Με αφορμή την κατάληψη της πρώτης θέσης της metal λίστας της Επιτροπής για το 2021 από το Empires Vanquished and Dismantled των Mystras, φιλοξενούμε στον επίτιμο, πρώτο Θάλαμο Επικοινωνίας του 2022, τον δημιουργό της υπέροχης αυτής μουσικής, τον Ayloss, ο οποίος μας μίλησε για τα πάντα, εντάξει όχι όλα, όμως σίγουρα για όσα μας αφορούν. Να υπενθυμίσουμε ότι τις προηγούμενες εβδομάδες η Επιτροπή παρέδωσε στο κοινό της, τις λίστες με τις επιλογές της για τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2021. Ας κάνουμε ένα recap:
- Tα 30 Καλύτερα μικρά album (ΕP, split, demo) του 2021
- Tα 30 Καλύτερα ΟΧΙ ΜΕΤΑΛ album του 2021
- Τα 30 Καλύτερα ΜΕΤΑΛ album του 2021
Καλωσορίζω στον Πρώτο Θάλαμο Επικοινωνίας του Σωτηρίου Έτους 2022, τον άνθρωπο που συμπλήρωσε το νούμερο 1 της περσινής metal λίστας μου. Πριν την προσφώνηση, να πω ότι έχω ένα πρόβλημα: Να σε πω "καλωσόρισες Άυλε!!!" ή να σε πω "καλωσόρισες Ayloss!!!", δεν ξέρω πώς πάνε αυτά βρε μάνα μου, για βοήθησε λίγο. Καλό είναι να κρατήσουμε την black metal σοβαρότητα / φορμαλιτέ μας, οπότε το δεύτερο. Επίσης Άυλος ονομάζεται και ένας εγχώριος χιπ-χοπάς πολύ συμπαθητικός, οπότε μη μπερδευόμαστε και του πάρουμε και τη δόξα του ανθρώπου.
Α δεν έχω ακούσει Άυλος να ραπάρει, στα διαλείμματα της επικοινωνίας μας θα τσεκάρω, ελπίζω να αποζημιωθώ. Επίσης θέλω να σου εκμυστηρευτώ μια μικρή παρεξήγηση που είχα με φίλο, που με έπιασε να ακούω το Ετερόφωτος και με ρώτησε: τι ακούς εκεί ρε μλκ και του απαντάω “το καινούργιο του Ayloss” και μου λέει “τι είναι αυτό;; Ηλεκτρονικό τσιγάρο;;;”. Δεν πήγε πολύ καλά. Αλλά είμαστε εδώ για την μουσική και αυτό έχει σημασία. Αχαχαχα.. γενικά, για να είμαι ειλικρινής, αυτά τα ονόματα επιλέγονται και για το πως ακούγονται. Καμιά φορά κριντζάρω που χρησιμοποιώ αρκετά συχνά ελληνικά ονόματα και τίτλους, διότι στο εγχώριο κοινό τουλάχιστον ακούγονται αρκετά βαρύγδουπα. Αλλά δε γαμιέται, κλισέ δεν είναι κι αυτό; Μια χαρά γλώσσα είναι τα ελληνικά. Κάτω ο ιμπεριαλισμός των Εγγλέζων.
Φέτος, λοιπόν, κυκλοφόρησε ένα μύριο black metal δίσκοι, εγώ άκουσα προφανώς ένα μικρό ποσοστό αυτών, θεώρησα πως το δεύτερο άλμπουμ των Mystras ήρθε για να μείνει στις συνειδήσεις των φίλων του ήχου και όχι μόνο. Εσύ τον δίσκο γιατί τον έκανες; Ρωτάω γιατί έκανες και πέρσι Mystras, ενώ οι Spectral Lore έμειναν επίσης ενεργοί για δύο συνεχόμενα έτη. Δε θα σου πω ψέματα, ότι η έμπνευση έρχεται ουρανοκατέβατη και όλες αυτές τις βλακείες. Κάνω μία προσπάθεια, τα τελευταία χρόνια, να ζήσω ως μουσικός και ηχολήπτης, οπότε πιέζω όσο γίνεται τον εαυτό μου να είμαι παραγωγικός . Είχα τη δυνατότητα τα 2 τελευταία χρόνια να αφιερώσω μεγάλο μέρος του χρόνου μου στο γράψιμο, οπότε το εκμεταλλεύτηκα. Μακάρι να μπορέσει να συνεχιστεί αυτό γιατί αυτό είναι το όνειρο μου.
Πάντως και ουρανοκατέβατη να ήταν η έμπνευση εγώ θα το δεχόμουν, μόνο κάποιος καλός Θεός θα ήθελε να βγει ένα τόσο καλό black metal album, oh wait... Ο Mystras πέρσι ήταν μια πιο raw μεσαιωνική φασούλα που άμεσα καταλάβαμε ότι είχε ψωμί και σε επίπεδο μουσικό αλλά και σε concept. Φέτος το έργο μεγάλωσε, είχε πιο καλό ήχο, πιο στρωμένες δομές και σίγουρα πιο μεγάλο πλουραλισμό σε λεπτομέρειες που εξάπτουν το φαντασιακό του ακροατή. Ποντάρεις να μπει σε κάποια φάση σε κάποια καμπάνια του ΕΟΤ για να φέρει τουριστάκια στα κάστρα του Μυστρά; Ευχαριστώ! Σίγουρα δε στοχεύω στο να αυξήσω την τουριστική κίνηση στο Μυστρά ή σε κάποιου άλλου είδους πατριωτικό/εθνικιστικό διακύβευμα. Βασικά καλό θα είναι να εξηγήσω λίγο το σκεπτικό για την επιλογή του ονόματος, γιατί και δικαίως έχει δημιουργήσει κάποιες απορίες κατά καιρούς. Η λογική είχε να κάνει ακριβώς με το reclaiming της μεσαιωνικής ιστορίας από εθνικιστικές και ρατσιστικές αφηγήσεις. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η μεσαιωνικίλα στην Ευρώπη (και όχι μόνο) συνδέεται απευθείας με τον συντηρητισμό (πασπαλισμένο και με μια ιδέα λευκής ανωτερότητας), τη νοσταλγία για τις "παλιές, καλές εποχές", και φυσικά τις κοινωνικές σχέσεις της ανισότητας που υπήρχαν.
Είναι λίγο αστείο να αισθάνεσαι περήφανος για τον μεσαίωνα, πραγματικά θα πάθω κράμπες από τα γέλια. Ο Μυστράς είναι ένα σύμβολο που ιστορικά και πολιτισμικά στο ελληνικό πατριωτικό φαντασιακό ξυπνάει τέτοιες συνδέσεις σαν το τελευταίο προπύργιο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οπότε, αν μπορούμε να πάρουμε πίσω το Μυστρά, αν μπορούμε να βρούμε ιστορίες και αφηγήσεις με διαφορετικές αξίες και περιεχόμενο, ή έστω να ξαναδούμε τις παλιές με άλλη οπτική, τότε μπορούμε να πάρουμε πίσω τα πάντα. Τουλάχιστον ένα μέρος τους. Όχι τα πάντα όλα, επειδή τότε πέφτουμε και εμείς στις ίδιες παγίδες.
Και μιας και πήγαμε λίγο στο θέμα της "εθνικής ταυτότητας", ας πάμε λίγο σε αυτή του black metal. Τα κλγδ μπερδεύονται λιγάκι μερικές φορές, προφανώς και υπάρχουν ηχητικές συνάφειες σε μια σκηνή μιας περιοχής, πχ ελληνικό bm, νορβηγικό bm, σουηδικό bm, όμως πόσο μπορεί να ισχύει αυτό το πράγμα το 2021, που όλες αυτές οι επιρροές είναι διαθέσιμες σε όλους; Πόσο ελληνικό bm νιώθεις Ayloss, Πόσο ελληνικό bm τρέχει στις φλέβες σου (με τρεμάμενη φωνή);;; Νομίζω ότι είναι τραβηγμένο απ' τα μαλλιά πολλές φορές γιατί οι άνθρωποι γενικά ψάχνουν για εντοπιότητα και πόσο μάλλον στο black metal, το οποίο χαρακτηριζόταν ιδιαίτερα τις πρώτες εποχές του από ισχυρές εθνικιστικές τάσεις ή ας πούμε τοπικές σκηνές με μία "tribal" λογική (τα inner circles και όλα αυτά). Στο black metal εγώ μπήκα μέσα από τους Νορβηγούς, στην ελληνική σκηνή άργησα να βρω ενδιαφέρον, χωρίς να σημαίνει αυτό και πολλά (έτσι κι αλλιώς, μαλακισμένοι ήταν οι πιο πολλοί -εξωμουσικοί- λόγοι που είχαμε τρελαθεί οι 16χρονοι του 1999 με τους νορβηγούς). Το ελληνικό μπλακμεταλ είχε πάντοτε μία μεγαλύτερη σύνδεση με το heavy metal και τη μελωδία το οποίο είναι καλό πράγμα, γιατί φάνηκε νωρίς ότι αυτός ο αγώνας για όλο πιο σκοτεινό, όλο πιο σκληρό, όλο πιο μισανθρωπικό bm δε πήγαινε κάπου και εδώ που τα λέμε.
Δεν πήγε καλά αυτό και ίσως επηρέασε σε μεγάλο βαθμό και τον τρόπο που βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος το metal σαν μουσικός χώρος. Το metal στην συνολική εικόνα του, όπου τα παρακλάδια του επικοινωνούν μουσικά και καλλιτεχνικά μεταξύ τους, είναι πολύ σημαντικότερο διακύβευμα από το black metal. Προσωπικά χωρίς να ήμουν ποτέ μεγάλος φαν του στυλ, βρίσκω αρκετές φορές τον εαυτό μου να παίζω το Rotting Christ / Varathron riff ας πούμε στη μουσική μου, γιατί πέρα από ότι μεγάλωσα ακούγοντας αρκετά τέτοια πράγματα, είναι ένα ωραίος τρόπος να κάνεις ένα break από τα blastbeats και το ξύσιμο και να πάει σε πιο κλασικομεταλάδικη κατάσταση ένα κομμάτι.
Πάνω σε αυτό: μερικές φορές ο ακροατής πριν καν ακούσει, επειδή βλέπει την ταμπέλα " bm from Greece" έχει ήδη μπει στην διαδικασία να ακούσει περισσότερες μελωδίες, πιο κλασικά heavy riff και γενικά έχει διαμορφώσει ήδη μια εικόνα, χωρίς καν να έχει πατήσει το play. Στο Mystras νομίζω ότι πέφτει αρκετά μέσα σε αυτό, στους Spectral Lore νομίζω είναι αρκετά πιο universal ο ήχος. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος. Βρισκόμαστε σε μια χαοτική κατάσταση με την μουσική, λόγω των streaming υπηρεσιών και των άπειρων επιρροών. Μια μίνιμουμ κατηγοριοποίηση βάζει τάξη στο χάος ή κάνει χειρότερη την όλη κατάσταση; Ακούμε μουσική πλέον ή ακούμε tags; Όπως λες, υπάρχει μία τάση ως ακροατές να κατηγοριοποιούμε και να βάζουμε σε κουτάκια τα οποία εξηγούν τα πάντα εύκολα, το οποίο είναι ένα θέμα που ξεφεύγει από τη μουσική. Νομίζω ότι έχει να κάνει με το καταναλωτισμό μας αλλά και με το γεγονός ότι δε θέλουμε να είμαστε passive ακροατές. Δηλαδή θέλουμε να βάζουμε χέρι στο πως νοηματοδοτείται η κουλτούρα. Δεν είναι κακό αρκεί να αναγνωρίζεις τα όρια που υπάρχουν σε αυτό και την υποκειμενικότητα στη προσέγγιση σου. Αναλόγως με το πώς το βλέπει ο καθένας, το Mystras μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ως greek black metal, medieval black metal, rabm, κλπ. Όλες αυτές οι ταμπέλες έχουν ένα μέρος της αλήθειας αλλά όχι όλο. Για μένα είναι κυρίως ένα project για να παίξω ένα πιο απλό, επικό, κασετικό είδος metal από αυτό που παίζω συνήθως ως Spectral Lore.
Μιας που το ανάφερες μια απορία. Όταν έχεις δύο one man μπάντες, ουσιαστικά η φάση είναι half man band η κάθε μία; Χαχα, τι να σου πω, είμαι λίγο ερημίτης τύπος γενικά και γουστάρω πολύ να δουλεύω μόνος μου. Νομίζω είναι και κατάλοιπο από τους καιρούς που ήμουν σε μπάντες και τα πάντα αργούσαν τόσο πολύ, οπότε κατέληγα να κάνω ένα προτζεκτάκι (τότε) στο οποίο θα τα κάνω μόνος μου για να βγει και κανένας δίσκος. Οπότε, έχω μάθει έτσι τώρα και λειτουργώ σχεδόν αυτόματα. Από την άλλη βέβαια το έχω βαρεθεί λίγο και αυτό, οπότε τελευταία έχω διάθεση να ξεκινήσω καινούργια πραγματάκια με ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, γιατί όπως και να το κάνουμε η συνεργασία είναι ωραίο πράγμα και είναι σημαντικό να παίρνεις εξωτερικές επιρροές και να μην επαναλαμβάνεσαι. Στο δεύτερο Mystras είχα 6 φανταστικούς guest μουσικούς και έτσι με ανακίνησε σε αυτό το ζήτημα. Οπότε στο άμεσο μέλλον θα έχω ελπίζω ενδιαφέροντα πράγματα και σε αυτό τον τομέα.
Πάμε κατευθείαν για κολεκτίβα, σε βλέπω είσαι έτοιμος να πέσεις στην χύτρα των συνεργασιών. Μέχρι τότε θέλω να πάμε λίγο στις πρώτες μέρες των Spectral Lore, τότε που έπαιζες τόσο black metal όσο και ambient και θα ήθελα να σου πω ότι γενικά είσαι ένας δημιουργός που δεν ροκάρει. Δλδ δεν είναι αυτό το θέμα σου, έχω καταλάβει ότι βασικά εσύ είσαι από αυτούς που φτιάχνουν εικόνες, ατμόσφαιρες, ουσιαστικά μιλάμε για μια οπτικοποίηση του ήχου. Πουλάω λίγο πνεύμα και ιντελεξουέλα στα κλγδ αλλά μιας που σε βρήκα, ήθελα να στο πω. Καταρχήν θέλω το σχόλιο σου και κατά δεύτερον, παίζει να αλλάξεις προσέγγιση; Δλδ παίζει να ακούσουμε κάποια γκρούβα κάποτε, καμιά μπλουζιά, κάποιο πιο λαϊκό ροκ στοιχείο στην μουσική σου (όπως πχ έκαναν κάποτε οι Satyricon και έπιασαν την καλή); Αυτό είναι ένα ωραίο ερώτημα, ξέρεις η αισθητική του black metal που υπηρετούσα τα πρώτα χρόνια ορίζει τον εαυτό της συνήθως σε αντίθεση με τις ας πούμε πιο λαϊκές ή "popular" μουσικές. Έπρεπε να είναι η intellectual, σοβαρή μουσική (γελάστε αν θέλετε) ακόμα και όταν ξέφευγε από το metal. Αν με ρωτούσες δέκα χρόνια πριν αν θα ήθελα να ΓΚΡΟΥΒΑΡΕΙ η μουσική μου, θα σε κοιτούσα σαν μαλάκας. Είναι κλασικές εφηβικές ασθένειες αυτά και είναι σημαντικό ο δημιουργός να σκοτώσει τον ελιτισμό μέσα του. Βασικά είναι απλά μαλακίες. Το γεγονός ότι ουρλιάζεις μυστικιστικούς στίχους και ξύνεις πάνω από ένα blastbeat δε σε κάνει καλύτερο από μία μπάντα της γειτονιάς που παίζει πανκ ή στόνερ ροκ ή Iron Maiden διασκευές. Τέλος πάντων, η μουσική μου έχει groove συχνά πυκνά θεωρώ, στο Gnosis ας πούμε το οποίο είναι στο περίπου ρεμπέτικο με ambient black metal ήχο. Αντίστοιχα στο Ετερόφωτος έβαλα ένα σημείο στο τέλος το οποίο είναι VIC μαζί με Tool και δε το έχει προσέξει κανένας. Απλά ξέρεις, το κεντρικό σημείο των Spectral Lore είναι οι μεγάλες συνθέσεις που αλλάζουν πολλά στυλ και συναισθήματα. Δε θα κάνω ποτέ έναν Black Sabbath δίσκο, δεν έχει νόημα αυτό. Τώρα αν παίξω ποτέ σε καμιά μπλουζ ροκ μπάντα στο μέλλον, ποτέ δε ξέρεις.
Καλά ας παίξεις σε "μπάντα" αρχικά και το βρίσκουμε το είδος, δεν θα κολλήσουμε εκεί. Ξέρω ότι σου αρέσει πολύ και το dungeon synth, το οποίο έχει ανέβει πολύ τα τελευταία χρόνια, ίσως λόγω και της κασέτας και του bandcamp. Εκεί βρήκαμε τους Under A Banner Black As Blood, για τους οποίους θέλω λίγο παραπάνω πληροφορία, μιας και είναι το πιο θαμμένο από τα project σου και δεν συνάδει με την ποιότητα που διαθέτει. Oι Under A Banner Black As Blood είναι ένα project του Spider of Pnyx της True Cult Records και εμού, το οποίο συνδυάζει σκοτεινό dungeon synth με industrial και πειραματικά στοιχεία. Ηχητικά θα έλεγες ότι το ενδιαφέρον σε αυτή την συνεργασία είναι ότι ο Spider προσφέρει στοιχεία που δεν υπάρχουν συνήθως στις παραγωγές μου, όπως αναλογικά synths, πραγματικά τύμπανα και διάφορα περίεργα ηλεκτρικά ή μη όργανα που έχει, τα οποία δε ξέρω καν τι είναι συνήθως. Θεματολογικά, ασχολούμαστε με το να μεταπλάσουμε τον εσκεπισμό του συγκεκριμένου είδους σε κάτι που έχει σχέση με τη σημερινή κοινωνία.
Η απάντηση μού δίνει τέλεια πάσα για το επόμενο ερώτημα. Αν έρχονταν από μια εταιρεία και σου έλεγαν: Φίλε Ayloss θα θέλαμε να μας δώσεις ένα τραγούδι για την ηχητική επένδυση του νέου escape room μας που το concept είναι: Ένας τύπος κλειδώνεται μέσα σε έναν εφιάλτη του, ουσιαστικά κλειδώνεται μέσα στο ίδιο του το μυαλό και να βγει πρέπει να λύσει μαθηματικούς και λογικούς γρίφους ξέρω’γω, ποιό κομμάτι θα έδινες και γιατί; Χα! Ωραίο ερώτημα και αναρωτιέμαι πως σου ήρθε στα ξαφνικά. Πέρα από το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό και αυτονόητο που θα ήταν οποιοδήποτε κομμάτι από Meshuggah. Να πούμε και κάτι πιο underground, όμως. Το περσινό άλμπουμ των Kvadrat "Ψυχική Αποσύνθεση", είναι ίσως ο καλύτερος εγχώριος δίσκος που άκουσα για το 2021, το οποίο ταιριάζει απόλυτα σε μία τέτοια περιγραφή. Bonus και το Errata των Αυστραλών Convulsing. Τώρα αν θα με ξανάπαιρναν για dj εκεί πέρα δε ξέρω.
Πιθανότατα να ξαναγύρναγες γρήγορα στην απομόνωση των ηχογραφήσεών σου, αν και εγώ θα γούσταρα. Από τις δικές σου συνθέσεις ποια θα διάλεγες, για τον ίδιο λόγο; Εγώ π.χ. θα διάλεγα το πρώτο κομμάτι από το I ελέω πρωτόγονης αμπιεντίλας. Πρωτοντεμάκιας! Kαι εγώ το αγαπώ αυτό το κομμάτι και ξέρεις έχει ενδιαφέρον ότι ξεκίνησα τους Spectral Lore εντελώς στραβά και πειραματικά, κάποια στιγμή θα κάνω μία επιστροφή σε αυτό το στυλ σίγουρα. Θα έλεγα πάντως το "The Coming of Age" από το Sentinel ή το "Aτραπός" από το Ετερόφωτος.
Θέλω να κλείσουμε αυτή την υπέροχη συζήτηση με κάτι που ξέρω ότι σε ορίζει σαν άνθρωπο πέρα από την καλλιτεχνική σου φύση. Η συμμετοχή σου στο Antifascist Black Metal Network είναι μια ακόμη απτή προσπάθεια να απομακρυνθούν από την σκηνή (και όχι μόνο) στοιχεία που την συνδέουν με φασιστικές απόψεις. Έσκασε η πρώτη συλλογή του δικτύου στο Bandcamp και θα ήθελα να δώσεις λίγο τον τόνο της δυναμικής αυτής κίνησης. Τα αβγά δεν καθαρίζονται μόνα τους προφανώς. Το ABMN είναι μια κολεκτίβα στην οποία συμμετέχουν πάνω από 20 άτομα απ' όλο τον κόσμο με σκοπό την προώθηση και τη συνεργασία μεταξύ black metal (αλλά και όχι μόνο) μπαντών και καλλιτεχνών με αντιφασιστικές πεποιθήσεις αλλά και την ανάδειξη μουσικών από ομάδες και κοινότητες που υφίσταται διακρίσεις. Ως τούτου είναι ένα εργαλείο απλά, το να φύγουν οι φασίστες από ένα μουσικό είδος, το οποίο από πολλές απόψεις τους καλωσορίζει, είναι ένα πολύ πιο σύνθετο και δύσκολο εγχείρημα το οποίο μπορεί και να μην είναι ποτέ δυνατόν, για να είμαστε ειλικρινείς. Το θέμα είναι να δημιουργήσουμε άλλα 100 τέτοια εργαλεία ώστε πρώτα απ΄όλα να υπάρχει μία σταθερή εστία αντίστασης και ένας χώρος να αναπνεύσεις και να δημιουργήσεις νέα πράγματα. Και βλέπουμε σιγά σιγά.
Είναι παρήγορο που σε περίεργους καιρούς σαν αυτούς που ζούμε, υπάρχουν φωνές και χέρια που εργάζονται για την βελτίωση των χώρων έκφρασης. Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου Ayloss, εύχομαι τα καλύτερα για την συνέχεια. Η αποφώνηση δική σου. Τίποτε άλλο, ευχαριστώ για το χώρο και την ωραία συζήτηση.
