάρβουνα και ένα jazz metal δισκάκι που πέρασε στα ψιλά το 2020. Και πως να μην περάσει, αληθινά απορώ ποιός ακούει όλες αυτές τις μλκίες. Εγώ σίγουρα ναι. Από τον Καναδά έρχονται οι SouphL, οι οποίοι είναι κάφροι. Death metal, Black metal και τα σχετικά. Αν θέλω να τους κοτσάρω μια μπάντα-επιρροή που τους ορίζει σε αυτό το πλαίσιο, μόνο οι Akercocke μου έρχονται στο μυαλό. Η jazz έρχεται δεύτερη στην μουσική τους και ίσως μέσα από ένα experimental πρίσμα, που όμως είναι ξεκάθαρο ότι τους απασχολεί για το πως θα ενσωματωθεί στην καφρίλα. Το αποτέλεσμα στο CommérageS είναι ιντελέξουαλ αν θεωρείς ότι στην ακραία μουσική τα πάντα αναλύονται με όρους stagediving και moshing. Αν όμως γουστάρεις ανάμεσα σε growls και blast beats να ξεπετάγονται spoken words στην γαλλικήν, ακορντεόνια, jazz drumming αυτοσχεδιασμοί και φάλτσες τρομπέτες, τότε εδώ θα βρεις ένα από τα καλύτερα πράγματα που υπάρχουν εκεί έξω. Σε έναν δίκαιο κόσμο χωρίς Covid, θα ήταν opening act στους Voivod ή τους Imperial Triumphant. Ίσως και να συμβεί κάποτε, γιατί είμαστε εμείς εδώ για αυτούς.
Μιας που το πήγαμε έτσι δυνατά, ας κλείσουμε αυτό το πολύ εποικοδομητικό Παρατηρητήριο με έναν thrash metal δίσκο. Χαχα, τι μπορεί να πάει στραβά. Πάμε στο μακρινό 2016, τότε που δεινόσαυροι περπάταγαν στην Γη. Τόσο μακριά μου φαίνεται και δεν φταίω εγώ. Εκείνη την χρονιά, κάποιοι γλεντζέδες από ένα κωλοχώρι της Αυστρίας, με το όνομα Wildhunt είπαν να κυκλοφορήσουν τον πρώτο δίσκο τους. Παίζουν thrash metal το έξυπνο, το κλασικίζον, το μελωδικό, όχι το αλήτικο, αλλά το εκλεπτυσμένο, αυτό που σπας το κεφάλι του άλλου, ενώ πίνεις ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Αυτό σημαίνει δύο ονόματα: Heathen και Coroner. Και αν τσεκάρεις το αδιανόητο εξώφυλλο και 2-3 κομμάτια, καταλαβαίνεις ότι τα παιδιά έχουν αισθητική, old-school μεν αλλά δεν είναι απλοί αντιγραφείς. Ίσως και να θέλαμε να έχουν και λίγο καλύτερο ήχο στις κιθάρες, λίγο gain παραπάνω, λίγο δύναμη εάν τα είχαν και αυτά θα είχαν ήδη γίνει φίρμες. Όμως η ολντσκουλίλα ακούγεται σε κάθε γμμνη νότα και προσωπικά είμαι φουλ ευχαριστημένος από αυτό που ακούω κάθε φορά που επιστρέφω στα τραγουδάκια του Descending. Ελπίζω και εσείς. Τα λέμε την επόμενη Δευτέρα με το τελευταίο μέρος της όμορφης αυτής αναζήτησης.
