Αγαπημένα μας κλγδ, το τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας του Νοεμβρίου, της προετοιμασίας του αναγνωστικού μας κοινού για την ολοκλήρωση της ετήσιας ακρόασης δίσκων, μας βρίσκει σε ένα σκηνικό ανακοινώσεων συναυλιών για το ερχόμενο καλοκαίρι. Φαίνεται ότι κάποιος περνάει τόσο τέλεια με την ύπαρξή μας στα social media, που θέλει να έχουμε υλικό για άλλα τόσα χρόνια, αφού τα πρώτα ονόματα που ανακοινώθηκαν, κυμαίνονται από Μάνογουορ και Σάμπατον σε Πάουεργουλφ και Μπλάηντ Γκάρντιαν. Ως Επιτροπή δεν μπορούμε να ενθουσιαστούμε από όλα αυτά, όσο και αν μας έχουν λείψει τα live. Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι ευχόμαστε: μακάρι όλα τα μακάρι να πραγματοποιηθούν όλα μα όλα τα live. Σε δεύτερο επίπεδο κάνουμε μια ευχούλα να ανακοινωθούν κάποια, λίγα έστω ονόματα που έχουν άμεση σχέση με το παρόν της μουσικής και όχι με το πολύ μακρινό παρελθόν της.
Ο δικός μας ρόλος είναι δεδομένος και κωλοτούμπες δεν κάνουμε. Όσο και αν βλέπουμε με συμπάθεια τον κλάδο των διοργανωτών ελέω της δεινής θέσης που έχουν περιέλθει, θεωρούμε ότι θα χαθεί μια τεράστια ευκαιρία να πατήσουν πάνω στην “πείνα” του κοινού για συναυλίες ώστε να συμβαδίσουμε με τον υπόλοιπο κόσμο. Όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές, να ξέρουν ότι ως Επιτροπή εάν δούμε μια προσπάθεια, θα βάλουμε όλες τις δυνάμεις μας να στηρίξουμε την διεύρυνση των οριζόντων του κοινού, όπως έχουμε υποσχεθεί from Day One. Προχωράμε στο Γάμμα μέρος, το οποίο σαν άλλη Επιστροφή του Βασιλιά θα είναι εξίσου απολαυστικό σε σχέση με τους Δύο Πύργους και την Συντροφιά του Δαχτυλιδιού.
O Μάνος Καρακατσάνης των Mani Deum είναι από τους μουσικούς που περιμένουμε κάθε χρόνο αποδείξεις του ταλέντου που έχει. Και το 2021 μας κράτησε ζεστούς αφού μας έδωσε πραγματάκια και μάλιστα από διαφορετικά οχήματα. Με το darkwave/post punk project των The Man and his Failures έβγαλε το ΜΜΧΧ EP, από το οποίο ξεχωρίζει, όπως εύστοχα έγραψε ο Κώστας Αναγνωστόπουλος στο δέκατο τεύχος του Lung Fanzine, η σύνθεση "Nothing" (και ειδικά η εκδοχή του EP με την Ειρήνη Αργύρη των Church of the Sea στα φωνητικά), κομμάτι που εκτιμώ ότι θα μείνει για πάντα στις συνειδήσεις των μουσικόφιλων που θα το τσεκάρουν. Έτσι απλά. Εάν είστε και λίγο πιο πειραγμένοι, μπορείτε να τσεκάρετε και την συνθ ινστρουμενταλιά στο Piraeus / Athens / Nihil EP που κυκλοφόρησε ως Asylum Promises πριν λίγες μέρες.
Οι Stick in the Wheel δεν είναι η κλασική βρετανική folk μπάντα. Είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση και το περιμέναμε, όσοι είχαμε ακούσει προηγούμενες δουλειές τους, ότι θα έρθει η στιγμή να σκάσει το διαμαντάκι. Αυτό έγινε πέρσι με το album Hold Fast, το οποίο πήρα χαμπάρι βαθιά μέσα στο 2021. Καθώς ξεφύλλιζα το Uncut του Νοεμβρίου πέφτω πάνω σε κριτική (του John Lewis, να'ναι καλά το παλικάρι) της νέας τους δουλειάς υπό τον τίτλο Tonebeds for Poetry. Το ντουετάκι και στο παρελθόν είχε βγάλει περίεργα, πειραματικά mixtape, οπότε θεώρησα ότι κάτι παρόμοιο έπαιξε μέσα στην βαρεμάρα της καραντίνας. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι ξεπέρασαν τον εαυτό τους, και οι 13 συνθέσεις που θα βρείτε εδώ μέσα είναι ένα μοναδικό blend raw ηλεκτρονικής, rock και folk μουσικής, που τολμώ να πω ότι δεν έχω ματαξανακούσει παρόμοιο. Δύο λέξεις φτάνουν για την περιγραφή: Medieval Kraftwerk. Πάει για ψηλά αυτό μάγκες.
Δεν φεύγουμε μακριά από την folk, πέφτουμε στον έρωτα της Rosey Blue και του ντεμπούτου της, που έχει τίτλο Swans και είναι ίσως μια από τις χαϊπαρισμένες, εγχώριες κυκλοφορίες του Νοεμβρίου. Απόλυτα δικαιολογημένα θα πω εγώ και εξηγώ τον λόγο. Η συνεργασία της με τον Monsieur Minimal στο Tonight ήταν σίγουρα καταλυτική. Άσχετα με αυτό όμως, η κοπέλα είναι πειστική. Ακούς την φωνή της, ακούς τα τραγούδια της και τηλεμεταφέρεσαι στα ‘60s, ανάμεσα σε άπλυτους χίπηδες, νιώθεις την τσουκνίδα και τα αγριόχορτα να σου τσιμπάνε τα γυμνά σου πόδια, το δροσερό νόρθερν μπρίζ σου ανακατεύει τις τζίβες και νιώθεις μια αίσθηση ελευθερίας και μια θετικότητα που θα σε υποχρεώσει να ξεχαστείς. Δεν θες κάτι άλλο από έναν δίσκο. Ζεστή ηχογράφηση, επιτυχημένη ενορχήστρωση, σούπερ προφορά στα αγγλικά, σχεδόν ένας μη ελληνικός δίσκος θα μπορούσε να πει κάποιος κακοπροαίρετος, όχι εγώ. Σίγουρα καλοπροαίρετη και ενθουσιασμένη με το Swans ήταν και η Μαριάννα Τριπολιτσώτη του Rockinathens.gr webzine, που με την αποθεωτική κριτική της με έπεισε να ακούσω τον δίσκο και την ευχαριστώ.
Ένα από τα καλύτερα περιοδικά (αν όχι το καλύτερο) στο metal σύμπαν παραμένει το Decibel Magazine από τις γλυκιές Η.Π.Α. Ο λόγος της δημοσιογραφικής επιτυχίας του είναι η σταθερή σύνδεση του με το underground και τις μικρότερες μπάντες (κυρίως του extreme metal χώρου), καθιστώντας κάθε τεύχος του ένα μικρό θησαυροφυλάκιο. Από τις γραμμές των κριτικών (συγκεκριμένα του Matt Solis στο τεύχος Οκτωβρίου) αλίευσα τον νέο δίσκο των Toxic Ruin, οι οποίοι παίζουν μια δυνατή μίξη Carcass/Megadeth που ενώ αρχικά έχει την πλάκα της, μετά από λίγες ακροάσεις ξεδιπλώνονται αρετές και κάπου εκεί σηκώνεις φρύδι. Το Nighmare Eclipse έχει Α Ν Ε Π Α Ν Α Λ Η Π Τ Ε Σ κιθάρες και εντάξει, οι ηχητικές συγγένειες το κάνουν να είναι αρκετά προβλέψιμο σαν ήχο, όμως ήμαρτον ρε μλκες, τι δεν μοιάζει με το οτιδήποτε μέσα στο 2021. Εδώ είναι αλλού το point και τα παλικάρια το πέτυχαν.
Το black metal περνάει μια από τις καλύτερες φάσεις του τα τελευταία χρόνια, έχω πραγματικά βαρεθεί να τσεκάρω καλά πράγματα που ακουμπάνε πάνω του, με τον έναν ή άλλο τρόπο. Για παράδειγμα ο Nocturnal Wanderer όπως ακούγεται στο ολόφρεσκο ντεμπούτο του, με τίτλο Gift of the Night θα μπορούσε άνετα να είναι μια κλασικοχεβιμεταλλάδικη one man band, όμως έχωσε bm στην φάση του και προέκυψε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Όπως σωστά γράφει και ο Brandon Corsair στο Invisibleoranges.com δεν υπάρχει ευθεία σύνδεση με συγκροτήματα όπως οι Bulldozer, όμως η ελευθερία και η λιτότητα με την οποία παίζει ο γλυκούλης, αφήνει μια πρωτόγονη οσμή στον αέρα. Mε λίγα λόγια άλλη μια δισκάρα ολκής για το κατσαπλιάδικο μέταλ που όλοι αγαπήσαμε και αγαπάμε.
Υπάρχουν πολλές φωνούλες δεξιά και αριστερά. Μιλιούνια. Το 99,99% αυτών δεν τις θυμάσαι καν γιατί ο εγκέφαλος ανακαλεί μόνο αυτές που ξεχωρίζουν και διαφέρουν σημαντικά αναμεταξύντωνε. Από τα διαφημιστικά σποτ και τις μεταγλωττίσεις μέχρι τις ραδιοφωνικές εκπομπές και προφανώς την μουσική, η φωνή είναι ένα εργαλείο που μαγνητίζει το ενδιαφέρον. Ακριβώς αυτό βλέπω στους Tower, όπου η τραγουδιάρα τους με το όνομα Sarabeth Linden είναι ένα τεράστιο asset, που δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Στο Shock to the System όχι μόνο μονοπωλεί το ενδιαφέρον, βασικά εκτοξεύει μια απλά καλή heavy metal μπάντα στην frontline των underground περιπτώσεων. Tα τσακάλια της Cruz del Sur δεν είναι χαϊβάνια, τους υπέγραψαν και κυκλοφόρησαν τον δίσκο, πριν ανοίξει μύτη. Ο οποίος δίσκος είναι μεν δυνατός, ίσως όχι τόσο δυνατός όσο καταγράφει ο Blaze Breeg στο Epicmetalblog.com . Ίσως βρίσκομαι πιο κοντά στην πιο μετριοπαθή άποψη του Δημήτρη Τσέλου που γράφει για ελληνικό Rock Hard. Αλλά και πάλι, σε μια δύσκολη χρονιά για το παραδοσιακό heavy metal, που οι μονόφθαλμοι οδηγούν τους τυφλούς, οι Tower είναι στους πρώτους.
Οι Νορβηγοί φημίζονται για αρκετά έως πολλά πράγματα όσον αφορά την μουσική -ένα από αυτά δεν είναι το death metal. Αυτό σίγουρα δεν το άλλαξαν εδώ και 20 χρόνια ύπαρξης, ούτε θα το αλλάξουν οι Diskord (δεν γράφεται όπως η γνωστή εφαρμογή) με το νέο αλμπουμ τους. Σίγουρα όμως, δεν θα πάει χαμένος ο κόπος τους, αφού ήδη έχω ψηθεί να το χώσω ψηλά στις φετινές λίστες μου. Το Degenerations είναι το prog/jazz death metal που σε κάνει να θες να κόψεις τα χέρια σου και να τα κάνεις σούπα, αφού το τεχνικό τους επίπεδο έχει ξεφύγει. Η μπασαδούρα και η απόλυτη attraction: τραγουδιάρης-ντράμμερ αρκούν για να επενδύσεις λίγο παραπάνω χρόνο σε αυτή την κυκλοφορία. Σίγουρα αν γουστάρεις Atheist, Cynic και λοιπούς tech ημίθεους εδώ θα προσκυνήσεις. Όπως ακριβώς έκανε στην αποθεωτική κριτική του, το πολυαγαπημένο webzine Grizzlybutts.com, το οποίο εμπιστεύομαι και γι’ αυτό επισκέπτομαι συχνά για το καθιερωμένο metal digging. Κάπου εδώ το The November Trilogy βάζει την τελεία του (για φέτος), την επόμενη εβδομάδα επιστρέφουμε με Θάλαμο Επικοινωνίας…
