Πάει και το Halloween, ωραία ήταν και φέτος αν και νομίζω τα προηγούμενα χρόνια είχε περισσότερες μάσκεχαχχααχαχ. Τι ωραία που τα λέω ρε μλκς…; Η καθημερινή μας επιστροφή στην πεζή πραγματικότητα δυστυχώς τον τελευταίο καιρό μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα τέρας, διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Έχουμε περάσει οικονομική κρίση, κορονοϊούς, πυρκαγιές, σεισμούς καταποντισμούς, όμως φαίνεται ότι όχι μλκες πρέπει να βασανιζόμαστε και στον δρόμο της βιοπάλης. Σήμερα θα ήθελα να μιλήσουμε για κάποια πράγματα που με απασχολούν τελευταία, με αφορμή την αδυσώπητη κίνηση στους δρόμους, ένα φαινόμενο που μπορεί να υπάρχει από πάντα αλλά έχω την εντύπωση ότι στα αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, έχει ενταθεί με μη φυσιολογικό τρόπο. Θα με ρωτήσετε, δίκαια, τι σχέση έχει αυτό ρε Επίτροπε με τη μουσική και θα σας απαντήσω ότι οτιδήποτε επηρεάζει την ποιότητα ζωής των συνανθρώπων που συναναστρέφομαι μέσα από τα κείμενα μου, μπορεί να συνδεθεί με την μουσική. Επίσης σκεφτείτε όλες αυτές τις χαμένες ώρες από την ζωή σας και πώς θα μπορούσε το πνεύμα σας να τις εκμεταλλευτεί ενώ το σώμα σας βρίσκεται ακινητοποιημένο μέσα σε ένα σιδερένιο κλουβί που είναι επίσης ακινητοποιημένο. Ας ξεκινήσουμε όμως.
Ξυπνάς αξημέρωτα, πλένεις δόντια, φοράς τα καλοσιδερωμένα σου ρούχα, χτενίζεις το μαλλί, παίρνεις τσάντα, κλειδιά και κλείνεις πίσω σου την πόρτα. Ιδανικά γλυκέ μου αναγνώστη κάπου εδώ θα έπρεπε να ξεκινά για σένα μια καλή μέρα. Τι μπορεί να πάει στραβά; Πριν φτάσουμε εκεί, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι σημαίνει καλή μέρα (όχι υπέροχη μέρα, αυτή αποκαλείται έτσι μονάχα στις διακοπές, στις εκδρομές και ίσως όταν χιονίζει); Για εμένα καλή μέρα είναι αυτή η μέρα που καταφέρνω να επιστρέψω στην βάση μου, με αρκετά κουράγια για να διατηρώ την καλή μου διάθεση. Έτσι έχω την απαιτούμενη ψυχολογία ώστε να κάνω πράγματα που με γεμίζουν χαρά, που με ψυχαγωγούν και με προετοιμάζουν ώστε να μπορώ να την παλέψω την επόμενη μέρα. Για να συμβούν όλα αυτά κάποιοι από εμάς στρέφονται στη φιλόξενη αγκαλιά της μουσικής. Είτε ακούω σαξόφωνα, είτε ακούω θόρυβο, είτε ακούω τύπους να ουρλιάζουν σαν να τους σφάζουν, είτε ακούω την πυραυλοκίνητη επιμεταλλοποιημένη λαϊκή rap της ελληνογαλλικομαροκινής σύμπραξης των Krav Boca η δική μου μέρα αποκτά ένα συγκεκριμένο νόημα. Το album Barrikade έχει ψυχή γιατί έχει μεγαλώσει μέσα σε αυτό το πνιγηρό αστικό τοπίο. Τα παιδιά το προσφέρουν και δωρεάν σε ψηφιακή μορφή σε όλους μας, από μένα τεράστιο ναι για τις νότες και τα λόγια.
Αφού εκθέσαμε μια ιδεατή κατάσταση καθημερινότητας για μη φραγκάτους τύπους που περιφέρονται από γυμναστήριο σε καφετέρια (δεν κρινουμε), ας καταγράψουμε την πιο συνήθη και απλή απάντηση στο ερώτημα “τι μπορεί να πάει στραβά;”: Απώλεια χρόνου. Ο χρόνος είναι συνήθως μια έννοια που θεωρεί ο καθένας μας ότι την έχει σε περίσσια, συνήθως δεν του δίνουμε σημασία, όπως περίπου έχουμε στο μυαλό μας το νερό ή το φως. Το Google Maps δείχνει 1 ώρα και 40 λεπτά για μια απόσταση 15 χιλιομέτρων, που με κανονική ροή απαιτούνται μόλις 20 λεπτά. Το τελευταίο λεωφορείο πέρασε πριν 15 λεπτά, περιμένω ήδη 10 λεπτά και η εφαρμογή λέει ότι το επόμενο έρχεται σε άλλα 14 λεπτά. Πιάνω δουλειά στις 8.30, έχω ξεκινήσει από το σπίτι στις 7.00 και θέλω ακόμα 30 λεπτά για να φτάσω, ενώ έχει πάει 8.15. Τόσοι αριθμοί, τόσο άγχος, τόσοι υπολογισμοί, εκατομμύρια αμάξια, ελάχιστες αμαξοστοιχίες, εκατομμύρια κόσμος στοιβαγμένος, ελάχιστα λεωφορεία, τρισεκατομμύρια λεπτά χαμένης ζωής, ελάχιστες ελπίδες για να ξεφύγεις από την λούπα που σε απομυζεί. Πολλά με λίγα, είναι η ζωούλα μας ρε μλκ. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο ντεμπούτο των Gynoid, που τιτλοφορείται ως The Hunger Artist Show και εκκινεί την απαράμιλλη ορμή του, με το ερώτημα “Are you Breathing?”. Όταν το άκουσα σίγουρα πήρα μια πολύ μεγάλη ανάσα.
Το να περιγράφεις το πρόβλημα, σίγουρα δεν σου προσφέρει αυτόματα λύση. Η περιγραφή και η κατανόησή του, σου προσφέρει τα εφόδια για να βρεις την λύση. Η δική μου λύση έρχεται πάλι μέσα από την μουσική. Αντί να ζω την μέρα της Μαρμότας ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια τραγούδια από τις συχνότητες του ραδιοφώνου, από τις λίστες θανάτου που έχουν υιοθετήσει η συντριπτική πλειοψηφία των ραδιοφώνων της ελληνικής επικράτειας, επιλέγω να είναι κάθε μέρα, μια εντελώς διαφορετική μέρα. Η Σωτηρία απαιτεί μια μίνιμουμ οργάνωση και καθημερινά απαιτούνται ελάχιστα λεπτά για να ετοιμαστεί η setlist της επόμενης μέρας, μαζί με ένα τοστ, μια σαλάτα και μισή μερίδα φαγητό χαμηλών λιπαρών. Καφέ αγοράζω έτοιμο. Τι θα κάνουν τόσα bistro, ρε μλκες;;; Κλέφτες θα γίνουν;; Κλέφτες δεν θα γίνουν σίγουρα οι πιτσιρικάδες Geese, οι οποίοι μας έρχονται από το Μπρούκλιν, παίζουν indie rock και στο πρώτο τους album με τίτλο Projector με υποχρεώνουν να ποντάρω πάνω τους λόγω της αισθητικής που διαθέτουν σε τόσο μικρή ηλικία.
Προφανώς δεν είμαι εδώ για να πω στον καθέναν πώς θα ζήσει την ζωή του, μου αρκεί να την ζήσει με υγεία και κυρίως όχι εις βάρος των υπολοίπων. Η συνεισφορά της Επιτροπής, μέσα από τις γραμμές αυτές, είναι η πρόθεση να αντιληφθεί ο καθένας μας ότι υπάρχει μια σχετική δυνατότητα να ενταχθούν κάποιες από αυτές τις “άχρηστες” ώρες σε ένα πρόγραμμα καθημερινής Σωτηρίας. Ίσως ήδη το κάνεις. Και γι’ αυτό είσαι εδώ και είμαστε χαρούμενοι για αυτό. Για να σε επιβραβεύσουμε, αποφασίσαμε πέρα από τους δίσκους που προτείνουμε μέσα από το κείμενο του Παρατηρητηρίου, να ετοιμάζουμε με συνέπεια μια όμορφη Spotify playlist που ελπίζουμε να σας γεμίσει τις επόμενες μέρες με ήχους που κάποιοι θα είναι γνώριμοι, κάποιοι όχι αλλά κυρίως να σας κάνει να αισθάνεστε ότι δεν ζείτε κάθε μέρα, την ίδια μέρα. Σε αυτήν την λίστα θα βρείτε και τους Sørgelig με το επιβλητικό black metal του νέου τους EP. Οι ίδιοι αφιερώνουν τον δίσκο τους σε όσους πέθαναν μόνοι σε ένα άδειο κελί, σε όσους δουλεύουν 12 ώρες την μέρα, σε όσους παλεύουν καθημερινά με την σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Thanks guys! Ευχαριστώ και όσους έφτασαν μέχρι εδώ. Από κάτω είναι όλο το ζουμί.
