Μάζεψα τις σημειώσεις και τα μυαλά μου και αποφάσισα να κάνω κάτι που ενδεχομένως δεν έχει ξαναγίνει. Από troll του Ίντερνετ σίγουρα δεν έχει ξαναγίνει, τσεκαρισμένο. Τρία Παρατηρητήρια - 90 album για το 2021. Αφού ευχαριστήσω κάθε uploader της ΕΣΣΟ και του ΚΨΜ για τη συνεισφορά του/της σε αυτή την λίστα και στις επόμενες (πολλές από τις επιλογές εκεί της πρωτοείδα, γιατί όπως έχω πει ξανά και ξανά, δεν είμαστε ζωντανοί για να ακούμε μουσική μοναχοί μας αλλά σε παρέες), ξεκινάμε σήμερα με το πρώτο μέρος.
Σήμερα θα πάρετε την επιτροπική 30αδα καλύτερων μικρών albums (EP, split, demo) της χρονιάς 2021. Διάρκειες μέχρι μισή ώρα, άντε και λίγο παραπάνω (υπάρχουν 1-2 περιπτώσεις που απλά τα κομμάτια ήταν ένα ή δύο και μου ταίριαζαν καλύτερα να μπουν εδώ). Ξεκινάμε λοιπόν.
Εξαιρετικό μπουντρουμίσιο post punkάκι από το Austin του Τέξας, που σημαίνει ότι τα παιδιά είναι βλάχοι, δεν νιώθουν. Φανταστείτε ότι σε συνέντευξη τους (που βρίσκεται στο booklet της κυκλοφορίας) δήλωσαν ότι δεν ακούνε Bauhaus. Κλαίει ο Μπέλα Λουγκόζι ρε μλκες. Όμως είναι πειστικοί, τα κομματάκια είναι one take, ηχογραφημένα κάτω από σεληνόφως. Οι κασέτες πλέον δεν βρίσκονται ούτε με τάμα.
Η περίπτωση των Harkener είναι η απόλυτη underground φασούλα, μιας και οι τύποι είναι ένα απλό Bandcamp Page, χωρίς απολύτως καμία πληροφορία για την εντοπιότητα τους κτλ. Ένας μλκας θα είναι κλασικά, κάποιο music nerd που γράφει τα πάντα μόνο του, στο παιδικό του δωμάτιο. Καθόλου δεν το χλευάζουμε όλο αυτό, γιατί το αγνό σκοτάδι βρίσκεται και στα παιδικά δωμάτια με αφίσες Venom. Το Blight Tale είναι το μικρό αδερφάκι του επίσης άξιου, full length Drought Taker, περιλαμβάνει όμως ακόμα πιο στοιχειωτικά, κιθαριστικά leads και επάξια το βρίσκετε εδώ.
28.Sugar Wounds - Calico Dreams
Το αντιλαμβάνομαι ότι δεν αρέσει σε όλους να τρώνε φακές με μπανάνα. Και το δέχομαι. Όμως αν δεν δοκιμάσεις ποτέ δεν θα μάθεις. Οι Sugar Wounds δημιουργούν μια μίξη grind, shoegaze και hardcore, που ουσιαστικά γεφυρώνει τους My Bloody Valentine, με τους Fugazi και τους Gridlink. Αυτή η ομορφιά προκύπτει αβίαστα, έχει όμορφη αισθητική και μπορώ να πω ότι την απολαμβάνω κάθε φορά που θέλω το πρωί κάτι να με ξυπνήσει για να λειτουργήσω.
Το φετινό EP του Kaytranada, είναι η ιντελέξουαλ απάντηση στον εαυτό του. Ας την καταγράψουμε ως μια απότοκη ευτυχία ενός υπέροχου άλμπουμ ( το περσινό Bubba είναι η dance soul ομοβροντία που μας αξίζει σε αυτή την δυστοπία που ζούμε). Τρεις πετυχεσιές (sic) είναι οι συνεργασίες με H.E.R., Thundercat, Mach-Hommy, οι οποίοι προσφέρουν με τα φωνητικά τους διαφορετικές υφές στις τρεις συνθέσεις. Soul, r’n’b, hip hop λιώνουν κάτω από τον ζεστό ήχο και γίνονται ένα, αχ πότε θα έρθει το γλυκό καλοκαιράκι…
Συμμαχία Ιαπωνίας, Ρωσίας και Η.Π.Α με σκοπό το κάψιμο εγκεφαλικών νευρώνων μέσω της αβαν-γκαρντίλας που εσωκλείεται σε 2 μόλις συνθέσεις, διάρκειας 15 λεπτών έκαστη. Το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο noise που έχει μια black metal πινελιά που λειτουργεί εντελώς πειστικά. Επειδή ξέρω ότι είστε περίεργοι, θα σας πω ότι το άκουσμα δεν είναι ενοχλητικό, είναι απλά απαιτητικό, έχει και jazz drumming, έχει και αρρυθμίες, έχει και μουρμουρίσματα στα ρωσικά, έχει και ξύσιμο πίνακα με κιμωλία (εντάξει όχι, πλάκα κάνω), γενικά καλό θα ήταν να μην το ακούσετε μαζί με την γάτα σας. Α, έχει και σαξόφωνο και γι’ αυτό βρίσκεται εδώ.
Επιτέλους φίλε μεταλά, κάτι που σε αφορά, ελπίζω να μην σε άφησα να περιμένεις. Θες να ακούσεις heavy metal, όπως το έχεις συνηθίσει να το φτιάχνουν μπάντες όπως οι παλιοί Running Wild και οι θρυλικοί Heavy Load; Ένας φοβερός συνδυασμός speed και epic, μέσα από ένα κλασικοχεβιμεταλάδικο πρίσμα, με αδιανόητο εξώφυλλο και πολλά πολλά power metal gimmicks (σπαθιά, δράκοι, κοράκια) που ευτυχώς δεν προκαλούν γέλιο λόγω της καλής μουσικής που υπάρχει εκεί μέσα. Οι Αυστραλοί σπέρνουν, για να το πω και στην γλώσσα σας.
24.Chain Cult - We're Not Alone
Ένα κεφάτο επταράκι που το θέλαμε πολύ μέσα σε αυτή την σκατοχρονιά και προσωπικά πέρασα παααααάρα πολύ χρόνο ακούγοντας το. Και αυτό γιατί τα δύο τραγουδάκια που περιλαμβάνει είναι ίσως τα καλύτερα πράγματα που έχουν γράψει μέχρι σήμερα οι Chain Cult. To post punk τους είναι αρχιδάτο, με το rhythm section να παραπέμπει σε hardcore μπάντα και γενικά το feeling που αφήνουν είναι αφύσικα δυναμικό. Ακόμα και τα “μέτρια αγγλικά” λειτουργούν περίπου όπως και με τους Rotting Christ. Κάλτ όνομα και πράμμα. Με ψυχραιμία και ειλικρίνεια σας δηλώνω, ότι το επόμενο βήμα τους είναι από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες για την ηρεμία της ύπαρξης μου.
23.Spirit Adrift - Forge the Future
Αυτούς εδώ τους υπολογίζαμε για πιο «καλλιτέχνες», να την ψάχνουν την δουλειά δλδ και δεν περιμέναμε ότι με το νέο τους EP θα θελήσουν να παρτάρουν. Όσο μπορεί να παρτάρει ένας χεβιμεταλλάς. Ozzy, Dio, Priest, Accept και λοιποί κλασικοί παρελαύνουν από τις σκέψεις των Spirit Adrift και το ευτυχές είναι ότι ενσωματώνονται με τρόπο τέτοιο που δεν τους αλλοιώνει το DNA (όπως τα εμβόλιαχαχαχαχα). Τι κιθάρες είναι αυτές ρε μλκες;; Τι παράσταση δώσατε πάλι;;; Τι show είναι αυτό… Ξεκινήστε την ακρόαση από το Invisible Enemy και θα με θυμηθείτε.
22.Old Nick - Iam Vampire Castle
Και πως να λείψει από αυτήν την όμορφη λίστα, ο άρχοντας των μικρών άλμπουμ; Ο γλυκούλης Old Nick μπορεί να βγάζει κάθε χρόνο καμιά 10αριά από δαύτα, όμως αυτή εδώ η επιλογή είναι από εκείνες που στρογγυλοκάθισαν τον περισσότερο χρόνο στις προσωπικές μου ακροάσεις (ειδικά τις μέρες που πήγαιναν όλα σκατά και ήθελα κάτι να με κάνει να γελάσω). Ναι, στο Iam Vampire Castle παίζει dungeon synth με λίγο τσιρκουλέ ατμόσφαιρα, “παιδικές ηχογραφήσεις” και black metal δηθενιά και είναι ό,τι ακριβώς με κάνει να περνάω όμορφα. Ερασιτέχνης, γλεντζές, παρανοϊκός, πείτε τον όπως γουστάρετε, εγώ τον απολαμβάνω σχεδόν πάντα γιατί η σκουπιδομουσικούλα του είναι φουλ ψυχαγωγική.
21.Maggot Heart/Okkultokrati – Split
Πάμε και στο πρώτο σπλιτάκι της λίστας, με την σύμπραξη των Maggot Heart και των Okkultokrati να δημιουργούν μια συλλογή που δένει φανταστικά σαν ήχος, αφού εκεί που ολοκληρώνεται η proto punk πλευρά των πρώτων ξεκινά η experimental punk πλευρά των δεύτερων. Με την βρωμιά να απλώνεται ισότιμα, θεωρώ και τα δύο σχήματα ότι παραμένουν υποτιμημένα από την πλατιά μάζα των απανταχού πανκοhipsters και αυτό πιθανότατα συμβαίνει γιατί αμφότερα τα σχήματα είναι μεταλλάδες στην πσυχή. Όταν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια από τις δύο πλευρές είναι η αγαπημένη σου, το split είναι επιτυχημένο και εδώ το νιώθω έντονα.
Μετά το shoegaze και το blackgaze ήρθε η στιγμή να γνωρίσουμε και το doomgaze. Δηλαδή το doom metal το κλασικό, αυτό το βαρετό γκρανγκ γκρανγκ πράγμα, που σέρνεται. Aπλά από πίσω τραγουδάει μια σωστή, γυναικεία φωνούλα. Φωνούλα είπα; Διορθώστε με. Φωνάρα. H Morgan με τον Eric, από το Μάντσεστερ κατασκευάζουν αυτό το όμορφο EP, με λίγο occult concept, basic riffs, basic rhythms όμως προσθέτουν αυτά τα αέρινα και ταυτόχρονα βαριεστημένα φωνητικά που εμένα μ ’αρέσουν πολύ, αποφεύγοντας τα blues ή κλασικοροκάδικα γυρίσματα, είναι σαν μπαίνουν οι Mazzy Star σφήνα στους Electric Wizard ένα πράγμα, δεν ξέρω αν το τοποθετώ σωστά…ακούστε το και εσείς ρε μλκες.
Όσοι δεν έχουν ακούσει έναν από τους καλύτερους metal δίσκους του 2019, το υπέροχο Love Exchange Failure, ας το πράξουν πριν καν διαβάσουν αυτές τις αράδες. Τα 18 λεπτά του EP αυτού αποτελούν μια ακόμα απόδειξη ότι τα Ουκρανά είναι μια από τις καλύτερες μπάντες του black εκεί έξω, μάστορες της εναλλαγής ρυθμών και ταχυτήτων, ένα ιδιότυπο στυλ όπου χαϊδεύεις τον ακροατή με μελωδιούλες, ενώ γνωρίζει ότι στην γωνία τον περιμένει φάπα. Η συμμετοχή του Lars Nedland (Lazare) των Solefald είναι τεράστια προσθήκη σε μια ήδη τέλεια σύνθεση, όπως είναι η ομώνυμη.
18.Déhà - The Cadence of Gallows
Ο Ντεχα (ασερεχέ;) είναι μια καλλιτεχνάρα που διαμένει στις φτωχογειτονιές (sic) των Βρυξελών και μάλλον χαλάει τον χρόνο που του αναλογεί σε αυτό το timesharing της ζωής, φτιάχνοντας καθημερινά μουσικούλες. Φέτος έχει κυκλοφορήσει περισσότερα από 15 πραγματάκια, τα οποία είναι τόσο ποιοτικά που θα μπορούσαν να γεμίσουν αυτή την λίστα. Επέλεξα για εσάς το τελευταίο του δημιούργημα (το κείμενο γράφεται 18/12, υπάρχει άπλετος χρόνος να κυκλοφορήσει και άλλα 2-3 αλμπουμάκια), το οποίο είναι η οπτική του πάνω στην σκοτεινή, γερμανική (επί το πλείστων) techno. Δυνατή ινταστριαλιά, που ο γλυκούλης Déhà την συνοδεύει με ρομποτικά φωνητικά και μια τρομερή μελωδία που επαναλαμβάνεται πολλές πολλές φορές στα 16 λεπτά.
17.Laetitia in Holocaust - I Fall with the Saints
Είχα γράψει σε ένα πρόσφατο Παρατηρητήριο “Οι Laetitia in Holocaust ενώ υπάρχουν από το 2001 και έχουν κυκλοφορήσει αρκετά αλμπουμάκια, δεν έχουν γνωρίσει την παραμικρή επιτυχία και ίσως όχι άδικα. Ξεκίνησαν ως 2 παλικαράκια από την Μόντενα για να παίξουν το κλασικό black metal τους. Πλέον επιχειρούν ως full σχήμα, χρησιμοποιώντας άταστο μπάσο, το οποίο τους κάνει να ακούγονται σαν μια αδιανόητη μίξη Watain με Cynic”. Μια χαρά τα είχα γράψει, λοιπόν, δεν νομίζω να χρειάζεστε κάτι παραπάνω για να τσεκάρετε μέσα από τις τρεις τετράλεπτες συνθέσεις, τον μοναδικό ήχο που φτιάχνουν οι Ιταλοί. Το αν θα σας αρέσει, όπως συνέβη σε μένα, είναι ένα εντελώς άλλο θέμα.
16.Μνήμα - Gathering Sorcery to the Eternal Portals of the Past PT II
Μπαίνεις στο Bandcamp των Μνήμα και βλέπεις φαρδύ – πλατύ ένα “black metal noise” στο εξώφυλλο της σελίδας. Ξέρεις ότι αυτό δεν θα πάει καλά. Το καταλαβαίνεις με το που πατάς το play σε οποιαδήποτε από τις συνθέσεις. Raw black metal, lo-fi αισθητική, που όμως περιλαμβάνει πολλά περισσότερα από αυτά που λείπουν. Η noise κουλτούρα είναι μια καλλιτεχνική προσέγγιση πολλών δηθενάδων, που δυστυχώς προσβάλουν σχήματα όπως οι Μνήμα. Όποιος γουστάρει άσχημα πράγματα, εδώ θα βρει την υγειά του. Αυτό το EP περιλαμβάνει δύο τρομερές συνθέσεις, που για μένα είναι psych bm.
Αυτή η επιλογή ίσως έπρεπε να είναι πιο ψηλά τώρα που το ακούω ξανά και γράφω αυτές τις γραμμές. Καβλωτικό hardcore, επιχεβιμεταλλωμένο, στα όρια του crossover, ίσως κάτι τέτοιο να έγραφαν οι Anthrax αν ξεκίναγαν σήμερα να παίζουν την μουσικούλα τους. Οι Φινλανδοί παίζουν τσίτες μεν, όμως είναι εξαιρετικά δεμένοι και αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι κάποια “τρελά δευτερόλεπτα” όπου χώνουν περάσματα από country κιθάρες και nwobhm μελωδίες. Γενικά ξύλο, μπάλα και τραμπάλα. Μια χαρά είναι στο δεκαπέντε, τώρα που το σκέφτομαι. Τα επόμενα είναι καλύτερα.
14.Zvarna - Αδιάγνωστο Ψυχεδελικό Demo 2021
Οι ίδιοι οι Ζβάρνα το ονόμασαν demo, δεν φταίω εγώ που είναι εδώ μέσα το full length αυτό. Και μια χαρά έκατσε, γιατί στην λίστα που θα φτιάξω για τα κανονικά album, δεν θα χώραγε, οπότε το βρίσκετε εδώ μέσα και σε εκλόγιμη θέση. Το dbeat harcore του Αδιάγνωστου Ψυχεδελικου Demo είναι απόλαυση, είναι ακόμα καλύτερο επειδή καταλαβαίνεις τους κάργα επιθετικούς στίχους, οι οποίοι με την αμεσότητα τους μιλάνε στην καρδιά της νεολαίας (ναι ρε γμμν, είμαι και εγώ μέσα σε αυτή). “Λίγο χάος ακόμα, λίγες μπύρες ακόμα, λίγο παρακμή ακόμα, για πόσο όμως ακόμα”.
Ο Κ.Ishibashi είναι Ιάπωνας που μεγάλωσε και διαμένει στις Η.Π.Α, είναι βιρτουόζος στο βιολί και εξαιρετικός συνθέτης. Επιθυμεί να γράφει όμορφη indie rock μουσική, με pop χρωματισμό, που τελικά όλο αυτό καταλήγει να ακούγεται αρκετά κοντά στον ήχο των Beatles, εάν είχαν μια minimal country ενορχήστρωση (cello, violin, banjo). Η φωνή του Kishi Bashi είναι ζεστή, υποστηρίζει την μελαγχολία των συνθέσεων και γενικά το άκουσμα είναι τέρμα ευχάριστο. Οι διασκευές σε Dolly Parton και Regina Spektor είναι αποθέωση.
12.Melancholia - Static Church
Όσο όλος ο υπόλοιπος άκουγε Σεντζούτσου εγώ έβγαζα από τις τρύπες κάτι δισκάκια σαν και αυτό. Έγραφα σε εκείνο το Παρατηρητήριο αποτοξίνωσης: “Όσοι γουστάρουν το sludge τους, σκοτεινό και αρκετά κοντά στο black metal το intellectual όμως, εδώ θα προσκυνήσουν. Δύο εξάλεπτες συνθέσεις και μια δεκάλεπτη που παρότι κυμαίνονται μεταξύ low και mid-tempo, σου κόβουν την ανάσα με την μούχλα που αναβλύζουν. Όταν λέω μούχλα, εννοώ ότι κάτι έχει πεθάνει εκεί μέσα ρε μλκες και το ντουέτο από την Washington, το κρατάει ζωντανό. Κάθε μπασογραμμή σου ξύνει την ραχοκοκαλιά και νομίζω ότι για φέτος κλείσαμε από αυτές τις πλέον τυπικές προσμίξεις, που μας γεμίζουν με αρνητικά συναισθήματα”. Μια χαρά τα έγραφα. Δεν αλλάζω λέξη.
11.Mundo Primitivo - Paisaje Interior
Το πρωτόγονο, ισπανόφωνο hardcore των Mundo Primitivo είναι ίσως η πιο ψυχωμένη πρόταση αυτής της λίστας. Η σπαρακτική φωνή της Melissa, μιας τύπισσας που ξεκίνησε από την Βραζιλία και έφτασε να γράφει μουσικούλα στην Αυστραλία, είναι μια φωνή αφύπνισης για την άγρια, πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα της (και κατ’ αναλογία στον υπόλοιπο κόσμο). Πέρα από την ποιότητα της μουσικής που είναι υψηλότατου βαθμού, η επιλογή αυτή είναι εδώ και για όλους τους υπόλοιπους λόγους. Μουσική που εμπνέει μάγκες. Ξεκινήστε την ακρόαση από τον τυφώνα με τίτλο “Tormenta”.
Σε μια περίοδο που κάθε νέος δίσκος της Emma Ruth Rundle μας συναρπάζει, είναι σημαντικό να αντιλαμβανόμαστε ότι αντίστοιχα (άσημα) δισκάκια γεννιούνται σε όλες τις γωνιές της Γης, ίσως περιέχουν μουσική σημαντικά καλύτερη από αυτή που λαμβάνει την προσοχή μας λόγω μαρκίζας. Οι Blodet ζουν σε ένα βόρειο κωλοχώρι της Σουηδίας και το EP τους, δίκαια, έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές. Post rock και shoegaze είναι ο τομέας τους, όμως στο 15λεπτο Vision που κλείνει την φάση αποδεικνύουν ότι μπορούν να το πάνε και προς ambient/noise εξπεριμενταλιές που καταλήγουν σε κάτι μεθυστικές dream ποπιές, χωρίς να τους ενδιαφέρει για τον αν βαρεθεί ο μέσος κατσαπλιάς κάπου στην διαδρομή. Αλλιώς δεν θα ήταν στο 10 της λίστας αυτής.
09.Solemn Lament - Solemn Lament
Κάθε χρονιά υπάρχει κάποιο δισκάκι μερακλίδικου doom metal του ορθόδοξου, που με ενθουσιάζει σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να σκάσω μέχρι και καπέλο 20 ευρώ μεταφορικά για να το εισάγω από κάποια επαρχία των Η.Π.Α. όπου συνήθως παράγονται. Ευτυχώς η περίπτωση των Solemn Lament ήταν τόσο ξεκάθαρη που η Svart Records τους τσίμπησε και θα το κόψει σε βινύλιο εδώ στην Ευρώπη για όλους εμάς τους άρρωστους. Στα της μουσικής δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν, ό,τι ζητάς από έναν αργό, πένθιμο δεινόσαυρο όταν σε ποδοπατά με τις οπλές του, περιλαμβάνεται σε τρεις μακροσκελείς συνθέσεις. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι απλά να απολαύσεις την πίεση στο στέρνο σου. Α, επίσης αν σου λέει κάτι, στην φωνή είναι ο Phil Swanson (Hour of 13, Sumerlands).
Θες να ζήσεις μια αυθεντική ‘80s old school heavy metal καταστασούλα που θα σε μεταφέρει μέσα σε κάποιο βρωμιάρικο μεταλόμπαρο της Δρέσδης, όπου η αναλόγια μπύρας και στάχτης στα ποτήρια είναι 50-50; Οι Acid Blade κάνουν αυτό ακριβώς που περιγράφω και νομίζω ότι πολύ σύντομα θα έχουν κανονικό συμβόλαιο γιατί τα παιδιά είναι ειλικρινέστατα με το πρόβλημα τους. Χτζμτλδες παλιάς κοπής, με τα riff που έχουν γράψει στις τρεις συνθέσεις που θα βρεις στο πρώτο ντεμάκι τους να περισσεύουν από κάβλα, τα φωνητικά να είναι τόσο φάλτσα που δεν ενοχλούν, ενώ οι ηχογραφήσεις είναι κάργα ερασιτεχνικές, που σε κάνουν να απορείς εάν αυτό που ακούς είναι πράγματι του 2021 και όχι του 1981. Και αυτό, φίλοι μου είναι κάτι όμορφο για όλους αυτούς που δεν είχαν καν την τύχη να είναι ιδέα πριν 40 χρόνια.
07.Kolonel Djafaar - Cold Heat
Πολύ πολύ μακριά από όλους αυτούς τους άγριους μεταλλάδες, βρίσκεται μια απέραντη έρημος, στην οποία κάνει κουμάντο ο μοχθηρός Kolonel Djafaar. Υπό τις διαταγές του, σε αυτή την περιοχή, τα καραβάνια ακούν μόνο ethio jazz και afro beat, ενώ οι καμήλες, βάσει νόμου, φορούν γυαλιά ηλίου. Αυτή η όμορφη εικόνα μου έρχεται στο μυαλό όσο ακούω το εκπληκτικό EP των περίεργων Βέλγων. Καλοκαιρινό άκουσμα, απίστευτη γκρούβα, psych rock περάσματα που κάνουν τον ήχο προσφιλή σε ροκάδες και γενικά εδώ θα βρεις το εισιτήριο σου για ένα από τα πιο κεφάτα instrumental ακούσματα της χρονιάς.
6.Hoodna Orchestra - Alem Alem
Και επειδή σε έφερα μέχρι την έρημο και σου έχω φτιάξει το κέφι, θα σε αποτελειώσω. Το Alem Alem είναι ακριβώς αυτό το EP που πρέπει να ακούσεις στα καπάκια μετά τον Τζαφάρ, αφού εδώ η ethio jazz γίνεται ακόμα πιο up tempo, με funky τρομπέτες, ανατολίτικα πλήκτρα, rock υπόστρωμα και κυρίως ανεπανάληπτες ιδέες στις μελωδίες. Οι Ισραηλινοί δεν είναι τίποτα τυχαία τυπάκια, δισκογραφούν ήδη από το 2015, έχουν δέσιμο παρά το ότι είναι πάνω από 12 νοματαίοι και γενικά εδώ θα ακούσεις κάτι που θα σου θυμίσει πολλά και τίποτα, το σίγουρο είναι ότι δεν θα ξεκολλάς.
05.Fluisteraars - Gegrepen Dorr De Geest der Zielsontluiking
Ας ξεκαθαρίσουμε ότι αυτή εδώ η πεντάδα άλμπουμ θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στις κορυφές μιας γενικής λίστας της αγαπημένης μας μουσικής για το 2021. Τα 35 λεπτά του νέου δίσκου των Ολλανδών Fluisteraars ήταν αρκετά για να τους φέρουν στην θέση αυτή, το ίδιο θα είχαν κάνει οποιαδήποτε 35 λεπτά της δισκογραφίας τους, αφού για πολλούς αυτή την στιγμή είναι μια από τις πιο καυτές περιπτώσεις του black metal. Η ατμόσφαιρα που χτίζει ο κύριος Koops και οι σπαραγμοί του κυρίου Mollema, είναι από τα πιο πειστικά πράγματα που υπάρχουν εκεί έξω και φέρουν την σφραγίδα “ατμοσφαιρικό μπλακ μέταλ”. H απαράμιλλη μαγεία του 20λεπτου Verscheuring in de schemering και ο υπότιτλος «ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΠΛΗΚΤΡΑ» αρκούν για να αντιληφθούμε εύκολα για τι μάστορες μιλάμε.
Κάποτε, πριν αρκετά χρόνια ακούγαμε μπάντες όπως οι Gojira γιατί περιλάμβαναν στον ήχο τους πέρα από μια μοντέρνα προσέγγιση επί του extreme metal, μια ινταστριαλιζέ βαρβατίλα που η αλήθεια είναι ότι πάντα συναρπάζει τους ακροατές του ήχου αυτού. Εντελώς τυχαία ανέφερα τους Gojira, οι οποίοι πλέουν πλασάρουν αρκετά πιο αραιωμένη την σούπα τους. Οι συμπατριώτες τους, Fange, από την άλλη ίσως να είναι το επόμενο βήμα σε αυτόν τον ήχο που κάποτε λατρέψαμε στο From Mars to Serious. Σε δύο δεκαπεντάλεπτες συνθέσεις, το τρίο συνδυάζει τους Godflesh, τους Meshuggah και τους Eyehategod, με τέτοιο τρόπο, που ειλικρινά απορώ τι θα συμβεί αν μαζέψει τις διάρκειες, καθαρίσει τον ήχο και γράψει μουσική για τον λαό. Μακάρι να μην συμβεί κάτι τέτοιο ποτέ.
Πέρσι είχαμε τους Ulcerate, μόνους πρώτους, να στέκονται στην ποιοτική κορυφή του μέταλ σύμπαντος για μια ολόκληρη χρονιά. Ήταν τέτοιος ο ηχητικός τρόμος που βιώσαμε, που θεωρώ δύσκολο να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο με death metal δίσκο. Σαν συνέχεια αυτής της εμπειρίας, θεωρώ την φετινή κυκλοφορία του debut EP που βρίσκεις στην τιμητική τρίτη θέση αυτής της λίστας. Προφανώς και δεν υπονοώ ότι το group έχει προλάβει να αντλήσει έμπνευση από την περσινή επιτυχία των Νεοζηλανδών, όμως θεωρώ ότι βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο πλαίσιο ατμόσφαιρας και επιρροών. Με λίγο περισσότερο black στον ήχο τους, οι Kvadrat εξαπολύουν μια ηχητική επίθεση που δεν τραβάει φρένο όταν νομίζεις ότι έχει φτάσει στην κορύφωση της. Επίσης να πω και κάτι άλλο. Τόσο άρτιο τεχνικά που μπέσα δεν ξέρω αν όλο αυτό μπορεί να αποδοθεί ζωντανά. Ναι έχω δει Ulcerate ζωντανά και έχω χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου. Για τέτοιο επίπεδο μιλάμε και βάλε.
02.Slant - 1집
Οι Slant είναι από την Κορέα, συγκεκριμένα από την Seoul και το ντεμπουτάκι που κυκλοφόρησαν το 2021 είναι ένας από τους λόγους που αρκετός (νεαρό)κόσμος θα ακούσει punk, hardcore στην Ανατολή. Ίσως μέσα από την θέση και την παρουσίαση που κάνω στον δίσκο, αρκετοί εγχώριοι μπέμπηδες και boomers πάρουν χαμπάρι τι χάος δημιουργούν οι Slant με το Ένα. Καταρχήν μην φοβάσαι: στίχοι στα αγγλικά. Επίσης τα παιδιά έχουν μια πυραυλοκίνητη τραγουδιάρα που σκίζει τα σωθικά της σε κάθε λέξη. Επιπρόσθετα, τα πάντα παίζονται τσίτα, με έναν τρομακτικά καλό ήχο που θα έκανε τις καλύτερες μπάντες να ντρέπονται για τα ντεμπούτα τους. Το Ένα θα ήταν σίγουρα στο νούμερο ένα, εάν δεν υπήρχε εκεί ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει τα τελευταία 20 χρόνια.
Να το ξεκαθαρίσω μάγκες. Αυτό το emo/black/crust πραγματάκι εδώ, είναι τα τριάντα λεπτά που άκουσα περισσότερο μέσα στην χρονιά. Έπεσα πάνω του, ξεψαχνίζοντας κάτι distro με crust και punk μπάντες, δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι παίζει, ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος, δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ επιστροφή, δεν νομίζω ότι θα απαλλαγώ ποτέ από την εκτίμηση που έχω σε κάθε νότα αυτής της κίτρινης οπτασίας. Πολύ περισσότερο χάρηκα, όταν είδα το concept (αρκετές μέρες αργότερα διάβασα και έμαθα για την αντιφασιστική τους δράση), τα κίνητρα του group. Όταν μάλιστα πήρα στα χέρια μου το βινύλιο που περιλαμβάνει ακόμα περισσότερα στοιχεία για αυτό που θέλουν να εκφράσουν οι Ισπανοί μέσα από την μουσική τους, πείστηκα ότι το ταλέντο τους να συνθέτουν τόσο καλή μουσική, το οδηγούν αξίες κρίσιμες για τις μάχες που δίνονται σε πνευματικό επίπεδο, σε αυτούς τους περίεργους καιρούς που ζούμε.
