Οι επόμενοι δύο μήνες είναι κρίσιμοι. Κάπου το έχετε ξανακούσει αυτό. Αυτήν τη φορά όμως είναι για άλλο λόγο από τον προφανή και δεν συνοδεύεται από μέτρα και απαγορεύσεις. Σχεδόν κάθε Νοέμβριο, τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια βουλιάζω μέσα σε έναν ωκεανό νέων κυκλοφοριών στην ανούσια λογική της προετοιμασίας των λιστών που δυστυχώς τρελαίνομαι να φτιάχνω. Και λέω δυστυχώς γιατί η διαδικασία αυτή είναι επίπονη και πραγματικά καταναλώνω άπειρες εργατοώρες, υπερωρίες και υπερεργασίες για να φέρω εις πέρας εξελόφυλλα που θα αναιρέσω λίγες μέρες ή εβδομάδες αργότερα. Και τότε γιατί ταλαιπωριέσαι ρε Επίτροπα, θα με ρωτήσεις. Γιατί έτσι μου αρέσει θα σου απαντήσω και δίκιο θα έχω. Φέτος, πριν σας μπουκώσω με τις σούπερ ντελούξ λίστες στο τέλος του τρέχοντος έτους και στις αρχές του επομένου, οργάνωσα λίγο τις σκέψεις μου και προχωρώ στην θέσπιση μιας νέας σειράς άρθρων που θα έχει σκοπό την προετοιμασία σας για τις μέρες που έρχονται. Ας την πούμε The November Trilogy. Επειδή μ’ αρέσει να μην κάνω τα προφανή και επειδή όλοι μια παρέα είμαστε, στις μουσικές προτάσεις που θα βρείτε από κάτω, θα δίνω και την πηγούλα που με ξεβλάχεψε, μπορεί και κάποιο λινκ. Ξέρετε ποιοι είστε, σας φιλώ. Πάμε δυνατά.
Keygen - ░█░█░░█░█░█░
Ίσως αυτή την στιγμή να έχεις αγχωθεί μήπως σου χάλασε η οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή στο οποίο διαβάζεις αυτό το κείμενο. Όχι γλυκέ μου αναγνώστη, το όνομα του άλμπουμ, που μας πρότεινε ο Αντώνης Καλαμούτσος, μέσα από την στήλη του στο Rocking.gr “Underground Express”, είναι ακριβώς αυτό που βλέπεις. Πας στο δισκάδικο, λες στο παλικάρι: “Πιάσε μου ένα ░█░█░░█░█░█░ και όλα πάνε πρίμα. Τι μπορεί να πάει στραβά. Οι Keygen Church είναι από την Ρώμη και παίζουν εκκλησιαστική μουσική. Όλα τα υπόλοιπα είναι αέρας. Ίσως μπορούμε να πούμε ότι τους αρέσουν τα πιο κλασικότροπα πλήκτρα και ο ήχος από το organ. Άντε και λίγο το industrial. Μέχρι εκεί. Δεν χρειάζεται να περιγράφουμε τα πάντα με λέξεις που εντέλει θα περιορίσουν ένα από τα πιο “ελεύθερα” πράγματα που ακούσαμε φέτος.
Adrian Crowley - The watchful eye of the stars
Αλλάζουμε εντελώς κλίμα και πάμε στο όμορφο Δουβλίνο, όπου συναντάμε τον Adrian Crowley ο οποίος κυκλοφορεί πιθανότατα τον δίσκο της ζωής του, αν διαβάσουμε και εμπιστευτούμε την αποθεωτική κριτική της Χίλντα Παπαδημητρίου στο mic.gr . Δεν γνωρίζω εάν αυτό ισχύει, όμως επιβεβαιώνω ότι το folk άλμπουμ του Ιρλανδού είναι υπέροχο, θύμισε τις καλύτερες στιγμές σπουδαίων μελαγχολικών ναμαγαπάκηδων της folk, όπως ο Nick Drake και ο Jeff Buckley. Γούσταρα φουλ τις μίνιμαλ αλλά πλουραλιστικές ενορχηστρώσεις, την παραγωγάρα του John Parish (P.J. Harvey) και αν κάτι πρέπει να ψάξετε λίγο παραπάνω εδώ, είναι οι στίχοι που βαράνε ψαχνό και δεν είναι η τυπική κατάσταση “η γκόμενα με παράτησε, ας γράψω ακαταλαβίστικες μπαρούφες για να μην καρφωθούμε”.
Natalie Beridze – Mapping Debris
Πάμε μια βόλτα μέχρι την Τιφλίδα της Γεωργίας όπου η Natalie Beridze, αφήνοντας πίσω της το φως, συνθέτει έναν δίσκο για τον θάνατο των γονιών της. To περιοδικό Wire και η συντάκτρια του Claire Biddles επένδυσε αρκετές λέξεις για να περιγράψει έναν από τους πιο βατούς και συνάμα πειραματικούς (οξύμωρο αλλά ισχύει) δίσκους του 2021, όμως βρήκα όλη την ουσία σε αυτές τις δύο: Heavy Electronics. Μυσταγωγική techno, industrial house, πειραματική ηλεκτρονική μουσική και trip hop στην υπηρεσία του σκοταδιού της γλυκιάς Ναταλίας, η οποία μάλλον δεν περνάει καλά. Το αντιλαμβάνεσαι εύκολα μέσα από κάθε αβάσταχτο λεπτό. Αλμπουμάκι μόνο για μύστες που ακούνε πειραγμένα πραγματάκια από βασανισμένες πσυχούλες που πατάνε κουμπάκια και ανεβοκατεβάζουν διακοπτάκια.
Orphan Donor – Unraveled
Εδώ έχουμε ακόμα μια βραχυκυκλωμένη κατάσταση, με τους Πεννσυαλβανούς Orphan Donor να παίζουν μια μετωπική screamo με grind (???), με το αποτέλεσμα να καταλήγει πολύ κοντά στο noise (????) αφού τα παλικαράκια ουσιαστικά θέλουν να βάψουν το Χάος με παστέλ χρώματα. Και καλά κάνουν γιατί το Unraveled γαμάει. Tο ίδιο κάνει και το περσινό Old Patterns (από αυτό είναι και το παρακάτω εκπληκτικό video). Όπως παρατήρησε εύστοχα και ο Βασίλης Γκορόγιας στο Metal Hammer (must read η μηνιαία στήλη Sub-Terra Underground Kommandoz από την οποία αλίευσα το εν λόγω δισκάκι) το post metal είναι ένα από τα στοιχεία της μουσικής τους, το οποίο όμως για μένα αναπνέει που και που και κυρίως στο τελευταίο κομμάτι (Celestial Mourning) που είναι 11λεπτο και τα έχει τα απλώματα του. Και μεταξύ μας, είναι και η καλύτερη σύνθεση του δίσκου.
Shun – Shun
Σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμούμε να σαλτάρετε με τις μουσικές που προτείνουμε και γι’ αυτό θα το σπάσουμε λιγάκι, γιατί το πήγαμε αρκετά δύσκολα. Και πώς θα μπορούσε να γίνει καλύτερα η ομαλή μετάβαση στην “κανονική μουσική”, από ένα δυνατό heavy rock ντεμπούτο, που μου θύμισε τις καλύτερες στιγμές των αγαπημένων μου Corrosion of Conformity. Αυτό το πολύ όμορφο δισκάκι μού το έφερε εις γνώση ένα αγαπημένο μέλος του Discord Server του ΚΨΜ (καρδούλα στον Απόστολο), σε μια από αυτές τις όμορφες, βραδινές συνευρέσεις που λαμβάνουν μέρος εκεί. Αν και ο ήχος είναι λιγότερο γεμάτος σε σχέση με μια τυπική, ελληνική stoner κυκλοφορία, οι Shun από Ashville έχουν γράψει κομματάρες και τα παίρνουν όλα σβάρνα. Η φωνάρα του Matt Whitehead έχει την βρωμιά που απαιτείται, τα σολίδια είναι μαγικά, η γκρούβα χτίζεται μαεστρικά, όλος ο δίσκος μια έκπληξη.
Dead Poet Society - -!-
Ειλικρινά δεν το κάνω επίτηδες, όμως ακόμα ένα άλμπουμ που σας προτείνω σήμερα θα σας δυσκολέψει να το ζητήσετε από τον δισκοπώλη της γειτονιάς σας. Το full length ντεμπούτο των Dead Poet Society τιτλοφορείται ως -!- και εάν σας κάθεται δύσκολο, μπορείτε να το αποκαλείται πάβλα-θαυμαστικό-πάβλα ή παβλωμένο θαυμαστικό. Το πολύ αξιόλογο αυτό δισκάκι αυτό ήρθε στην αντίληψη μου, όταν διάβασα για αυτό στο depart.gr και συγκεκριμένα στην στήλη της Ειρήνης Τάτση που την ονομάζει σεφερλίδικα "You Must Touch This". Παρότι τα παλικαράκια εδώ είναι φιλαράκια (και απόφοιτοι) από το Berklee μην περιμένετε τίποτα ντριμθιατερικές υπερβολές. Παίζουν ένα εξαιρετικό alt rock/metal που θυμίζει ‘00s και συνδυάζει Muse, Τhe Chemical Romance, Nine Inch Nails, Alter Bridge, Deftones και άλλα πολλά, ας μην τα απαριθμήσουμε ένα προς ένα. Σημασία έχει ότι τα refrain είναι τρομερά (πρώτο ζητούμενο) και παραπάνω από δέκα στις συνολικά δεκαέξι συνθέσεις είναι από καλές και πάνω (δεύτερο ζητούμενο).
Serpentwithfeet – Deacon
Συνήθως τα άλμπουμ που θάβει το Pitchfork είναι εξαιρετικά. Μπορεί και όχι αλλά σίγουρα αυτά που αποθεώνει δεν είναι για πέταμα. Σε μια κριτική που ανέβηκε εκεί από τον Adlan Jackson και με βαθμό ένα τίμιο 7,7 (γελάω και μόνο που το γράφω), ο serpentwithfeet εισέβαλε στην playlist που βάζω και ακούω κάποια βραδάκια που θέλω να ακούσω κάτι χαλαρό (ελέω soul) με λίγο ρυθμό (ελέω R&B) και βελούδινες gospel φωνές να μου χαϊδεύουν τα αρχχαχαχαχα, βλέφαρα ήθελα να πω. Αν έλειπε και η συμμετοχή της NAO στο "Heart Storm", ο δίσκος θα ήταν ουσιαστικά ένα ενιαίο μασίφ κομμάτι κομμένο σε μέρη, όμως δεν επηρεάζεται σημαντικά η ροή. Προσοχή στο τρομερό "Amir" που έγραψε παρέα με τον άλλον τον γλυκούλη τον Sampha (βοήθησε και στην παραγωγή, τυχαίο δεν νομίζω).
Συνεχίζεται...
