Μιας και εργαζόμαστε μέρα και νύκτα στο Παρατηρητήριο, παρατηρήσαμε ότι σας ενθουσίασε η προετοιμασία για το τέλος του χρόνου, με τις σούπερ ντούπερ προτάσεις, που ίσως να είναι παντελώς άγνωστες στην μεγάλη πλειοψηφία του αναγνωστικού κοινού. Αυτή ακριβώς είναι η μαγεία της μουσικής και ελπίζουμε να σας συναρπάζει όσο εμάς η ανακάλυψη νέων περιοχών της πνευματικής εξέλιξης της ανθρωπότητας. Η τριλογία του Νοεμβρίου είναι ένα μεγαλεπήβολο έργο για εμάς και ευχαριστούμε ξανά όλους όσοι έχουν συμμετάσχει στην δημιουργία κειμένων που προωθούν άγνωστα σχήματα. Αυτά προσπαθούν να δουν το φως από τα πιο σκοτεινά βάθη του underground και εμείς απλά τους δίνουμε ένα χέρι βοηθείας. Σας αξίζουν συγχαρητήρια. Ας μπούμε στο ψητό γιατί το Βήτα Μέρος είναι εξίσου χορταστικό με το Άλφα Μέρος.
Οι Laetitia in Holocaust ενώ υπάρχουν από το 2001 και έχουν κυκλοφορήσει αρκετά αλμπουμάκια, δεν έχουν γνωρίσει την παραμικρή επιτυχία και ίσως όχι άδικα. Ξεκίνησαν ως 2 παλικαράκια από την Μόντενα της Ιταλίας για να παίξουν το κλασικό black metal τους και τώρα επιχειρούν ως full σχήμα. Και καλά κάνουν γιατί στο νέο τους EP, I Fall with the Saints (όπως και στο απίστευτο, περσινό full length με τίτλο Heritage ) χρησιμοποιούν άταστο μπάσο, το οποίο τους κάνει να ακούγονται σαν μια αδιανόητη μίξη Watain με Cynic ξέρω 'γω. Την ανακάλυψη του group και της φετινής κυκλοφορίας τους, οφείλω στον αξιότιμο κύριο Islander που τρέχει το Nocleansinging.com, ένα μουσικό webzine που βρίσκουμε άπειρα αξιόλογα extreme πραγματάκια σε καθημερινή βάση.
Εδώ, στο Παρατηρητήριο δεν έχουμε κρύψει την μεγάλη μας αγάπη για την Total Dissonance Worship Records, που εδρεύει στο Portland και ενώ άνοιξε δουλειές μόλις το 2020 μεσούσης πανδημίας, εντούτοις μας έχει κατακλύσει με πολλές ποιοτικές κυκλοφορίες (έχοντας προτίμηση στο death metal). Απ’ ό,τι φαίνεται, την ίδια αγάπη τρέφει και ο Imperium Kepadenz, ο οποίος αρθρογραφεί στο Noobheavy.com, και με την κριτική του, με υποχρέωσε να ακούσω λίγο πιο προσεκτικά την κυκλοφορία των Mors Verum. Ενώ το EP έχει τίτλο The Living, οι στίχοι μιλάνε για πεθαμενατζίδικα πράγματα -death metal αφού. Οι φανατικοί των Gorguts (και των Ulcerate για να μην το πάμε τόσο πίσω) εδώ θα βρουν την υγειά τους και γενικά προτείνω στους φίλους του ήχου να ψαχτούν γενικότερα με την εταιρεία, όπου θα εντοπίσουν πολλά και καλά πράγματα.
Ας απομακρυνθούμε για λίγο από τις καφρίλες και ας μιλήσουμε για μουσική που γλυκαίνει την ψυχή και το μυαλό. Folk prog δηλαδή. Ο γλυκούλης Ryley Walker παρότι δημιουργεί ως κάτοικος Νέας Υόρκης, φαίνεται ότι γουστάρει φουλ σχήματα όπως οι Genesis και οι Gentle Giant, o μακαρίτης John Martyn και η σύγχρονη ευρωπαϊκή jazz. Έτσι είπε να προσπαθήσει να τα συνδέσει όλα αυτά και να προκύψει μια θετική, εκλεπτυσμένη μουσικούλα που έχει ταυτόχρονα και απαιτήσεις από τον ακροατή αλλά τον ταξιδεύει κιόλας, όταν το επιθυμεί. Ο φετινός δίσκος του αρχηγού, με τίτλο Course in Fable, έπεισε τους Δημήτρη Καλτσά και Γιάννη Ζαβραδινό από το Progrocks.gr να αποθεώσουν τη μουσική που θα βρείτε εκεί. Λιτός ήχος μεν, πυκνογραμμένες συνθέσεις δε, που δεν μπορείς να προβλέψεις πώς θα εξελιχθούν παρά την “επιδερμική αμεσότητα” που προσφέρει η folk χροιά του Walker. Γενικά εδώ δίνουμε λίγο παραπάνω χρόνο και προσοχή.
Καιρό είχαμε να μιλήσουμε για καλό hip hop δίσκο, εδώ στο Παρατηρητήριο. Είναι τόσες πολλές οι κυκλοφορίες σε αυτό το είδος, που απαιτούν ακόμα έναν Επίτροπο για να παρατηρεί πιο διεξοδικά αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα σκηνή. Όμως ευτυχώς υπάρχουν οι διαβασμένοι συντάκτες του Stereogum και συγκεκριμένα ο Chris Deville, ο οποίος μου πέταξε στην μούρη το νέο album των Injury Reserve, με τον τίτλο By the Time I Get to Phoenix. Χτυπημένοι μέσα στο 2020, από τον θάνατο του Stepa J. Groggs, βασικού μέλους του γκρουπ, οι εναπομείναντες Nathaniel Ritchie και ο παραγωγός Parker Corey φτιάχνουν έναν δίσκο στην μνήμη του φίλου τους και συγγνώμη για την έκφραση: γαμανεταπαντα. Με τους κριτικούς να μην καταφέρνουν να κατατάξουν τον ήχο κάπου, τον αναφέρουν ως experimental rap ή ως noise hip hop ή ως dark glitched trap. Σημασία έχει ότι κάθε δευτερόλεπτο που θα βρεις εδώ είναι εντελώς ελεύθερο από είδη και στυλ, τα λόγια κόβουν σαν λεπίδια, στο δικό μου σύμπαν το ανεξάρτητο δισκάκι αυτό είναι ισότιμο με τη δισκάρα που έβγαλε η Little Simz.
Τριπλάρουμε τους ήδη καμένους εγκεφάλους σας με μια πρόταση που θα σας χαλαρώσει (ίσως και με μια μικρή βοήθεια από τον προμηθευτή σας). Οι Kanaan από το Oslo ας πούμε ότι έπαιζαν κάτι κοντά στο psych rock, την jazz και το kraut. Πιθανότατα βαρέθηκαν την έλλειψη ηλεκτρισμού, ίσως άκουσαν παραπάνω Colour Haze στην καραντίνα και είπαν να γράψουν έναν δίσκο τίγκα στο fuzz. To Earthbound album είναι το φασαιοστόνερ αλμπουμ που πρέπει να ακούσεις χθες, αφού πέρα από τα κλισέ, τα πάντα έχουν παιχτεί από τζαζίστες ρε μανμου. Δηλαδή λίγο περιέργεια δεν έχεις; Την ίδια περιέργεια με μένα είχε ο Harry Holmes από το Τhesleepingshaman.com και μάλιστα ψήθηκε φουλ από τα παλικαράκια, όπως και εγώ βέβαια.
Δεν ξέρω ποιος ασχολείται πλέον με το sleaze punk υβρίδιο που έφτιαξε κάποτε στο L.A. ο Billy Idol. Βασικά ξέρω κάποια άτομα, μην λέω ψέματα. Σημασία έχει ότι ακόμα παράγεται μουσική και εμείς είμαστε εδώ για αυτήν. Οι RMBLR είναι ένα φρέσκο σχήμα (σχήμα λόγου το φρέσκο) που έχουν κυκλοφορήσει 2 ομώνυμα EPs που περιέχουν ενδιαφέρουσα μουσικούλα. Το φετινό, ας το πούμε το μαύρο ομώνυμο EP, έχει πέντε πυραυλοκίνητα τραγούδια που σου φτιάχνουν το κέφι, όπως περίπου στο φτιάχνουν μπάντες σαν τους Turbonegro ή ο Iggy Pop. Βέβαια, το κέφι σου φτιάχνει ακόμα περισσότερο αν δεις τον frontman, με το πολύ ταιριαστό ψευδώνυμο Chase Tail, να ερμηνεύει τις συνθέσεις. Το έχει η μορφάρα. Την ανακάλυψή τους, την οφείλω στον τεράστιο Sleazegrinder, έναν από τους ελάχιστους λόγους που το Classic Rock Magazine, μπορούμε ακόμα να λέμε ότι συνδέεται με το παρόν της rock μουσικής και όχι μόνο με το ένδοξο παρελθόν της.
Εάν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, και το Avopolis.gr είναι αναντίλεκτα εδώ και πολλά χρόνια (βασικά από την απαρχή του ίντερνετ στην Ελλάδα) μια από τις πηγές που βρίσκουμε δυνατά εγχώρια και ξένα album. Ο Μάκης Μηλάτος πριν από καιρό πρότεινε τον νέο δίσκο του Γιάννη Αγγελόπουλου (aka Jan Van) ο οποίος είναι jazz drummer και εάν έχετε διαβάσει παλαιότερα Παρατηρητήρια αυτή η συνομοταξία μουσικών βρίσκεται την δεδομένη περίοδο σε έναν παράξενο οίστρο. Το Streams είναι ένα πάντρεμα jazz, afro beat και λαϊκής παράδοσης, με κουμπάρο σε όλη αυτή την φασούλα να είναι ο ρυθμός είτε παράγεται από τα drums, είτε από το βιολί, είτε από το πιάνο, είτε από το μπάσο. Τώρα θα μου πεις, ρε μλκα Επίτροπε, θα με βάλεις να ακούσω jazz; Ναι βρε κλγδ, το δισκάκι δεν θα σε κουράσει, είναι αρκετά κινηματογραφική jazz, από αυτές τις περιπτώσεις που μπορείς να ακολουθήσεις ακόμα και αν δεν έχεις μεγάλη επαφή με τον χώρο, αφού η ρυθμολογία έχει ροή. Κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος του δεύτερου μέρους, η κορύφωση έρχεται την επόμενη εβδομάδα.
