Αρκετά συχνά, οι κορυφαίοι δίσκοι της εκάστοτε χρονιάς προκύπτουν από ονόματα «εγγύηση». Μουσικούς δηλαδή που στο παρελθόν έχουν καλομάθει το κοινό τους σε υψηλού επιπέδου κυκλοφορίες και απλά επιβεβαιώνουν εκ νέου τη συνέπειά τους. Κάτι τέτοιο συνέβη φέτος με τη Beyoncé, τους Big Thief και τον Kendrick Lamar, μεταξύ άλλων.
Κάποιες φορές, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: μουσικοί που έχουν καλλιεργήσει υψηλές προσδοκίες χάρη στο ιστορικό τους και έχουν όλο το hype με το μέρος τους, αποτυγχάνουν παταγωδώς να ανταποκριθούν στον πήχη που οι ίδιοι έθεσαν για τον εαυτό τους.
Τα παρακάτω πέντε άλμπουμ ήταν όλα τους «πολυαναμενόμενα» για το 2022, αλλά μας άφησαν στην καλύτερη περίπτωση χλιαρούς.
Kanye West – Donda 2
Η αλήθεια είναι πως πάνε χρόνια από τον τελευταίο «σπουδαίο» δίσκο του Kanye West, αλλά έχει κυκλοφορήσει τόσους πολλούς τέτοιους στην καριέρα του, που κάθε νέα του κυκλοφορία αντιμετωπίζεται ως ένα δυνητικό αριστούργημα. Την ίδια στιγμή, ακόμα και το μέτριο περσινό Donda είχε υψηλές κορυφές, κρυμμένες μέσα στον φλύαρο χυλό από fillers. Με δεδομένα τα παραπάνω, το φετινό… sequel του δίσκου εκείνου μόνο ως πανωλεθρία μπορεί να εκληφθεί, ακόμα κι αν αφήσει κανείς στην άκρη το ανέκδοτο του Stem Player. Επίπεδο, άχρωμο, άοσμο˙ μια πιο-generic-πεθαίνεις συλλογή από trap τρίλεπτα που προσγειώνεται ασυζητητί στον πάτο του καταλόγου του Kanye West.
Arcade Fire – WE
Το σερί των πρώτων τριών LP ήταν ανεπανάληπτο, η στροφή του Reflektor έτυχε σχετικά θερμής υποδοχής, ενώ ακόμα και το Everything Now, παρά τα προφανή ψεγάδια του, δεν επέφερε κάποιο μη αναστρέψιμο πλήγμα στο κύρος της καναδικής μπάντας. Δεύτερος μέτριος δίσκος στη σειρά όμως πάει πολύ, για μια μπάντα που 10 χρόνια πριν είχε καταφέρει να ξεγελάσει τους πάντες ότι επρόκειτο για τους νέους Radiohead. Εγκλωβισμένο μόνιμα στη σκιά των προκατόχων του, το WE ακούγεται σαν μια ντεκαφεΐνε εκδοχή δοκιμασμένων ήχων. Οι καλύτερες στιγμές του πυροδοτούν μια κάποια ευφορία στον ακροατή όχι επειδή φέρνουν κάτι γνήσια δημιουργικό στο τραπέζι, αλλά επειδή προσομοιάζουν οικείες ιδέες από πρότερες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Κρίμα.
Arctic Monkeys – The Car
Arctic Monkeys αφενός, εξαιρετικό πρώτο single αφετέρου, τετραετής αναμονή σημειωτέον. Δε θέλει πολύ να ανέβει το βαρόμετρο της προσδοκίας, τουλάχιστον σε όσους ανέχονται ακόμα τον ναρκισσισμό του Alex Turner. Κι όμως, το έβδομο άλμπουμ των βρετανών αποδείχθηκε το χειρότερό τους, κάνοντας το Tranquility Base Hotel & Casino του 2018 να φαντάζει σαν εκείνη την πρώην σχέση σου που εκτίμησες μόνο όταν την έχασες. Οι ως επί το πλείστον νερόβραστες συνθέσεις του The Car διασώζονται μόνο από την εκπληκτική του παραγωγή. Και το χειρότερο είναι ότι χάρη στον δίσκο αυτόν, η φράση «μέτριο για Arctic Monkeys» από εδώ και πέρα θα μοιάζει αμφιβόλου νοήματος.
Father John Misty – Chloë and the Next 20th Century
Κλείσαμε 20 χρόνια που η μουσική βιομηχανία μαστίζεται από την πανδημία του revivalism και το έχουμε πια αποδεχτεί, αλλά περιμένουμε τουλάχιστον καλή τραγουδοποιΐα από τους μουσικούς που επιλέγουν να στραφούν στο παρελθόν. Στα 10 χρόνια που δραστηριοποιείται ως Father John Misty ο J. Tillman είναι σταθερά τοποθετημένος σε αυτήν την κατηγορία, αλλά μέχρι πρότινος φρόντιζε πάντα να παραδίδει ζουμερούς δίσκους, ενίοτε και καταπληκτικούς. Η φετινή του κυκλοφορία απέτυχε να σταθεί στο ύψος των προηγούμενων, υποφέροντας από ανιαρές συνθέσεις που δοκιμάζουν την υπομονή όσων προσπερνούν την υψηλή αισθητική και την όλη cool περσόνα του μουσικού και απαιτούν το κάτι παραπάνω. Πόση κενή ρετρομανία να αντέξει ο ακροατής;
Taylor Swift – Midnights
«Μα ποιος και γιατί να έχει προσδοκίες από την Taylor Swift;». Δεν είναι ακριβώς έτσι. Από το 2012 και το Red, η Αμερικανή pop star έχει παρουσιάσει καλά δείγματα γραφής, με αποκορύφωμα τις δίδυμες folk pop κυκλοφορίες του 2020 –και ιδιαίτερα το άψογο Folklore. Ο πήχης λοιπόν ήταν ψηλά για τη φετινή της δισκογραφική επιστροφή, όμως εκείνη μας σέρβιρε έναν δίσκο που δεν κατάφερε να υπερβεί τη στάθμη του συμπαθητικού. Παρόλο που η εμπορική επίδοση του Midnights είναι εντυπωσιακή (και το single “Anti-Hero” δικαίως αποτιμήθηκε ως instant classic), σε καλλιτεχνικό επίπεδο ο δίσκος αποτελεί ένα μικρό βήμα πίσω για την Taylor Swift. Ας ελπίσουμε ότι θα επανέλθει στην τροχιά του 2020.
