Ένα τεράστιο project για την Επιτροπή ολοκληρώθηκε και περίπου 12 χιλιάδες λέξεις γέμισαν με ήχο τις φετινές γιορτές της Επιτροπής. Η διαδικασία ήταν απολαυστικότατη και μακάρι να είμαστε καλά και του χρόνου να κάνουμε τα ίδια και καλύτερα. Η πρώτη λίστα με τα μικρά album (EP, split, demo) του έτους, όπως και η δεύτερη λίστα με τα ΟΧΙ ΜΕΤΑL album του 2021 έτυχαν εξαιρετικής αποδοχής και ελπίζουμε οι σημερινές επιλογές να γεμίσουν με ένταση και θόρυβο της μέρες σας. Το Επόμενο Παρατηρητήριο θα είναι Θάλαμος Επικοινωνίας και έχει απόλυτη σχέση με ό,τι διαβάσετε από εδώ και πέρα.
30. Unmother - Lay Down the Sun
Σημειολογικά εκκινώ την λίστα από το black metal και από το άξιο ντεμπούτο των Unmother, οι οποίοι σβήνουν τον ήλιο κυριολεκτικά. Αν αυτή είναι η πρώτη τους δισκογραφική προσπάθεια φοβάμαι για το τι θα επακολουθήσει μάγκες. Πότε post, πότε επικοί, πότε ατμοσφαιρικοί, πότε old-school, κάθε σύνθεση έχει αρκετές εναλλαγές για να εξυπηρετήσει τον σκοπό της, με το μεγάλο όραμα να είναι το Απόλυτο Σκοτάδι. Μ’ άρεσε ο DIY ήχος του δίσκου, που τρεμοπαίζει ανάμεσα σε επαγγελματική και ερασιτεχνική προσπάθεια, μπορώ να πω ότι δίνει χαρακτήρα στο εγχείρημα. Κερασάκι στην bm τούρτα η διασκευή στο Blow the House Down των Siouxsie and the Banshees.
29.Doctor Smoke - Dreamers and the Dead
Από το εξώφυλλο και το όνομα της μπάντας το έκοψα για στονεράκι. Λάθος. Τελικά τα παιδιά είναι φουλ χτζμτλδες και μάλιστα πολύ αξιόλογοι. Προφανώς και υπάρχει μπόλικο heavy rock στον ήχο τους, όμως αν μπορούμε να πούμε με ασφάλεια μια περιγραφή που τους ορίζει είναι “επιμεταλλωμένοι Thin Lizzy αν έπεφταν στην χύτρα με διάφορα ναρκωτικά”. Αυτό σημαίνει μπόλικες απαρχές heavy metal riffing, ωραία ρεφραίν, ρυθμοί mid tempo και άνω, σολάρες, χεβιμέταλ πανηγύρι και μια acid φωνούλα (ένας καλλίφωνος Mustaine που έχει διορθώσει το ρινικό διάφραγμα του) που γούσταρα πολύ. Ξεκινήστε από το Waking Dreams.
Μεγάλη αγάπη οι God Damn, γιατί βάζουν το noise punk τους μέσα στο sludge metal τους και ροκάρουν με την πσυχούλα τους. Για μένα κάνουν το 2021 αυτό που έκαναν οι Motorhead σε ολόκληρη την καριέρα τους: πλήρης αδιαφορία για το τι αρέσει και τι όχι. Κακόηχο; Ναι. Βρώμικο; Βεβαίως. Επιδέχεται βελτιώσεων; Σίγουρα ναι. Και γιατί ακούγεται έτσι αυτό το πράγμα, τόσο αφιλόξενο, ενώ αντιλαμβάνεσαι το “ορθό rock’n’roll” από πίσω; Γιατί τα παιδιά δεν νοιάζονται. Τα σπάνε, παίζουν χωρίς φρένα, είναι οι ενοχλητικές αλογόμυγες στον πλαστικό κόσμο της rock και metal μουσικής. Αυτό είναι το underground κύριοι.
27. Demiser - Through the Gate Eternal
Πάμε στους γλυκούς βερζεβούληδες Demiser που κυκλοφορούν τον καλύτερο thrash metal δίσκο για μένα φέτος. Τι θέλω από το θρας μου, εν έτει 2021; Θέλω να είναι τσίτα, να έχει λίγο black μέσα του, να μπορώ να θυμάμαι στο τέλος της ακρόασης περισσότερα από 2-3 συνθέσεις ή ριφάκια, θέλω να μην είναι ούτε αμερικάνικο, ούτε ευρωπαϊκό και προς θεού να έχει ΣΟΛΙΔΙΑ. Αυτό με τα thrash album που δεν έχουν κιθαριστικά solo, είναι ανέκδοτο. Το Through the Gate Eternal τα έχει όλα αυτά σε περίσσια και ενώ οι “επιρροές” είναι εμφανείς, φροντίζουν στο ακριβώς επόμενο πέρασμα να το πάνε αλλού για να μην ξενερώσει ο ακροατής. Μαγκιά.
Στον πλανήτη που τυχαίνει να διαμένουμε, υπάρχουν και άλλες μουσικές εκτός από τις ευρωπαϊκές και τις αμερικάνικες. Οπότε είναι φυσικό, μουσικά είδη που άκμασαν στον δυτικό πολιτισμό όπως το black metal σιγά σιγά να ενσωματώνονται στις τοπικές σκηνές παραδοσιακής μουσικής. Και δεν εννοούμε πχ να βάλεις 2 κλαρίνα πάνω από black metal φωνητικά. Στην τρομερή περίπτωση των Kaatayra μιλάμε για μια συνολική σπουδή του πώς ενσωματώνεις ήχους του Αμαζονίου (της Βραζιλίας εν προκειμένω) και μάλιστα ακουστικής υφής σε συντριπτικό ποσοστό με τις black metal τεχνοτροπίες και ρυθμούς. Πού να σου εξηγώ τώρα ρε μπρό; Δεν έχεις ματαξανακούσει αυτό το πράγμα, οπότε κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου και τσέκαρε, πχ το Inpariquipê, το δεύτερο δεκάλεπτο τραγούδι του δίσκου. Μαγεία.
Αυτός ο δίσκος ίσως έπρεπε να είναι πολύ πιο ψηλά αλλά τον έπιασα στα χέρια μου αρκετά καθυστερημένα και δεν έχω δώσει το 100% του εαυτού μου σε αυτόν. Βέβαια αρκούν καμιά 20αριά διαδοχικές ακροάσεις για να τον βάλουν εδώ, αφού οι συνθέσεις που θα βρείτε μέσα είναι απόλυτο ΧΥΝΝ για άτομα που ακούνε γενικά και αόριστα metal. Τώρα, εσείς για να ψηθείτε, θέλετε περιγραφή σώνει και καλά και καλά κάνετε. Ωραία. Ας τους πούμε psych’d death rock φάση Entombed αν κουμάντο έκανε ένας αναγεννημένος χίπης Nicke Andersson, ο οποίος θα πάθαινε στα 40 του παλιμπαιδισμό και θα το γύριζε στο black metal. Κάπως έτσι. Α, να μην ξεχάσω να σας πω ότι τα παιδιά είναι Σουηδοί από την Ουπσάλα.
Κάποτε στο χτζμτλ-στρουμφοχωριό υπήρχαν τα vintage occult metal στρουμφάκια που γουστάρανε να παίζουν proto metal (βασισμένο σε κάποιους jazz ήχους των Black Sabbath) και να το δένουν με μεσαίωνα, μαγείες, σατανικούς καλόγερους κτλ. Καλά είχε πάει αυτό, όμως τα στρουμφ βαρέθηκαν τον ήχο, αφού τον ξεχείλωσαν μέχρι εκεί που δεν πάει, άσε που με το πιάσανε την καλή σταμάτησαν να είναι τόσο σκοτεινοί όσο χρειάζεται. Οι Νορβηγοί Dunbarrow είπαν να τον συνεχίσουν και σίγουρα τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από πολλά άλλα στρουμφ γιατί μάλλον ζουν και αναπνέουν για να ξεχάσουμε τους Witchcraft. Ξεκινήστε την ακρόαση από το ακουστικό Turn in your Grave και θα καταλάβετε άμεσα τι κομματάρες θα βρείτε εδώ μέσα.
23.Silver Talon - Decadence and Decay
Εδώ έχουμε το us heavy metal που μας έχει λείψει από τότε που οι Sanctuary, Nevermore έληξαν λόγω του θανάτου του Warrel Dane. Προσοχή όμως, τα παλικάρια εδώ δεν αρκούνται να μοιάζουν σε κάποιον. Γράφουν όμορφο μέταλ, όμορφα παιγμένο, που ευτυχώς δεν είναι ένα ακόμα σύγχρονο πλαστικό δημιούργημα του studio (ε…η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 1-2 Nevermore δεν μας ενθουσίαζαν) αλλά έχει πολλά πολλά layers πραγματικής μουσικούλας με τα οποία δεν έχω απλά συμβιβαστεί, μπορώ να πω ότι έχω συνδεθεί αφού θα επιθυμούσα διακαώς να τα δω σε live περιβάλλον για να τα εκτιμήσω σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Ξεκινήστε από το Next to the Sun και κλάψτε μαζί μου.
22.Violet Cold - Empire of Love
Πεταγόμαστε μέχρι το Γιέρεβαν της Αρμενίας για να ακούσουμε showgaze black metal την χρονιά που βγάζουν δίσκο οι Deafheaven. Πώς τους ποδοπάτησες έτσι ρε Αρμένιε, περίεργε τυπάκο;;; Το Empire of Love είναι ο ατμοσφαιρικός μέταλ δίσκος της χρονιάς ή αν θες να το πούμε αλλιώς, το post metal δισκάκι που πρέπει να ακούσεις αν έχεις βαρεθεί το post metal. Σε ατελείωτες θάλασσες από riff και αέρινα πλήκτρα, το καρυδότσουφλο των Violet Cold στροβιλίζεται και τελικά όχι μόνο δεν χάνεται αλλά φτάνει στο λιμάνι του, που είναι το να ξεχωρίζει η μουσικούλα από τον ορυμαγδό των copy paste shoegaze κυκλοφοριών. Πώς τα γράφω ρε μλκες; Τί εικόνες δημιούργησα πάλι ο πστης; Και μιας και είπα πστης, το εξώφυλλο και το concept πίσω από το project έχει πολύ μεγάλη σημασία εάν συνυπολογίσουμε το πλαίσιο και την χώρα κυκλοφορίας της μουσικής αυτής. Thumbs Up.
21.Thronehammer - Incantation Rites
Τι μπορεί να θες από μια χρονιά που έχει πάει τόσο σκατά σε όλα τα επίπεδα..; Ένα καλο doom metal δισκάκι για να αποτυπώσει όλη αυτή την μιζέρια και τον πόνο. Πέρσι αν θυμάμαι καλά στην λίστα μου είχα βάλει My Dying Bride, αν όχι, όφειλα να το βάλω. Φέτος το πάμε λίγο διαφορετικά, με τους Thronehammer να μην είναι τόσο θρηνητικοί όσο οι συμπατριώτες τους, αφού παίζουν σε ένα πιο δυναμικό γήπεδο, με σκοπό να σκάει το μπάσο στο στήθος σου και η καρδιά σου να είναι έτοιμη να κάνει πουφ. Θες λίγο το epic, θες λίγο το gloom, το Incantation Rites δεν είναι μια ακόμα τυπική περίπτωση βρετανικού doom (βλέπε Cathedral). Τεράστιο credit της μυσταγωγικής μουσικής τους η φωνή της Kat Shevil Gillham που δεν στρίβει για κανένα λόγο και αυτό το λέω για καλό. Σβάρνα.
20.Plebeian Grandstand - Rien Ne Suffit
Σας καλοέμαθα με τα συμβατικά μέχρι τώρα, ήρθε η στιγμή να πάμε σε κάτι τρελιάρικο από αυτά που θα με καταριέστε που σας έβαλα να τα ακούσετε σε κοινή θέα. Μπορεί και όχι. Πώς θα σας φαινόταν να τσεκάρετε ηλεκτρονική industrial εξπεριμενταλιά παρέα με black metal επιπέδου Ved Buens Ende και ατμόσφαιρα Ulcerate; Κάπως έτσι να το περιγράψουμε αυτό και νομίζω έχουμε πει και λίγα. Σίγουρα ένας αντισυμβατικός δίσκος, με αρκετή δυσκολία που όμως διατηρεί έναν extreme metal πυρήνα που μπορείς να ακολουθήσεις για να χαθείς μέσα του. Πάλι γράφω μλκίες για να τσιμπήσεις και να πατήσεις το play, μην με κουράζεις γλυκέ αναγνώστη, δώσε το click που θα σου ανοίξει ακόμα μια πόρτα προς την Glitch Κόλαση. Τζάμπα είναι ρε μλκ. Α, τα παιδιά είναι Γάλλοι και βαράνε καμιά 15ετία, ο δίσκος είναι ο τέταρτός τους και ξέρουν ακριβώς τι στον μπούτσο κάνουν. Εμείς ακόμα ψαχνόμαστε να καταλάβουμε.
Όλοι (εντάξει όχι όλοι) αγαπάμε μπάντες όπως οι Cult of Luna, οι The Ocean, πιο παλιά οι Burst και οι Burnt by the Sun. Ο συνδυασμός του post metal, του hardcore, με το prog metal και το sludge έχει δημιουργήσει μια σκηνή “σύγχρονου” metal που ήδη κλείνει μια 20ετία. Δεν το λες και πολύ σύγχρονο. Άρα ήδη έχω αρχίσει και γίνομαι επιλεκτικός. Οι DVNE φέτος σπάνε την επιφυλακτικότητά μου και με καθίζουν στα αυγά μου, μιας και το Etemen Ænka είναι δίσκος ομότιτλος με το breakthrough, αφού περιλαμβάνει όσα θέλει ένας ακροατής με μανίκια τατουάζ, piercing στο φρύδι και καλοφροντισμένο μούσι. Η κομματάρα Court of the Matriarch με το θεόρατο ριφ που θυμίζει Tool, εκεί προς το τέλος, αρκεί για να σας πείσει.
18.Morgul Blade - Fell Sorcery Abounds
Όταν ονοματίζεις την μπάντα σου Morgul Blade και λες ότι παίζεις τρου χέβι μέταλ, νομίζω ότι ξέρεις ότι γενικά δεν θα πάει καλά αυτό. Περίμενα ψηλά φωνητικά, έλαβα μέχρι και black metal φωνητικά. Περίμενα τυρί με το κιλό, έλαβα κλασικό heavy metal, όχι τόσο power. Περίμενα αμερικάνικο heavy metal αφού Πενσυλβάνια, έλαβα βρετανίλα όχι μόνο στα heavy αλλά και στα ακουστικά folk περάσματα (που κάνουν την διαφορά). Περίμενα να κριντζάρω όσο δεν γίνεται, τελικά αυτός ο δίσκος όσο συνεχίζω να τον ακούω είναι ακριβώς αυτός που πρέπει να είναι ένα παραδοσιακό heavy metal αλμπουμ το 2021. Ξέρουμε ότι όλα έχουν παιχτεί, βάζουμε μια δυο πινελιές, προσπαθούμε να έχει ένα ωραίο live feeling, κυρίως γράφουμε τραγούδια που πορώνουν παρά προσπαθούν να εντυπωσιάσουν. Ναι ρε μλκες, Sabaton για εσάς το λέω, γαμώ τις παπάτζες σας. Οι φίλοι των Σίριθ Άνγκουλ τσεκάρετε άφοβα το Fell Sorcery Abounds, αυτό γράφτηκε για εσάς.
Πονοκέφαλος. Τι ωραίο πράγμα. Αν υπήρχε διαγωνισμός πόνου, με διαφορά το νούμερο ένα θα κέρδιζε ο πονοκέφαλος. Αυτός που θες να κόψεις το κεφάλι σου και να το κλειδώσεις σε ένα δίπλα δωμάτιο να πονάει μόνο του και εσύ να κάτσεις να ακούσεις λίγο μουσικούλα ήρεμος. Δεν συνέβη ποτέ. Οι Naw από την άλλη τον προσφέρουν απλόχερα, με το ναζιάρικο μεν, νοϊζάδικο δε hardcore τους. Ο δίσκαρος αυτός μού θύμισε όλα αυτά που θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολλές από τις μπάντες των ‘00s αν δεν υπήρχε τόσο έντονη η sludge φασούλα. Επίσης ο ειρωνικός τίτλος If You Can't Respect My Big Goddamn Dick, We're Gonna Have a Fucking Problem σε συνδυασμό με αρκετές, αντίστοιχες αναφορές στους στίχους, μπορώ να πω ότι τον καθιστά την πιο φεμινιστική πρόταση της λίστας.
16. Kollapse - Sult
Και αν οι Naw ήταν η πιο ροκ’ν’ρολ hardcore πρόταση αυτής της 30αδας, πάμε να δούμε μια πιο σοβαρή κατάσταση που βλέπω μέλλον. Οι Kollapse από την Δανία είναι ένα trio που γουστάρει να παίζει δυνατά (hardcore+metal), λίγο ατμοσφαιρικά (post), ενίοτε λίγο πιο τεχνικά (prog) αλλά βασικά να παραμένουν in your face (noise). Όμως αυτό που βασικά τούς ενδιαφέρει είναι οι συνθέσεις τους να κυλάνε με συνεχείς εναλλαγές και να θυμίζουν ένα περιπετειώδες ταξίδι. Κάπως έτσι περιγράφαμε μπάντες σαν του Cult of Luna. Ε, δεν είσαι πολύ μακριά, μόνο που εδώ θα βρεις δίψα και πείνα από άγνωστους καλλιτέχνες που προσπαθούν να κάνουν κάτι καλύτερο από το ντεμπουτάκι τους πριν 4 χρόνια. Και για μένα, εδώ θα βρεις καλύτερα τραγούδια από το φετινό EP και τον προπερσινό δίσκο των Σουηδών. Σου φτάνει, νομίζω.
19 Τραγούδια, σχεδόν 110 λεπτά μουσικής, χωρίς εισαγωγές και ιντερλούδια, χωρίς fillers, χωρίς παραγωγάρες, χωρίς “προσοχή στην λεπτομέρεια”, χωρίς ψεγάδια, χωρίς “κοιλιές”, χωρίς πειραματισμούς, χωρίς “πλάνο”. O Kenn Nardi, ο τύπος πίσω από τους διαλυμένους Anacrusis, είναι μια από τις καλλιτεχνικές προσωπικότητες που έχουν κάθε δικαίωμα να λένε ότι υπηρετούν τον όρο “progressive metal” χωρίς να κριντζάρει το σύμπαν. Προφανώς και δεν θα αφαιρούσα ούτε νότα από το Trauma, το πολύ πολύ να έκοβα το εγχείρημα σε τρία μέρη και να το πούλαγα για 2-3 εκατομμύρια στους Dream Theater ως πηγή έμπνευσης, μπας και κυκλοφορούσαν έναν δίσκο με πραγματικό ενδιαφέρον. Ξεκινήστε από το Α Reckoning για μια γεύση και τα ξαναλέμε.
14.Warrior Path - The Mad King
Νομίζατε, επειδή Επιτροπή, θα αφήναμε έξω από τα καλύτερα της χρονιάς τον πιο δυνατό power metal δίσκο του 2021. Μάλλον δεν έχετε πιάσει ορθά το concept. Γλυκοί μου τυροπαραγωγείς και τυροκαταναλωτές, θα ήθελα να προσέξετε αυτά μου τα λόγια και να τα βάλετε στο κεφάλι σας. Όπως δεν μπορεί να ζήσει το ψάρι έξω από το νερό, έτσι δεν μπορεί να ζήσει και ο μεταλλάς έξω από τυρί, απλά πράγματα. Και όποιος νομίζει ότι δεν ακούει τυρί, επειδή οι μπάντες του είναι όλες κοντοκουρεμένες, ας αρχίσει να κάνει παρέα μαζί μου, θα αποδομηθούν τα πάντα σε λίγες μόλις μέρες. Για το album δεν έχω να πω πολλά, γαμάει κάργα και αδιανόητα, στην φωνή είναι το αηδόνι του power metal, τα τραγούδια έχουν τις μελωδίες και τα σφιχτά παιξίματα που ΑΠΑΙΤΩ πλέον στον ήχο, παραγωγούλα Bob ο μάστορας, από εμένα μεγάλο, τεράστιο ΝΑΙ.
13.Cold Cell - The Greater Evil
Πατάς play και ακούς έναν εσωτερικό μονόλογο, κάπως θρηνητικό, σαν goth ποίηση. Ε, μετά από λίγα λεπτά ξεκινά ο όλεθρος του black metal των Cold Cell. Όπως είπαμε στην αρχή, η χρονιά για το metal θα είναι κομβική για τον ήχο και προσπάθησα να εντοπίσω τις περιπτώσεις που για την κάθε έκφανση του είδους, προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο. Το The Greater Evil είναι η πιο “καθαρή”, “καλοφτιαγμένη”, “επαγγελματική” από τις περιπτώσεις που θα βρείτε εδώ, όμως τα παιδιά από την Ελβετία δεν ακούγονται πλαστικοί, το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα, αφού θα βρείτε πραγματάκια από άλλες σκηνές, να ζουν και να αναπνέουν μέσα στην μουσικούλα τους. Τεράστια προσοχή στον τραγουδιάρη, όπου ο τύπος είναι φουλ άρρωστος, από τις καλύτερες καφρίλες εκεί έξω, βαθύ λαρύγγι, κάνει γαργάρες με ταβανόπροκες και λοιπές μεταλλογραφιάδικες κοινοτυπίες.
Επιστροφή στην Δανία (μαζί με την ελληνική σκηνή, οι φετινές αγαπημένες μου) όπου οι LLNN κάνουν την κίνησή τους για να ξεφύγουν από τα όρια της χώρας τους. Το ηχητικό τείχος του Unmaker είναι απροσπέλαστο, με το sludge που παίζουν να φαντάζει τόσο κινηματογραφικό που με κάνουν να γράφω cringe πράγματα: πχ οι LLNN είναι για το sludge ό,τι είναι οι Septic Flesh για το gothic, ό,τι είναι ο Vangelis για τις στήλες του Ολυμπίου Διός, ό,τι είναι ο Carpenter για το retrowave. Στις 4.000 λέξεις συγχωρέστε μου τέτοιες αδεξιότητες, πρέπει απλά να δημιουργήσω εικόνες. Αδέξιοι δεν είναι σίγουρα οι Δανοί και αυτό αποδεικνύεται εύκολα αν πιάσεις το πώς προσθέτουν έξυπνα τα synths σε ψιλοκοινότυπα hardcore ριφάκια για να δημιουργήσουν κάτι εντελώς νέο. Just Genius.
11.Nestor - Kids in a Ghost Town
Ίσως κάποιοι φίλοι της σελίδας πονέσουν με αυτή την επιλογή αλλά δεν μπορούσα να μην είμαι ειλικρινής με την ευεξία που μου προκάλεσε η αυθεντική ‘80s aor, melodic metal μουσική των Nestor. Η λέξη αυθεντική σίγουρα θα σας προκάλεσε μια στιγμιαία αποστροφή, αφού ρε μλκ Επίτροπε, ό,τι ακούς εδώ δεν μπορεί να το χαρακτηρίσεις αυθεντικό, είναι πράγματα χιλιοπαιγμένα κτλ κτλ. Στα @@ μου, μικροί μας φίλοι, είναι η απάντηση, όλα τα τραγούδια που θα βρείτε στο Kids in a ghost town μού φάνηκαν σαν να τα ακούω πρώτη φορά, ροκάρουν the def leppard way, έχουν αυτές τις σουηδικές μελωδίες και τα τρελά παιξίματα στις κιθάρες, οι γκρούβες βρωμάνε αμερικανικά ουρητήρια σε παρακμιακά glam μπαράκια. Γενικά πανηγύρι. Συμμετέχει σε ένα κομμάτι η Samantha Fox. Ίσως έχω αρχή Αλτσχάιμερ, δεν εξηγείται αλλιώς. Ξεκινήστε από το τραγούδι 1989.
Μεγάλη ικανοποίηση για αυτό το album σε πολλά επίπεδα. Η ελληνόγλωσση αμεσότητα, το νευρόσπαστο crust, το σουηδικό το death το ορθόδοξο, η σελτικφροστίλα, οι στίχοι, η αισθητική, η βινυλιακή έκδοση, γενικά οτιδήποτε το αφορά με έκαναν να χαρώ για αυτήν την κυκλοφορία. Οι Παροξυσμός εκπροσωπούν μια ολόκληρη σκηνή, η οποία κάθε χρόνο προσφέρει δυνατούς δίσκους στο ελληνικό underground. Ήρθε ο καιρός να πέσει λίγο φως εδώ, όχι για να γίνουν αστέρες, απλά για να γεμίζουν τα ανεξάρτητα live τους (συνήθως για σημαντικούς σκοπούς και όχι για απλή διασκέδαση) πιο εύκολα. Ξεκινήστε από το τέλος του δίσκου: “Πτώματα στις θάλασσες, σωσίβια που έγιναν τάφοι. Πολιτισμός και ανθρωπιά χαθήκανε στη δίνη. Να αιωρείσαι στο βυθό σαν μόνος μες στο σύμπαν. Με μάτια ανοιχτά, άδεια, γυάλινα. Τα κύματα που σ'έπνιξαν, αυτά τώρα με πνίγουν. Γυμνοί από ζωή και όνειρα, πετάμε στο κενό, χωρίς φτερά, όλα νεκρά. Όλα μικρά, όλα νεκρά.”
Είχα γράψει παλιότερα: “Η Κτηνωδία είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά ντεμπούτα των τελευταίων πολλών ετών στο κατακαημένο metal (εκτός ακραίας σκηνής).” Για να βρίσκεται ο δίσκος στο νούμερο εννέα των καλύτερων κυκλοφοριών του έτους, μάλλον δεν ξεφούσκωσε με το πέρασμα των μηνών και ίσως μπορώ να πω ότι ανέβηκε παραπάνω στην εκτίμησή μου. Όταν επιστρέφεις ξανά και ξανά στον δίσκο για να “γουστάρεις” και τελικά ανακαλύπτεις συνεχώς μικρές λεπτομέρειες που σου είχαν διαφύγει, πιθανότατα έχεις να κάνεις με κάτι που έχει δουλευτεί πολύ πολύ σωστά και ο Επίτροπος προσθέτει: επιβάλλεται να μείνει στον χρόνο. Κάθε τραγουδάκι που θα βρείτε στην Κτηνωδία έχει δικό του αξιακό βάρος, έχει κάτι να αφήσει στην σκηνή, δεν είναι απλά κάτι που θυμίζει κάτι άλλο σημαντικότερο. Οι Khirki δεν είναι μια “ελληνική απομίμηση” κάποιας μεγαλύτερης μπάντας του εξωτερικού. Το μέλλον είναι εδώ, μάγκες.
Και φέτος βγήκαν εξαιρετικότατοι δίσκοι στο death metal, τους οποίους θέλω να μαζέψω σε ένα επόμενο, θανατερό Παρατηρητήριο για να μην πάνε άκλαυτοι. Όμορφη σημειολογία, την κρατάω. Μέσα σε όλες αυτές τις άξιες κυκλοφορίες, προκύπτει ο δεύτερος δίσκος των Phrenelith και τα πάντα σταματάνε. Ούτε τόσο τεχνικοί όσο άλλοι, ούτε τόσο γρήγοροι όσο άλλοι, ούτε τόσο ακραίοι όσο άλλοι, όμως εδώ ρε μλκες μιλάμε για τον θάνατο τον ίδιο, οι τύποι απλά σε θάβουν, δεν ασχολούνται με την μουσική πραγματικά, είναι χομπίστες τα παλικάρια. Αχ, αυτές οι κιθάρες που σου σκάβουν το στέρνο, είναι ένα grim ποίημα ενώ ο Χάρος σου κρατάει το χέρι και όσο και να το τραβάς, αυτός εκεί ο γμμνος δεν στο αφήνει, θα σε πάρει μαζί του. Ενώ ακούγεται το Phlegethon, η ψυχή αποχωρίζεται το σώμα και σε πάνε τέσσερις. Θάνατος ρε.
07.Stormkeep - Tales of Othertime
Άλλο ένα ντεμπουτάκι που περιμέναμε αρκετοί από εμάς, αφού το EP Galdrum μάς είχε αφήσει άριστες εντυπώσεις. Ευτυχώς το black metal των Stormkeep εμφανίστηκε στα ίδια επίπεδα και αυτό σημαίνει ότι θα το δείτε σε πολλές πολλές λίστες χρονιάς από εδώ και πέρα. Όσοι αγαπήσατε το Nemesis Divina των Satyricon, εδώ θα βρείτε μια φυσική εξέλιξη του ήχου και αρκετά πραγματάκια παραπάνω. Δεν αρκεί πλέον να είσαι απλά επικός ή να βάζεις λίγα σύνθια στο black metal, πρέπει να γράφεις και κανένα δύο ριφάκια για να θυμούνται τα τραγουδάκια σου. Εκεί οι Stormkeep κάνουν την τρίπλα και δανείζονται στοιχεία από μπάντες όπως οι Bal Sagoth ή οι Borknagar, με τις μελωδίες σε κιθάρες και πλήκτρα να είναι αρκετά πιο ατμοσφαιρικές, δημιουργώντας μια όμορφη αντίθεση. Την είπαν medieval, εγώ λίγο διαφωνώ σε αυτό. Μου έβγαλαν μια πιο majestic, φαντασιακή αύρα, παρά μια ιστορική διαφυγή στον χρόνο. Δίσκος που σε βάζει στην Α Εθνική του ήχου.
Δεν χρειαζόμασταν αυτές τις 15 συνθέσεις για να αγαπήσουμε τους Mastodon. Αυτό έχει γίνει ήδη από το Remission και από τότε απλά ακολουθούμε. Αυτή την φορά μάς κέρασαν 15 τραγούδια και λίγο σκαλώσαμε στην αρχή, όμως τελικά τα καταφέραμε να τους ξαναερωτευτούμε από την αρχή για εντελώς διαφορετικούς λόγους από αυτούς που τους γουστάραμε μέχρι φέτος. Θα με ρωτήσεις, γιατί να είναι το νέο Mastodon τόσο ψηλά σε μια metal λίστα, το 2021. Θα σου απαντήσω: γιατί οι τύποι παίζουν metal και γιατί σε συνθετικό επίπεδο δεν πιάνονται από κανέναν σε πρωτοτυπία, στις studio παραγωγές τους, το παραγόμενο προϊόν είναι τόσο άρτιο που αν δεν υπήρχαν άλλα κριτήρια και γιατί πάντα η αισθητική που έχουν είναι μοναδική. Βασικά θα σου έλεγα ότι κανονικά θα ήταν στην θέση νούμερο ένα αλλά δεν φτιάχνουμε την λίστα με την καρδιά αλλά με το μυαλό. Και αν επέμενες να ρωτάς, θα σου έβαζα να ακούσεις το Gobblers of Dregs. Και αν δεν πειστείς, φίλε ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ, με ανώμαλους δεν μιλάω.
05.Five the Hierophant - Through Aureate Void
Σε έναν δίκαια πλασμένο κόσμο αυτές οι επιλογές θα σχημάτιζαν το metal πλαίσιο του 2021. Οι δίσκοι που προσωπικά με αιχμαλώτισαν τόσο έντονα που θεωρώ ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον χαρακτηρισμό “αριστούργημα”. Λίγες ακροάσεις αν δώσεις στους Five the Hierophant, δεν θα αργήσεις να αντιληφθείς την ποιότητα που διαθέτουν. Το αν το αντέχεις ή όχι, είναι μια άλλη συζήτηση που έχει σχέση με πολλά άλλα πράγματα άσχετα με την μουσική. Αλλά μάγκα, αν νομίζεις ότι μπορείς να αποδομήσεις εύκολα το τι παίζεται εδώ, θα ήθελα πολύ την εμπεριστατωμένη αποψούλα σου. Εάν νομίζεις το Through Aureate Void ότι μπήκε εδώ μέσα, στην θέση νούμερο 5 επειδή έχει λίγο σαξόφωνο, είσαι βαθιά γελασμένος. Οι Βρετανοί βρίσκονται εδώ γιατί καταφέρνουν σε instrumental σύνθεση 15 λεπτών (Pale flare over marshes), να με κάνουν να σφίξω τα χείλια μου, λες και βλέπω το τέλος του Blade Runner.
04.The Devouring Void - Hypnagogic Hallucinations
Πρόσεχε να δεις εδώ τι έπαιξε. Ο δίσκος των πορτογαλοαυστραλών (???) δεν βρίσκεται εδώ γιατί εκπροσωπεί το black ή το death metal (ας πούμε ότι επιφανειακά, το εντοπίζουμε κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο είδη) αλλά γιατί είναι το καλύτερο post metal album της χρονιάς και αυτό είναι κάτι υπέροχο, γιατί αποκλείεται να έβαζα post-ο,τιδήποτε σε λίστα χρονιάς, αν δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό. Εάν εξαιρέσουμε τα black φωνητικά που είναι μεν super και ουάου, όλο το υπόλοιπο πραγματάκι που υπάρχει εδώ είναι αργόσυρτο, είναι ατμοσφαιρικό, είναι κλειστοφοβικό, είναι εφιαλτικό, είναι χαοτικό και ταυτόχρονα συμπαγές και οριοθετημένο. Ακούστε για παράδειγμα το Paracusia το οποίο ενώ περιλαμβάνει μια κλασική αλληλουχία blast beat, την διατρέχει παράλληλα μια σκοτεινή post μελωδιούλα που καταλήγει σε ένα αδιανόητο ξέσπασμα κάπου στην μέση της σύνθεσης για να ξαναγίνει πάλι όλο μαζί ένα γλυκό black metal αεράκι να σου γαμήσει την πσυχούλα. Για κάτι τέτοια είμαστε εδώ ρε μλκες.
Σοβαρεύουν τα πράγματα μάγκες. Βάζεις το Deathcall να παίζει και στα 15 δεύτερα στα σκάει. Ναι, περίπου τόσο χρειάζεται για να καταλάβεις ότι έχεις να κάνεις με κάτι τόσο δυνατό, τόσο συγκεκριμένο σαν πρόταση, που δεν απαιτούνται ώρες και ώρες ακροάσεων για να μπεις στο κλίμα. Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που έχω σχηματίσει άμεσα άποψη και δεν την έχω αναιρέσει. Επικό blackn’d death doom λέει η μαρκίζα των Agnes Vein. Καλή περιγραφή, to the point. Ας προσπαθήσω και εγώ, όμως. To Deathcall είναι αυτή η σκηνή: Ένα ζαρκάδι τρέχει στο δάσος να κρυφτεί από κάτι που το κυνηγάει. Ενώ είναι ακραία γρήγορο, αυτό που το κυνηγάει βαδίζει αργά και σταθερά. Το ζαρκάδι κοιτάει πίσω και νιώθει την ανάσα του κτήνους. Πάει να πηδήξει πάνω από έναν κομμένο κορμό και ξαφνικά από ψηλά το αρπάζει ένας τεράστιος μαύρος γορίλας, ο οποίος το καταβροχθίζει, αφήνοντας να πέσει στο έδαφος μόνο το κεφάλι του άτυχου ζώου, το οποίο μέσα σε λίγες μέρες αποσυνθέτουν μύρια από σκουλήκια και βακτήρια του δάσους. Αυτό το όμορφο σκηνικό είναι το Deathcall σε ήχο. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
02.Hiraki - Stumbling Through The Walls
Όσοι έχετε παρακολουθήσει τις αναρτήσεις της Επιτροπής, ήδη έχετε καταλάβει γιατί ο δίσκος αυτός είναι στο νούμερο δύο. Metal ή όχι, αποφάσισα ότι η ακρότητα που περιλαμβάνει ταιριάζει καλύτερα σε αυτή την λίστα, την οποία παίρνει φαλάγγι με την ποιότητα που περιέχει κάθε μιλισεκόντ των τραγουδιών αυτών. Ας προσθέσω λίγο ακρότητα στα λεγόμενά μου, για να δώσω την απαιτούμενη έμφαση. Οι Δανοί σμπαραλιάζουν τους Daughters. Τους ποδοπατούν και τους αφήνουν να εκπνεύσουν στην άσφαλτο. Και αυτό το κάνουν με άνεση γιατί έχουν στοιχεία από Converge και The Body, με συνέπεια ο ήχος τους να είναι τόσο ελευθεριακά επιθετικός που δεν σου αφήνει απολύτως καμία ελπίδα για να χαλαρώσεις. Σίγουρα στην ακρόαση του album βοήθησαν τα video που ετοίμασε το group, έτσι ώστε να αντιληφθώ καλύτερα το όραμα τους. Όμως ακόμα και χωρίς αυτά, η δύναμη της μουσικής τους αρκεί για να τους φέρει μέχρι εδώ και ακόμα παραπάνω.
01.Mystras - Empires Vanquished and Dismantled
Αν το 2021 μετά από 40 χρόνια μνημονεύεται από τους metal αναλυτές για το black metal του, να είστε σίγουροι ότι ο δίσκος που θα αξίζει τα περισσότερα χρήματα στο meta-discogs θα είναι αυτός εδώ. Και αυτό γιατί σε εντελώς αυστηρά μουσικό επίπεδο, το νέο Mystras μπορεί να προσφέρει στον ακροατή τις μεγαλύτερες συγκινήσεις μέσα από τις συνθέσεις του, από οποιοδήποτε άλλο black metal αλμπουμ έτυχε να ακούσω. Στην χώρα που οι Rotting Christ είναι οι μέγιστοι rock αστέρες, έχουμε μπόλικο χώρο για την διάδοχη κατάσταση. Νομίζω 30 χρόνια είναι αρκετά για να περάσουμε από την εποχή Σάκης στην εποχή Ayloss. Και αν πονάτε τώρα που διαβάζετε αυτές τις λέξεις είναι γιατί εγώ μπορώ και τις γράφω και εσείς μπορείτε και τις διαβάζετε. Αν δεχτείτε ή έστω σκεφτείτε τις θέσεις μου, όταν ήδη η αδιαφορία σας θα έχει καταφέρει να διαγράψει τον κάθε Ayloss από τον χάρτη της μουσικής, θα έχετε υπογράψει την δική μου μετά θάνατον αναγνώριση. Και νομίζω δεν θες να σκοτώσεις τον Επιτροπούλη πριν της ώρας του. Γι’ αυτό κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και άκου προσεκτικά εδώ ρε μλκ. Καλή χρονιά μάγκες. Υγεία.
